Op het lijstje van artiesten die we zeker eens live aan het werk moeten zien, stond Taylor Swift al een tijdje met rood onderstreept. Tenzij je de voorbije jaren in een atoomschuilkelder was ondergedoken, heeft ze eigenlijk geen enkele introductie meer nodig. Op amper zestienjarige leeftijd brak ze in 2006 in de Verenigde Staten al door met haar zelfgetitelde countrydebuut en sindsdien is haar ster alleen maar feller gaan schijnen. Met elf studioplaten, een dozijn hitsingles en een handvol heropgenomen albums onder de arm, en met een enthousiaste meute fans in de rug werd Swift als eerste artiest miljardair op basis van alleen maar haar muziek en optredens. Doorheen de jaren ontstond dan ook een ware Taylorverse waarin trouwe liefhebbers zich onderdompelen in teksten, beeldspraak en symboliek.
The Eras Tour is ongetwijfeld het summum voor de fans, een overweldigende best-of-retrospectieve van Taylors voorbije carrière (althans tot nu toe). De impact van de tour is zo groot dat economen spreken van Taylornomics, een heuse financiële boost die de tour geeft aan lokale economieën. Zo werd becijferd dat het circus in de Verenigde Staten alleen al zorgde voor een toename in bruto binnenlands product van zo’n slordige vier miljard dollar. Een enorm evenement dus, zowel qua cijfers als door de grootsheid van de show en de lengte van de setlist. Met een veertigtal nummers of meer dan drie uur muziek voor de boeg krijg je immers heel wat voorgeschoteld, gaande van de grootste hits met veel visueel vuurwerk tot ingetogen akoestische momenten en een handvol zeldzame deepcuts. Reken dus maar dat wij maar wat graag aanwezig waren om de show in levende lijve te mogen meemaken.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Als voorprogramma kiest Swift gewoonlijk een krachtige zangeres op het podium en in Amsterdam was dat met Paramore eveneens het geval. De groep rond frontvrouw Hayley Williams is al twintig jaar actief en heeft intussen zes studioplaten in de rugzak. Het hoogtepunt van de Amerikaanse groep ligt al enkele jaren in het verleden, maar dat was voor de aanwezigen in Amsterdam geen excuus. Zo kwam een speelse cover van “Burning Down the House” van Talking Heads sfeervol binnen terwijl de publieksfavoriet “Still Into You” al heel vroeg zorgde voor het eerste meezingmoment.
Keerzijde van de medaille: al vroeg in de set drong de bedenkelijke akoestiek van De ArenA door. In de rustige, funky nummers van Paramore werd dit niet meteen duidelijk maar in uptempo liedjes zorgde dit wel voor een slok op de borrel. De hitsong “Misery Business” klonk hierdoor eerder log en vlak in plaats van snedig en scherp. Het plezierige “Ain’t It Fun” en het beklijvende “The Only Exception” konden gelukkig de meubels reden met een extra dosis frivoliteit. Al bij al stond Paramore met aanstekelijk enthousiasme en een handvol sterke songs op het podium, maar de akoestische galm van de arena liet wel wat kracht van de performance verloren gaan.
Nadat Paramore van de scène verdween was het nerveus aftellen tot half acht. Na enkele clipjes en bijhorende achter-de-schermenbeelden van Taylor Swift hielp een immense klok in de laatste minuten mee bij het aftellen, tot het uiteindelijk zover was en de dansers van Taytay als trotse pauwen de bühne opkwamen. Het publiek werd ogenblikkelijk ondergedompeld in een kleurrijk bad van roze en oranje en wist meteen hoe laat het was: tijd om te baden in de gouden stralen van Lover. De optimistische, kleurrijke songs van het eerste tijdperk gingen bij het publiek binnen als zoete koek, al legde megahit “Cruel Summer” al vroeg bloot dat ook Taylor niet kon ontsnappen aan de galm van de ijzeren sarcofaag genaamd ArenA.
De massa liet dit euvel echter van zich afglijden als water van een eend, want omdat zo luidkeels werd meegebruld, viel de galm voor de meerderheid amper op. Het sterke “The Man” en het speelse “You Need To Calm Down” werden dan ook luidkeels meegeschreeuwd alsof er helemaal niets aan de hand was. Het breekbare “Lover” maakte vlotjes de brug naar de country en Americana van Fearless. Persoonlijk rekenen we die plaat niet tot onze favorieten, maar het aanwezige publiek dacht daar helemaal anders over. “You Belong With Me” en vooral fanfavoriet “Love Story” kregen iedereen luidkeels aan het kwelen.
