Jera on Air 2024 (Festivaldag 3): Zondvloed in overvloed

Kan het dan toch? Kan een Jera on Air plaatsvinden zonder dat de regen met bakken uit de hemel komt? Die bijna filosofische vraag rees bij velen op na jaren van hoosbuien en zondvloeden tijdens het Nederlands Limburgse festival. Ook wij dachten dit jaar eindelijk geluk te hebben en droog te blijven, doordat het festival een week opschoof en de buien die normaal in Ysselsteyn vielen zich naar Dessel hadden verplaatst. Helaas kwam daar gisteren dan toch die zondvloed, eentje die er ook dit jaar in overvloed was. Gelukkig konden we ons nog door de druppels van de regen manoeuvreren om While She Sleeps te zien, terwijl we eerder op de dag onder de indruk waren van bands als Campus en For I Am King.

Changing Tides @ Buzzard

Aan het einde van de ochtend was er nog amper iets aan de hand. De zon stond strak aan de hemel, die overigens zo blauw was als het maar kan zijn. Muzikaal begon het echter al snel te donderen, want Changing Tides hielp de derde dag op gang. De band, die we voor het eerst tijdens Into the Core Fest aan het werk zagen, won enkele maanden terug de bandwedstrijd Guts & Glory en mocht zich opmaken voor haar officiële Jera on Air-debuut, waar het misschien wel de beste versie van zichzelf was. Ieder nummer werd tot in de puntjes gebracht en de heren hielden het tempo hoog, waardoor het aanwezige publiek al vroeg op de dag volledig los kon gaan. Van die energie werd gretig gebruik gemaakt, want tijdens het livedebuut van “Louder Than Word”, werd besloten om alles op celluloid op te vangen en het te verwerken in een clip. Waarschijnlijk lukt het niet om onszelf terug te zien, maar dat die actie zorgde voor nog een extra impuls aan energie, was zeker.

Campus @ Hawk

Ondanks dat de schoolvakanties sinds dit weekend officieel van start zijn gegaan, gingen we op Jera gisteren al ‘back to school’. Campus mocht namelijk naar de Hawk-stage afzakken. Een half uur lang kregen we een portie hardcore voor onze kiezen waar de honden geen brood van lustten, maar bij ons ging het erin als zoete koek. Vol energie ploegde de groep zich moeiteloos doorheen de set en overtuigde ze iedere toeschouwer om te bewegen. Een diploma moshen werd helaas niet uitgedeeld op deze campus, maar waarschijnlijk waren we allemaal met vlag en wimpel geslaagd.

For I Am King @ Eagle

Een Nederlandse coreband op een hoofdpodium als de Eagle zien, blijft indrukwekkend. Ondanks dat de scene overloopt van het talent, zijn er namelijk maar zelden groepen die de stap naar de mainstage kunnen maken. Gelukkig is For I Am King er daar wel een van. Drie kwartier lang mocht de band het publiek vermaken met haar recentste album Crown en dat deed ze ook ten overvloede, maar nooit zakte het kwaliteitsniveau onder het streepje van ‘goed’. Frontvrouw Alma is en blijft een geweldig contrast dat je live moet zien. Waar ze tussen de nummers door liefelijk vraagt of iedereen het naar zijn zin heeft, laat ze tijdens de songs de ene na de andere meedogenloze grunt op ons los. For I Am King kroonde zich tot koning van de weide en liet ons drie kwartier huiveren voor ons leven.

Vegan Music @ Raven

We beleefden afgelopen jaar een bizarre koortsdroom toen we op een willekeurig moment de Raven inliepen. Voor ons stonden een aantal gemaskerde figuren die, samen met hun dj, aan het rappen waren over de meest willekeurige onderwerpen. Pas weken na het festival kwamen we erachter dat dit Vegan Music was. We hadden ons laten vertellen dat het in het dagelijkse leven allemaal accountants, bankmedewerkers en hoge piefen zijn, maar zelf vertoeft de band liever in de anonimiteit. Ook dit jaar besloten we weer richting de Raven te gaan toen de groep op het programma stond, waar we de regen wegdansten op “10 Bier Diep” en dansten alsof niemand keek tijdens “Solo in de Club”. Het blijft een bizarre act, maar op dat moment was het precies de muziek die we nodig hadden.

