Rock Werchter 2024 (Festivaldag 4): Sterren tellen

Vier dagen Rock Werchter, dat is vier dagen muzikaal genot, maar ook een beetje afzien. De vermoeidheid begon gisteren – althans aan het begin van de dag – redelijk zichtbaar haar tol te eisen, maar zoals dat altijd gaat, komt alles uiteindelijk altijd goed. Met Foo Fighters als absolute headliner was ook de slotdag helemaal uitverkocht, al viel er natuurlijk veel meer te beleven dan die headliner. In de tenten kregen we met Jungle – Parcels bijvoorbeeld een ongelooflijk dansbaar één-tweetje, Michael Kiwanuka en Sampha speelden iets daarvoor de sterren van de hemel, Loyle Carner ontpopte zich tot publiekslieveling, en ook Brutus en IDLES lieten de Main Stage op haar grondvesten daveren. Alle verslagen van alle bands op zondag vind je hieronder terug.

BLUAI @ Main Stage

Met knikkende knieën en toch wel wat zenuwen begon BLUAI aan hun (voorlopig) belangrijkste en grootste show in hun carrière, tevens hun honderdste show ooit. Het hoofdpodium openen is dan ook allesbehalve een sinecure zeker als de meeste festivalgangers al toe waren aan hun vierde festivaldag. De stem van Catherine Smet klonk in het begin nog een beetje bibberend, maar naargelang het optreden vorderde, won ze alsmaar meer aan vertrouwen. De indiefolk van hun geslaagde debuut Save It For Later kreeg live de nodige body en zo bleef BLUAI knap overeind op het grootste podium van het land. Op het einde kreeg het optreden nog een leuke stoot aan energie met het aanstekelijke “My Kinda Woman” en het soepel gebrachte “In Over My Head”. BLUAI’s droom ging in vervulling en als het van ons zou afhangen mogen ze deze droom gerust nog eens komen overdoen de komende jaren.

BLUAI speelt komende zomer en dit najaar nog een zestiental shows in België en Nederland, alle data vind je hier.

Isaac Roux @ The Barn

De Nieuwe Lichting was goed vertegenwoordigd op de slotdag van Rock Werchter 2024, want naast het feit dat BLUAI en ISE respectievelijk de Main Stage en The Slope openden, mocht Isaac Roux aantreden in The Barn. Het muzikale project van Louis de Roo leent zich dan ook perfect tot het gezellige imago van de tent, wat met regelmaat openbloeide tot imposant.

Ongeloof maakte bij Isaac Roux zo al snel plaats voor enthousiasme, wat meteen al een muzikaal erg coole outro van “Colours” opleverde. Voor “The Right Place” werd de veelvuldige samenvang dan weer ontvangen op meegeklap, waarna twee trompettisten het nummer wat meer cachet gaven. Dat de Roo ook gewoon dankbaar was dat hij nu op het podium van The Barn stond in plaats van ervoor, gaf hem ook al snel een sympathieke uitstraling. Het Bon Iver-achtige “Lost In Some Dream” was een eerste poging tot het doorklieven van de zaal, al was het uiteindelijk vooral debuutsingle “White Rose” dat de tent ik vervoering bracht. Het was met andere woorden gezellig wakker worden op de laatste dag van Rock Werchter, want met afsluiter “Golden” kreeg het publiek nog een boodschap van liefde met zich mee. En die hing er wel in The Barn, weliswaar in de vorm van warmte, want samen met zijn band bracht Louis de Roo een intense doch gezellige set. Enige jammere was dat de sfeerlampjes van de tent niet werden aangestoken.

Isaac Roux staat op zondag 18 augustus op Pukkelpop, op zondag 15 september in Paradiso en op zaterdag 7 december in de Ancienne Belgique.

Matt Maltese @ KluB C

Opvallende vaststelling: een TikTok-hit lokt op de slotdag van een festival niet per se een volle tent. Als opener van de KluB C moest de Engelsman Matt Maltese het immers doen met een tamelijk kleine opkomst, al liet hij zich daardoor allesbehalve van de wijs brengen. Eigenlijk was het zelfs aangenaam dat er niet zo veel volk aanwezig was, want in de kalmte die er in de kubus hing, kwamen zijn weemoedige pianoballades nog beter tot hun recht. Zijn Britse humor zorgde in de bindteksten voor lachers, terwijl nummers als “Krystal” en “Curl Up and Die” dan weer voor tranen zorgden. “As the World Caves In” greep dan wel niet naar de keel, maar was hoe dan ook een mooi moment in de set dat met een naadloze overgang naar “Intolewd” zijn set afhandelde.

