Dat de nobele onbekende Cassandra Jenkins het eind 2021 tot tal van eindejaarslijstjes schopte, lag niet meteen in de lijn der verwachtingen. Niet voor het brede publiek (dat voordien nog nooit gehoord had van de Amerikaanse), maar nog veel minder voor de zangeres zelf. Een jaar eerder verkocht ze het merendeel van haar instrumenten en apparatuur, ontgoocheld door een droom die maar niet uit wilde komen. Aan de hand van Josh Kaufman (o.a. Bonny Light Horseman) volgde uiteindelijk toch nog de doorbraak. Dat die er kwam met An Overview on Phenomenal Nature is nog het minst evidente aspect van dat verhaal. De plaat is bloedmooi, maar ook experimenteel op het naturalistische af. De zeven nummers ontberen elke vorm van tempowijziging en zweven door lange instrumentale stukken of opgenomen telefoongesprekken. Niet per se het meest toegankelijke album dus, maar wel zodanig sterk dat het internationaal werd opgepikt.
Kwestie van met de deur in huis te vallen: My Light, My Destroyer is een meer diverse, rijkere en bijgevolg nog betere plaat dan An Overview on Phenomenal Nature. De ene keer zijn de nummers heerlijk gedetailleerd uitgewerkt. Openingsnummer “Devotion” eindigt zo in subtiel trompetgeschal dat de artieste in een perfecte dosis pas na drie minuten laat binnensluipen. Dat is an sich nog in lijn met dat vorige werk, maar anno 2024 weet Cassandra Jenkins ook te rocken. “Clams Casino” presenteert onmiddellijk na de chirurgische precisie van “Devotion” een stevige portie rammelrock. “Aurora, IL” klinkt bij een eerste kennismaking nog lieflijk, maar bouwt haar strijkwerk ook wel op de fundamenten van de vettigste riff van deze plaat.
Wat het muzikale betreft, is het makkelijk zoeken naar adjectieven die een staat van betovering oproepen, maar qua songschrijven blijft de Amerikaanse opvallend verhalend, op het alledaagse af. Verhalen over huilende miljonairs, bezoekjes aan de dierenwinkel,… volgen elkaar op. “Delphinium Blue” vertelt op die manier over een periode waar ze, door een beginnende depressie heen, solliciteerde bij de lokale bloemenwinkel. Het nummer is bombastisch met ijzige percussie. Het bevat mysterieuze en constante backings en hier en daar ook wat spoken word. Jenkins noemt “Delphinium Blue” zelf een buitenbeentje binnen dit album, maar het werkt wonderwel.
Toch werken twee nummers nog beter. “Petco” werd, net als “Delphinium Blue” trouwens, al uitgegeven als single. Als beste gitaarworp van dit album is dat verdiend. De artieste speelt constant met het tempo en laat daarbij rustige delen uitmonden in verstoorde gitaarfragmenten. Het absolute hoogtepunt is evenwel weggelegd voor “Omakase”. Omstreeks de helft van het album lijkt dat het nummer te zijn dat de lijm is voor de volledige plaat. Het begint als een simpel, breekbaar liefdesliedje, maar wanneer de zangeres in de gesproken stukken ‘My lover, my light, my destroyer, my meteorite’ fluistert, lijkt ze zich rechtstreeks tot ons te richten. Majestueus blaas- en strijkwerk halen de overwinning met brio binnen.
Valt er dan niets negatiefs te zeggen over My Light, My Destroyer? In se bitter weinig, al voelen de tussenstukjes vol natuurgeluiden of moeder-dochtergesprekken niet altijd even nuttig aan. “Music??” duurt tien seconden en is een soort pocket dial. Die zijn in essentie overbodig, ook hier. Dat het album dertien nummers telt, maar we na “Petco” (de negende in rij) het gevoel hebben al verzadigd te zijn, kan daarentegen onmogelijk als kritiek beschouwd worden. Met “Only One” volgt nog een dreigend, jazzy nummer dat we vooral live wel zien aanslaan, waarna “Halley” de plaat prachtig uitstrijkt. Overvloed is altijd welgekomen wanneer een publiek gulzig is.
My Light, My Destroyer werd in de Verenigde Staten voorgesteld tijdens een releaseshow in een planetarium. Los van de overeenkomstige, thematische inslagen op het album is dat een passende locatie voor een album dat prachtig het midden houdt tussen zweven in het luchtledige en voeten in Moeder Aarde planten. Op wat ruis na, ook dat heb je in het heelal, laveert de plaat tussen ‘goed’ en ‘uitmuntend’. Op 16 november komt Cassandra Jenkins die plaat voorstellen in het museum van de Botanique. Nog zo’n geschikte locatie…
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “Omakase”, ons favoriete nummer van My Light, My Destroyer, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
