Nabeschouwing Rock Werchter 2024: Op naar de 50

De teerling is geworpen, de stemmen zijn geteld; Rock Werchter 2024 mag alweer de geschiedenisboeken in. En afgelopen editie was eigenlijk al op voorhand voorbestemd om het geheugen in te gaan als een opvallende. Dat kwam vooral door de toch wel on-Werchterse line-up die de organisatie dit jaar bij elkaar gesprokkeld had, want met name de headliners waren toch wel van een ander kaliber dan wat de doorwinterde festivalganger gewoon was. Maar goed, daarnaast was er nog heel wat om naar uit te kijken, zoals bijvoorbeeld naar hoe de organisatie het grootste probleem van de vorige jaargang zou oplossen: de drukte rond The Barn. Bovendien was het al weken op voorhand bang afwachten naar hoe het Festivalpark de overvloedige regen van de voorbije maanden had overleefd. Spoiler: verrassend goed.

De aanloop naar Rock Werchter 2024 was er eentje vol bang afwachten, want door al de regen werden er op voorhand al stukken van parkings afgesloten. Met ongeveer 17.000 pendelaars en 20.000 fietsers per dag was het openbaar vervoer in 2024 dus belangrijker dan ooit, met als enige minpuntje de vrij lange rijen voor de shuttlebussen na elke festivaldag. Het terrein zelf lag er dankzij het drainagesysteem in het Festivalpark Werchter gewoon erg degelijk bij, al had de organisatie het zekere voor het onzekere genomen en hier en daar toch wat zand gestrooid. Ook op de camping viel de modder, door een regenachtige woensdag en een buitje op vrijdag, al bij al nog mee: niets wat een laagje zand niet kan oplossen.

Al die kampeerders droegen bij aan het feit dat de organisatie elke dag, afgezonderd van de openingsdag, tot 88.000 festivalgangers mocht ontvangen. Rock Werchter 2024 was dus nagenoeg uitverkocht en dat voelde je, zeker in het weekend, op het terrein. Weinig verrassend was het dan ook dat er met Foo Fighters en Dua Lipa op die dagen de grootste publiekstrekkers stonden geprogrammeerd, al valt er over die laatste uiteindelijk ook wel wat te zeggen. De headliners waren afgelopen editie namelijk wat atypisch, in die zin dat er met Dua Lipa en Måneskin sowieso al jonger werd geprogrammeerd, terwijl Lenny Kravitz op papier ook niet meer de relevantste naam is. Op voorhand dus al heel wat commentaar, maar achteraf gezien moet je gewoon durven toegeven dat elke afsluiter het wel gewoon erg goed deed.

Ondanks dat Kravitz een bijna twintig minuten durende versie van “Let Love Rule” bracht, had hij de weide op de openingsdag gewoon in zijn achterzak, Måneskin pakte dan weer uit met een strakke rockset, met weliswaar iets te veel riffs. Op zaterdag zette Dua Lipa met een indrukwekkende productie misschien wel de sterkste headlineset van het weekend neer, terwijl Foo Fighters het festival afsloot met hits en vuurwerk. Niemand die achteraf teleurgesteld naar huis ging.

Iets lager op de affiche viel op dat er afgelopen jaar vooral in de breedte werd geprogrammeerd, zonder acts die er per se uitsprongen. Op vlak van subheadliners was het bijvoorbeeld maar magertjes: Greta Van Fleet, Sum 41, Khruangbin en Royal Blood is een lijstje dat met alle respect toch moet onderdoen voor dat van vorig jaar. Ook in The Barn stonden er, hoogstwaarschijnlijk met de immense drukte van in 2023 in het achterhoofd, geen gigantisch namen. Snow Patrol, Jane’s Addiction, Jungle en Roisin Murphy zijn geen Fred again.. of Editors. Dat kan je op zich jammer noemen, maar zo moet je ook wel durven inzien dat het, behalve tijdens Snow Patrol, nooit echt onverantwoord druk was dit jaar.

Rock Werchter heeft het commentaar van twee edities geleden dus ter harte genomen en het probleem ook gewoon opgelost. Beide tenten kregen een open voorkant, waardoor je ook vanop het terrein rond The Barn en de KluB C het concert gewoon kon volgen. Door The Barn en de Main Stage dit jaar ook wat meer te laten overlappen, zorgde de organisatie ervoor dat de drukte wat meer verspreid lag. En hoewel beide tenten nu uitgerust waren met elk twee schermen aan de buitenkant – als we die twee mini-exemplaren van de KluB C zo al mogen noemen – misten we ergens toch het grote scherm dat andere jaren tussen de podia stond.

Dat beide tentpodia nu ook zijn uitgerust met elk een aantal toiletten en een bar, is op zich al een stap in de goeie richting, al moet toch gezegd dat dat idee wat verder uitgewerkt kon worden. Zo zijn een twintigtal Dixi’s – geen vliegtuigtoiletten zoals op de rest van het terrein – voor een tent waar zo’n 22.000 festivalgangers in kan ondergebracht worden, niet geheel in verhouding. De bar bleek uiteindelijk ook niet meer dan een container waarin twee(!) vrijwilligers de boel draaiende moesten houden. Iets om volgend jaar aan te werken dus!

