Down The Rabbit Hole 2024 (Festivaldag 2): Veel muziek en een beetje zand in de oren

Een beetje regen, een beetje zon, een beetje wind, een beetje stof. Veel stof. Het kon erger op de weide, maar echt voorspelbaar kon het weer niet genoemd worden. Gelukkig speelden er genoeg sterke acts in de tenten zoals dEUS, Kneecap en DEADLETTER. Tegen de tijd dat headliner Jungle eindelijk aantrad, was de wind zelfs helemaal gaan liggen. De weergoden zij geprezen.

Bombay Bicycle Club @ Hotot

Bombay Bicycle Club brengt het soort vrolijke indiepop dat perfect past bij een zonnige weide. Frontman Jack Steadman had er duidelijk veel zin in en speelde vanaf het begin met een brede glimlach. Veel nummers waaiden ondanks het enthousiasme van de band echter wat weg, al lag dat niet per se aan de muziek; de aanhoudende wind zwiepte geregeld bakken zand in het gezicht van het publiek. De groep vierde zijn vijftiende verjaardag met “Dust From the Ground” van het debuut, waarna de set duidelijk beter werd. “How Can You Swallow So Much Sleep” was een chill en melancholisch momentje, terwijl de nerveuze gitaarlijnen en bas van “Evening/Morning” wat meer door de weide sneden. Nooit wereldschokkend en met wat melige momentjes zoals “Carry Me”, maar de set van Bombay Bicycle Club had zijn momenten. Leuk voor wat het was.

AURORA @ Teddy Widder

De Noorse AURORA stond vijf jaar geleden al eens op Down The Rabbit Hole, maar is sindsdien duidelijk gegroeid als live act. Haar zweverige persona werd goed geruggensteund door een strakke productie en mooie dromerige visuals die aan het noorderlicht deden denken; geslaagde fairy aesthetics dus. Dat nummers als “Runaway” nogal veel pathos bevatten en soms zelfs iets Disney-achtigs hebben, deerde de Teddy Widder-tent duidelijk niet. Bij “The Seed” gingen de heupen aan het dansen en de handen de lucht in. Hippievibes bleven natuurlijk nooit veraf en het contrast tussen de vocale uithalen en het hoge spreekstemmetje van frontvrouw Aurora Aksnes kon niet groter zijn. Ergens zullen wij haar altijd wat oneerlijk met Björk blijven vergelijken, maar je kan niet echt iets hebben tegen iemand die oprecht zegt: ’this song is for the emotional motherfuckers in the crowd, it’s not an easy life I know!’ We konden ons even aan het noorderlicht warmen.

Declan McKenna @ Hotot

Je zou soms vergeten dat Declan McKenna nog maar vijfentwintig is. De Britse songwriter brak rond zijn achttiende door en zag er op het grote hoofdpodium met z’n hemd, das en nerdy bril uit als de ideale schoonzoon die ergens verloren gelopen was. McKenna brengt britpop, maar durft soms de hooks iets te veel uit te spelen en te veel de scherpe randjes van zijn muziek te vijlen, zoals bij opener “Elevator Hum”, van zijn laatste, ietwat teleurstellende plaat. Geen overtuigend begin van de set als we eerlijk zijn, maar eerste indrukken kunnen gelukkig bedriegen en McKenna gooide vlug genoeg ouder materiaal in de set, waardoor een groot deel van het publiek spontaan begon te dansen. Dat werd ook erkend door de Brit: ‘I wanna say thanks to the flashmob, everyone is infected with the groove! Let’s dance!’ En dan moesten hits “Brazil” en “Beautiful Faces” nog komen. Zonder enige aanmoediging een weide doen springen: dan weet je dat je een geslaagd optreden beet hebt.

dEUS @ Teddy Widder

Het debuutalbum van dEUS is al drie decennia oud en daarmee behoren de Belgische rockers tot enkele van de langst meedraaiende artiesten van het festival. De reden voor die muzikale levensduur moet je niet ver zoeken: de eerste drie platen behoren nog altijd tot het beste van de belpopgeschiedenis. dEUS nam op Down The Rabbit Hole een broeierige aanloop van drie nummers, om daarna met de voeten vooruit te springen. Niks tegen nieuwe nummers als opener “How To Replace It” en “Man Of The House”, die perfect in de set pasten, maar het blijft duidelijk hoe onaantastbaar het oud materiaal van de band is.

“Instant Street” bouwde als vanouds snel op naar een crescendo, “Fell Of The Floor, Man” was een goeie aanleiding voor een dansje en “Hotellounge (Be the Death of Me)” deed de tent wiegen. Kleine kanttekening: hoe goed de nummers ook zijn, het grootste deel van de set leek wat willekeurig samengesteld, zonder echte spanningsopbouw. Frontman Tom Barman leek ook wat zenuwachtig aan het begin van het optreden. Maar ach, tegen afsluiter “Bad Timing” spatte het speelplezier ervan af. De staatslieden van de Belgische rock kunnen het nog.

