Oké, deze zomer lijkt álles in het poplandschap te draaien om Charli xcx’s BRAT (terecht wat ons betreft!), maar op zijn eigen manier is Omar Apollo – de artiestennaam van Omar Apolonio Velasco – ook wel een van de sterren van de zomer. Eerder deze maand leverde de Amerikaanse zanger op Best Kept Secret een van onze favoriete shows van het weekend, deze week komt-ie ook nog eens met een gedurfde, schitterende plaat. God Said No is de opvolger van zijn debuut Ivory (2022), die vol stond met zwoele alt-r&b-tunes én een joekel van een TikTok-hit in de vorm van “Evergreen (You Didn’t Deserve Me At All)”. Hoewel zijn potentieel wel te horen was, voelde Ivory soms echter ook wat vlak en veilig. Met ep Live For Me toonde Velasco vorig jaar echter zijn groei, en die lijn zet hij nu zelfverzekerd voort op God Said No.
In ieder opzicht is God Said No een onvervalst break-upalbum dat draait om het traumatische liefdesverdriet dat zijn leven de afgelopen tijd domineerde (en wellicht over Frank Ocean gaat?!). Apollo’s tweede plaat portretteert een man die zichzelf verloor in zijn liefde voor een ander en de resten hiervan moet oprapen. Dit is geen mooi portret. Trauma en alles wat dat doet is nou eenmaal niet mooi. Het is lelijk, rommelig als de neten, tegenstrijdig. Er is niets romantisch of poëtisch aan, en de singer-songwriter weigert op God Said No te doen alsof dat wel zo is. Wat is er in hemelsnaam mooi aan de destructie van je hart en complete leven?
De rommelige aard van zijn verdriet is precies wat je hoort op God Said No. Luister alleen al naar het drieluik van “Spite”, “Less Of You” en “Done With You”. Op die eerste slaat-ie zichzelf voor de kop omdat hij nog steeds niet over zijn ex heen is, terwijl hij op die tweede – een supercatchy track met italodisco-vibes – juist weigert te accepteren dat het überhaupt over is. ‘I still got a lot to say, don’t wanna end the night this way’, herhaalt hij hopeloos, om vervolgens op de manische poptune “Done With You” over een groovy beat vrolijk te laten weten dat hij toch wél klaar is met die gast. De track voelt als een middelvinger naar zijn ex: ja, mijn hart is gebroken, maar je betekent geen ene moer meer voor mij.
Da’s natuurlijk niet waar. Iedereen die iets soortgelijks heeft meegemaakt, weet dat dat schijn is. Die manie maakt altijd weer plaats voor de ijskoude realiteit. Dan wordt Apollo met zijn neus op de feiten gedrukt, geconfronteerd met het verlies van een geliefde én zichzelf. De pijn in zijn stem is voelbaar wanneer hij op de minimalistische ballad “While U Can” stelt dat het licht in hem gestolen is, en over de melancholische, bijna spookachtige toetsen van “Empty” zingt over hoe leeg en uitgehold hij zich voelt. Velasco is simpelweg niet meer wie hij ooit was. Op het trappy “Against Me” rapt hij gefrustreerd dat het hem niet meer lukt om intiem en kwetsbaar te zijn met anderen, dat hij relaties niet meer op dezelfde manier kan navigeren.
Dit besef dat iemand zoveel macht over je kan hebben en je daarmee zo kan ruïneren, is ontzettend complex. Apollo slaagt er op God Said No echter in om deze emoties concreter te omschrijven, zoals op r&b-tranentrekker “Dispose Of Me”: ‘I don’t see you anymore / But the words you left me are always in my ears / Always in my tears’. Oef. Als je ooit zo’n ingrijpende break-up hebt doorstaan, dan weet je exact wat hij bedoelt, en zo niet, dan zorgt die pure wanhoop in zijn stem er wel voor dat het binnenkomt.
Apollo zoekt op God Said No niet naar de toverspreuk om zijn trauma te laten verdwijnen, maar juist naar acceptatie van dit verdriet. Op het folky, intieme duet met Mustafa, “Plane Trees”, vindt hij troost in de schoonheid van de wereld en gemeenschap, en dat sentiment keert terug op “Pedro”. Deze Bon Iver-esque track eindigt met een kwetsbaar spraakbericht waarin zijn goede vriend en acteur Pedro Pascal ratelt over zijn eigen gebroken hart, en het is duidelijk dat deze woorden Apollo hebben geholpen in het overkomen van de ergste pijn. God Said No eindigt met “Glow”, het onbetwiste hoogtepunt van de plaat. Over dromerige synths en toetsen filosofeert hij over rouw en alle creatieve manieren om hiermee te leven zonder dat je eraan kapot gaat. Hij ontkent de aanwezigheid van zijn verdriet niet en zegt juist dat het er mag zijn, maar hij laat het niet meer de overhand nemen. Het nummer is een ode aan familie, vriendschap en natuur, maar ook een eerbetoon aan al het moois aan zijn gestrande relatie, en hiermee vormt “Glow” het meest toepasselijke einde van deze plaat.
Als er iets duidelijk is, dan is dat wel dat Omar Apollo de welbekende vloek van het tweede album heeft verslagen. God Said No is een eclectische en avontuurlijke popplaat waarop de nummers aan elkaar geregen worden door een duidelijke rode draad: het trauma van een gebroken hart. Apollo wil zijn lijden niet romantiseren, iets dat erg krachtig is in tijden waarin pijn en trauma voortdurend worden geromantiseerd in media en kunst, en laat juist zien hoe ontzettend lelijk en moeilijk het is om hiermee te dealen. Precies die weigering om zijn pijn te verpakken met een grote, roze strik eromheen, en die eerlijkheid maken God Said No zo’n mooi album. Eentje voor de eindejaarslijstjes, wellicht?
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Glow”, ons favoriete nummer van God Said No, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
