Down The Rabbit Hole 2024 (Festivaldag 3): Muzikale en meteorologische verrassingen

Koud, nat, warm, droog, motregen, gewone regen, brandende zon, alles passeerde de revue. Behalve een regenboog natuurlijk. Godverdomme. Gelukkig waren de meeste muzikale acts betrouwbaarder dan het weer. Jessie Ware sloeg zich door de regen en zette een ijzersterke show neer, en The National was een geslaagde, maffe afsluiter.

The Vaccines @ Hotot

The Vaccines scoorden begin jaren tien enkele kleine hitjes in de nasleep van de postpunkrevival, toen dat nog mogelijk was met dat genre. Dat de groep, die door recensenten nooit hoog werd aangeschreven, meer dan tien jaar later nog meedraait, is een verrassing. Misschien komt het omdat er gewoon niet veel alternatieven meer zijn als het op rechttoe-rechtaan rockmuziek aankomt?

Het kan ook komen omdat de groep onmiskenbaar een oor heeft voor goeie hooks. Hitje “Post Break-Up Sex” werd vroeg in de set gegooid, maar wekte weinig herkenning op. De eentonige stem van frontman Justin Haward-Young begon ons ook een beetje op de zenuwen te werken, tot het publiek gelukkig besloot een circle pit te beginnen. Young ruilde zijn saaie cool in voor een brede glimlach en wij zagen oprechte dankbaarheid. “All My Friends Are Falling In Love” deed grote delen van de menigte dansen. Uiteindelijk was het toch niet zo slecht.

Villagers @ Fuzzy Lop

Villagers – het alter ego van songwriter Conor O’Brien – is zo’n artiest die nooit doorbrak, maar koppig blijft doorgaan. Bezieling heet dat dan. Ook gisteren sprong de Ierse troubadour als een leprechaun achter zijn micro op en neer terwijl hij zijn akoestische gitaar geselde. O’Brien ging duidelijk op in zijn teksten en spoorde het publiek aan, en werd voor de gelegenheid geruggensteund door een band. Gepassioneerd en gevoelig voor velen, maar wij vonden het een beetje saai.

Bij “Courage” kwam een vleugje klarinet in de mix kijken en het optreden leek de goede kant uit te gaan toen het noodlot toesloeg. Tijdens “That Day”, een nummer waarin O’Brien letterlijk zingt ‘Can you hear me now?’, viel het geluid uit. Het publiek supporterde voor de bard, maar ook daarna staken kleine storingen een stokje in de wielen. Afsluiter “A Trick Of The Light” kon, ondanks een potig baslijntje, de meubelen niet redden. Dikke pech voor O’Brien.

Jessie Ware @ Hotot

Jessie Ware blijft aan deze kant van het Kanaal crimineel ondergewaardeerd. De Engelse heeft een paar uitstekende discopopalbums op haar conto staan, maar lokt geen grote menigtes. Ook deze keer was de weide niet erg gevuld, toch leek de zangeres bijzonder dankbaar. Durfde Ware in het verleden nog vooral op choreografie te focussen, dan stond er deze keer naast de dansers ook een echte liveband op het podium. Er waren dus geen excuses om het charisma van Ware te negeren.

De show sloeg goed aan bij het publiek dat meteen begon te dansen, maar toen braken de wolken open. Miezerde het nog bij “Lift You Up, een samenwerking met Romy, dan kondigde zich kort daarna de eerste echte regenbui van het festival aan. Maar: ‘Lets dance all the way through until the end!’ En zo geschiedde. ‘Stand up, turn around and take a bow, because you look so good’, scandeerde de popprinses en de weide gehoorzaamde. Is er iets beter dan dansen in de regen? Ware eindigde zeer toepasselijk met “Free Yourself”, maar zoals ze in het nummer zingt: wij wilden niet stoppen. Geweldig optreden. En dan hebben we het nog niet eens over die Cher-cover gehad.

The Last Dinner Party @ Teddy Widder

The hype is real. Misschien had het regenweer een impact op de bomvolle tent, maar we betwijfelen het: we begrijpen waarom The Last Dinner Party al na één plaat ontploft is in populariteit. Het is opvallend hoeveel sterke meezingers de indiegroep rond zangeres Abigail Morris al in het repertoire heeft. Denk maar aan nummers als “My Lady Of Mercy”, “On Your Side” of “Sinner”. Dat de visuele aankleding bij dit optreden nog wat ruimte voor verbetering had, deerde niet echt: het legde de focus op de muzikaliteit van de band.

