© CPU – Bert Savels (archief)
Dat Pink Floyd een van de allergrootste bands ooit is, staat buiten kijf. Met albums als Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here en The Wall heb je het recht om je tussen de allergrootsten te scharen natuurlijk ruimschoots verdiend en toch kiest Pink Floyd-drummer Nick Mason live resoluut voor de nummers uit de absolute beginjaren van de iconische Britse band. Met zijn band Saucerful Of Secrets stond de drummer twee jaar geleden ook al in het Koninklijk Circus, terwijl de keuze deze keer op Kursaal Oostende viel.
Om acht uur stipt openden Nick Mason en zijn band met “Astronomy Domine” meteen met een kanshebber voor de titel van beste Pink Floyd-nummer pré Dark Side Of The Moon. De schreeuwen werden door de bassist en gitarist knap uitgevoerd en dat moesten ze doorheen de avond wel nog een paar keer doen. Tussen de liedjes door waande Nick Mason zich dan weer een doorwinterd verhalenverteller en met zo’n carrière heb je op je oude dag natuurlijk genoeg goede verhalen verzameld om Kursaal Oostende verschillende keren te doen lachen. Zo werd “Arnold Layne” voorafgegaan door een verhaal over de Belgische manager die Pink Floyd in 1968 had, die voor hen drie shows op één dag boekte en eens hij het geld ontvangen had aan de band vertelde dat ze ermee mochten kappen om naar het volgende optreden te vertrekken, zelfs wanneer ze nog maar tien minuten gespeeld hadden. Mason vroeg nog wie wilde helpen zijn materiaal verzamelen mocht het weer zo ver komen, maar gelukkig stond hij twee uur later nog steeds op de planken, met materiaal.
© CPU – Bert Savels (archief)
Met ook nog het altijd op een manier wel aanstekelijke “See Emily Play” bleef Nick Mason’s Saucerful Of Secrets vooral hangen bij de nummers die Syd Barrett voor de band had geschreven. Het ook door hem gepende “Remember Me” werd voorzien van visuals waarop we de zanger zagen en ook van een bandje met daarop enkel de vocals van Barrett, waar de band dan op meespeelde. Een beetje vreemd was het wel, maar tegelijk ook een mooi eerbetoon aan het creatieve brein van het vroege Pink Floyd.
Naar het einde van de eerste set toe haalde de band het grove geschut boven, met onder meer de geniale riff van het epische “Atom Heart Mother”, dat mede door de indrukwekkende visuals en lichten ook als een huis stond. “Set the Controls for the Heart of the Sun” bouwde dan op een spannende en steeds intensere manier op naar een crescendo van jewelste, waarna naar goede gewoonte nog wat geëxperimenteerd werd en Mason ook zijn gong bespeelde. Hij had het instrument aan het begin van het lied nog voorgesteld aan de fans door te doen alsof hij met een naar zijn gong zoekende Roger Waters aan het telefoneren was. Mocht Mason geen geniale drummer geweest zijn, dan had hij het toch op zijn minst als komiek kunnen proberen.
© CPU – Bert Savels (archief)
De tweede set begon op een gezapigere manier met het vrij kalme en eigenlijk ook niet echt imponerende “Scarecrow”, dat wel een leuk nummer is, maar toch ook niet meer dan dat en bovendien ook in een ferm contrast staat met hetgeen we net voor de pauze kregen. Gelukkig stond daar een fenomenaal “Echoes” tegenover, dat nog steeds ruim twintig minuten duurt en bij het horen van de eerste noot voor een zee van smartphones in de zaal zorgde. Er is haast geen fijnere manier om ondergedompeld te worden in een hoop groots klinkende gitaarsolo dan met “Echoes”.
Na een staande ovatie kregen we als toegift nog een scherp en snedig “One of These Days”, waarbij de bas voor een heerlijke dreiging zorgde. Toepasselijk werd afgesloten met een het psychedelische “A Saucerful of Secrets” dat – los van zijn toepasselijkheid door de bandnaam – ons wel niet zo hard naar meer deed snakken als de twee Meddle-nummers die er aan vooraf gingen.
Nick Mason’s Saucerful Of Secrets speelde in het Kursaal Oostende een straf concert, waarbij de beginjaren van Pink Floyd centraal stonden en nummers die de tand des tijds met gemak doorstaan hebben feilloos werden gebracht, met een absolute legende achter de drums.
