Jera on Air 2024 (Festivaldag 2): Grootste Ierse pub ooit

Het was werkelijkwaar heerlijk vertoeven op Jera on Air gisteren. De dag was voor het eerst sinds jaren perfect, de mensen hadden het naar hun zin en het gros van de bands speelde sterker dan sterk, terwijl wij heerlijk van het festival en alles daaromheen genoten. We hebben kunnen raven in de Raven tijdens sets van Hellfish en Deformer, hebben gemosht in de Buzzard bij Scowl en onze voeten vanonder ons lijf gedanst in de Eagle bij bands als Dropkick Murphys en Neck Deep.

Hanabie. @ Eagle

Wakker worden deden we gisterenochtend met Hanabie.. Waar de band tijdens Graspop nog moest cancelen wegens polsproblemen bij de drummer, was daar een week later tijdens Jera on Air weinig van te merken. Wat we wel merkten, was hoe strak deze groep speelde. Op geen enkel moment werd er een riff of slag overgeslagen, terwijl de flow die in het optreden zat nooit verslapte. Waar BABYMETAL, toch wel een band die uit dezelfde vijver vist, op Pinkpop nog aanvoelde als marionetten van hogerop, straalde bij Hanabie. het plezier ervan af en wist de groep wel een goede indruk achter te laten. Dit was Kawaii-metal zoals we het willen.

Dying Wish @ Buzzard

Direct na Hanabie. was het tijd voor een dosis onversneden metalcore in de vorm van Dying Wish. Na het niet zo daverende optreden in de Trix vorig jaar, waren we benieuwd of frontvrouw Emma Boster dit keer wel haar stem had ingepakt. Maar helaas, ook dit keer lagen haar grunts nog thuis in Portland en kwam er bij de uithalen amper geluid uit. Veel werd door gitarist Sam Reynolds gered, waardoor de nummers nog iets van vocaal pit kregen, maar Boster moest het vooral hebben van de rustige, cleane zanglijntjes. Wat ook niet meehielp, was dat het geluid bij de stage nergens op sloeg, maar dat is een probleem dat we zowat ieder jaar op Jera on Air tegenkomen. We keken het wat aan en hielden het daarbij, want alleen de tijd leek te vorderden tijdens de show.

Better Lovers @ Vulture

We hadden geluk. Doordat Scowl wat vertraging opliep en wat langer nodig had voor de soundcheck, konden we net tien minuten meepakken van Better Lovers. En dat was precies lang genoeg voor ons om te zien dat die jarenlange ervaring bij Every Time I Die en The Dillinger Escape Plan niet verloren is gegaan. De groep rockte over het podium en deed in die korte tijd dat we ze zagen eigenlijk niks verkeerds. Hun sound was strak, hun energie onmiskenbaar en de chemie tussen de bandleden was duidelijk voelbaar. Het was jammer dat Scowl door zijn bikkelharde optreden op Pukkelpop van afgelopen editie toch de voorkeur kreeg van ons, want een volledige show van de Amerikanen zagen we eigenlijk wel zitten.

Scowl @ Buzzard

Terug naar de Buzzard dus, want daar stond met Scowl een groep waar we al enige tijd naar uitkeken om nog eens live aan het werk te zien. En gelukkig dat we terugliepen naar de Buzzard, want de hardcoreband jaagde een show lang het dak van de festivaltent eraf. De groep maaide ons neer met “Shot Down” en kwam meteen sterk in de wedstrijd, waarna het niveau nooit meer terugzakte. Het publiek ging volledig mee met de energie van Kat Moss en haar mannen. Er werd stevig gedanst op “Psychic Dance Routine” en op geen enkel moment was er een gebrek aan stagedivers. Neuzen, vingers en polsen werden gekneusd en in het ergste geval gebroken, maar dat hield niemand tegen om het onderste uit de kan te halen. Dit zal nog wat worden op The Slope van Werchter, waar de band volgende week zondag mag aantreden.

Lionheart @ Buzzard

Verrassing, Lionheart komt voor de derde keer in drie jaar – en voor het eerst dit weekend – spelen op Jera on Air. Dit keer niet met een uitgebluste hardcoreshow zoals we in de grote zaal van de Trix zagen, maar een hardcorecoverset. Althans, dat dachten we. De groep opende namelijk met ‘wie is er hier voor Black Flag- of Minor Threat-covers? Mooi, hier is “Nookie”‘, waarna het al snel duidelijk werd het daaropvolgende uur er enkel nog nu metal zou komen. Destijds in Trix kon de cover van “Break Stuff” ons niet volledig bekoren, maar tegenwoordig gaat het iets beter en konden we niet zeggen dat hun versies van nummers als “Bulls on Parade” en “Chop Suey” heel slecht gebracht waren. Echt verrast werden we niet, dus misschien had een echte hardcoreverrassing in de vorm van bands als Speed of MSPaint beter op zijn plek geweest.