Frontvrouw Morris nam haar tijd om met het publiek te babbelen, deed alsof ze de setlist was kwijtgeraakt en maakte wat flauwe mopjes over improvisatie. Een klein minpuntje eerlijk gezegd: de set verloor er wat spanning door, maar als je nog maar één plaat hebt, moet je wel iets doen om de tijd te vullen. Als de band niet té zelfzeker wordt en dit niveau nog twee of drie albums weet vol te houden, hebben we een potentiële Down The Rabbit Hole-headliner. Afsluiter “Nothing Matters” is nu al een klassieker.

Khruangbin @ Hotot

Wie pruiken zegt, zegt Khruangbin. De mellow muziek van de psychedelische rockband wordt soms als geil omschreven, of anders als chill. Geschikt voor luie zondagen met een jointje in de hand. De grens tussen chill en saai is soms echter klein en wij vinden het trio tegenwoordig vooral slaapverwekkend. Helaas was de weide daar ondertussen te nat voor. Geen powernap voor deze recensent.

De groep speelde weliswaar voor een imposant decor van grote hemelramen, maar deed daar niet veel mee. Wij hoorden drie muzikanten die eindeloos bleven pringelen zonder enige spanningsopbouw of crescendo’s, terwijl ze af en toe rustig een wandelingetje deden op het podium. Ook al zongen de bandleden meer dan vroeger, het bleef een monotone bedoening. Gelukkig op dat uur van de dag wel geschikt om een hapje bij te gaan eten.

Ty Segall @ Fuzzy Lop

Garagerocker Ty Segall brengt graag elke ochtend een plaat uit voor zijn ontbijt. Een mopje, maar het scheelt niet veel. Voor zij die zich afvragen of dat niet ten koste gaat van de variatie: niet echt, er is altijd de keuze tussen fuzz, distortion en overdrive. De Amerikaan kwam op en sloeg het publiek meteen plat met de ene na de andere vuile fuzzriff, terwijl hij en zijn band schuilgingen achter een dun laagje rook. Toch hadden wij wat moeite om in de muziek te komen, want we bespeurden wat afstand tussen de band en het publiek in de halflege tent.

“Whisper” voegde na een halfuurtje gelukkig ritme aan het gebeuk toe, waarbij de menigte aan het headbangen sloeg. Bij “Imaginary Person” mocht het orgel dan weer eindelijk eens wat meer uit de schaduw van de gitaren treden en er kon zowaar wat gedanst worden. De rollende drums maakten van “Girlfriend” een succes. Segall begon nog een kleine jamsessie, versnelde, liet het publiek meeklappen, en breidde zo toch een geslaagd einde aan deze laatste show van zijn tour.

The National @ Hotot

Het moet een speciale ervaring zijn om als professionele muzikant in een groep te spelen met Matt Berninger. De succesvolle indieband levert het broeierige muzikale canvas waarop de frontman zijn soms donkere, soms surreële, maar altijd ijzersterke teksten mag schilderen, maar moet in ruil wel een compleet losgeslagen projectiel aanvaarden. Het is deel van de charme: zal de zanger een goede show geven of ontaardt het optreden in anarchie? Spannend, in tijden waarin headliners niets aan het toeval overlaten en alles muzikaal strak geregisseerd wordt.

Een kleine greep uit de fratsen waarmee Berninger – die er tegenwoordig uit ziet als een universiteitsprofessor in volle midlifecrisis – zich dit optreden amuseerde: hij kuchte tijdens een nummer uitvoerig in de micro, lachte met zijn eigen dad jokes, improviseerde eventjes een valse melodie, struikelde enkele malen bijna over de spotlichten, plaagde een geluidsman, stal een lelijke bril uit het publiek, en toonde trots zijn Down The Rabbit Hole-festivalshirt aan de weide (‘I get in the rabbit hole every day for my work, so this is the first festival merch I’ve ever bought!’). Uiteraard dook hij ook enkele keren het publiek in, zoals bij tweede nummer “Eucalyptus” of het sterke “Mr November”. Ondertussen dreigde zijn stem het meer dan eens te begeven.

Het blijft ergens verbluffend hoe de groep met zo’n frontman het tot een van de succesvollere indiebands kon schoppen, maar dan zijn er momenten als “Light Years”, waarbij Berninger de weide in een sterrenveld van smartphonelichten deed transformeren, of “About Today” waarin hij recht in de camera en de ziel van de weide zong. En we beseffen weer: als Berninger iets zingt, vals of niet, is het gemeend. Kippenvelmomenten. Er stond relatief weinig volk op de weide voor deze laatste headliner, maar we zagen een strakke band en een hartstochtelijke, grappige en vooral rare frontman. ‘Imagine if we’re invaded by a dumb alien species and they conquer us? That’s how dolphins feel!’ Het zal wel. Tijd om te gaan slapen, Matt. Wij kruipen er ook in. Tot volgend jaar!

Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!