Live /s Live (Festivaldag 1): Bakken en braden

Wie het einde van juni zegt, zegt intussen in dezelfde adem ‘Live /s Live’. Het festival is ondertussen toe aan zijn derde editie, waarvan de tweede in de Middenvijver op Linkeroever. De eerste festivaldag beloofde alvast veel goeds, met onder andere Intergalactic Lovers, Ben Howard en headliner uit de duizend The National. Het weer zat alleszins mee: er waren slechts bij momenten enkele wolken in de lucht te bespeuren en de temperatuur steeg al gauw boven de 23 graden. Wie zijn kamp opsloeg bij de Main Stage kreeg de zon vol in de nek; goed insmeren was dus de boodschap!

Intergalactic Lovers @ Main Stage

De eer om de eerste band voor te stellen was aan niemand minder dan Bent Van Looy, die beweerde dat Lara Chedraoui de warmste knuffels in de business geeft, vergelijkbaar met hoe de muziek van haar band Intergalactic Lovers aanvoelt. Tijdens diens set op Live /s Live lag het zwaartepunt bij het laatste album Liquid Love, waardoor die knuffels plaats moesten maken voor meer dansbare nummers zoals “Bobbi” en “Two to One”. Chedraoui dartelde over het podium als een pasgeboren veulen en had er duidelijk zin in. Hoewel er aanvankelijk nog niet veel mensen aanwezig waren op het vroege uur dat de groep optrad, wist Intergalactic Lovers als opener op het hoofdpodium zeker en vast de eerste toeschouwers op te warmen. Op “Islands” werd het publiek aangespoord om mee te zingen en bij “Delay” zag je dat de ‘ooh-ooh’s van het publiek de band een extra inspanning lieten leveren. Als opener van het festival kon Intergalactic dus wel z’n energie overbrengen.

Deze zomer, op vrijdag 12 juli, speelt de groep nog op Bunkpop in Glabbeek.

Alvvays @ Main Stage

Het Canadese Alvvays was als tweede uitverkozen om het hoofdpodium in te huldigen. De band bracht een heerlijke mix van dreampop en shoegaze, die vaak het midden hield tussen dansbaarheid en meeslepende tonen. In een slot van vijftig minuten leverde de groep een performance af van maar liefst veertien nummers, waardoor ze soms wat gehaast overkwam. Dat de Canadezen goed op elkaar zijn ingespeeld, werd naar verloop van de set ook meer dan duidelijk. Toch leek het, zo gaf zangeres Molly Rankin ook aan, alsof de groep niet helemaal gewend was aan het grote podium waar ze op speelde. Dat had als gevolg dat de mix nogal in elkaar overliep en de lyrics niet altijd even verstaanbaar ter ore kwamen. De eerste tien nummers werden precies met de rem op gespeeld, waardoor we hoopten op een climax ergens tegen het einde. Het was spijtig genoeg pas vanaf “Archie, Marry Me” dat er echt vaart in het optreden leek te komen. In het laatste kwartier bewees Alvvays vervolgens toch wat het waard is, waardoor het jammer was dat het zo lang op zich liet wachten.

Op 3 juli speelt Alvvays in een uitverkochte Amsterdamse Paradiso.

Bess Atwell @ Dageraad

Bess Atwell was niet de grootste naam van de dag, maar werkte wel al samen met een deel van The National. Samen met Aaron Dessner schreef ze enkele nummers en mocht ze het Dageraad-podium open. De Britse deed dat met een kalm nummer en wat vioolwerk, verzorgd door haar ene muzikant. Het publiek werd er meteen stil van en al gauw zorgde de elektronische gitaar voor wat meer pit. De dromerige zang van de frontvrouw was om bij weg te smelten en hoewel het allemaal zeer mooi klonk, bleef het ook best braaf. De intieme set met z’n twee in plaats van een volledige band kreeg toch wat meer opvulling door de backingtrack met een beat en wat extra vocals, en Bess die haar gitaar eens inruilde voor een tamboerijn. De Britse vertelde tussendoor over haar samenwerking met Aaron Dessner, over touren met haar ex en over een supermarkt. Daarna werd er hier en daar zachtjes meegezongen met “Co-op” en ook nummers als “Release Myself” konden op wat enthousiasme rekenen. Bess Atwell zette een eenvoudige en weinig verrassende set neer, maar deed dat wel zeer goed. Ogen dicht, zon op het gezicht en wegdromen, meer moet het soms niet zijn.

