© CPU Academy – Irene Van Impe
De Britse Griff greep – nogal onterecht – net naast de titel van BBC Sound of 2021, maar inmiddels timmert ze aan een stevig tempo aan de weg. Onder meer “Miss Me Too” en “Vertigo” zorgden ervoor dat de artieste miljoenen streams binnen wist te rijgen en dus kunnen we stellen dat de trein vertrokken is. Na enkele ep’s, krijgen we met Vertigo eindelijk dat langverwachte debuutalbum. Een paar dagen voor Griff mocht openen voor Taylor Swift in Londen, belden we met de singer-songwriter om het te hebben over haar plaat, de toekomst en The Eras Tour.
Hoe gaat het met je?
Het gaat heel goed. Ik vind het een heel fijn idee dat ik eindelijk een album ga uitbrengen, ik voel me daar echt klaar voor. Een groot deel van de songs op Vertigo bracht ik een voor een uit, als een infuus dat heel zachtjes bleef lopen. Sommige nummers zijn echt al heel oud, die moeten er echt een keer uit. Ik hoop vooral dat mensen mijn muziek leuk gaan vinden.
Je bracht inderdaad al een deel van het album uit in de vorm van vert1go vol. 1 en ver2go vol. 2, waarom besloot je dat te doen?
Daar zijn meerdere redenen voor. Enerzijds wilde ik een verhaal delen, maar voelde ik dat ik dat kon opbreken in meerdere delen. Ik vertrok vanuit de meer beladen songs, zoals “Astronaut” of “Vertigo” en werkte dan naar een meer euforisch moment. Dat vond ik bijvoorbeeld in “Miss Me Too”. Daarnaast voelde het ook alsof ik al lang niks meer had uitgebracht, dus ik had iets van waarom ook niet. Ik denk dat we de dag van vandaag niet meer precies weten wat een album precies moet zijn, dus koos ik ervoor al stukjes van mijn verhaal te brengen en dat later te bundelen tot een geheel.
Wordt het volgens jou minder belangrijk om albums uit te brengen?
Nee, dat denk ik niet. Als ik kijk naar mijn favoriete artiesten, dan denk ik altijd in albums. Mensen kennen hun favoriete artiesten door grotere werken, zoals een album. The Eras Tour is daar een mooi voorbeeld van, daar zie je echt die verschillende albums als hoofdstukken binnen de show. Vanuit het standpunt van de artiest is een album ook een mijlpaal, dat voelt officiëler dan een ep uitbrengen. Ik wil met Vertigo echt een vlag neerzetten, mijn plekje opeisen.
Hoe zou je je plaat in enkele woorden beschrijven?
Emotionele duizeligheid – als dat een ding is. Euforisch, maar ook lyrisch en droevig. Ik probeer die lijn ook door te trekken.
Je bracht eerder al One Foot In Front Of The Other uit, in welk opzicht is Vertigo anders?
One Foot In Front Of The Other telde slechts zeven songs, dat is voor mij geen album. Naar mijn gevoel is Vertigo een stuk dieper, meer ontwikkeld. Ik hou nog steeds van de liedjes van One Foot In Front Of The Other, maar dat project is echt ontstaan vanuit de pandemie en is daardoor net wat ruwer, wat minder gepolijst dan mijn nieuwer werk. Nu moest ik dieper graven en die emoties op de juiste manier zien te vertalen.
Heb je zelf een favoriet op Vertigo?
Dat is zo moeilijk. Ik sta momenteel nog te dicht bij die nummers om een keuze te maken, ik heb alles geschreven en geproduceerd, dat is een intense reis. Ik hou van “Vertigo” en “Tears For Fun”. Het leuke aan dit album is dat er voor elke mood wel een song te vinden is en dat ik dus elke dag een andere song kan hebben als favoriet. Als ik een mindere dag heb, dan grijp ik al gauw naar “Where Did You Go” of “Into The Walls”, terwijl “Miss Me Too” echt mijn soundtrack is voor euforische momenten. Het is echt een spectrum en alle emoties die ik ervaar, zitten verwerkt in deze plaat.
Kan je me even meenemen in het creatieproces van het album?
Als ik heel eerlijk ben, dacht ik dat ik meer tijd zou hebben om een plaat te maken. Na de pandemie was ik veel op tour en dat nam behoorlijk wat tijd in. Ik merkte dat dat ook een impact had op mijn songwriting, dat ik dat anders begon aan te pakken. Tussen twee tournees door boekte ik airbnb’s, vulde ik mijn auto vol materiaal om op te nemen en te schrijven en vertrok ik naar het platteland. Alleen met m’n gedachten kregen de verhalen vorm en het resultaat daarvan zijn momentopnames van die periodes. Ik denk dat ik wel acht keer een paar dagen vertrokken ben om aan Vertigo te werken. Op een bepaald moment had ik zo’n honderd songs en toen besefte ik dat ik keuzes moest maken. Ik koos zo’n twintig titels uit waar ik verder aan zou werken, dus ik heb inmiddels ook mijn eigen ‘vault’. Op dat moment vroeg ik ook aan mijn vrienden om mij te helpen bij de productie van mijn album. Dat bracht weer nieuwe perspectieven en het resultaat daarvan is nu te horen.