ISE @ The Slope

Ook The Slope werd op zondag geopend door een winnaar van De Nieuwe Lichting. Deze keer was de eer weggelegd voor ISE. De achttienjarige was de jongste vrouwelijke artiest die ooit op een podium van Rock Werchter mocht spelen en zette meteen een sterke prestatie neer. Haar heldere stem werd vergezeld door haar gitaarwerk, waarvoor ze afwisselde tussen een elektrisch en akoestisch exemplaar. Op die manier wist ISE ook verschillende sferen neer te zetten en werd de beklijvende sfeer van de opener al gauw ingeruild voor een meer gemoedelijke. “Unknown” werd op een mooie manier gebracht, maar “Suitcase Child” was de echte binnenkomer. ISE schreef het nummer over haar ervaringen als kofferkind met gescheiden ouders en liet ons zo eventjes diep in haar ziel kijken. Om af te sluiten kroop de tiener nog eventjes achter haar piano, en ook dat instrument wist ze haar eigen te maken. Speelt ISE over een jaar of twee in een van de tenten? Hoogstwaarschijnlijk.

ISE speelt komende zomer en dit najaar nog een vijftiental shows in België en Nederland, alle data vind je hier.

Brutus @ Main Stage

Ein-de-lijk. Eindelijk stond Brutus op Rock Werchter. Oké, misschien hadden we de band liever in The Barn gezien dan op die mastodont van een Main Stage, maar goed. Ook hier slaagden Stefanie Mannaerts, Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders er in om de boel niet alleen te doen ontploffen, maar evenzeer mee te slepen in de fantastische muziek die ze met z’n drietjes maken. Opener “War” zorgde zo bijvoorbeeld al voor tegelijk kippenvel en headbangers en vochtige oogjes, terwijl “Liar” de weide al definitief ik een finale plooi legde.

De oprechtheid in Mannaerts’ ‘merci’ stond in schril contrast met het door merg en been gaande geluid dat ze tijdens de nummers over de weide liet galmen. Dat, in combinatie met Mulders en Vanhoegaerden, zorgde voor een splinterbom die permanent gecontroleerd ontplofte, hetzij aan de kracht van een atoombom. Tweeluik “Miles Away” / “Brave” was een zoveelste gebalde vuist richting weide, en toen de zangeres zichtbaar zwaar geëmotioneerd haar dank betuigde, konden we al niet anders dan concluderen dat het drietal een van de beste sets van het weekend neerzette. “What Have We Done” zorgde bijgevolg voor een krop in de keel, “Victoria” zette nog voor het einde de kers op de taart. Maar geen probleem: “Sugar Dragon” fungeerde als bikkelharde baseballknuppel, die die taart meteen weer in stukken vaneen sloeg. En zo liet Brutus de Main Stage achter. Kapot, maar tegelijkertijd overspoeld met liefde en nog allerlei emoties. Zo intens mogelijk.

Brutus staat op vrijdag 12 juli op Rock Zottegem, op zaterdag 20 juli op Rock Herk, op zondag 21 juli op Dour, op zondag 4 augustus op Ronquières Festival en op donderdag 21 november in de Ancienne Belgique.

Whispering Sons @ The Barn

Whispering Sons koos niet voor de gemakkelijkste route en bracht voornamelijk minder bekend materiaal. Het publiek ging dus niet even hard mee in het verhaal in tegenstelling tot de band zelf, die er echt helemaal voor ging. Fenne zat strak in een chique pak en ook de muziek werd op een even strakke manier gebracht. De gitaren scheurden, de bassen grooveden en de drums en synths zorgden voor het geweld en de donkere afwerking. Na een paar nummers werd het tijd voor het rustigere materiaal met “Cold City” als de eerste daarvan. De spanning in het lied werd jammer genoeg overtroffen door het gebabbel in de tent, maar met het catchy en leuke “The Talker” trok Whispering Sons de aandacht opnieuw naar zich. Uiteindelijk kregen de hitjeszoekers toch waarvoor ze kwamen met “Surface” en “Alone”, waarvan vooral die tweede warm werd onthaald. Het was duidelijk dat het publiek niet veel energie meer in zich had na de afgelopen dagen, maar Whispering Sons ging er toch helemaal voor.