Kneecap @ Fuzzy Lop

Het debuutalbum van het Ierse Kneecap scheert hoge toppen in het thuisland, zowel commercieel als creatief. Kijk alleen al naar de samenwerkingen met leden van Fontaines D.C. en Lankum, en de nummertweepositie in de albumhitlijsten (het was nummer één geweest, had een zekere Taylor Swift daar geen stokje voor gestoken). Buiten hun eiland blijven de politieke hiphoppers echter nog even onder de radar. Afgaande op dit optreden zal dat niet lang meer duren. Het trio liet meteen meerdere moshpits en wall of deaths ontstaan en wist dat energieniveau het hele optreden lang aan te houden. Dat deden ze niet alleen met politieke slogans, maar ook met de nodige dosis humor: ‘When the beat drops, throw your drugs on the stage. I’ll take care of it! My nose is starving!’

“Your Sniffer Dogs Are Shite” ging hard, en DJ Provai, met een balaclava in de kleuren van de Ierse vlag over z’n hoofd, dook de menigte in. Bezorgde toeschouwers hoefden zich echter geen zorgen te maken over de intimiderende looks en harde beats. De bandleden bleken duidelijk goeie jongens te zijn: nummers werden geregeld stilgelegd om ongelukkigen van de grond op te rapen. De groep, allemaal overtuigde republikeinen, betoonde ook even zijn steun aan het Palestijnse volk, dat meer leed dan de Ieren, ondanks de ‘pogingen van de vetzakken uit Londen’. Hun eerste optreden in Nederland, maar waarschijnlijk niet het laatste. Knallen.

DEADLETTER @ Fuzzy Lop

Wat een pech, spelen op het moment dat Nederland en Turkije elkaar op het EK treffen. Toen DEADLETTER in de halflege tent aantrad, kon het gejuich van de voetbalfans vanuit de verte gehoord worden. Maar zoals de Britse postpunkers in “The Snitching Hour” zingen: ‘Love thy neigbour and thy neighbour loves thee.’ De weinige aanwezigen schonken de band veel liefde en energie en naarmate het optreden verder ging, groeide ook de menigte.

Frontman Zac Lawrence deed algauw zijn shirt uit en begaf zich enkele keren in het springende publiek. Een gevraagd meezingmomentje liep even half mis, maar dat lag niet zozeer aan een gebrek aan enthousiasme. De taalbarrière leek de grote schuldige en die debuutplaat komt natuurlijk pas de 12^de uit. Een beetje arrogant dus van Lawrence om al te verwachten dat iedereen zijn teksten kent. Maar zo hebben wij onze postpunkers natuurlijk het liefst: vol energie en bravoure. ‘If there is a God, send a lightning bolt to me!’ Onze verwachtingen bij het debuut liggen na dit optreden hoger.

Jungle @ Hotot

LCD Soundsystem was dan misschien de ‘coolste’ headliner van het festival, Jungle was op dag twee duidelijk populairder. De band, het project rond producers Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland, kent niet echt een frontman, maar de twee wisten donders goed wat ze moesten zeggen om de vol afgeladen weide in de eerste minuut aan hun kant te krijgen: ‘Congratulations on the semi-finals!’ Waar bij LCD de beat centraal staat, is dat bij Jungle de groove. Geen probleem dus, want ook uitermate geschikt om iets te vieren.

Jungle koos net als de vorige headliner voor een vrij minimalistische, in dit geval zelfs semi-mysterieuze aanpak (niet toevallig, want het duo hield zijn identiteit lang geheim), maar die manier van aanpakken werkte. Dansen maar met de ogen gesloten! Handen gingen in de lucht bij “Beat 54 (All Good Now)” en bij “Coming Back” mocht het productieteam zich toch een keer laten gaan door grote ballen in het publiek te kegelen. Het tempo mocht af en toe wat hoger, maar dat is niet de stijl waar deze band voor gaat. Gelukkig waren er toch enkele nummers als “Holding On”, zodat we iets meer konden doen dan gewoon heen en weer wiegen.

Jungle ging bijna de mist in door het publiek te plagen over het mogelijke duel tussen Nederland en Engeland, maar herpakte zich net op tijd: ‘Your victory tonight makes this evening even more special!’ Voor het laatste nummer gingen de handen op elkaar en werd de band bedankt. Na een korte pauze volgde nog een bisnummer. Wij vinden Jungle muzikaal niet zo opvallend – qua stijl is LCD Soundsystem tig keer meer uniek – maar de groep zorgde wel voor een gepolijste productie waar je weinig kon tegenhebben.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!