Niets zo leuk als schrijven over een controversiële band. Niet dat de leden van Imagine Dragons in het geniep betrokken raakten bij een #MeToo-schandaal of hun verduisterde rekeningen op de Caraïbische eilanden aan het licht kwam; het is gewoon een groep met minstens zoveel tegen- als voorstanders (lees: er zal altijd wel iemand op zijn tenen getrapt zijn). Om het voorspelbare cliché dan nog maar eens boven te halen: we zouden kunnen zeggen dat er voor beide groepen wat te zeggen valt. We zouden ook kunnen zeggen dat een ‘voorspelbaar cliché’ een pleonasme is, maar hey, zijn ook niet alle draken imaginair? Goed, alle gekheid op een stokje: de drie Amerikanen onder leiding van opperdraak Dan Reynolds brengen vandaag een gloednieuwe plaat uit, en dat in caps: LOOM.
Over Imagine dragons valt met andere woorden heel wat te zeggen. Is het een headliner voor een festival als Rock Werchter? Moet er om de vijf botten een ton confetti de lucht ingeschoten worden? Heeft Reynolds ook maar één goeie reden om tijdens een speech over mentaal welzijn zijn tanktop uit te trekken en zijn blote bast te tonen? Allemaal vragen die wij als vrijwillig schrijvertje misschien best niet beantwoorden – daarvoor verwijzen we je graag door naar het verslag van de laatste keer dat de heren op nationaal grondgebied stonden. Moet langs de andere kant wel gezegd dat, als we enkel naar de streamingcijfers kijken, Imagine Dragons zijn strepen gewoon heeft verdiend. Hits die niet meer op vijf handen zijn te tellen – acht nummers haalden de kaap van de miljard streams(!) al -, wat gewoonweg betekent dat, of je nu fan bent of niet, je ongetwijfeld al een aantal songs van de band kent én kan meezingen.
En daarin schuilt vooral de sterkte van Imagine Dragons; het is zo’n band die nummers maakt waarbij je, als je de tracktitel kent, al een heel eind geraakt. De hitgevoeligheid is honderd keer belangrijker dan de tekstuele diepgang. Of dacht je dat ‘Thunder, feel the thunder /
Lightning, then the thunder‘ effectief iets anders betekende dan een weerfenomeen? En dat brengt ons meteen bij de kern van de zaak, en misschien ook wel het goeie nieuws: geen enkel nummer van LOOM staat in de Qmusic Top 40. Is Imagine Dragons plots van genre veranderd? Mogen meerwaardezoekers en muzieksnobs eindelijk met een gerust hart naar een plaat van de Amerikanen luisteren? Vond Dan Reynolds zijn gading in ontoegankelijke indiefolk? Allemaal vragen die wij voor u beantwoorden.
Om te beginnen is LOOM in zekere zin een atypisch Imagine Dragons-album geworden, en misschien past het net daarom zo goed bij de band. Het is onnodig groots en bombastisch, maar het klinkt tegelijkertijd ook niet als een kopie van de kopieën die de mannen al jaren bleven maken. Met slechts negen nummers op de tracklist – tien voor de deluxe-luisteraars onder ons. Maar goed, dat is gewoon opnieuw “Eyes Closed” met een paar extra zinnetje van J Balvin voor de streams – ben je er op een klein halfuurtje al helemaal door. En achteraf gezien is dat eigenlijk niet eens slecht, want ondanks dat zevende langspeler wel degelijk een rode draad bevat en uiteindelijk ook wel uit een reeks degelijke popsongs bestaat, kan je je nooit echt van het gevoel ontdoen dat je achtentwintig minuten lang naar hetzelfde nummer hebt geluisterd. Eentje dat schippert tussen Suicide Squad-Twenty One Pilots en Funk Wav Bounces Vol.1-Calvin Harris.
Om te beginnen krijgen we namelijk al meteen de drie uitersten van dat verhaal op ons bord. Opener “Wake Up” zou je met wat goeie wil een hedendaagse Imagine Dragons-herwerking van “We’ve Got It Goin’ On” van Backstreet Boys kunnen noemen, het daaropvolgende “Nice To Meet You” heeft dankzij zijn funky baslijn en Reynolds die zijn innerlijke Frank Ocean bovenhaalt dan weer gigantisch veel weg van Calvin Harris’ “Slide“. En je maakt ons niet wijs dat wij als enige Gorillaz horen in “Kid”. Oké, de heren kopiëren zichzelf nu niet meer: ze halen de mosterd gewoon bij iemand anders. En dat is niet verboden, want in een maatschappij waar TikTok de norm is en hypes het geheugen van de gemiddelde tiener tot dat van een goudvis hebben gereduceerd, zou het zomaar eens kunnen dat een groot gedeelte van de fanbase, met alle respect, de gelijkenissen niet eens opmerkt. Of zoals de frontman het zelf, overigens opnieuw zonder reden in half ontblote bast, al groovend zingt: ‘What could ever go wrong? Sing your favourite song!’
En zo wordt stilletjes aan duidelijk wat Imagine Dragons nu precies wil bereiken: inspelen op herkenning. Want naast dat herkenbare schreeuwerige stemgeluid van Reynolds zitten de nummers op LOOM ook gewoon allemaal best goed in elkaar. “Take Me To The Beach”, ook zo’n nummer dat niet meer om het lijf heeft dan de tracktitel, ligt simpelweg heel gemakkelijk in het gehoor, maar waarin het precies verschilt van pakweg “Gods Don’t Pray”… En dat is, natuurlijk naast het feit dat het tekstueel nooit echt ergens over gaat, het grootste minpunt van de plaat. De Amerikanen maakten namelijk niets meer dan een reeks variaties op hetzelfde nummer, weliswaar op een gigantisch toegankelijk en catchy manier, maar na een tijdje heb je het wel gehoord.
En als de heren dan al eens iets anders doen, dan vervallen ze jammer genoeg iets te snel in clichés. Van die melige bombastische ballades waar je er al elfentwintig van hoorde. Een goeie reverb op de stem, een tracktitel die tot in het oneindige herhaald wordt en het willen inspelen op dat licht euforische gevoel: van ‘Just yet, don’t forget me / Don’t forget me’ tot ”Cause there’s fire in these hills / And I think I’ve lost my will’. Zoals gezegd: als je bij Imagine Dragons de titel van het nummer kent, geraak je al héél ver.
Dus kort samengevat bleven de Amerikanen op LOOM hun genre trouw, maakt Reynolds niet plots indiefolk en luisteren meerwaardezoekers nog altijd best op eigen risico. Er is met andere woorden niet al te veel veranderd aan de ingesteldheid van Imagine Dragons, en toch is deze zevende langspeler geen kopie van alle voorspelbaarheid die de mannen al fabriceerden. Nu ja, voorspelbaarheid zit uiteindelijk gewoon in het DNA van de band, dus dat is ook nu nog altijd een dingetje. De grootste opmerking bij LOOM is namelijk vooral dat het drietal in zijn zoektocht naar nieuwe inspiratie uitkwam bij andere hits. Zo zit er dus zeker potentieel in deze nieuwste creatie, al is het maar de vraag of dat verandering zal brengen in de algemene tendens die rond de band hangt. Ondanks dat er dus geen nummers in die Qmusic Top 40 staan, betekent dat niet dat dat niet meer kan komen. Sterker nog, het lijkt zelfs een zekerheidje.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Nice To Meet You”, ons favoriete nummer van LOOM in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