Whispering Sons speelt komende zomer en dit najaar nog een twaalftal shows in België en Nederland, alle data vind je hier.

HotWax @ The Slope

De muziek van HotWax vindt het midden tussen IDLES en Olivia Rodrigo, tussen toegankelijk en ruw. En alleen al daarom – feit dat “Rip It Out” een dikke schijf is even niet meegerekend – was het de moeite om gisteren eens te passeren aan The Slope. De Britse band is namelijk wel een dingetje, al wist klaarblijkelijk niet iedereen dat. Er stond namelijk bijzonder weinig volk voor het hellend vlak, wat de dames zienderogen wel wat stoorde.

Tussen de intense nummers door lieten ze een beetje een gelaten indruk na, al bleek dat wel brandstof te zijn om de muziek gewoon te laten spreken. Die bleef achteraf gezien ook wat te veel in de middelmatigheid hangen, waardoor de ‘thank you, you’ve been our favourite festival ever’ vooral erg cynisch overkwam. Misschien was het allemaal deel van de act, maar de ongeïnteresseerde houding van de dames zorgde niet per se dat de set beter werd. Hoe dan ook maakte het feit dat “Rip It Out” met kop en schouders boven de rest uitstak duidelijk dat HotWax inderdaad een band met potentieel is, maar dat ze wel nog een hele weg voor de boeg heeft.

Lawrence @ KluB C

Een broer en zus die met zes vrienden op het podium staan, zo werd Lawrence aangekondigd en het was duidelijke te zien dat ze daar met plezier stonden. De popsoulgroep bracht een hele hoop energie met zich mee en ondanks dat de zangeres zeker niet slecht bij stem was, probeerde ze het er soms toch te veel op te leggen. Het ging met momenten overbodig hard en ook tijdens een liedje over een valse heup gingen we eventjes met onze wenkbrauwen fronsen. Het publiek genoot er echter duidelijk van en bewoog best goed met hun (valse) heupen. Lawrence deed goed hun best om spontaan over te komen, maar we kregen toch bij elke shout-out, elke interactie met het publiek en elke kleine toevoeging het gevoel dat alles tot in de puntjes was voorbereid. Niets mis mee natuurlijk, maar bij soulacts verwachten we doorgaans wat meer authenticiteit. Met hun eigen twist op soul (in hun eigen muziek en een cover van Sean Paul) kon Lawrence echter hun publiek bekoren.

Lawrence staat op zaterdag 13 juli op North Sea Jazz Festival.

The Breeders @ Main Stage

The Breeders is zo’n band die de jaren negentig belichaamt en ook in die tijdsperiode is blijven hangen. Het is dan ook succesplaat Last Splash die altijd het merendeel van hun sets inneemt en dat was op Rock Werchter niet anders. Kim en Kelley Deal zijn ondertussen prille zestigers en dat valt ook wel te zien tijdens hun shows. De groep had namelijk niet al te veel energie en precies nog minder goesting om echt een strakke show te serveren. Het leek bij momenten alsof er een beginnend bandje op het podium stond door de manier waarop alles veel te rommelig klonk. Daardoor bleef de set continu hangen in middelmatigheid. Er waren wel strakke momenten met iets meer energie, maar dat werd telkens doorbroken door opnieuw een tragere grungerocker te spelen. Het mocht duidelijk zijn dat het publiek dat ook niet echt kon smaken en er maar een beetje voor spek en bonen bijstond. De hoogtepunten bestonden uit “Cannonball” en “Gigantic” van Pixies, maar verder bleef de band een klein uurtje te mager om de Main Stage echt te betoveren.

Froukje @ The Barn

Voor het tweede jaar op rij mocht Froukje het adres van Rock Werchter ingeven in haar gps, alleen mocht ze dit keer in The Barn aantreden in plaats van op de Main Stage. Dat was op zich geen probleem, want die kreeg ze ook moeiteloos gevuld. Nu ze een debuutplaat onder de arm heeft  zit haar show ook veel vernuftiger in elkaar, zo bleek, want het dak van The Barn ging er helemaal af. Een ruim op voorhand gevulde tent zag een tekstueel slippertje in “Naar Het Licht” graag door de vingers. Dat kwam volgens de zangeres doordat ze onder de indruk was van de grootte van het publiek. Het perfect bruggetje naar “Zonder Liedjes”, dat dankzij de coole grootsere outro tot een hoogtepuntje werd gebombardeerd.