Welk nummer heeft de langste weg afgelegd tot de finale versie?
Dat moet wel “Vertigo” zijn. Ik voelde heel veel druk bij het maken van die song, die moest écht perfect zijn. Elke song heeft wel echt een heel traject doorstaan. “Astronaut” was ook een heel interessante reis. Als ik daaraan terugdenk, voelt het een beetje als de scheiding die er is in de tijd tussen voor Christus en na Christus. Voor mij is er een duidelijke lijn: voor “Astronaut” en erna.
In de video van “Miss Me Too” zien we je dansen, hoe was dat voor jou?
Zo leuk! Maar tegelijkertijd ook best spannend. Ik wilde dat wel écht goed doen, want er zijn genoeg popvideo’s waarbij het dansgedeelte gewoon niet zo geslaagd is. Mijn doel was om het op z’n minst oké te doen, ik hoop dat dat gelukt is. Het was alleszins een logische keuze voor “Miss Me Too”. Dat nummer bevat zo’n enorme emotionele ontlading, dat gaat niet zomaar voorbij. De choreografie in de videoclip zet de boodschap naar mijn gevoel echt kracht bij, dat was nodig. Toen we plannen maakten voor die videoclip, moesten we beslissen hoeveel dansers er nodig zouden zijn. Wetende dat meer mensen ook meer budget betekent, was het een risico, maar ik wilde echt een dertigtal vrouwen rond me. Eenmaal we aan het repeteren waren, voelde ik gewoon dat het klopte. Zoveel mensen zien dansen op mijn nummer, dat was heel bijzonder. Op een bepaald moment is iedereen ook heel luid aan het roepen, dat hoor je zelfs in de video als je goed oplet. Ik vond het belangrijk om dat erin te houden, dat voelt heel louterend.
Waar kwam die inspiratie vandaan?
Ik wilde een nummer maken over een oudere versie van jezelf missen. Daar wordt niet vaak over gepraat, maar ik denk dat iedereen wel eens wil teruggrijpen naar de persoon die je voorheen was. Dat is echt een gevoel wat mij regelmatig overvalt en dus was er plots “Miss Me Too”. Gaandeweg evolueerde dat tot een euforische song en daar heeft de producer ook een behoorlijk aandeel in. Voor de video kwamen we op het idee dat alle vrouwen een versie van mij voorstelden. Dat zorgde ervoor dat we meteen een idee hadden voor de styling en als ik nu terugkijk naar die video, zie ik precies allemaal verlengden van mijzelf.
Naar welke artiesten luister je momenteel zelf?
Erg origineel is het niet, maar Chappell Roan! Verder luister ik ook veel naar Mk.Gee en Ryan Beatty, dat zijn allemaal best wel trieste liedjes eigenlijk.
Ik heb een aantal zinnetjes uit een paar van jouw songs gehaald. In “Vertigo” zing je ‘You’re scared of love / Well, aren’t we all?’, wat maakt liefde zo eng?
Jezelf aan iemand geven, op welke manier dan ook, is best angstaanjagend. Een ander persoon vertrouwen loopt niet altijd van een leien dakje. Het klinkt heel catchy, waardoor je op het verkeerde been gezet wordt, want het is helemaal niet vanzelfsprekend. Liefde is een van de moeilijkste dingen en toch zijn we er allemaal verslaafd aan.
In “Miss Me Too” horen we ‘All I wanna do is find a way back to you / ‘Cause I miss me, I miss me too’. Vind je het moeilijk om te beseffen dat je niet terug kan naar bepaalde versies van jezelf?
Ja, toch wel. Ik schreef dat op een moment dat ik mezelf niet echt herkende, terugkeren was geen optie en ik had het gevoel dat ik voorheen gelukkiger of minder onzeker was, dat ik me beter voelde in m’n eigen huid. Dat nummer was een antwoord op wanneer iemand zei dat ze me missen. Ik wilde echt terugschreeuwen dat ik mezelf ook miste en dat het voelde alsof ik verdwenen was. Op professioneel vlak is er zo veel gebeurd de afgelopen jaren en dat heeft wel een impact op mij als persoon. Het leven als artiest is best gek, je moet de hele tijd aan jezelf denken, jezelf elke dag opnieuw verkopen en dat is niet altijd even bevorderlijk voor je zelfvertrouwen. Onze waarde als artiest is gebaseerd op de kwaliteit van het product dat we afleveren en wanneer je daarover gaat nadenken, kom je in een spiraal van gedachten terecht. Het is dus best een uitdaging geweest voor mij om deze carrière na te jagen.
