© CPU – Senne Houben
Een dik jaar nadat Bruce Springsteen TW Classic headlinede, achtte de kwieke zeventiger de tijd al rijp voor een nieuwe passage in het festivalpark van Werchter. Ook ditmaal waren de tickets in een mum van tijd uitverkocht en kon ons kleine Belgenlandje zich opnieuw opmaken voor een legendarische passage van The Boss. Deze keer was er geen volwaardige festivaldag aan zijn komst gekoppeld, maar met Black Box Revelation en Seasick Steve werden er toch twee passende opwarmers gevonden vooraleer de Amerikaan zijn marathonconcert inzette.
De eer om de Main Stage van Werchter te openen dit jaar was weggelegd voor de heren van Black Box Revelation. Met een tijdsslot van vijfenveertig minuten maakte de band – live nu steevast een drietal – er een fijne best of set van. Helemaal naar voor geduwd op het gigantische podium schikte Jan Paternoster zich in de rol van opwarmer en zocht hij regelmatig interactie met de reeds opgedaagde Springsteenfans. Klassiekers van het debuutalbum werden fijntjes afgewisseld met nieuwer werk, waarbij vooral “Mr. Big Mouth” de meeste respons kreeg. Net voor afsluiter “I Think I Like You” drukte Paternoster zijn dankbaarheid uit naar de hoofdact van de avond alvorens er nog een laatste lap op te geven.
Een optreden van Seasick Steve blijft steevast een belevenis. Ook nu weer toverde de sympathiekste baard uit de muziekindustrie met sprekend gemak een glimlach op de gezichten van alle aanwezigen. Met gevatte opmerkingen over zijn zelfgemaakte instrumenten zette hij telkens de toon om vervolgens toch maar weer lekker weg te rocken. Drummer Dan Magnusson droeg voor de gelegenheid een T-shirt van Black Box Revelation en mepte er ook zelden naast. Iedereen stond na afloop alvast goedgemutst klaar voor The Boss.
© CPU – Senne Houben
Het geduld van de fans werd niet lang op de proef gesteld, want kort na achten stapte de zeventienkoppige E Street Band één voor één onder luid applaus het podium op. Springsteen zelf sloot uiteraard de rangen en zette in met “Lonesome Day”, waarbij het leek alsof zijn stem nog even tijd nodig had om op te warmen. Gelukkig bleek dit slechts een miniem detail te zijn, want tijdens het openingshalfuur had je amper tijd om naar adem te happen en kon je je meteen vergapen aan al de muzikale talenten die het reusachtige podium vulden. Deze werden elk individueel al eens kort naar voor gesommeerd door Springsteen voor een klein solomoment. Het recentere “Ghosts” maakte tijdens dit eerste deel van de set misschien wel het meeste indruk dankzij de passionele samenzang tussen de band en het publiek en tijdens “Darkness On The Edge of Town” liet Bruce Springsteen zijn rauwe oerschreeuw meerdere keren over de weide neerdalen.
De knepen van het vak moet je een ervaren rot als Springsteen uiteraard niet meer leren, want keer op keer vond hij het juiste evenwicht om er tijdens de bijna drie uur durende set een interessant gebeuren van te maken. De ene keer zocht hij contact op met de voorste rijen fans – waarbij hij een kleine jongen in de zevende hemel bracht door hem zijn mondharmonica cadeau te doen -, de andere keer liet hij de nummers aan sneltempo in elkaar overvloeien waardoor de vaart zelden minderde in de set. De rustpunten creëerde The Boss liever zelf met prachtige versies van “My Hometown” en oerklassieker “The River”.
© CPU – Senne Houben
The E Street Band een goed geoliede machine noemen, is tevens een open deur intrappen, maar wat een sound zette de begeleidingsband gisterenavond neer. Elke solo werd met veel gevoel gespeeld én kwam bovendien prima tot zijn recht in het grotere geheel. De verschillende secties kregen uiteraard hun moment om even te shinen, maar toch waren het vooral de saxofoonsolo’s van Jake Clemons die op het meeste bijval konden rekenen. Visueel gezien was het afgezien van de sfeervolle lichtshow eerder een sober optreden, waardoor de nadruk des te meer kwam te liggen op hetgeen op het podium gebeurde. De vele interacties en dynamiek tussen de bandleden zorgde voor een aangenaam kijkstuk als je even erin slaagde je ogen van Bruce Springsteen af te wenden.
Na een ontroerende versie van “Last Man Standing” bouwde de set gestaag op naar het ultieme hoogtepunt in de vorm van een uitgebreide bisronde waarbij de ene hit na de andere de revue passeerde. Kleine smet op het blazoen was de minder fijn afgestelde bas tijdens “Born in the U.S.A.” die even door merg en been ging, maar dit euvel werd al snel vergeten tijdens die andere klassiekers “Born To Run” en “Dancing In the Dark”. Elk bandlid mocht nog eens kort de honneurs waarnemen bij een swingende versie van “Tenth Avenue Freeze-Out” en werd niet veel later door Springsteen de coulissen ingestuurd. Het orgelpunt van het concert was voor de man zelf, want met het ingetogen “Ill See You In My Dreams” stuurde de levende legende ons de nacht in.
Bruce Springsteen deed wat er van hem verwacht werd en speelde een ijzersterk concert in het festivalpark van Werchter waarbij de focus – doelbewust of niet – quasi volledig op het getalenteerde muziekwerk lag. De headliners van Rock Werchter later deze week zullen alvast heel hard hun best mogen doen om dit te proberen evenaren.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Lonesome Day
Prove It All Night
My Love Will Not Let You Down
No Surrender
Ghosts
Darkness on the Edge of Town
Reason to Believe
The Promised Land
Spirit in the Night
Darlington County
Working on the Highway
My Hometown
The River
Nightshift (Commodores-cover)
Last Man Standing
Backstreets
Because the Night (Patti Smith Group-cover)
She’s the One
Wrecking Ball
The Rising
Badlands
Thunder Road
Born in the U.S.A.
Born to Run
Bobby Jean
Dancing in the Dark
Tenth Avenue Freeze-Out
Twist and Shout (The Top Notes-cover)
I’ll See You in My Dreams