Duizenden smartphonelampjes maakten The Barn “Licht en Donker” en ook “Nu Ik Niet Meer Over Je Schrijf” nam wat gas terug, dus je begon na verloop van tijd wel te voelen dat het publiek klaar was voor het meer dansbare werk. Voor we daar écht aan begonnen raakte Froukje nog helemaal in haar eentje achter de piano een gevoelige snaar met “Een Teken”. ‘Het gaat slecht!’ bleek zo opnieuw een toepasselijk bruggetje richting “Heb Ik Dat Gezegd?”, waarna op “Als Ik God Was” en “Onbezonnen” de eerste springers in gang schoten. “Zonder Gezicht” rolde zo de rode loper uit voor “Ik Wil Dansen” dat het slotkwartier inluidde zoals het hoort. “Nooit Meer Spijt” werd niet veel later door de koker van Milk Inc. gehaald en zette The Barn zo aan het stampen, terwijl “Drijfzand” een drum-‘n-bass-achtig jasje aankreeg. De Nederlandse, vers terug uit het publiek, stak het vuur uiteindelijk nog een laatste keer aan de lont met “Niets Tussen” en bewees zo dat ze de hype nog altijd helemaal waard is. Sterker nog, Froukje is gewoon de popster die de Lage Landen nodig heeft. Volgende keer gewoon terug op de Main Stage!

Froukje staat op donderdag 31 oktober in de Lotto Arena, en op woensdag 20, donderdag 21 en vrijdag 22 november in AFAS Live.

Scowl @ The Slope

Bestaat er zoiets als te hard voor Werchter? Scowl nam de proef op de som en onderzocht het met een tamelijk harde hardcoreset. Frontzangeres Kat Moss, met opvallend blauwgroen haar, zweepte met een schreeuwende stem het tamme publiek op, maar geraakte daarbij niet verder dan de voorste rijen. Slecht was Scowl hoe dan ook niet, alleen was de energiereserve van het Werchterpubliek al tamelijk leeg en kwamen hun nummers daardoor iets minder goed binnen. De Amerikanen gingen zelfs harder en harder spelen en trokken zich niets aan van de vermoeide benen in de pit. Scowl bleek op die manier uiteindelijk toch net iets te bruut te zijn voor Werchter.

Lauren Spencer-Smith @ KluB C

Lauren Spencer-Smith gaf halverwege haar concert toe dat ze het nogal cringe vond dat ze haar muziek via TikTok probeerde te verspreiden, maar ze moest uiteraard ook toevoegen dat “Fingers Crossed” op die manier een echte hit is geworden en ze zo haar droom kon waarmaken. In tegenstelling tot bij sommige andere TikTok-artiesten slaagde Lauren Spencer-Smith er wel in om het publiek de hele tijd uit haar hand te laten eten. “Best Friend Breakup” en “Narcissist” werden vroeg in de set meegezongen en ook “Rumour Has It” van Adele kon op heel wat appreciatie rekenen in de volle KluB C. Laurens indrukwekkende stem deed het nummer van Adele alle eer aan en ook tijdens intieme en persoonlijke liedjes wist ze meer dan straffe presentaties neer te zetten. “Fingers Crossed” was uiteraard een van de hoogtepunten, maar met een cover van Miss Swift’s “Style” deed ze er nog een schepje bovenop. Voor wie Lauren Spencer-Smiths muziek niet kende was er dus zo nu en dan een covertje te bespeuren, al waren die eigenlijk niet noodzakelijk. De getalenteerde singer-songwriter kon met haar eigen nummers en krachtige stem ook al een grote indruk op ons maken.

IDLES @ Main Stage

Love is the fing! IDLES streek gisteren voor de zoveelste keer neer in ons Belgenlandje, maar de liefde is nog altijd niet uitgedoofd. Sterker nog, de Britse band is in de tussentijd uitgegroeid tot een fenomenale publiekslieveling en kon bijgevolg rekenen op een kolkende massa voor het hoofdpodium. De ideale omstandigheden dus, want de Britten hadden op voorhand al beloofd dat ze Rock Werchter zouden wegblazen. Zo gezegd zo gedaan: opener “Colossus” was meteen een gebalde brok energie die uiteindelijk ontplofte in het gezicht van het publiek. Talbot zelf kreeg dan weer een schoen vanuit het publiek in zijn gezicht, maar dat deerde hem niks. De belangrijkste leuze was voor hem gewoon ‘Viva Palestina!’