Wanneer de lampjes in het publiek samen met de podiumaankleding rood kleurden, wisten we dat er alweer een nieuw tijdperk op het programma stond: dat van de Europese doorbraakplaat Red. “22”, “We Are Never Getting Back Together” en “I Knew You Were Trouble” werden speels en krachtig gebracht, en kregen de massa met gemak in beweging. Voor we het wisten, waren we al meer dan tien nummers ver in de set, zonder ons ook maar een moment te vervelen. Het spervuur aan sterke nummers bleef aanhouden, want wat volgde was een indrukwekkende, tot in de puntjes uitgewerkte show waarin Swift probleemloos schakelde tussen groots stadionentertainment en ingetogen, kleine momenten. Deze rustpunten beperkten zich niet tot het akoestische deel rond folklore en evermore, maar liepen door de hele set als emotionele kippenvelmomenten. Zo zorgde een wondermooi “Delicate” voor een breekbaar rustpunt in de anders zo energieke set rond Reputation.
Wat ons betreft waren er hoogtepunten te over, zoveel zelfs dat we onmogelijk wat kunnen kiezen voor een samenvattende paragraaf. De vette gitaren en kinky show rond “…Ready for It?” en “Look What You Made Me Do”? De gloedvolle tokkel en de mooie choreo op “willow”? De massale euforie rond de megahits van 1989? Het minutenlange applaus na een beklijvende versie van “champagne problems”? Onze kop eraf als we een moment kunnen uitkiezen. Zelfs de songs van recente albums Midnights en THE TORTURED POETS DEPARTMENT wisten live te overtuigen, terwijl ze op plaat toch heel wat meer tijd nodig hadden om onder onze huid te kruipen. Zo klonk “But Daddy I Love Him” in Amsterdam verrassend potent en maakte het aan The National schatplichtige “The Smallest Man Who Ever Lived” indruk met knappe visuals en een heuse percussieparade. Kudos ook voor de dansers en sterke muzikanten die de show nog wat extra ziel en spelplezier meegaven. Gitarist Paul Sidoti op een metershoog plateau met een brede glimlach een solo zien brengen terwijl Taylor grijzend toekijkt, daar worden ook wij behoorlijk vrolijk van.
https://www.instagram.com/p/C9EcA60vaph/?img_index=1
Wij hebben dus niets aan te merken op Swift en haar dansend en musicerend gevolg, maar toch telde de show bij momenten een minpunt: de galm van de ArenA die te pas en te onpas de kop opstak. In tegenstelling tot bij Paramore klonken de getroffen nummers van Taylor Swift niet log, maar kreunden ze onder echo op de stem. Bovendien gingen in de galmkast van de ArenA enkele muzikale details verloren. Zo klonk bijvoorbeeld de jengelende gitaarriedel van “Look What You Made Me Do” niet helemaal door of verdween de harmonica op het overigens zeer knappe “betty” wat op de achtergrond. Hebben deze zaken ons uiteindelijk echt gestoord? Natuurlijk niet, daarvoor was de show te knap, de performance te professioneel en het enthousiasme van de mensen op het podium te aanstekelijk. En laat ons zeker niet de fans in de zaal vergeten, want die zorgden met hun kleurrijke outfits, brede glimlach en luidkeels gebrul helemaal voor een aanstekelijk feestje.
Het was gisteren een grauwe, grijze dag in Amsterdam, maar Taylor Swift zorgde voor plaatselijke zonnestralen. Het concert in de Johan Cruijf ArenA was een mix van groots stadionentertainment en intieme momenten, perfect uitgevoerd ondanks de akoestische uitdagingen van de zaal. Het enthousiasme van zowel Taylor Swift als haar fans maakte de ervaring onvergetelijk. Swift en haar crew leverden meer dan drie uur popmuziek van de bovenste plank en legden de lat behoorlijk hoog voor wat er nu nog moet komen. Wat er ook gebeurt, bij de volgende tour staan wij ongetwijfeld weer paraat.
Facebook / Instagram / Website
Setlist
Lover
Miss Americana & the Heartbreak Prince
Cruel Summer
The Man
You Need to Calm Down
Lover
Fearless
Fearless
You Belong With Me
Love Story
Red
22
We Are Never Ever Getting Back Together
I Knew You Were Trouble
All Too Well (10 Minute Version)
Speak Now
Enchanted
reputation
…Ready for It?
Delicate
Don’t Blame Me
Look What You Made Me Do
folklore / evermore
cardigan
betty
champagne problems
august
illicit affairs
my tears ricochet
marjorie
willow
1989
Style
Blank Space
Shake It Off
Wildest Dreams
Bad Blood
THE TORTURED POETS DEPARTMENT
But Daddy I Love Him / So High School
Who’s Afraid of Little Old Me?
Down Bad
Fortnight
The Smallest Man Who Ever Lived
I Can Do It With a Broken Heart
Verrassingsnummers
imgonnagetyouback / Dress
You Are in Love / cowboy like me
Midnights
Lavender Haze
Anti‐Hero
Midnight Rain
Vigilante Shit
Bejeweled
Mastermind
Karma
