Live /s Live (Festivaldag 3): Pure rauwheid en starre harmonie

De derde dag van Live /s Live was er een met hoogtes en laagtes. We zagen heel wat groepen met wat jaren op de teller, waarvan de meeste ons wel konden bekoren. De kroon ging uiteindelijk naar headliner The Smashing Pumpkins: als het thema van de eerste dag ‘indie’ was en dat van de tweede ‘americana’, dan was vandaag zeker en vast alternatief. We zagen T-shirts en petjes van een tijd waar bands als Soundgarden en Nirvana de hitlijsten domineerden en hoorden muziek die het haar voor onze ogen waaide. Dat het weer niet altijd meezat, was voor veel toeschouwers duidelijk wat teveel van het goede, waardoor we het publieksaantal na verloop van de dag aardig zagen slinken. Gelukkig bleven wij samen met enkele gelijkgestemde muziekfanaten wel geboeid tot het einde verder luisteren!

Zornik @ Main Stage

Wie herinnert zich Zornik nog? Voor wie een geheugensteuntje nodig heeft: het is 2010, je lief heeft je net gedumpt en je ligt op je bed met zwarte uitgelopen eyeliner terwijl je Hello Kitty-radio emorock door je kamer laat galmen. Grote kans dat die emorock van Zornik was. De vleermuis van Limburg kreeg samen met zijn band als eerste de eer om de Main Stage warm te spelen voor The Smashing Pumpkins. De groep leek er zin in te hebben: Koen Buyse sprong energiek over het podium terwijl hij de ene na de andere hopeloze lyric op ons afvuurde.

Het blijft wat vreemd om een aantal 45-plussers te horen mijmeren over hoe ze hun plek in de wereld nog moeten zoeken en zich daardoor nergens geaccepteerd voelen, maar al bij al zat de instrumentatie wel strak. De zang, daarentegen, liet het vaak wat afweten. Vooral bij hun grootste hit “Scared of Yourself” betrapten we Buyse op enkele valse noten. Op de backdrop werden we via de visuals dan weer teruggekatapulteerd naar tijden waarin van Spotify geen sprake was en we onze MP3’tjes via Windows Media Player afspeelden. Het leek het aanwezige publiek niet te deren: er had zich al vrij veel volk verzameld voor de Main Stage en er hing een uitgelaten sfeer. Emo was misschien een fase, maar die heeft voor Zornik toch vooral plaats moeten maken voor nostalgie.

Op 3 augustus speelt de band op de Zomer van Puurs. Een dag later kan je ze aan het werk zien op Paal op Stelten. Op 10 augustus volgt nog een bezoek aan de Herbakkersfeesten in Eeklo en op de 31e sluiten ze de maand augustus af met een performance op Road Rock Festival in Kuurne.

K’s Choice @ Main Stage

De thuismatch van de dag was voor K’s Choice weggelegd. Sam Bettens en co hadden hun vrienden en familie uitgenodigd om mee te komen supporteren en dat werkte alleen maar aanstekelijk voor de rest van het publiek. De muziek en mix zaten goed, Bettens zong bijna loepzuiver en er werd 55 minuten lang gelachen. Dat de band er dus zin in had, werd na verloop van tijd dus wel duidelijk. Een greep uit de setlist leert ons ook dat de groep voor haar bekendste nummers koos. “Believe” veroverde het publiek en werd luidkeels meegezongen, maar ook bekendste hit “Not an Addict” zorgde voor animo. Als laatste hoogtepunt kon “We Are Glaciers” ook zeker tellen. Met andere woorden: K’s Choice verdedigde onze Belgische trots en verdiende zijn plekje op de Main Stage.

Volgende week, op 6 juli, speelt K’s Choice op Moen Feest. Op 2 augustus volgt er nog een show op de Summer Sessions in Turnhout; eind september, op de 22e, speelt de groep op Nerorock in Hoeilaart.

Mogwai @ Main Stage

Mogwai was bij uitstek de meest obscure band die op Live /s Live geprogrammeerd stond. De Schotse, instrumentale postrockgroep staat ervoor bekend om tijdens haar shows een zeer meeslepende sound te ontwikkelen, waarbij het publiek het liefst in een trance terechtkomt. Daarom trokken we wat afwachtend naar de Main Stage en baden we dat we ons tenmidden het Frontstage-vak niet zouden moeten schamen voor eventuele amokmakers die onze rust verstoorden. Dat een instrumentale groep niet bepaald hetgeen is waar een publiek zoals dat van Live /s Live op zit te wachten, valt wel te argumenteren. Zeker na twee acts waar de meezingers niet op één hand te tellen waren.