En zo bleef IDLES een uur lang vlammen op de Main Stage, van “Gift Horse” tot “Mr. Motivator”; de o zo populaire karaffen bier vlogen door de lucht en de circlepits werden alsmaar groter. Toch viel, tussen de vele boodschappen van vrede en (zelf)liefde, op dat de nieuwere nummers zoals “Car Crash” redelijk saai binnenkwamen bij het grote deel van de weide. Des te gekker was het dat er zelfs tijdens die tragere stukken vooraan gecrowdsurft en gemosht werd, faut le faire. Het gaf IDLES klaarblijkelijk wel energie om met beide voeten op het gaspedaal te gaan staan, want met “Never Fight a Man With Perm” en “Danny Nedelko” scheurde de band de weide letterlijk in stukken van één. Een brok intensiteit die zelfs de headliner van de avond niet zou klaarspelen, dus daarom de vraag: waarom is IDLES geen afsluiter? Waarschijnlijk omdat het met “All I Want For Christmas” nog een gek trucje uit de mouw schudde. Maar hey, zot zijn doet geen pijn, en al helemaal niet als het zo fantastisch is als bij de vijf uit Bristol.

IDLES staat op vrijdag 16 augustus op Lowlands.

Sampha @ The Barn

Van een volle Barn was er bij Sampha geen sprake, maar dat liet de muzikant zich niet aan het hart komen. Samen met zijn vier muzikanten had hij eventjes de tijd nodig om de aanwezigen te overtuigen, maar eens “Spirit 2.0” aanbrak werd er plots een stuk meer gevibed in de tent. Enkele lijnen uit “Teardrop” van Massive Attack maakten het helemaal af en zo konden we helemaal verloren lopen in het chaotische wolkje aan muziek dat Sampha creëerde. Ook met “Suspended” toonde de Brit aan hoe dynamisch zijn muziek is, om dan met “(No One Knows Me) Like The Piano” terug te keren naar de eenvoud zelve. Beiden waren prachtig, net zoals het stuk met uitsluitend percussie en zang dat ons wist te bekoren. Sampha en zijn muzikanten deden magie op het podium ontstaan en wisten die ook op een doeltreffende manier naar het publiek over te brengen. De aanwezigen hebben duidelijk genoten van de muziek en de eenvoudige maar sfeervolle visuals tilden het geheel subtiel naar een hoger niveau. Doorheen het optreden was er een trapezium op het scherm te zien die langzaamaan van tint veranderde en zo werd het groovy “Satelitte Business” met een oranje gloed wat verder opgewarmd. Het grote publiek wist Sampha niet te bereiken, maar de afwezigen hadden ongelijk, want het optreden was toch een van de betere van de slotdag.

Sampha staat op zondag 14 juli op North Sea Jazz Festival en op zaterdag 17 augustus op Lowlands.

Soccer Mommy @ The Slope

De dromerige indie van Soccer Mommy leek op het eerste zicht perfect voor het uur en de plaats waar ze speelde. Mensen waren zich op het gemak aan het nestelen in het gras en de band rond Sophie Regina Allison speelde al snel een eerste dromerig nummer met “Bones”. Het lied zorgde er ook voor dat mensen op de voorste rijen begonnen mee te wiegen terwijl er achteraan vooral werd genoten van de luistermuziek. Toch miste het concert de nodige intensiteit om te blijven boeien. Ook de stem van Allison haalde niet altijd de juiste noten waardoor het soms pijnlijk was om te luisteren. De beste momenten waren degene waarbij de gitaren de bovenhand namen en er lange uitgesponnen stukken volgden waarbij de sterkte van haar muziek werd aangetoond. De plek voor Soccer Mommy was dus niet ideaal, want aan The Slope waren net iets te veel mensen aan het keuvelen, maar de set bleek wel als perfecte achtergrondmuziek te dienen zonder meer.

Soccer Mommy staat op maandag 8 juli in EKKO.

