Foo Fighters @ Rock Werchter 2024: Grohls gelijk

De naam waar iedereen deze editie van Rock Werchter het meest naar uitkeek, was ongetwijfeld deze van Foo Fighters. De band werd dit jaar als eerste aangekondigd voor het festival en de dagtickets voor de zondag waren in geen tijd uitverkocht. Het stond dus buiten kijf dat iedereen moest zien hoe de Foo Fighters zich tegenwoordig zou profileren als headliner. Het is namelijk zo dat de band voor het eerst in ons land stond sinds het jammerlijke overlijden van Taylor Hawkins. Aldus kwam Foo Fighters met nieuwe drummer Josh Freese en een karrenvracht aan hits naar Rock Werchter voor een set van boven de twee uur en zou op die manier de ideale afsluiter van het festival blijken.

Foo Fighters doet niet aan streken en dus kwam de band zelfs één minuut voor aanvangstijd het podium op. ‘Are you ready’, schreeuwde een duidelijk enthousiaste Dave Grohl nog voor er een noot werd gespeeld door de band. En of de weide klaar was voor de pletwals die zich nog steeds Foo Fighters noemt. Met “All My Life” werden er geen doekjes om gewonden, er zou heel hard uitgehaald worden in het begin van de set. Dave Grohl zou het merendeel van zijn tekst ook niet zingen, maar eerder uitschreeuwen waardoor er net nog iets meer agressiviteit kroop in de muziek van de band.

Al vroeg in de set kregen we met “The Pretender” een van de grootste hits te horen. Dave Grohl had ondertussen al enkele keren wat water over zijn hoofd gegoten om voor verkoeling te zorgen. Grohl was dan ook als een bezetene over het podium aan het lopen in het begin van de set. Er leek geen morzeltje grond te zijn waar de zanger zich niet zou begeven en door die energieke uitbarstingen werden we als publiek ook helemaal meegezogen in het verhaal van de band. Opvallend was wel dat de eerste drie nummers al snel zeventien minuten innamen en er dus de vrees ontstond dat alle songs weer te lang gerekt zouden worden, een val waar Foo Fighters soms wel eens intrapt.

In tegenstelling tot ellenlange speeches, kregen we nu gewoon extra muziek te horen. De gitaarsolo’s duurden al wat langer en ook de publieksparticipatie lag iets hoger. Al snel zagen we dat ook Josh Freese er niet naast mepte wanneer hij bepaalde songs nog wat meer panache gaf. Voor “Times Like These” kregen we dan voor het eerst een kleine speech van de pater familias Dave Grohl. Hij moedigde iedereen aan om mee te zingen en degene die de teksten niet kenden, moesten maar kijken hoe de grijsharige man het naast hen zong. Grohl was duidelijk niet verlegen voor een beetje zelfspot over zijn publiek.

Dat Foo Fighters vorig jaar nog een nieuw album uitbracht, viel niet uit de setlist af te leiden. Die was namelijk goed verdeeld tussen alle albums die de band al gemaakt heeft. Zo kregen we het snedige “La Dee Da”, een ‘fucked up song’ volgens Grohl, en was ook “Generator” een eerder verrassende keuze. Het gaf wel aan dat Foo Fighters af en toe eens buiten de lijntjes wil kleuren en niet altijd speelt wat verwacht wordt. Zo ook tijdens de voorstelling van alle bandleden, waarbij er enkele herkenbare riffs uit bekende songs werden gebracht en Freese “March of the Pigs” van zijn ex-band Nine Inch Nails nog eens van percussie kon voorzien. Een song van NIN met schreeuwerige Grohlvocals, het had wel iets. Grohl stak tijdens de voorstelling trouwens een sigaretje op, meer rock-‘n-roll kon het toen niet meer worden.

De bandvoorstelling was meteen ook een keerpunt in de set, want waar er voordien vooral werd gerekt en gesleurd met de songs, ging de trein plots aan een topsnelheid vooruit. “My Hero”, “Learn To Fly” en “These Days” passeerden allemaal zo snel dat we heel hard moesten opletten om ze gehoord te hebben. Die eerste werd weliswaar eerst heel intiem gebracht om nadien volledig uit zijn voegen te barsten. “Nothing At All” was dan het eerste ‘nieuwe’ liedje dat we te horen kregen en daar teasede Grohl ons met “Blackbird” van The Beatles in de speelse gitaaroutro.

En toen waren we zelfs nog maar net halfweg. Foo Fighters had dus nog wel wat verrassingen in zijn hoed steken. Het viel wel op dat hoe langer de set duurde, hoe vermoeider de stem van Dave Grohl begon te klinken. Zijn schreeuwen klonken wat minder zuiver en er kropen foutjes in het gitaarspel. Het was duidelijk dat deze show de laatste van de tour was en er veel vrienden van de band backstage aanwezig waren gedurende de dag. Rasmuzikanten als Foo Fighters laten zich weliswaar niet kennen en zo gaf “Monkey Wrench” terug een slag in het gezicht van iedereen aanwezig.

Het meest emotionele moment kwam er toen met “Aurora”. Het nummer, opgedragen aan overleden drummer Taylor Hawkins, werd emotioneel ingeleid en we hoorden aan de stem van Grohl dat het ook wat lastiger te brengen was. Het was meteen een begin van allerlei nummers die werden opgedragen aan mensen. “Best of You” aan Royal Blood omdat ze zo goed ruiken en “The Teacher” aan de mama van Dave Grohl. Die laatste kwam live trouwens nog meer episch uit de hoek door de double neck en de flying v waarmee Foo Fighters plots een metalband uit de eighties leek. Het duurde ook meer dan tien minuten en ging alle kanten uit, waardoor de monden nog maar eens openvielen.

Met “Everlong” werd nog een grote streep onder het concert gezet waarbij de band de volledige weide nog een laatste keer de stembanden liet schor schellen. De groep stopte toen wel een kleine twintig minuten te vroeg, maar had wel alles gegeven wat het publiek wilde van de band. Dat Dave Grohl tegenwoordig meer schreeuwt dan zingt, vergaf iedereen hem stante pede en zeker ook door de grootse hoeveelheid hits werd ieders hart met voldoening gevuld. Foo Fighters bracht heel wat emoties: agressie, verdriet, geluk, maar vooral heel veel liefde.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van de vierde festivaldag lees je hier.
Alle recensies van Rock Werchter 2024 lees je hier.

Setlist:

All My Life
No Son of Mine
The Pretender
Walk
Times Like These
Generator
La Dee Da
Breakout
Stairway to Heaven / Sabotage / Keyboard Solo / Blitzkrieg Bop / March of the Pigs
My Hero
The Sky Is a Neighborhood
Learn to Fly
Arlandria
These Days
Nothing at All
This Is a Call
Monkey Wrench
Best of You
The Teacher
Everlong