Jera on Air 2024 (Festivaldag 4): Kers op de mislukte taart

© CPU – Mathias Verschueren (archief)

Vier dagen Jera on Air… dat is eigenlijk anderhalf etmaal te veel. Voor de dertigste verjaardag boekte de organisatie er nog een extra dag bij en werd de zondag bij het festival betrokken, maar als we eerlijk zijn, waren we er zaterdagmiddag al klaar mee. Het festival was een ware uitputtingsslag die niet alleen ons tergde. De camping stroomde zondagochtend leeg, bezoekers waren klaar en we zagen mensen met een weekendbandje al een dag eerder richting huis gaan. Ergens toch wel jammer, want op het einde van de dag kwamen met bands als Amenra en The Prodigy nog wel leuke namen langs.

Deez Nuts @ Vulture

© CPU – Karen Van Lierde (archief)

Jera en regen, het festival weet nog altijd niet hoe het ermee om moet gaan. Door de zware regenval besloot de organisatie om op de laatste dag het terrein te voorzien van een laag olifantengras. Een oplossing die we een week eerder ook al bij Pinkpop zagen, alleen was de uitvoering op Jera on Air een stuk slechter dan bij dat andere Limburgse festival. Doordat de trekkers net voor het optreden van Deez Nuts nog rondjes over het terrein reden en de organisatie weigerde om de set te verplaatsen, zagen we uiteindelijk slechts een kleine tien minuten van deze band en moesten we het doen met enkel “Face This on My Own” en “DTDFL4EVA”. Op zich prima nummers, maar een echte indruk kon de band door de korte duur helaas niet op ons maken.

The Locos @ Eagle

De zondag van Jera on Air had niet heel veel interessante namen op de poster, waardoor we vaker verplicht naar iets keken om de tijd te verdrijven dan dat we echt bij die show wilden zijn. The Locos is zo’n band. Hoewel de ska best prima te behappen viel, was het niet echt een band die op het hoofdpodium van het festival hoorde. Dit kon je ook merken aan het publiek, dat er eigenlijk amper nog zin in had en slechts kort heen en weer wiebelde in plaats van echt te dansen. Nee, deze tent was veel te groot voor The Locos om indruk te maken en in combinatie met het rampzalige geluid van de Eagle, werd dit optreden alles behalve een succes. Dit had zoveel beter in de Hawk gekund, en gezien de hoeveelheid vrije ruimte tussen het publiek had je waarschijnlijk ook nog eens plek zat gehad in de kleinste gitarentent van het festival.

Distant @ Buzzard

© CPU – Mathias Verschueren (archief)

We zeggen het wel vaker: de Nederlandse corescene is booming. Ook op Jera on Air merken we dat, al gaat het bij geen enkele band zo snel als bij Distant. De deathcoreformatie tourt tegenwoordig heel de wereld rond en begint steeds meer zijn stempel te drukken op de internationale scene, waar het bij onder andere Suicide Silence en Lorna Shore op de radar staat. Maar goed ook, want Distant liet gisteren zien dat het weet hoe het moet slopen. Nummers als “Heritage” en “The Broken Cross” scheurden doorheen onze gehoorgangen en klotsten tegen de wanden ervan.  Het stevige gitaarwerk zorgde ervoor dat de moshpits nooit gesloten werden en het was op de eerste rijen bukken om geen vuisten in je gezicht te krijgen. We zagen ook dat de trip met Lorna Shore doorheen Amerika niet enkel leuke herinneringen opleverde. De band breidde eveneens het wapenarsenaal stevig uit en zo haalde frontman Alan Grnja in Ysselsteyn opeens een gigantische vlammenwerper uit zijn spreekwoordelijke broekzak, waardoor hij de tent nog eens in vuur en vlam zette.

George Baker @ Hawk

De Hawk tent had dit jaar iedere dag wel wat aparte boekingen in petto, maar door enkele verschuivingen was het gisteren pas echt een bonte parade. Met aan kop De Rooie Jager, maar daar net achter George Baker. De bijna tachtigjarige Hoornaar kent eigenlijk tot op de dag van vandaag twee hits en het waren juist die twee nummers die het ‘m deden. Want waar het begin met minder bekend materiaal niet echt aansloeg, ging de tent echter volledig los bij “Little Green Bag”. Tot het record van vijf keer zou het niet komen, maar de enkele reprise van de introtrack van Reservoir Dogs was prima vermaak. Het echte hoogtepunt kwam echter pas tegen het einde van de show, toen “Una Paloma Blanca” de schuur deed ontploffen en het feest volledig losbarstte.

Zulu @ Buzzard

© CPU – Jens Cappaert

De zondag van Jera on Air bleek wat lui geboekt. Toen we de line-up van vorig jaar en dit jaar naast elkaar legden, zagen we namelijk net iets te veel overeenkomsten tussen de twee edities. Ergens zijn we toch wel blij dat de organisatie niet zo creatief is geweest met de boekingen van de laatste dag, want zo konden we Zulu dit jaar wel meepakken. De ‘black powerviolence’ die de band bracht deed de Buzzard goed en liet de tent voor een van de laatste keren compleet losgaan zoals we eerder dit weekend al zagen bij Scowl en Comeback Kid. De band bracht de ultrakorte nummers met volle energie en slaagde erin om het doodmoeë publiek toch nog aan het dansen te krijgen. Net als tijdens de passage op Graspop pauzeerde de band iets te vaak tussen de nummers, waardoor het eerder een stopmotion film leek dan een kaskraker. Misschien een tip voor de volgende trip naar onze landen.