While She Sleeps @ Eagle

While She Sleeps is altijd goed op festivals. De Britten bewezen op Graspop dat ze in topvorm waren, dus besloten we – tussen de druppels door – richting de mainstage te trekken. Toch werd ons al snel duidelijk dat de regen niet veel goeds heeft gedaan aan het geluid. De Eagle was sowieso dit jaar opnieuw een zorgenkindje, maar tijdens de set van While She Sleeps moesten we eigenlijk verplicht buiten de tent gaan staan om iets van de muziek mee te krijgen. Pas toen we een kleine twintig meter buiten de tent stonden, hoorden we de muziek eindelijk doorheen de bas breken en bleef er iets van de stem van Loz over. Vanaf een afstandje hoorden we dat het ingewikkelde gitaarspel van “TO THE FLOWERS” nog een tandje indrukwekkender was dan op plaat en dat “RAINBOWS” live wel een leuk deuntje bevatte, maar we hadden liever midden in de actie gestaan in plaats van ver aan de zijlijn. Binnenkort in Trix krijgen we een herkansing, want daar is het geluid een heel pak beter dan in de tent van Jera.

Comeback Kid @ Buzzard

Op voorhand hadden we er onze twijfels over de boeking van Comeback Kid in de Buzzard. Afgelopen jaar was de stage namelijk al veel te klein voor bands als No Pressure en Candy, waardoor we ons afvroegen of het wel de juiste keuze was om een band van die grootte in de ‘no barriers’-tent te laten spelen. Al snel werd echter duidelijk dat dit de beste keuze van heel het weekend was, want de show was misschien wel het hoogtepunt van heel het festival. Vanuit iedere hoek vlogen stagedivers ons om de oren en de ene salto werd opgevolgd door de andere. Tijdens “Wake The Dead” pleegden de toeschouwers zelfs een heuse coup en werden de bandleden bedolven onder een grote lading aan uitbundige mensen. Een show van Comeback Kid is altijd op zijn best in een omgeving zonder hekken of barrières, maar de show op Jera was er een voor in de boeken.

Architects @ Eagle

Architects en Jera on Air, dat is een verhaal waar de gemiddelde roman nog een puntje aan kan zuigen. In het afgelopen decennium was de band zowat vaste gast op het festival. In 2014 was het nog een kleine naam halverwege de poster, maar slechts drie jaar later mocht de naam door het album All Our Gods Have Abandoned Us bovenaan het affiche staan. Ook in 2019 was het plan om Architects te laten headlinen. De band had een half jaar voor aanvang van het festival met Holy Hell een van haar beste platen uitgebracht en verdrievoudigde daarmee haar fanbase. Helaas weet iedereen die maar een beetje thuis is in de festivals wat van dit verhaal de afloop is. De groep cancelde omdat de naam te klein op de poster stond en vanaf daar leek het huwelijk tussen de twee te zijn uitgelopen op een vechtscheiding.

Tot dit jaar dan. Het festival legde het weer bij met de band en wist ze te strikken om de zaterdag af te sluiten. Toch kwamen we er achter dat ze ze beter in 2019 konden houden, want de show van gisteren liep, net als destijds in de Lotto Arena, over van toegankelijkheid. Even hielden we de hoop dat de groep vooral de muziek zou spelen waarmee ze op Jera on Air groot was geworden, maar helaas werd er net iets te vaak uit het matige For Those That Wish to Exist-vaatje getapt. De nummers zorgden zeker voor een feestje zo laat op de avond, maar echt knallen zoals in 2017 werd het nooit. Wat ook niet meehielp, was dat de band het opnieuw moest doen met een tergend slecht geluid van de Eagle, waardoor nummers als “Animals”, “Doomsday” en “when we where young” niet volledig goed uit de verf kwamen. Nee, in 2019 had dit de beste afsluiter kunnen zijn die het festival in haar geschiedenis heeft gehad, maar deze versie haalt niet eens de top tien.

Om half twee (!) besloot de groep dat het wel welletjes was en dat we eindelijk mochten gaan. Het warme maar hopelijk vooral droge bed in. Iets dat we door de fikse regenbuien alleen maar meer konden appreciëren. Op naar een nieuwe dag, waar we met The Prodigy en Amenra het festival mogen afsluiten.

Lees hier het verslag van festivaldag 1.
Lees hier het verslag van festivaldag 2.