Volgende week, op zondag 7 juli, speelt Bess Atwell op Down the Rabbit Hole. In september houdt ze halt op het Indiestadt Fest in Paradiso Amsterdam, op de 14e. Een dag later is er een stop in het Brusselse café Continental gepland.

Passenger @ Main Stage

Toen we voor de Main Stage stonden te wachten op Passenger, alias van Michael Rosenberg, waren we vooral benieuwd naar hoe hij zijn set zou vullen. De Brit werd meer dan tien jaar geleden wereldberoemd met zijn nummer “Let Her Go” en sindsdien lieten de hits wat op zich wachten. De zanger betrad het podium gewapend met alleen zijn gitaar en een elektrisch basdrumpedaal, en moest het zonder een backingband stellen, wat ons initieel beangstigde. Een onehitwonder dat solo een hoofdpodium aandoet lijkt wel het ultieme recept voor een catastrofe, maar gelukkig was niets minder waar. Rosenberg kende zijn publiek en daar zullen zijn jaren als busker zeker bij geholpen hebben. Hij wist wat hij moest doen om iedereen mee te krijgen en zette dat bijna perfect om in de praktijk. Zijn set bestond voornamelijk uit onbekendere nummers, maar hij slaagde er toch in om zijn toeschouwers te laten meezingen waar nodig, zoals bij “I Hate” en een cover van “The Sound of Silence”. Tijdens de a capella stukjes in “Queenstown” konden we dan weer een speld horen vallen. Dat Passenger dus niet zomaar een voorbijganger was op de eerste dag van Live /s Live, moeten we achteraf dus wel toegeven.

Op zondag 7 juli speelt Passenger een show in het Nederlandse Baarn tijdens Royal Park Live.

Tamino @ Main Stage

Dat Tamino al menig vrouwenhart verovert door nog maar een podium op te stappen hoeven we ondertussen niet meer onder stoelen of banken te steken. De Belgische zanger met Egyptische roots verwerkt vaak traditioneel Midden-Oosterse elementen in zijn muziek en koppelt dat aan een zangstem die zo scherp is als zijn kaaklijn. Onder begeleiding van zijn oed trachtte hij gisteren op “A Drop of Blood” een eerste keer het publiek te betoveren. Het zorgde voor een mysterieuze vibe in het festivalpark, maar toch werden we, meer dan we willen toegeven, afgeleid door de leegte van het frontstagevak. Het vak was aan het begin van de set maar voor een kwart vol, wat duidelijk voor wat frustratie zorgde bij de aanwezigen. Nadat de volledige supportband had plaatsgenomen op het podium, was het tijd om wat meer energie in de show te steken. Spijtig genoeg moesten we vaststellen dat dat slechts enkele keren lukte, waaronder bij “The Flame”. De liedjes die volgden kabbelden wat voort. Voor ons lagen verrassend genoeg de twee absolute hoogtepunten bij de cover van “Heart-Shaped Box” en grootste hit “Habibi”. Bij die nummers kreeg de artiest dan ook het meeste applaus. Waar voorheen bij Passenger de weide ten volle betrokken werd en de man erin slaagde om voor een uur lang het publiek uit zijn hand te laten eten, was dat bij Tamino dus niet het geval.