Pretenders @ Main Stage

De Main Stage van Rock Werchter leek op zondag wel de plek voor de oudjes. Chrissie Hynde van Pretenders was met haar 71 jaar de oudste artieste op deze editie, maar dat haar stem de tand des tijds goed heeft doorstaan, bewees ze al snel. Het bleek meteen ook haar wapen te zijn, zeker in het begin van de set. Er werd namelijk iets te veel gepalaverd waardoor het muzikaal nogal mager klonk en we te weinig meegetrokken werden in het geheel. Het luisterde allemaal wel goed weg, maar de echte power waar Pretenders toch wel bekend staat, ontbrak. Daar kwam verandering in toen “Back on the Chain Gang” zich in de set nestelde. Plots werd ook het publiek iets enthousiaster en kregen we meer energie van Hynde en haar drie jongere muzikanten. Met “Thumbelina” lieten ze een meer bluesy sound horen en schudde de gitarist een verfrissende solo uit zijn mouw. Zo kwam de set van Pretenders plots in een stroomversnelling waarbij het laatste halfuur ook meer hits bevatte die met meer overtuiging werden gebracht. “I’ll Stand By You” zorgde voor een meezingmoment, maar het was duidelijk dat Pretenders hier niet enkel was om de hits te spelen. We kregen ten slotte wel nog heel wat rock-‘n-roll en waar we enkele uren daarvoor nog in de nineties zaten, werden we uiteindelijk gekatapulteerd naar de eighties.

Pretenders staat op zaterdag 14 september in OM, op zondag 15 september in het Koninklijk Circus en op dinsdag 17 en dinsdag 24 september in Paradiso.

Loyle Carner @ KluB C

In vergelijking met de andere jaren was er dit jaar weinig hiphop te horen en te zien op de podia. De nobele uitzondering was gelukkig wel eentje die kon tellen: Loyle Carner. Ondersteund door een band bracht hij een goudeerlijke en haast heroïsche show die een volgelopen Klub C meermaals in extase wist te brengen. Al met het expressieve “Hate” wond hij er geen doekjes om en kreeg hij moeiteloos tienduizend handen de lucht in. Zichtbaar aangedaan door de opkomst en het enthousiasme van het publiek, ging Loyle Carner nog meer op in zijn nummers. Schuw om emoties te tonen was hij niet en dat maakte versies van “Homerton” en “Speed of Plight” des te indrukwekkender. Zijn band balanceerde tussendoor mooi op een koord tussen jazz, funk en hiphop. Tijdens het laatste wapenfeit “Ottolenghi” moest Carner het doen zonder Jordan Rakei, al nam het publiek diens refrein gewoon zelf voor hun rekening. Een pakkend en oprecht optreden met een hoog kippenvelgehalte. Wat zou de wereld toch een mooie plek zijn met meer mensen als Loyle Carner.

The Snuts @ The Slope

Voor de voorlaatste spot op The Slope van Rock Werchter 2024 werd een band uit Schotland uitgenodigd. Begin dit jaar brachten The Snuts een derde plaat uit en dat was dan meteen ook de reden om nog eens op tour te gaan. Voor de derde keer speelde het vrolijke viertal in ons land en het lijkt erop dat het publiek voor de band iedere keer groter wordt. Hun muziek ligt dan ook wel best makkelijk in het oor en bij bepaalde songs is het eenvoudig en aanstekelijk meezingen. Zo heeft de frontman een heerlijk sappig Schots accent waarmee hij altijd de aandacht weet op te eisen, maar ook de speelsheid van de bandleden helpt om er iets plezierig van te maken. Dat het er af en toe ook net iets steviger aan toe kon gaan, bewees “Burn The Empire” waarbij er toch wild in het rond werd gesprongen, net als bij “Seasons”, dat met erg veel enthousiasme onthaald werd. Dat The Snuts niet de meest vernieuwende muziek of set voor de dag brachten, leek niemand echt te deren. Het waren namelijk allemaal songs die een bepaalde aanstekelijkheid in zich hadden en op die manier bleef je in het kleine uurtje lang wel geboeid.