Neck Deep @ Eagle

Voor een van de beste poppunkplaten van dit jaar moesten we al in januari bij Neck Deep zijn. De Amerikanen gingen op hun gelijknamige plaat terug naar het basisrecept en legden een langspeler neer waar we geen genoeg van konden krijgen. Ook op Jera on Air wilden we wel eens zien wat de band in huis had en of de plaat live net zo goed was, dus trokken we speciaal voor de Welshmen naar de Eagle. Helaas niet zonder problemen, want het geluid bij het hoofdpodium was op de plek waar wij stonden praktisch onmogelijk om uit te houden en kwam als een te massief blok uit de speakers.

Gelukkig kon de onvermoeibare formatie ons oog best goed bekoren, maar na drie nummers besloten we toch de weg naar achteren in te slaan. Het was pas daar dat de band volledig uit de verf kwam en nummers als “Take Me With You” en “We Need More Bricks” het niveau bereikten zoals we het wilden zien. Ook “Can’t Kick Up the Roots” kon ons bekoren, terwijl meezinger “In Bloom” een waardig afsluiter was voor de uiteindelijke sterke set. Jammer dat de helft van de tent waarschijnlijk een heel optreden lang dezelfde bagger moest aanhoren die wij in het begin hoorden, maar aan de feestvreugde in het publiek ontbrak het geen seconde.

Sum 41 @ Eagle

Groots werd het aangekondigd, dit zou de laatste show van Sum 41 in Nederland zijn. Inmiddels weten we beter en staan ze eind dit jaar nog eens Den Bosch, maar dat weerhield ons niet om Deryck Whibley en co toch nog voor een laatste keer op Jera on Air te checken. De Canadese punkrockers betraden het podium met de vastberadenheid om nog een keer volledig te knallen op het festival waar ze zo van houden en brachten met “Motivation” meteen leven in de grote tent. Ondanks dat het afscheidsalbum Heaven :x: Hell pas enkele maanden oud was, haalde enkel “Landmines” van de gigantische langspeler de setlist en werd de optreden op Jera on Air meer een best-ofshow van doorheen de gehele geschiedenis van de groep. “Fat Lip”, “In Too Deep”, “War”… geen enkel nummer dat in de top tien van Spotify zat, ontbrak op het podium en er werd gretig gebruik gemaakt van zowel oud als nieuw materiaal. Steeds weer met dezelfde intensiteit, passie en energie, precies zoals we Sum 41 kennen. Ieder afscheid valt zwaar, maar Whibley en de rest van de band zullen duidelijk een gemis worden.

Dropkick Murphies @ Eagle

Op het einde van de avond werd het tijd om het vat Murphy’s Irish Stout aan te sluiten in de Eagle, want de mannen van Dropkick Murphys kwamen langs. Op voorhand waren de verwachtingen hooggespannen, zeker na het explosieve optreden van hun toch wel kleinere broertje Flogging Molly vorig jaar. Waar die band het afgelopen editie meer de funkkant optrok, bracht Dropkick Murphys een ruigere punkshow richting de grootste tent van het terrein. Vol energie en vol rebellie, precies wat wij en vele anderen nodig hadden, want vroeg in de show ontplofte tijdens “The Boys Are Back” alles wat ontploffen kon.

Ondanks dat de groep het vooral moest hebben van het oudere werk, was de energie voelbaar tot achterin de tent en overal waar we keken zagen we mensen dansen van plezier. “Rose Tattoo” en “The State of Massachusetts” werden met luid gejuich en massale sing-a-longs onthaald, waarbij het publiek de teksten tot de klinker nauwkeurig meezong. De Eagle was veranderd in de grootste Ierse pub ooit en vanuit alle kanten klonken feestvierende mensen. Het hoogtepunt van de set was ongetwijfeld afsluiter “Shipping Up to Boston”, waarbij het publiek voor een laatste keer ontplofte en in een kolkende massa van springende mensen veranderde. Vorig jaar zeiden we al dat Flogging Molly helaas altijd tweede zal zijn achter Dropkick Murphys en nu we ze beide hebben gezien in dezelfde omstandigheden, kunnen we dit enkel maar bevestigen.

Naar bed wilden we nog niet, dus doken we nog de Raven in en dansten we de derde festivaldag tegemoet onder de tonen van Trasher. Een dag die met optredens van Frank Carter & The Rattlesnakes, Comeback Kid en Architects tot de rand toe vol zit.

Ons verslag van festivaldag 1 lees je hier