© CPU – Sam De Boeck (archief)
Terwijl Genk nog nazindert van de doortocht van Joost Klein, ging het er iets zuidelijker wat rustiger aan toe op zondagnamiddag. In het Begijnhof van Tongeren vond zo naar jaarlijkse gewoonte het Stadsmuzikantenfestival plaats. Het concept is simpel: zeven acts gaan terug naar de roots en stellen zich voor even terug op als straatmuzikant. In het verleden zagen we zo al toffe sets van onder meer Ão, Portland en Mauro Pawlowski, en ook dit jaar was de line-up er weer eentje om duimen en vingers bij af te likken. In een kader dat behoort tot het Unesco-werelderfgoed zagen we zo dit jaar onder meer ISE, Zimmerman, Dressed Like Boys en TJE.
Zimmerman
Beginnen deden we bij Zimmerman, die mocht aantreden in de stadstuin van Poverello. Een setting die zich perfect leende aan de dromerige muziek van Balthazar-bassist Simon Casier. Met een lichte reverb op de stem, in combinatie met de fluitende vogeltjes en een gelegenheidsbries, klonken de vijftal nummers uit recentste plaat Love Songs zeker gezellig. “Perfect Guy” bracht halverwege een subtiele groove, “Noémie” zorgde dan weer voor een voorzichtig meezingmomentje. Het feit dat elke act setjes van twintig minuten mocht brengen, kwam bij Zimmerman daarbij nog eens goed uit, daar er niet erg veel variatie in zijn muziek zit. Kort samengevat: Casier kan het ook op gitaar en dat bleek de ideale manier om de namiddag mee te beginnen.
Dressed Like Boys
Ze hadden in Tongeren goed naar ons lijstje met ‘Grote Beren van Morgen’ gekeken, want met Dressed Like Boys stond er al een eerste in het Agnetenklooster geprogrammeerd. DIRK.-frontman Jelle Denturck had niet meer dan zijn piano meegebracht richting Limburg, wat aanvankelijk voor een ietwat ongemakkelijk begin zorgde. Gelukkig bloeide de jongeman aan de hand van zijn muziek wel Bowie-gewijs open en zorgde hij in een mum van tijd voor een van de beste sets van de namiddag. Zo vertelde hij het verhaal rond zijn debuutplaat, maar ook rond het nummer “Pride” dat het verhaal vertelde van hoe hij en zijn vriend belaagd werden in de Gentse Overpoort wegens hun geaardheid. Moraal van het verhaal was dat Jelle beter muziek kan maken dan kan vechten en zo kwamen we bij slotnummer alsook debuutsingle “Nando” uit, die de kroon zette op een bloedmooie en ietwat emotionele set.
Dushime
Een vijftiental trapjes hoger, op de bovenste verdieping van het Agnetenklooster, mocht Dushime het toch wel talrijke publiek van haar kunnen overtuigen. De winnares van Sound Track 2023 deed dat van bovenop een tafeltje, naast haar loopstation. Van daaruit zagen we dat ze helemaal opging in haar muziek, want maar zelden opende Andie Dushime haar ogen. Dat leverde, mede dankzij haar ietwat hese maar des te innemendere stemgeluid, een dromerige en meeslepende set op, al viel na verloop van tijd wel op dat haar muziek misschien ietsje te veel buiten de comfortzone van het publiek lag. Nummers als “Dreams” en “Path” waren op zich zeker cool en werden met veel gevoel gebracht, maar hier en daar zagen we toch vooral mensen die het geheel niet per se snapten. Jammer, want wat Dushime bracht was zeker cool.
ISE
Met Ise Smeets stond er een tweede ‘Grote Beer van Morgen’ op de affiche van het Stadsmuzikantenfestival, en ondanks dat de jongedame uit Bree enkele dagen geleden pas afstudeerde (en dus slechts achttien lentes jong is), mag toch wel gezegd dat ze meteen de grootste naam van de editie was. Dat komt door de gigantische hype die rond de winnares van De Nieuwe Lichting hangt, maar ook door het feit dat ze binnen exact een weekje op Rock Werchter speelt. In de gezellige tuin van het Huis van de Advocaat viel in dat verhaal vooral op dat ISE, ondanks haar jonge leeftijd, gigantisch volwassen en los was in de omgang. De paar eigen nummers die ze bracht deden het goed, Noel Gallagher-cover “Dead In The Water” was een hoogtepuntje, enige eigen single “Goodbye Letter” zorgde dan weer voor kippenvel bij zwoele temperaturen. Om af te sluiten bracht Smeets “Suitcase Child”, dat misschien wel eens een volgend hitje zou kunnen worden. De jonge zangeres maakte de hype met andere woorden helemaal waar, want met niet meer dan een gitaar om de nek en een rauwe stem pakte ze Tongeren helemaal in.
TJE
De derde en laatste, weliswaar ex-, ‘Grote Beer van Morgen’ kregen we in de vorm van TJE. Het drietal bracht in de tuin van de Ursulakapel vier nummers uit debuut-ep IDOLS en deed op die manier monden openvallen. De band begon nog redelijk intiem met “echoes” en “coolkidsbar”, maar eenmaal “white lizard” aanbrak, raakte de set in een stroomversnelling. Zangeres Lindy Versyck toonde nog maar eens over wat voor een klok van een stem ze bezit, terwijl Melvin Slabbinck en Klaas Leyssen achter haar ervoor zorgden dat het geheel openbrak aan de hand van chaos, een vuile riff en een harde drumbeat. Afsluiter “days exist” deed er nog een schepje bovenop, daar het aan de hand van een loop zorgde voor een wauw-effect. Groots in het kleine, dat is waar TJE voor staat; iets dat op het lijf is geschreven van het concept van het Stadsmuzikantenfestival.
Nicolas Mortelmans
De minst bekende naam van de line-up luisterde naar Nicolas Mortelmans, al betekende dat daarom niet dat de man een slechte set speelde. Zijn gebrek aan populariteit leverde wel een matig gevuld pleintje op en ook het feit dat zijn Oosters-getinte muziek niet de meest toegankelijke was, hielp daar niet per se mee. Hoe dan ook speelde Mortelmans wel voortreffelijk op zijn sitar, terwijl kompaan Tarang Poddar de percussie voor zijn rekening nam. Op die manier sleepten de twee hun publiek helemaal mee in hun tropische wereldje vol vloeibare instrumentale muziek. Technisch zat het allemaal heel goed in elkaar en werd er ook gewoon ijzersterk gespeeld, maar het moet gezegd dat het gebrek aan bekendheid hem parten speelde in Tongeren.
Hendrik Lasure
Er wordt wel eens gezegd dat Hendrik Lasure ‘muzikantenmuziek’ maakt, dus ook hij is niet per se de meest bekende naam bij het grote publiek. Ook hier vertaalde zich dat in een niet al te groot publiek, al ontpopte de set zich uiteindelijk wel tot een cool kwartiertje kleinkunst. Lasure bracht zo bijvoorbeeld een mix van klassieke en wat moeilijkere pianotoetsen, alsook een ‘cowboylied over West-Vlaanderen’ op de gitaar. Een beetje speciaal dus allemaal en ook misschien uit de comfortzone van het Limburgse publiek, maar wie ervoor openstond, werd wel meegesleept door de kleinkunst die de jongeman bracht. Een interessante afsluiter van een erg coole namiddag was het in elk geval wel, want we leerden zo ook de muziek van dit talent op een andere manier kennen.