Michael Kiwanuka @ The Barn

Op een festival zijn er officieel geen winnaars en verliezers, maar er zijn toch artiesten die een van die termen zouden toegemeten mogen krijgen. Michael Kiwanuka is zo een muzikant die we graag een gouden medaille hadden gegeven, want jawaddedadde. De Brit opende met drie nummers van zijn album KIWANUKA, waarvan het gemoedelijke “Hard to Say Goodbye” een zachte opener was. Met “You Ain’t The Problem” werd the tempo opgedreven en toen het nummer openbrak, voelde je de volle Barn vreugde uitademen. Het Kiwanukafeestje werd met stijl ingezet en doorheen de set werd het alleen maar beter en beter. De prachtige en eenvoudige video’s op de achtergrond zorgden letterlijk voor kleur in de show – niet dat nummers als “Black Man In A White World” dat nodig zouden gehad hebben. De gelaagde muziek bevatte al zo veel kleur, ziel en authenticiteit dat elk nieuw lied aanvoelde als een onverdiend extraatje. “Hero” was een van de bekendere nummers uit de set en kon dan ook op enthousiasme van het respectvolle en genietende publiek rekenen. Zelfs een nieuw lied kwam volledig tot zijn recht in de oplettende tent en tijdens het adembenemende “Home Again” (dat solo werd gebracht) hoorden we hier en daar wat mensen meezingen. Michael Kiwanuka maakte er tussendoor weinig woorden aan vuil en liet zijn kwaliteitsvolle muziek spreken. Voor “Solid Ground” kroop hij achter de piano vooraleer “Cold Little Heart” iedereens hart helemaal opwarmde en vulde met liefde. Het aanstekelijke en lange “Love & Hate” was zoals gewoonlijk een sterke afsluiter en zorgde voor wat kippenvel. Kiwanuka bewees op Rock Werchter nog maar eens wat voor een talentvolle muzikant hij is die zich graag omringt met een geweldige band. Het wonderbaarlijke concert smaakte als rijstpap met gouden lepeltjes.

Royal Blood @ Main Stage

Soms moet je een concert niet moeilijker maken dan het is en dat was exact wat Royal Blood gedaan heeft. De Britten zijn al enkele jaren steevast te vinden op het hoofdpodium van de grotere festivals, maar een grootse productie moeten we nog steeds niet van het duo verwachten. Wat we wel kregen was een smerige set waarbij het gitaargeweld centraal stond. Zo duwde de band meteen het gaspedaal in met “Out of the Black” en namen ze ook met “Come On Over” geen gas terug. Het blijft fenomenaal om te zien wat voor een smerig geluid uit zo’n basgitaar kan komen en wat voor een grootse, luide indruk de band weet te maken. “Lights Out” droeg een eerste meezingmoment bij en bij “Pull Me Through” werd voor het eerst een extra bandlid op het podium geroepen. Met enkel een drum en basgitaar zijn de middelen namelijk beperkt en zorgde hij dus voor een extra gelaagdheid. Het gevolg hiervan was dat een song als “Limbo” wel iets minder vettig naar voor kwam en we in het middendeel de agressie van in het begin misten. Gelukkig werd dat al snel weer goedgemaakt met “Little Monster” gevolgd door een heuse drumsolo. De vlam zat terug in de pan en dan kwam met “Figure It Out” een heus orgelpunt waarbij het gitaar- en drumtalent nog eens extra in de verf werd gezet. Moshpits en crowdsurfers waren ondertussen geen onbekenden meer en bijgevolg stoomde Royal Blood iedereen bien cuit klaar voor de headliner van het festival. Gewoon rocken zonder veel tierlantijntjes, dat bleek het motto van het duo te zijn.

Zara Larsson @ KluB C

Na Dua Lipa op zaterdag bracht nu ook Zara Larsson een popshow van jewelste mee. De Zweedse stond in KluB C, dat voor de gelegenheid tot de nok gevuld was. Bijgevolg stonden er tijdens de met hits gevulde show ook een hoop mensen buiten te dansen en zingen. Zara Larsson liet zich omringen door een band en dansers die al snel een sterke prestatie afleverden met hits als “Never Forget” en “Symphony”. Sfeer en euforie gegarandeerd, al was er ook ruimte voor een rustiger momentje. Met “Uncover” brak volgens Zara de gelegenheid om wat fans te laten zingen, die (geheel voor de volledigheid) niet even mooi konden zingen als de popster. De sfeer werd al gauw terug opgekrikt en voor “None of These Guys” kroop Zara tussen twee lichtmuren op haar balkon, wat een heel leuk effect opleverde en ervoor zorgde dat ze ook voor de mensen buiten te zien was. En alsof haar eigen hits nog niet genoeg waren passeerde er ook een vleugje ABBA de revue. “Lush Life” werd uiteraard voor het laatste deel van de show bewaard en was een goed moment om nog eens Larssons strakke popshow te aanschouwen.