Orgel Joke @ Hawk

Op Jera on Air was de grootste hype van het festival dit jaar geen band, maar een hoog gepensioneerde dame met een orgel. Rijen van mensen bevonden zich aan de randen van de Hawk, waar het publiek tot de nok van de schuur stond om een glimp op te vangen van Orgel Joke. Ze maakte de hype volledig waar, en met haar versie van ‘Engelbewaarder’ zette ze de schuur op zijn kop. We weten niet of Joke ooit in haar leven zoveel zwevende mensen voorbij heeft zien komen, want de ene na de andere crowdsurfer baande zich een weg naar het podium op de tonen van haar orgelspel. Toen ook nog haar versie van “Una Paloma Blanca” voorbij kwam, was er echt geen houden meer aan en was het een feest tot en met. Zwarte Cross kan alvast beginnen sparen voor een nieuwe schuurstage, want Orgel Joke sloopte deze persoonlijk tot de laatste splinters.

Amenra @ Buzzard

© CPU – Mathias Verschueren (archief)

Op voorhand moesten we nog zo lachen met de reclame van Jera on Air op de Belgische Radio. ‘Het punk-, hardcore- en metalcorefestival van de Benelux, met namen als Amenra…’. Eigenlijk vroegen we ons op voorhand af wat onze landgenoten tussen al die corefanaten te zoeken hadden. Jera on Air is geen festival voor bands als Amenra en de muziek die de band maakt is te lastig voor het publiek dat het Nederlands Limburgse festival bezoekt. Eenmaal de band echter aantrad in de Buzzard, vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Het was rennen om de intensiteit voor te blijven, maar tijdens “Razoreater” verloren we de race en overmande de intensiteit van de muziek ons tot in de laatste vezel van ons lichaam. Het optreden werd een emotionele blur waarvan we nog altijd niet weten hoe we het moeten omschrijven. Het overviel ons, en zelfs een korte adempauze buiten de tent kon ons niet laten ontsnappen aan de grip die Colin H. Van Eeckhout op ons had.

Toen Amenra klaar was, waren wij ook klaar. Geen enkele band heeft deze intensiteit kunnen evenaren, of kon er zelfs maar bij in de buurt komen. De set van onze landgenoten was een uitputtingsslag die continu drukte op plekken waar we liever niet hadden dat er op gedrukt werd. Waar we op voorhand nog moesten lachen om de tekst van de reclame, wisten we het na een slopende strijd tegen de emoties het zeker: De beste band die dit jaar op Jera on Air speelde, hoorde eigenlijk niet op Jera on Air. Dit was een ervaring die we waarschijnlijk nooit meer op dit festival zouden meemaken, tenzij de organisatie definitief het roer omgooit en de niche van de scene volledig achter zich laat.

The Prodigy @ Eagle

© CPU – Jens Cappaert

Amenra was de kers op een verder vrij mislukte taart, en het was lastig voor ons om onszelf te herpakken na die emotionele mokerslag. Toch sleepten we ons lichaam nog een keer richting de Eagle om afsluiter The Prodigy live aan het werk te zien. Toch waren we nog zo onder de indruk van de voorgaande band dat The Prodigy maar lastig binnenkwam. Dat was niet alleen onze schuld; ook de show van de Britse danceact was niet echt om over naar huis te schrijven. De vermoeidheid sloeg er bij iedereen in, terwijl hits als “Firestarter” en “Smack My Bitch Up” meer dienden als achtergrondmuziek dan als een daadwerkelijke aanzet voor een dansfeest. We waren, net als de rest van het publiek, uitgeput en slechts enkele mensen vooraan konden nog hun laatste dansmoves eruit persen.

De lichtshow met de lazers waren leuk, maar sinds het verlies van frontman Keith Flint stelt The Prodigy helaas eigenlijk niet heel veel meer voor. De ziel van het project is weg en nu lijkt het met momenten eerder op een coverband dan het project zelf. Had dit zes jaar geleden geboekt en je had een feest, maar nu was het vooral overleven in plaats van leven. De groep deed er alles aan om de muziek zo energiek mogelijk te brengen, maar niks mocht baten. Het was een sloopkogel, alleen vragen wij ons af wie die boekt als het huis allang met de grond gelijk is gemaakt.

Onder de laatste elektronische tonen zetten we onze weg in richting huis en kijken we bewogen terug op deze editie, en dan vooral op de zondag. Nee, deze laatste dag van Jera on Air was alles behalve een succes. De line-up die er stond liep over van matigheid, waardoor we echt de krenten uit de pap moesten vissen om het verslag niet te negatief te laten klinken. Volgend jaar gewoon weer terug naar drie dagen, dat is voor een festival als Jera eigenlijk ook meer dan genoeg.

Lees hier het verslag van festivaldag 1.
Lees hier het verslag van festivaldag 2.
Lees hier het verslag van festivaldag 3.