Al een zestal jaar krijgen we het van Channel Tres letterlijk op de heupen. In 2018 scoorde hij met “Topdown” en “Controller” twee undergroundhits en begon met zijn diepe bas en onweerstaanbare hiphouse naam te maken als nieuwe, veelbelovende producer. Toch heeft het nog zes jaar geduurd voor dit in een volwaardig debuut uitmondde. Een paar uitstekende ep’s en samenwerkingen met klinkende namen (denk aan Tyler, The Creator, Mura Masa of JPEGMAFIA) ten spijt leek de Amerikaan er niet in te slagen zijn eindeloze grooves om te zetten in een album. Vorig jaar zag het er nochtans naar uit dat hij er rijp voor was, maar uiteindelijk bleef Real Cultural Shit steken op vijf nummers en werd het toch niet de beloofde langspeler waar Channel Tres al lang naar aan het opbouwen was. Maar hoe langer zijn carrière duurt, hoe minder we om hem heen kunnen. Een feature op “I’ve Been In Love” van Jungle, een dubbele afspraak op de laatste van KAYTRANADA tot bijdrages aan Beyoncés Cowboy Carter, Sheldon Young is de laatste tijd overal. Hoog tijd om met zijn debuutalbum Head Rush de vruchten van al dat voorbereidend werk te plukken.
Voor dat debuut ontwikkelde de rapper-producer een nieuwe werkmethode voor zichzelf. Na de tour die hij in 2021 deed met Thundercat zwoer hij drugs en alcohol af en bracht het gros van zijn uren door in de studio of de fitness om zich volledig op zijn muziek te kunnen focussen. Zelden alleen, blijkt nu. Head Rush staat bol van de features en Channel Tres roept op productievlak ook hulp in van vaste partner Nick Sylvester, waar hij onder andere op i can’t go outside en Black Moses EP al mee samenwerkte, en vooral van Roman GhianArthur. Die laatste laat op bijna de helft van de nummers zijn vingerafdrukken achter, zoals hij dat ook al op verschillende Janelle Monae-albums deed.
De plaat trapt af met de titeltrack, een rustige opener waar Channel Tres zijn huidige status schetst, ver verwijderd van de moeilijke jeugd die hij beleefde in Compton, dezelfde stad waar ook onder andere Dr. Dre en Kendrick Lamar hun roots hebben. Dat het hem gelukt is los te scheuren van zijn thuisstad maakt hem trots, maar zorgt er anderzijds voor dat hij net als Lamar worstelt met survivor’s guilt. ‘I’m glad I’m still here to talk about it / A lot of n*ggas we done lost / Trauma on my face / Damn I feel a way / At times I feel like it’s my fault’, rapt hij gedesillusioneerd.
Na deze ingetogen start barst het album echt los. Op “Black & Mild” rapt en schreeuwt een manische Channel Tres over zware drums en een schizofrene synthesizerloop. Het nummer is agressief, anders dan de achteroverleunende beats en onderkoelde rap die we van hem gewoon zijn, maar het komt hard binnen. Ook “Berghain” met Barney Bones is een bom. Het is een bevrijdingsanthem dat op knetterende wijze hulde aan de gelijknamige club in Berlijn brengt, waar de excentrieke Young een zeldzaam moment beleefde waarop hij zichzelf niet als raar bekeek. De beat brengt dat gevoel tot leven met duistere, opzwepende synthesizers en elektrisch geladen drums, terwijl de twee artiesten de track verder oppompen met verses die elkaar in energie naar de kroon steken.
Wie vooral zat te wachten op de gekende stijl van Channel Tres blijft niet op zijn honger zitten. “Cactus Juice”, dat eerder als single naar voor geschoven werd, past perfect in dat plaatje. De bas is wulps, zijn gekende bariton druipt van het zelfvertrouwen, de speakers beginnen spontaan te zweten. Voor wie nog niet helemaal mee was, rapt hij ‘When we make love, it’s like a dream, you get the notion’. Channel Tres maakt als geen ander muziek die seks ademt. Het is niet het enige nummer in deze categorie: “Need U 2 Know” met Ravyn Lenae klinkt minstens even krols en hoewel Channel met zoetgevooisde stem eerst nog relatief onschuldig zijn beste verleidingskunsten bovenhaalt, is hij in de tweede helft al een stuk minder subtieler. Om ‘Come out them heels, baby, know you looking for a thrill, baby / I’m nice with my tongue, baby, my diameter is long, baby’ vallen weinig doekjes te winden. Het lieflijke refrein van Lenae en de lichtvoetige productie doen nog wel een poging het met wat onschuld te bedekken, maar daar is het al te laat voor. Met zijn overvloed aan charisma komt hij er trouwens moeiteloos mee weg, ons heeft hij rond zijn vinger gedraaid.
De meeste samenwerkingen op het album draaien goed uit: Watr leent met een acrobatische verse zijn dynamische stem aan “Gold Daytonas”, Estelle brengt een heerlijk lijzig refrein op de ijzige funk van “We Hungry” en Teezo Touchdown rijgt de rijmschema’s aan elkaar op “Chain Hang Low”, net voor Channel Tres na de beatswitch zijn ziel blootlegt voor een van de verrassend talrijke intiemere momenten op Head Rush. Sommige features stellen eerder teleur. Thundercat zorgt voor een hypernerveuze baslijn en een rusteloos refrein op “Candy Paint”, maar het nummer wordt uiteindelijk maar een dollemansrit van een goeie twee minuten, waarvan de intro en outro al bijna de helft innemen. De bouncy beat van “Holy Moly” met een nogal lui refrein van Ty Dolla $ign geeft er ongeveer even snel de brui aan. Het zijn niet de enige nummers die last hebben van een gebrek aan uitwerking, de veelheid aan ideeën op Head Rush wordt met momenten een zwakte. Het album tikt met zijn zeventien tracks net de vijftig minuten niet aan. Enkele nummers schrappen, bijvoorbeeld het weinig memorabele “Two Ways”, en andere wat meer ademruimte geven had misschien voor een beter samenhangend geheel gezorgd.
Het emotionele orgelpunt bewaart Channel Tres voor het laatst. “Here” brengt ode aan zijn overleden jeugdvriend en creatieve partner August08, waar hij ook in interviews al over sprak. Hij haalt herinneringen op aan hun jeugd en hoe ze samen hun muzikale carrière startten, begeleid door een melancholische gitaar en achtergrondgezang van James Fauntleroy. Hij verzekert zijn vriend dat al hun harde werk niet voor niets is geweest en belooft hem zijn creatieve vlam niet te laten doven, in zijn nagedachtenis. Het is een pakkend eerbetoon, een zeldzaam kwetsbaar moment van een man die anders altijd zo cool achter het schild van zijn zonnebril schuilt.
Head Rush bereikt minstens dezelfde hoogtes als de ep’s die hij al uitbracht, maar verliest zichzelf soms in de ruimte die het albumformat biedt. Desalniettemin is het een sterk debuutalbum dat dansbare disco, onweerstaanbare funk en de geilste baslijnen van het jaar combineert met kwetsbare, introspectieve momenten waarop Channel Tres zijn eigenheid nooit uit het oog verliest.
Op 18 augustus dopen Channel Tres en zijn dansers de Dance Hall van Pukkelpop om tot sauna. Ga mee schuren en breng een verse t-shirt mee. Bedank ons achteraf.
Instagram / Facebook / Twitter (X) / Website
Ontdek “Cactus Water”, ons favoriete nummer van Head Rush, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