Misschien mag de organisatie wel op vlak van bezoekersaantal wat dingen beginnen te herzien, want zeker op de uitverkochte dagen voelde het overal op het terrein vrij druk aan. Zo druk zelfs, dat er nergens echt plaats was om rustig in het zonnetje te zitten, maar ook dat de rijen aan de toiletten soms serieus durfden oplopen. Dat, of het terrein nog wat groter maken natuurlijk!

Het belangrijkste was natuurlijk de muziek, en ondanks dat de line-up naar gevoel afgelopen editie minder tot de verbeelding sprak dan andere jaren, bleek achteraf dat het kwalitatief vaker wel dan niet verdomd goed zat. Zoals gezegd brachten de headliners, met Dua Lipa voorop, het er allemaal sterk van af, maar ook lager op de affiche werden we vaak omvergeblazen. Op de Main Stage waren het zo bijvoorbeeld IDLES en The Hives die het Festivalpark elk op hun eigen manier omtoverden tot gatenkaas, terwijl YUNGBLUD, Tom Odell, Nothing But Thieves en Avril Lavigne telkens verschillend de sfeer tot een kookpunt brachten. Of het bij die laatste ook kwalitatief goed zat, mag je voor jezelf uitmaken.

De hoogtepunten van het weekend vonden echter plaats in de tenten, wat op zich weinig verrassend is aangezien een concert altijd beter uit de verf komt in een concertzaal. Want laat ons eerlijk zijn, The Barn en de KluB C zijn gewoon twee volwaardige concertzalen. In die eerste zagen we zo bijvoorbeeld hoe PJ Harvey, Snow Patrol, The Blaze, Sampha, Black Pumas, Michael Kiwanuka en Janelle Monáe ons helemaal meezogen in hun wereld, terwijl de combinatie tussen Jungle en Parcels op de slotdag er eentje uit de duizend was. Die laatste band speelde overigens in de KluB C, waar onder meer Slowdive, Loyle Carner en Marc Rebillet elk op hun eigen manier monden deden openvallen.

Op The Slope was er ook dit jaar weer meer ruimte voor het hardere werk, al betekende dat niet per se dat het daarom altijd even goed was. Skindred verdronk zo bijvoorbeeld in cringe, terwijl Soccer Mommy, Against The Current en Dehd het vooral moeilijk hadden met zichzelf. Psychedelic Porn Crumpets kon de door zichzelf op serieuze hoogte gelegde lat ruim halen, terwijl ook Palaye Royale, The Southern River Band, Neck Deep, Bob Vylan en Prins S. en De Geit het kot afbraken. Dat het voor het hellend vlak vorig jaar vaak ongezellig druk was, werd dit jaar ook wel opgelost.

De Belgen waren daarnaast goed vertegenwoordig op de line-up en brachten het er zeer behoorlijk van af. Brihang bracht bijvoorbeeld magie naar de Main Stage, dEUS stond voor het eerst in twaalf jaar nog eens op Rock Werchter, terwijl ISE als jongste vrouwelijke artieste ooit de affiche kleurde. Ze was naast Isaac Roux, Whispering Sons, Equal Idiots en BLUAI overigens een van de vele talentenjachtwinnaars die in Werchter neerstreken, al ging uiteindelijk Brutus met alle pluimen lopen. Het drietal bracht intensiteit en emotie tot een prachtig geheel op de Main Stage, waardoor niet alleen zangeres Stefanie Mannaerts met tranen in de ogen stond.

Wat overigens nog om van te huilen was, waren de ongezien dure prijzen voor eten en drinken. Een hekelpunt dat elk jaar terugkeert, maar dat we graag nog eens onderstrepen aan de hand van een aantal voorbeelden. Een worstenbroodje: €6,30! Een kebab: €15,75! Een appel: €2,10! Water(!): €3,50! Dat Rock Werchter sinds dit jaar voor het eerst – eindelijk – gebruik maakte van een herbruikbaar bekersysteem, is dan wel weer positief te noemen. Het enige jammere was dat dat nog niet helemaal op punt stond en je je beker eerst aan een andere stand terug moest binnenbrengen. Je betaalde zo eerst €4,55 voor je bier om dan een deel te kunnen recupereren als je je beker terugbracht. En zo begon je al snel te werken met 0,3 bonnen. Verwarrend! Beter is een systeem waarin de bekers gewoon aan de bars kunnen ingewisseld worden voor een vers pilsje, zoals ze dat op Graspop zo goed deden afgelopen editie.

Maar goed, voor de rest mag Rock Werchter wel opnieuw terugkijken op een geslaagde editie, waarin uiteindelijk het weer zich daarbovenop ook nog eens van zijn beste kant liet zien. Afgezien van een regenachtig begin op vrijdag toonde het zonnetje zich vaker wel dan niet, waardoor je met regelmaat gewoon in T-shirt over de weide kon lopen. Dat het op zaterdag al eens durfde waaien, was daarbij alleen maar goed nieuws voor de windturbine aan The North West Walls. Want Rock Werchter deed er ook in 2024 alles aan om ‘green te rocken’. Dat de organisatie daarbij leert uit haar fouten van voorgaande jaren, toont alleen maar aan dat het festival blijft groeien. Met de nieuwe wind, vooral in de vorm van een nieuwe huisstijl, is dat alleen maar aan te moedigen.

Volgend jaar kan dat feest gewoon verdergaan, want dan viert Rock Werchter haar vijftigste verjaardag. Van 3 tot en met 6 juli, meer bepaald! Meer info volgt ongetwijfeld dit najaar.

Alle recensies van Rock Werchter 2024 lees je hier.