High Vis @ The Slope

The Slope kon op zondag finaal gesloopt worden door High Vis. Toegegeven, de klomp energie die ze in hun hand hadden, voelde als een zware baksteen die recht op ons gezicht werd afgevuurd. Op zondag kort voor de grote headliner is een dergelijke aanslag een risico, maar High Vis kwam daar als bij wonder mee weg. Enerzijds lag dat aan hun authenticiteit en anderzijds aan hun oprechte dankbaarheid waarmee ze tussen de nummers door de harten van het publiek wonnen. Er waren ook best wel wat fans aanwezig die nummers als “Fever Dream” en “The Bastard Inside” als anthems onthaalden. De schroeven sprongen bij “Choose To Lose” nog een laatste keer uit de planken van The Slope. High Vis eindigde het The Slope-hoofdstuk 2024 op gepaste wijze.

Jungle @ The Barn

Wie geen zin had in Foo Fighters, kreeg in de tenten een prachtig één-tweetje voorgeschoteld in de vorm van Jungle – Parcels. Funk, groove, indie en alles daartussen werd in een blender gegooid, met bijgevolg een van de grootste feestjes van het weekend. Jungle is namelijk uitgegroeid tot een relatief grote naam, want dankzij TikTok-hitje “Back on 74” kreeg de band er plotsklaps nog duizenden extra fans bij. Dat de heren daarbij ook nog eens beschikken over een fantastische livereputatie, zorgde er al op voorhand voor dat The Barn een gedroomde headliner beet had.

Door met “Busy Earnin’” te beginnen, had Jungle vrijwel meteen iedereen mee, “Candle Flame” deed de boel daarna helemaal ontvlammen. Dat kwam voor een groot deel ook door de coole productie die de heren wederom hadden meegebracht. Geflankeerd door zes muzikanten en met de bandnaam blinkend boven het hoofd zag het er in eerste instantie al cool uit, maar toen er ook nog werd gespeeld met silhouetten voor het goudrood flikkerende led-scherm, kunnen we niet anders dan spreken van een wow-effect. Met “The Heat” passeerde er een hitje uit de eerste plaat, “Heavy, California” kreeg de handen dan weer vlot op elkaar. Een halfuur ver in de set werd alsmaar indrukwekkender hoeveel hits Lloyd en McFarland aan elkaar bleven rijgen, zonder ertussen ook maar een paar woorden aan vuil te maken. De muziek – en misschien belangrijker – de vibe laten spreken. Zelfs minder bekende songs werden als hits gebracht, wat de sfeer enkel maar ten goede kwam. The Barn werd zo een dik uur lang een tropisch feestje, waarbij een dozijn gigantische strandballen na “Time” de aandacht nog kwamen opeisen.

Doordat achtergrondzangeres Lydia Kitto steeds meer naar de voorgrond trad, met als hoogtepunt “Holding On”, kreeg de set van Jungle nog meer dan anders extra laagjes. En zo grooveden de Britten op een golf van euforie de nacht in. The Barn had haar laatste feestje gevierd, en of het een goed was.

Parcels @ KluB C

Wie na Jungle nog niet uitgedanst was, maakte meteen de oversteek naar de KluB C. Daar stond met Parcels namelijk een band geprogrammeerd die perfect in lijn lag met wat de Britten ons zopas hadden voorgeschoteld, hetzij dat de funk nu vanuit Australië kwam overgevlogen. En of het vijftal profiteerde van die euforiegolf! Waar de tent bij aanvang vrij leeg oogde, stroomde ze geleidelijk aan vol met danslustigen.

De setup van de Australiërs was simpel, maar met een cameraman op het podium die livebeelden projecteerde op het grote led-scherm achter de band, wel effectief. “Lightenup” en “Somethinggreater” zaten al vrij vroeg in de set, waardoor de sfeer al snel losbandig was en de wilde dansmoves in het rond vlogen. De band zelf speelde daar slim op in door de nummers in elkaar te laten overlopen en alle hoeken van het podium op te zoeken. Het zorgde ervoor dat de sympathie voor het vijftal bleef stijgen, zeker toen de heren even wat gas terugnamen vooraan het podium. Even op adem komen mocht, want met “Tieduprightnow” zette Parcels de volledige KluB C in lichterlaaie, om dan op de overgebleven assen “Overnight” af te vuren. De planchévloer mocht er ook nog aan geloven. Wie dus nog een fantastische dansafsluiter zocht van Rock Werchter 2024, was in de grote blauwe tent aan het juiste adres. Wat een sfeer. Wat een energie. Wat een band.

Volgend jaar vindt Rock Werchter plaats van donderdag 3 juli tot en met zondag 6 juli.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van Foo Fighters lees je hier.
Alle recensies van Rock Werchter 2024 lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Robbe Rooms, Niels Bruwier en Simon Meyer-Horn.