Live /s Live (Festivaldag 2): Vriendelijk vuur

Vrijdag werd de derde editie van Live /s Live op gang getrapt met kleppers als Tamino, Ben Howard en The National, en ook op zaterdag stond er heel wat moois op het programma. Van de eerste Belgische show van Sheryl Crow in meer dan twintig jaar tijd tot het zoveelste grote Belgische concert van Editors; we kregen het allemaal in het zonnetje voorgeschoteld in de Middenvijver op Linkeroever.

Absynthe Minded @ Main Stage

Om twintig na twaalf werd de tweede festivaldag op gang getrapt door Absynthe Minded en dat bleek al snel een goede keuze te zijn. Het zomerige en uptempo akoestische gitaarspel bij de eerste nummers zorgde meteen voor de relaxte en opgewekte sfeer die bij het brandende zonnetje hoorde. Met “My Heroics, Part One” kregen we al na een dikke tien minuten een van de hits van de band, waarna we volledig gelanceerd waren en er ook nog door het ruime duizendtal reeds aanwezigen werd meegeklapt tijdens “Jokes and Curses”. Met “Envoie”, die andere hit, werd fraai naar het einde toegewerkt, waarin het vooral de nieuwe nummers waren die echt bleven hangen. Absynthe Minded was de ideale band om op een gelukzalige manier een festivaldag als deze af te trappen.

Trombone Shorty & Orleans Avenue @ Main Stage

Trombone Shorty & Orleans Avenue bouwde al vroeg op de dag voor een eerste feestje. De opzwepende blazers die doorheen de hele set op de voorgrond stonden, zorgden voor een gelukkige en soulvolle sound, die af en toe een scherp en spannend kantje kreeg door strakke riffs en hier en daar wat uitgespannen gitaarsolo’s, zoals tijdens “Let’s Go Crazy”. De instrumentale Green Day-cover “Brain Stew” zorgde er, richting het einde toe, nog voor heel wat meebewegende armen in de lucht. Kortom; wie zin had om plezier te maken, was bij Trombone Shorty & Orleans Avenue aan het juiste adres.

Lord Huron @ Main Stage

Met Lord Huron gingen we weer wat meer de kant op van de indierock en de Amerikaanse band heeft inmiddels met zijn vier albums ook al een redelijke discografie om uit te puren. Het resulteerde erin dat we geen enkel minder nummer hoorden en ons in de misschien zelfs wat te korte set van vijftig minuten geen moment verveelden. Het aanstekelijke charisma van Ben Schneider en zijn cowboyhoed, en de manier waarop ieder nummer makkelijk in de oren ligt, zorgden voor een aangename set. De afsluiter was vanzelfsprekend voor de voor Lord Huron wat atypische tranentrekker “The Night We Met”, misschien ook wel het enige nummer dat het merendeel van het publiek kende, maar dat belette hen er ook niet van om doorheen de set wel vol enthousiasme mee te klappen en te wiegen.

Sheryl Crow @ Main Stage

Om half vijf kregen we met Sheryl Crow misschien wel de grootste wereldster van het festival voorgeschoteld. De negenvoudig Grammy-winnares liet er geen gras over groeien en trok het vat met hits eens opgewarmd open om vervolgens niet meer om te kijken. Met “Run Baby Run” deed ze het publiek meezwaaien en “All I Wanna Do” werd zonder dat ze er veel voor moest doen al meegekweeld. Hetzelfde gold voor de na al die jaren nog steeds even prachtige Cat Stevens-cover “The First Cut Is the Deepest”, die zo straf gezongen werd dat het onmogelijk was geen kippenvel te krijgen. Crow reeg de hits doorheen haar hele set aaneen en sloot dus ook zo af, met een wederom heel sterk gezongen “If It Makes You Happy” en een laatste meezinger in de vorm van “Everyday is a Winding Road”. We hebben er meer dan twintig jaar op moeten wachten, maar Sheryl Crow was het wachten meer dan waard.

Iskander Moon @ Dageraad

Op het kleine Dageraad-podium kregen we van Iskander Moon een concert waarbij de Belgische zanger afwisselde tussen akoestische gitaar en piano, maar ook afwisselde tussen mooie momenten en momenten waarop hij ons volledig kwijt was. Moon heeft een goede stem, laat daar geen twijfel over bestaan, maar wanneer hij de hoogte inging, begrepen we eigenlijk niet zo goed waarom. Moon was op zijn best wanneer hij het vocaal voor zijn doen eenvoudig hield, en dat had gerust wat vaker mogen zijn.

