©CPU – Chris Stessens
Het kwam op z’n minst binnen als een verrassing, die aankondiging van Måneskin als headliner van Rock Werchter. Want er zou nog wel een grotere band na de Italianen spelen, toch? Een subheadliner, maar toch niet als échte afsluiter? Jarenlang werd er geschreeuwd om verjonging en vernieuwing op de line-up, en al zeker als het aankwam op grote namen. En nu bleek het voor de doorwinterde Werchterganger nog niet goed. Hoe dan ook heeft onze tijd in het muzieklandschap ons geleerd om open te staan voor verandering, want uiteindelijk valt er echt wel iets te zeggen voor de keuze om het viertal te laten afsluiten. Niet alleen zijn Damiano David en zijn gevolg gigantisch populair bij de jeugd, Måneskin is daarnaast ook simpelweg niet meer ‘dat bandje dat het Eurovisiesongfestival won’. Dat de tweede festivaldag al in maart helemaal uitverkocht, bewijst die gedachte.
Het feit dat het gerucht de ronde doet dat Måneskin binnenkort wel eens voor onbepaalde duur uit elkaar zou gaan, deed ons dus op voorhand al vermoeden dat de band deze kans als headliner met beide handen – maar evengoed met tal van toeters en bellen – zou grijpen. Op Pinkpop werd echter al duidelijk dat twee uur vullen te veel van het goede was voor de Italianen, dus gelukkig hielden ze het gisteren op anderhalf. Ideaal, zo bleek, want de vijftien nummers tellende setlist bestond nagenoeg enkel uit hits, al moet uiteindelijk gezegd dat het venijn gisteren vooral in de kop zat, terwijl het in de staart vooral ging om de domme fun.
©CPU – Chris Stessens
Maar goed, Måneskin begon dus met een reeks stevige patatten in het gezicht. Terwijl de leden een voor een opkwamen op de tonen van “DON’T WANNA SLEEP” werd meteen duidelijk dat de Italianen niet alleen een gigantische productie met bewegende lichtpanelen hadden meegebracht, maar dat hun broek ook vol goesting stak. Gigantisch strak liep de riff over in die van “GOSSIP”, om dan met “ZITTI E BUONI” de doorbraakhit van het Eurovisiesongfestival er nog achter te knallen. Het publiek werd met andere woorden op zijn wenken bediend en at guitig uit de handen van Damiano en zijn bandleden. Daarbij viel meteen ook op dat, ondanks dat Måneskin op korte tijd gigantisch snel heel groot is geworden, de podiumprésence ongelooflijk natuurlijk en sympathiek overkwam. Een beetje heen en weer wandelen leverde steevast al handen in de lucht op.
De hits bleven uiteindelijk ook gewoon maar komen: bij “HONEY (ARE YOU COMING)” was de frontman zienderogen onder de indruk van de grootte van het publiek, dat hij met “SUPERMODEL” ook voor het overgrote deel aan het springen kreeg. Wel voelde je dat er een volgende fase in de set begon aan te breken. “GASOLINE” klonk veel donkerder dan alles voordien en met “Beggin’” kroop er uiteindelijk toch nog een covertje in de set. En dat brengt ons uiteindelijk bij het grote minpunt van de avond: Måneskin heeft nu de nummers om boven het verwijt van coverband uit te stijgen, maar had best wel wat moeite om net die rol waar te maken. “For Your Love” werd bijvoorbeeld onnodig lang uitgerokken met tal van gitaarsolo’s en Damiano die Warhaus-gewijs zijn kompanen in de spotlights zette met een lamp, terwijl niet veel later een overbodige bas- en drumsolo de vaart er helemaal uithaalde.
©CPU – Chris Stessens
Oké, tussendoor kregen we met “I Wanna Be Your Slave” wel een hitje, mét sitdown, maar waarom datzelfde lied helemaal op het einde op exact dezelfde manier nog eens gebracht moest worden… het blijft ons een raadsel. Dat de songs er ook gewoon niet beter op werden, hielp daar ook niet bij. “MAMMAMIA” werd voor een deel van het publiek vooral memorabel omdat de frontman zijn bovenstuk uittrok, “IN NOME DEL PADRE” verdronk in de eentonigheid. En oké, het kan heel cool zijn om als fan deel te mogen uitmaken van een nummer, “KOOL KIDS”, op het podium, maar uiteindelijk was dit ook maar een zwakke versie van IDLES, dat hier nota bota later nog speelt.
Donderdag dook er overigens ook een foto op van gitarist Thomas Raggi met Lenny Kravitz en leden van Greta Van Fleet, en het leek wel alsof hij het beste van beide werelden ook bij Måneskin op het podium wilde brengen. Een gitaarsolo van een kleine tien minuten was het gevolg, waardoor een deel van het publiek de weide al verliet, “THE LONELIEST” zelf raakte uiteindelijk ook niet de emoties die het moest raken.
©CPU – Chris Stessens
Kort samengevat had Måneskin dus veel te veel kruit verschoten aan het begin van zijn set. Drie kwartier lang vlamden de Italianen retestrak door Werchter, om dan de set eigenhandig te laten inzakken. Maar goed, is Måneskin het nu waard om headliner te zijn van een festival als Rock Werchter? Het bewees gisteren van wel, al is de show niet per se voor iedereen weggelegd. Van indrukwekkend richting domme fun: de band opende furieus, maar verdronk uiteindelijk te veel in haar eigen wereldje, al liet een aanzienlijk deel van het publiek zich dat niet aan het hart komen. Dat de Italianen wél gewoon komaf maakten met het feit dat er wat belachelijk over hen wordt gedaan, verdient in elk geval een pluim op Damiano’s cowboyhoed.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.
Alle recensies van Rock Werchter 2024 lees je hier
Setlist:
DON’T WANNA SLEEP
GOSSIP
ZITTI E BUONI
HONEY (ARE YOU COMING?)
SUPERMODEL
GASOLINE
Beginn’ (The Four Seasons-cover)
For Your Love
I Wanna Be Your Slave
MAMMAMIA
IN NOME DEL PADRE
BLA BLA BLA
KOOL KIDS
THE LONELIEST
I Wanne Be Your Slave
