Gent Jazz 2024 (Festivaldag 1): Moeten er nog trio's zijn?

Na een meer dan geslaagde editie vorig jaar stond er ook dit jaar weer veel moois op de affiche van Gent Jazz. Van Anohni and the Johnsons tot Patrick Bruel en Air. Op de openingsdag stond met Diana Krall al een van de uithangborden van de hedendaagse jazzmuziek geprogrammeerd, terwijl ook Bill Frissel binnen de jazzwereld een ferm gerespecteerde naam is. Ook het kleinere podium, de Garden Stage, stonden weer leuke dingen om te ontdekken. Om het kort samen te vatten: Gent Jazz is weer van start gegaan en wij hebben er zin in.

Trombone Ensemble Nabou Claerhout @ Main Stage

Deze editie van Gent Jazz werd om kwart voor vijf op gang getrapt door het Trombone Ensemble van Nabou Claerhout, die drie jaar geleden nog bekroond werd tot Jong Jazztalent Gent. Dat de tromboniste inderdaad beloftevol is, werd ook duidelijk tijdens haar set, waarin lange nummers met een veel ademruimte en een atmosferisch gehalte elkaar opvolgden. Ook met enkele andere gezichten dan de gewone bezetting wist het Trombone Ensemble als een zeer sterk collectief te spelen, ondersteund door een meer dan uitstekende ritmesectie. Veel volk was er nog niet en door de lengte van de nummers waren er ook niet veel momenten voor, maar wanneer de mogelijkheid ertoe was, kregen Nabou Claerhout en haar Trombone Ensemble de handen meer dan verdiend op elkaar.

Mòs Ensemble @ Garden Stage

Mòs Ensemble mocht dan weer het allereerste concert van dit jaar op de Garden Stage verzorgen en deed dat ook voortreffelijk. Met een eigenzinnige instrumentatie en opbouw, die tevens ook zeer flexibel en vlot aanvoelde, gecombineerd met de indrukwekkende zang van Astrid Creve bracht de band nummers die perfect pasten bij de groene setting en het nog steeds relatief vroege uur. Wie een reden zocht om hun laatste album Pets & Therapy eens op te zetten, had die na deze snel voorbijvliegende set ook.

Marco Mezquida Trio @ Main Stage

Om half zeven stond het Marco Mezquida Trio geprogrammeerd en dat zorgde meteen voor een hogere intensiteit. De Catalaanse pianist legde het tempo – en eigenlijk ook de lat – hoog. Op verschillende momenten veerde hij van zijn pianobankje op om de snaren van zijn piano te spelen, terwijl “El Beso” zich ontpopte tot het hoogtepunt van de set. Met de geweldige cello intro van Martín Meléndez en het vingervlugge pianowerk van Mezquida dat altijd vlot in het oor ligt, kregen we bij het Marco Mezquida Trio misschien wel een van de beste liedjes van de dag te horen en de concurrentie was daarbij alleszins niet min.

Wajdi Riahi Trio @ Garden Stage

Het Wajdi Riahi Trio speelde zoals op Gent Jazz wel vaker het geval is niet één maar twee sets op de Garden Stage. Net voor en net na het Bill Frisell Trio zorgde Wajdi Riahi met zijn medemuzikanten voor twee aangename sets, waarbij zijn piano natuurlijk op de voorgrond trad. De onderscheiding zat hem echter in de zang van Riahi, die we helaas te weinig te horen kregen, want de combinatie van zijn Arabische zang en met vlagen complexe jazz is er eentje die naar meer smaakt. Kortom, niet één, maar twee leuke sets van het Wajdi Riahi Trio.

Bill Frisell Trio @ Main Stage

We hadden al redelijk wat artiesten gezien die hun instrument het vertellen lieten doen, maar er zijn er niet veel die dat kunnen zoals gerenomeerd gitarist Bill Frisell dat doet. Met zijn trio speelde de Amerikaan een ruim uur aan elkaar zonder iets dat ook maar in de buurt kwam van wat pauze of een kleine onderbreking te nemen. Daardoor konden we aan een stuk door heerlijk wegdromen bij de gitaarkunsten van de beste man, die door zijn frasering met dezelfde noten meer kan dan een ander en het ondanks zijn kalme stijl ook altijd spannend wist te houden.

Diana Krall @ Main Stage

Diana Krall kreeg de eer om de eerste dag af te sluiten, of moeten we zeggen dat Gent Jazz de eer kreeg om af te sluiten met Diana Krall? De Canadese jazzzangeres maakte, ondersteund door bas en percussie, naam en faam alleszins zonder al te veel moeite waar. Met “Almost Like Being In Love” als opener zette ze meteen haar unieke stem in de verf en was de bas van Dennis Crouch prominent aanwezig. Ook de drums van Matt Chamberlain kwamen al snel in de spotlight te staan, met een drumsolo om “All Or Nothing At All” mee af te sluiten.

Doorheen het hele concert zocht Krall vaak het contact met het publiek op, al bleef dat aanvankelijk aan de oppervlakte. Toen de zangeres tussen haar bladmuziek aan het bladeren was, vroeg ze of er mensen waren die verzoekjes hadden, wat onder meer een eigenzinnig maar daardoor des te uniek en fraai “Fly Me To The Moon” opleverde. Net te eigenzinnig was dan weer “Mr. Soul”, waarbij ze ons door de vele instrumentale stukken vaker kwijt dan rijk was. Na een staande ovatie kregen we nog een toegift van twee nummers, waarvan het met name de Bob Dylan-cover “Simple Twist of Fate” was die naar de strot greep. Finaal haalde ze haar tweede staande ovatie binnen en dat was niet meer dan terecht.

De eerste dag of Gent Jazz was er eentje waar maar weinig op aan te merken viel. Opvallend waren de vele trio’s die geprogrammeerd stonden, maar dat het van Wajdi Riahi tot aan Diana Krall een formule blijft die nog steeds zodanig veelzijdig en flexibel is dat het einde ervan binnen de jazzwereld ondenkbaar is, zoveel is duidelijk. In de overdekte tent hadden de weergoden ons niet kunnen raken, al moet het er om doen dat voor een keer net niet regende.