Ben Howard @ Main Stage

Ben Howard zette gisteren een van de meest unieke sets neer van de hele dag. De Britse artiest liet zijn publiek net voor valavond kennismaken met een heel breed gamma aan deep cuts. De grootste hit van de avond was “Keep Your Head Up”, maar dat betekent niet dat Howard de weide niet meekreeg. Vanaf seconde één werd duidelijk dat de drive waar zijn band mee ten berde kwam er een was waar je maar beter kon volgen. Waar de set eerst nog ingetogen begon, bouwde het optreden steeds voort aan een diep gelaagde sound. Ambient synthesizers traden op de voorgrond en de stem van Benjamin vuurde niet alleen bloedmooie lyrics op ons af, maar Howard gebruikte ook nog eens verscheidene instrumenten als bijkomend effect. Een van de eerste muzikale climaxen werd zodoende bereikt op “Crowhurst’s Meme”, dat bovenop dat alles nog een prachtige gitaarsolo bevatte van een van de muzikanten. Met Ben Howard doken we gisterenavond in een bad van geluid dat menig muziekliefhebber kon bekoren, waardoor we hem met vertrouwen kunnen bestempelen als absolute publiekslieveling.

The National @ Main Stage

De apotheose van de avond moest toch nog komen. The National stond gisteren na zijn passage in 2022 voor de tweede keer op Live /s Live en werd door het publiek met open armen ontvangen. Bent Van Looy noemde hun muziekstijl tijdens zijn introductiespeech vijf minuten voor aanvang nog ‘serieuze pop voor serieuze mensen’, maar ook serieuze mensen mogen soms eens wat stoom aflaten. En of ze dat konden. The National nam ons vanaf het eerste moment bij de lurven en liet ons voor twee uur lang meesurfen op een golf van pure extase. Dat Matt Berninger een glaasje teveel op had, zorgde soms voor wat slordigheid, maar het haalde het niveau van de show uiteindelijk amper naar beneden.

Om het genre van deze band te beschrijven, vingen we gedurende de loop van de dag vanuit het publiek verschillende termen op. Depressieve rock, laidbackrock of gewoon boomerpop, maar onze favoriet blijft toch wel rodewijnrock. Hoewel we ons aan een trage opbouw hadden verwacht, vloog de groep er meteen na opkomst meteen in met een heavier-dan-normaal “Sea of Love”. In principe was dit de voorbode van wat een regen aan hoogtepunten zou worden. Berninger leek soms wat te struikelen over zijn lyrics, waardoor niet alle teksten even zuiver tot bij ons kwamen, maar wie neemt het de man kwalijk? Al wild gesticulerend en dartelend over het podium zocht hij de randjes van het mogelijke op. Dat het soms moeilijk was om de teksten te begrijpen, was overigens geen probleem, want met meezingers zoals “Bloodbuzz Ohio” en “The System Only Dreams in Total Darkness” – om er slechts twee te noemen – loste het publiek dat zo op.

Dat Berninger gisterenavond vocaal niet helemaal in vorm leek te zijn, deed trouwens ook niet af aan het entertainment die The National teweeg bracht. De zanger leek allergisch te zijn aan de planken en ging zoals gewoonlijk steeds weer op wandel, waaronder één keer doorheen het publiek. Daarom moest de stagehand, zoals al zo vaak het geval geweest was die avond, zijn acrobatische kunsten bovenhalen om de microfoonkabel op een acceptabele afstand te houden. Berninger sprong, danste, zwaaide met zijn armen en knuffelde erop los. Dat een ex-reclamemakelaar zo’n showman lijkt te zijn, doet ons toch nadenken over hoeveel lotgenoten we nog moeten missen op onze podia.

De bandleden toonden daarnaast keer op keer uit welk muzikaal hout ze gesneden waren en dat ze bijzonder goed op elkaar ingespeeld waren, net zoals we van hen gewoon zijn. Op het podium stonden ook wat blazers, wat sommige nummers wat extra gelaagdheid en het algemene niveau nog een finishing touch gaf. Zelfs na de encore gaf de groep nog stevig van jetje en met nummers als “Mr. November” en “Terrible Love” zette het de weide voor een laatste keer in lichterlaaie. Eindigen deden ze volledig akoestisch met het wondermooie “Vanderlyle Crybaby Geeks”, dat luidkeels door het publiek werd meegezongen. Dat The National dus de kers op de taart van een geslaagde indiedag op Live /s Live was, staat buiten kijf. Zelfs na een setlist van maar liefst 24 nummers hebben ze nog een aantal klassiekers (in wording) achterwege gelaten. Hopelijk dus tot een volgende keer op een van onze heilige Belgische (festival)gronden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!