Warhaus @ Main Stage

Na zonneschijn durft ook al eens regen te komen en hoewel het gelukkig niet spreekwoordelijk was, werd het begin van Warhaus getekend door een hoop festivalgangers die zich naar de achterkant van de festivalsite begaven om er op zoek te gaan naar een regenponcho. Het bedierf de pret weliswaar niet, want naar goede gewoonte was Warhaus sterk. Met name het op “Love’s a Stranger” volgende “Beaches” zorgde er door de snedige gitaar voor dat mensen aan het dansen gingen. Dat zo goed als iedereen bij afsluiter “Open Window” nog bleef staan in plaats van drogere oorden op te zoeken, was misschien wel het grootste compliment dat Warhaus kon krijgen. De band speelde een show zoals we die al vaak van haar gezien hebben, maar het blijft simpelweg goed.

Paolo Nutini @ Main Stage

Slechts vijf minuten had Paolo Nutini nodig om de regen alweer te verjagen. Helaas had hij tien keer zo lang nodig om tot een echt boeiend moment te komen. Dat het publiek net zo mak en afwachtend was als Nutini zelf hielp ook niet, al waren er gelukkig wel enkele opflakkeringen met nummers als “Acid Eyes” en “Through the Echoes” die nog steeds vrij vers in ieders geheugen zaten. De net wat te aanwezige elektronica en de spuuglelijke visuals zorgden ervoor dat zelfs een stem als die van Nutini zoiets niet goed kon maken, met wederom enkele uitzonderingen. Het akoestisch ingezette “Candy” ontpopte zich door de grotere eenvoud tot een hoogtepuntje, net zoals “Iron Sky” dat op ieder concert van Nutini doet. Dat was vandaag niet anders, zij het deze keer met een heel fraaie a capella-intro. De stem van Nutini is er eentje uit de duizend, maar zijn set kabbelde te vaak gewoon richtingloos voort, al was dat gelukkig wel met enkele uitschieters.

Editors @ Main Stage

Na het optreden van Editors in het Sportpaleis afgelopen maart vroegen we ons hardop af of de sleur in het droomhuwelijk tussen de Britse band en ons Belgenlandje was geslopen. Een dag na dat concert kondigde Live /s Live de band aan als laatste headliner en wisten we dus ook dat die vraag misschien wel sneller beantwoord zou kunnen worden dan in eerste instantie hadden verwacht. Dat Editors nog steeds dergelijke festivals kan headlinen betekent wel dat de vraag er nog naar is, maar is het aanbod nog even goed?

Editors zal misschien wel al beter geweest zijn, maar op Live /s Live woekerde het liefdjesvlammetje tussen de band en het Belgische publiek weer tot een groter vuur. De groep opende meteen sterk met een resem aan hits als “An End Has A Start”, “Sugar” en “Bones” die voor geheven handen en een meezingende menigte zorgden. Van afstand tussen het publiek en frontman Tom Smith was deze keer geen sprake, want de zanger stond als een gek te bewegen op de momenten dat hij geen gitaar om zich heen had en kuste te pas en te onpas zijn microfoon om zodoende het hele publiek te kussen. “A Ton of Love” miste echter wel wat panache, net zoals het begin van “Ocean of Night” wat later, maar dat was dan ook het enige.

Visueel bleven we wel even op onze honger zitten, maar dat werd gecompenseerd door een hoop vuur en dat konden we wel gebruiken na de regenbui van bij Warhaus. “Smokers Outside the Hospital Doors” werd door Smith solo ingezet en dat zorgde, zoals wel vaker het geval is wanneer Smith solo speelt, voor kippenvel. Deze keer vloog de confetti daarna de lucht in en kwam de volledige band erbij terwijl de fans zich amuseerden met de confetti. Soms zit geluk in kleine dingen, zoals vuur en confetti blijkbaar. Als toegift kregen we nog zo’n ‘Smith-solo-kippenvelmomentje’ met “No Sound But The Wind”, dat we simpelweg nooit beu gehoord zullen raken. “Papillon” mocht de hele boel afsluiten met nog wat meer vuur en een fraaie door elektronica aangedreven outro.

Bakken en braden zoals op de openingsdag van het festival hebben we deze keer niet gedaan, wel waren de regengoden ons slechts een ruim uurtje niet zo blij gezind. Met Absynthe Minded werd de dag op een gelukzalige manier op gang getrapt, terwijl we met Trombone Shorty & Orleans Avenue al vroeg op de dag een feestje kregen. Van de grote namen gooiden vooral Sheryl Crow en nu toch weer Editors hoge ogen, terwijl Paolo Nutini als subheadliner wat verloren leek te lopen op het grote podium en slechts op schaarse momenten echt kon overtuigen. Het vuur zat ’m de eerste uren in de zon, vervolgens in de classics en de stem van Sheryl Crow om te eindigen na het echte vuur van de ultieme Belgenvrienden van Editors.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Het verslag van de eerste festivaldag vind je hier.