Couleur Café (Festivaldag 1): Jamaica rules

Al sinds 1990 wordt er elke zomer op Couleur Café een bonte samenstelling van reggae-, hiphop- en soulacts naar Brussel gehaald. Eerst was dat in Schaarbeek, maar na een tiental jaar op de Tour & Taxis-site, lijkt het festival haar ideale locatie gevonden te hebben in het Osseghempark, aan de voet van het Atomium.

Door de ligging in het feeërieke park, kreeg Couleur Café een nieuwe adem wat betreft haar beleving. Wanneer je door de gezellige paadjes loopt op zoek naar een hapje eten — eten uit de traditionele Kameroense keuken! Veganistische burgers! — realiseer je je pas hoe gecommercialiseerd de grote festivals zijn, en hoe authentiek het Brusselse festival nog steeds is.

Hoewel de organisatie op voorhand een mooie line-up bij elkaar had gesprokkeld, vielen headliners Tyla en Odumodublvck plots kort voor de start van het festival uit. Respectievelijk Frenna en Broederliefde werden ingeroepen als vervangers. De annulaties waren echter alles behalve een domper op de sfeer, het publiek zocht én vond haar muzikale versnaperingen hoe dan ook.

Julian Marley @ Red Stage

België wordt deze zomer niet één, maar twee keer getrakteerd op een dosis Julian Marley. Voor hij zijn opwachting maakt op Reggae Geel, mocht de halve reggaelegende de Red Stage openen. Dat deed hij, zoals het hoort, op een geweldig laidback manier, doch genoeg dynamische set. Na enkele openers, gooide Marley zijn gitaar al van zich af en zette hij een danspartij in op nummers als “Made For Your Love”, waar het publiek hem maar al te graag in vervoegde. Dat leverde een complexloos fijn concert op, waarbij je — op de achternaam na — haast zou vergeten dat de man de zoon is van de enige echte Bob Marley én eerder dit jaar nog een Grammy in ontvangst mocht nemen voor ‘best reggae album’ met Colors of Royal. Begeef je alvast maar naar de kempen, het is de moeite.

MonoNeon @ The Fox

Bij sommige artiesten is de verschijning gewoon al de moeite waard, dat toonde MonoNeon in The Fox. Dywane Thomas Jr. verwierf bekendheid nadat hij de laatste bassist was die nog met Prince mocht spelen voor zijn dood, en gaat nu al enkele jaren solo. Dat doet hij in het experimentele project MonoNeon. Daarin verschijnt hij steevast in een vaste, knotsgekke outfit, en zo ook op Couleur Café. We proberen het even samen te vatten: een fluogekleurd broekpakachtige outfit, terwijl zijn hoofd verborgen zat achter iets wat misschien nog het dichtst aansluit bij een — opnieuw — fluogekleurd visnet en een skibril.

Daarbovenop kregen we ook nog eens een subliem staaltje van hyperfunk. Dat label wordt ook vaak geplakt op artiesten als Cory Wong, maar wat MonoNeon bracht, was gewaagder en veel minder afgelikt dan die eerste. Zo was “Invisible” een weergaloze mix van getikte baslijnen, een überstrak ritme en groove. Thomas Jr. was een man van weinig woorden en liet vooral de muziek spreken, een uiterst slimme zet. Na een uur durende trip en nog een indrukwekkende solo van drummer Devin Way op het einde, had MonoNeon het publiek helemaal in zijn geschifte wereld getrokken en verdween hij met een laatste ‘Thank youuuuuu!’

SiR @ Green Stage

‘How y’all feeling, Brussels?’, wou SiR weten. Het was de eerste keer dat hij zich op Belgische bodem bevond, bekende hij. De Amerikaanse rapper en zanger uit Californië had er echter duidelijk zin in en dat was volledig wederzijds. Elke poging tot publieksparticipatie werd doorheen zijn set gretig beantwoord door de festivalgangers van Couleur Café. In het groene amfitheater dat de Green Stage is, bracht de Amerikaan uit California zijn mengelmoes van r&b, rap en soul.

Toch werd zijn concert snel al wat eentonig. Dat het overgrote deel van zijn songs hetzelfde zijn, speelde daarin mee, maar ook het feit dat er geen muzikanten of dj te bespeuren waren op het podium — en we het dus moesten stellen met een backingtrack — hielp niet om een levendige set te creëren. Dan hielp het ook niet wanneer zijn stem er af en toe naast zat. Lichtpuntjes zoals “TRYIN’ MY HARDEST”, vanop het in maart verschenen album HEAVY, herinnerden ons er aan wat er miste aan dit optreden: rijke instrumentatie, variatie, en refreinen die we niet al na vijf minuten weer vergeten zijn.

Swing @ The Fox

Swing liet even op zich wachten, maar toen hij tien minuten na aanvang op het podium van The Fox verscheen, verwelkomde het publiek hem met luid gejuich. Dat verbaast natuurlijk niemand, want hij is misschien nog nét iets bekender als lid van de Brusselse rapformatie L’Or du Commun. Nu dat project sinds 2021 stilligt, krijgt Swing meer de kans om zich ook solo te bewijzen.

En dat deed hij zeker op Couleur Café. The Fox wás helemaal van Swing in het uurtje en het publiek gaf zich maar al te graag over aan de Brusselaar. Als een vis in het water bewoog hij zich over het podium, terwijl ook de drummer — met hun tweetjes waren ze de enige op het podium — zich volledig smeet. Een hoogtepunt was hitje “S’en aller”, dat luidkeels werd meegezongen, al moesten we het helaas wel zonder Angèle stellen, die op de studioversie wel meezingt. Terwijl het langzaamaan donker werd in het Osseghempark, ging Swings set steeds meer de hoogte in.

Masego @ Red Stage

Nadat Julian Marley de Red Stage had geopend, sloot multi-instrumentalist Masego die weer af. Masego was daarmee de officieuze headliner, maar kon die rol niet helemaal waarmaken. Het begon nochtans goed: de Jamaicaan opende met de uitgesponnen sample uit “Navajo”, die daarna ook uitmondde in de bekende hit. Doordat Masego echter vlak daarna ook nog hit “Mystery Lady” speelde, had hij zo al twee van zijn bekendste nummers weggeven. Enkel “Tadow” spaarde hij tot het laatste.

Tussendoor – wat ongeveer drie kwart van de set betrof – kregen we eerder poppy nummers te horen, en minder zijn uniek allegaartje van ’traphousejazz’, zoals hij zijn eigen stijl ooit beschreef. Die waren minder speciaal en uniek, waardoor het publiek voor de Red Stage al snel uitdunde. Nochtans smeet Masego zich volledig en deed zijn tweekoppige band hetzelfde. Ook maande hij het publiek voortdurend aan mee te zingen en te klappen. Het was echter waarschijnlijk teveel van het goede: als je bij elk nummer wel een opdracht geeft, krijgt het publiek steeds minder zin in zaken als handjesklappen. Of hoe Masego gaandeweg het momentum verloor.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!