Mogwai zette uiteindelijk een daverende set neer, waar vooral de feel van alle instrumenten centraal stond en het volume in theorie luid genoeg was om glas te doen breken. Slechts bij enkele nummers was er plaats voor wat vocals, wat ervoor zorgde dat we echt móésten luisteren om de vibe mee te krijgen die de groep ons wilde meegeven. Het zorgde er ook voor dat er veel mensen de rust van het gras hadden opgezocht en de groep spijtig genoeg als achtergrondmuziek behandelden. Dat had wel als voordeel dat de liefhebbers mooi voor het podium hadden plaatsgenomen en we enkele koppen op en neer zagen gaan, vooral bij de sterperformance die tijdens het laatste nummer werd neergezet. Mogwai op Live /s Live mag voor ons dan wel een overtuigend succes geweest zijn, al zouden we toch begrijpen waarom sommigen dat niet vinden. Het was een leuke change of pace om even onze ogen te kunnen sluiten en te genieten, meesurfend op de golf die Mogwai teweegbracht.

Interpol @ Main Stage

Nog een band die het publiek niet op de been leek te krijgen was Interpol. De New Yorkers speelden vorig jaar al op de Main Stage van Rock Werchter tijdens een drukker moment van de dag, waardoor we de grote menigte nog konden vergeven hun kat te sturen. In een uurtje tijd knalde de groep er een set uit van dertien nummers, waarin ze opteerde voor een diepere greep uit de catalogus. Spijtig voor de festivalgangers die niet heel bekend zijn met het brede oeuvre, maar de echte fans – al leken ze dun bezaaid – sprongen van geluk. Nummers als “Not Even Jail” en “Narc” stonden bijvoorbeeld allebei op plaat Antics, maar dat album leeft vooral verder in het collectief geheugen door songs als “Evil” en “Slow Hands”. Die twee laatste leken wel wat animo te veroorzaken bij de aandachtigen, maar toch bleef het grote publiek enorm mak.

Toegegeven: de groep speelde wat slordiger dan vorig jaar op Werchter en ook de Frontstage was ver van gevuld, waardoor Paul Banks nog wat stoïcijnser dan anders overkwam. Dat drummer Sam Fogarino ongeveer een jaar geleden buiten strijd kwam te liggen na een wervelkolomoperatie en werd vervangen door een ad interim-drummer, maakte dan ook dat de groep misschien wat minder op elkaar was ingespeeld. Neem daarbij dat we aan een steekproef uit alle aanwezige bandshirts konden afleiden dat de meesten speciaal voor The Smashing Pumpkins naar Linkeroever getrokken waren en alle elementen voor een minder geslaagde Live /s Live-programmatie lijken bekend. Als we tenslotte laten optekenen dat de mix niet bijzonder goed zat, waardoor de teksten van Banks als een onverstaanbaar gebrabbel binnenkwamen – gelukkig hadden we ze wel goed ingestudeerd! -, zijn alle ingrediënten van een teleurstellend Interpol verzameld.

Op 29 en 30 oktober speelt Interpol in de grote zaal van de Paradiso in Amsterdam

Gossip @ Main Stage

Om de geluidsmuur van Mogwai en de onwringbaarheid van Interpol te doorbreken, was er eindelijk licht aan het einde van de tunnel voor wie zijn beste danspassen wilde laten zien. Gossip mocht namelijk in de regen als subheadliner aanzetten. De Amerikaanse soul- en/of rockgroep onder leiding van muzikaal fenomeen Beth Ditto leek op het eerste gezicht willekeurig in de timetable gezet, maar uiteindelijk bleek niets minder waar. De groep begon haar set wat zwakjes, maar vond naar het einde toe wel weer een drive.

Wie Gossip live wil zien, moet daar de extraverte Ditto bijnemen. Aanvankelijk kwam ze met haar openlijk gekuch en lang aanslepende bindteksten wat vervelend over – wie naar een festival komt, hoort nog altijd liever muziek – maar wist zich met behulp van een goed gevoel voor humor en kwieke oneliners te ontpoppen tot een van de meest charmante bandleiders die we dit weekend al zagen. Tot ergens midden in de set leek het tempo wat zoek: twee nummers werden niet afgemaakt en de bandleden leken wat verdwaald op het podium, maar in het laatste deel kwam alles weer goed. Vooral het duo “Move in the Right Direction” en grootste hit “Heavy Cross” toverde de wei om tot een dans- en zangfeest. Qua veerkracht kunnen er met andere woorden dus veel van Gossip leren!