Welke rol heeft sociale media daarin gespeeld?
Sociale media is een tweesnijdend zwaar; enerzijds heeft het ervoor gezorgd dat ik dit leven kan leiden, dat mensen mij zien, maar anderzijds is het een zoveelste maatstaf voor succes. Als je geen gigantisch aantal volgers hebt, dan ben je niet relevant genoeg. De dag van vandaag weet niemand nog precies hoe je kan weten of iets al dan niet succesvol is. Dat is heel eng, want je moet nog kritischer zijn tegenover jezelf. Vooraleer je een video post, kijk je minstens tien keer of het wel leuk, origineel, grappig en mooi genoeg is. Als je dat élke dag weer moet doen, wordt dat echt een kwelling. Je kan het zo goed doen op TikTok, maar geen airplay hebben, of elk uur van de dag op de radio te horen zijn, maar geen fans hebben op TikTok. Het is een verhaal van ‘en en en’, niet a of b.
Het laatste zinnetje dat ik wilde bespreken, is ‘I get angry and sad / then I dance with a pillow in my arms’. Naar welke liedjes grijp je op zo’n momenten?
Dat is een heel goede vraag! “You’re On Your Own, Kid” van Taylor Swift staat hoog in dat lijstje, maar ook “Sad to Breathe” van The Japanese House. Dat laatste nummer is écht mijn go-to happy-sad-song. Verder zeker ook “So Hot You’re Hurting My Feelings” van Caroline Polachek en “Crush” van Ethel Cain!
Je werkte eerder al met Maisie Peters en Sigrid, wie zou dat rijtje nog mogen vervoegen?
Ik vind dat altijd een lastige vraag, maar ik denk dat ik met meer mannen zou willen werken. Omar Apollo en Dave lijken me heel tof, die zitten net wat in een ander muzikaal straatje en dat is denk ik net heel boeiend.
Hoe voelt het om voor Taylor Swift te mogen openen?
Spannend, maar tegelijkertijd heb ik al zo vaak het voorprogramma gedaan voor iemand, dat ik wel voorbereid ben. Als ik na twee of drie jaar nog niet klaar ben om dit te doen, dan wellicht nooit. Ik heb ook al eerder in Wembley gestaan – wow, dat voelt heel gek om te zeggen eigenlijk – dus ik heb er eigenlijk vooral heel erg veel zin in. Het is ook niet dat dit echt uit de lucht kwam gevallen natuurlijk. Toen ze haar Amerikaanse tour aankondigde en zag wie het voorprogramma verzorgde daar, was ik stiekem een beetje jaloers. Ik wilde daar ook tussen staan. Dat bleef wel een beetje door mijn hoofd spoken en toen ik met mijn broers naar Kendrick Lamar ging, stond Taylor Swift in de box naast me. In Londen! Ik kon mijn eigen ogen niet geloven op dat moment en wilde haar ook niet lastigvallen omdat ze met vrienden was, ik wilde niet dat iedereen me als een of andere gekke fan zag. Op weg naar de wc probeerde ik haar blik te vangen. Even later stonden we te praten alsof dat de normaalste zaak ter wereld was en zei ze dat ze me op een bepaald moment heel graag bij The Eras Tour wilde. Toen ik hoorde dat ik mocht openen in Londen, wist ik dat ik voor die tijd ook de show gezien moest hebben. Uiteindelijk ben ik naar Liverpool gereden om haar te zien en dat was de lange rit meer dan waard.
Heb je dan ook een favoriete ‘era’?
Dat moet denk ik Fearless zijn. Voor mij is dat een heel nostalgisch album en ook het moment waarop ik echt fan van haar werd. Verder hou ik ook heel erg van 1989 en The Tortured Poets Department. Taylor Swift heeft in mijn ogen echt een nieuwe generatie songwriters in popmuziek geïnspireerd. Ik vind het fantastisch om te zien hoe betrokken zij is bij de creatie van haar songs. Als je naar de credits op haar albums kijkt, is het meestal haar naam naast die van Jack Antonoff of Max Martin, verder niemand. Er is geen enkele reden om een album met dertig nummers uit te brengen naast dat ze genoeg te vertellen heeft om dat te doen. Niemand had ook zien aankomen dat ze plots met een soort sprookjesachtige folkplaat zou komen en toen was er plots Folklore.
Last but not least, wat kunnen we de komende maanden nog van jou verwachten?
Veel! Ik ga mee op tour met Sabrina Carpenter in Amerika en heb ook nog mijn eigen tour gepland. Vanaf augustus tot het einde van 2024 ga ik niet veel thuis zijn denk ik. Ik kom ook terug naar België, daar heb ik heel veel zin in en ik kijk er natuurlijk ook gewoon heel erg naar uit om mijn songs live tot leven te brengen!