Op 8 september staat Gossip in TivoliVredenburg in Utrecht.

The Smashing Pumpkins @ Main Stage

Concerten in de regen: je bent ervoor of niet. Met The Smashing Pumpkins had de organisatie van Live /s Live een klepper van formaat te pakken die in het rijtje thuishoort van meest invloedrijke groepen uit de jaren negentig. Te veel hits om op twee handen te tellen en een sound om ‘U’ tegen te zeggen, om nog maar te zwijgen van de persona van frontman Billy Corgan. Het was al geleden sinds 2019 dat we de band nog op onze Belgische klei mochten verwelkomen, dus het was een weerzien dat lang in het vooruitzicht lag. De verwachtingen waren langs onze kant alleszins hooggespannen. Of de aanhoudende buien roet in het eten zouden gooien, was nog een bijkomende factor die ons nieuwsgierig maakte naar de laatste artiest die dit festival te bieden had.

Corgan en co begonnen gestaag aan hun optreden: “The Everlasting Gaze” bracht wat tempo in het gebeuren, maar deed ons nog steeds verlangen naar de pure kracht van weleer. Dat de groep geen moeite hoeft te doen om echt bijtend uit de hoek te komen, bewees ze niet veel later met een cover van “Zoo Station”, origineel door – jawel – U2. The Pumpkins maakte het nummer bijna volledig eigen, te danken aan de unieke stem van Billy, en leverde een van de eerste topprestaties van de avond af. Ergens kort na dit nummer veranderde de motregen van voor het concert in een plensbui. We merkten dat de groep hier wat moeilijkheden begon te krijgen: de wind zat namelijk net verkeerd, waardoor al het vocht op de bandleden terechtkwam. Hierdoor speelde Corgan een aanzienlijk deel van het optreden met een handdoek op het hoofd, tot groot jolijt van enkele toeschouwers rondom ons.

Voor de band was de regen na wat aanpassingen op het podium verder trouwens geen enkel probleem. Dat de show na vierde setnummer “Today” wat voortkabbelde, had vooral te maken met de songkeuzes en de manier waarop het publiek reageerde, niet zozeer met het niveau van de groep. De knallers die tijdens dat halfuurtje werden gebracht misten daarnaast ook net dat tikkeltje meer: “Tonight, Tonight” werd bijvoorbeeld in een alternatieve versie gebracht en kwam op die manier gewoon niet hard genoeg binnen. Pas bij een heerlijk melancholisch “Disarm”, dat kort daarna werd bijgestaan door een prachtig punchy “Mayonaise” – hoogtepunt! – schakelde de groep nog een versnelling hoger.

Hoe verder de avond vorderde, hoe meer regen er viel en hoe meer mensen er vertrokken. Toch kon zelfs tijdens korte afdroogpauzes de groep ons entertainen, bijvoorbeeld toen James Iha grapte over de regen in België. Met de zinsnede ‘I’ve never seen rain! Where does it rain, I asked. In Belgium, they said!’ konden we alvast goed lachen terwijl de wolken water bleven lozen. Vanaf “Mayonaise” volgden de kleppers elkaar in hoog tempo op. “Bullet With Butterfly Wings” was voor ons het absolute hoogtepunt van de set: de rauwe, intense energie die tijdens die plensbui op ons afgevuurd werd, hebben we zelden gezien. Dat we tijdens dat nummer de longen uit ons lijf hebben gezongen staat dan ook buiten kijf. Als bij wonder stopte het net na “Bullet” ook met regenen, waardoor we allen onze kap konden afzetten en de haren in het rond konden gooien met onder andere “1979”, “Cherub Rock” en afsluiter “Zero”.

Waar de regen ons eerst overstelpte, leek die het gevoel dat we kregen bij The Smashing Pumpkins enkel te versterken. Er was iets bijna magisch aan de rauwe elektriciteit die in de lucht hing terwijl de buien in ons gezicht werden geblazen. Dat niet iedereen het daarmee eens zal zijn, daar kunnen wij in ieder geval wel mee leven. Waar we hopelijk niet over hoeven te discussiëren, is dat The Smashing Pumpkins een blijvende indruk heeft achtergelaten die hen weinigen voordeden op deze festivaleditie. Kortom: The Smashing Pumpkins? Kers op de taart. Homer Simpson? Smiling politely, voor de kenners.

Live /s Live 2025 vindt plaats in het weekend van 28 juni.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van de eerste festivaldag vind je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag vind je hier.