“Why Does It Always Rain on Me?”, een vraag die iedereen zich dezer dagen lijkt te stellen nu de zomer maar niet uit de startblokken wil schieten. Travis spinde er garen bij aan het einde van de jaren negentig en het is tot vandaag nog steeds één van hun bekendste nummers. Een kwart eeuw later is de discografie met meer hits aangedikt en heeft zanger Fran Healy het grauwe Glasgow ingewisseld voor het zonnige Los Angeles. Je kan Healy niet verwijten dat hij bij de pakken bleef zitten en zo heeft hij een oplossing gevonden voor het probleem uit de debuuthit. Met het tiende studioalbum, L.A. Times, keert Travis terug met een ingetogen maar meeslepende verzameling songs die frontman Fran Healys afgelopen decennia in Los Angeles weerspiegelen. Hoewel de titel verwijst naar zijn huidige woonplaats, blijft de Schotse invloed in zijn muziek duidelijk aanwezig, wat een intrigerend contrast oplevert tussen zijn verleden en zijn huidige realiteit.
Het hoeft niet te verwonderen dat L.A. Times is opgenomen in Los Angeles, een wereld verwijderd van de roots in de oefenruimtes van Glasgow. Dezelfde zoektocht naar vernieuwing blijft echter intact – de priemende noot aan het begin van “Bus” is het geluid van een band die je aandacht opeist. Met barokke pop met meer dan een vleugje weemoed, worden we geïntroduceerd aan een verhaal over verlangen. De ogenschijnlijk banale situatie van een busreis wordt verheven door Healys kenmerkende melancholische stem, waardoor een alledaagse ervaring een bijna transcendente kwaliteit krijgt. Dit is een patroon dat we door het hele album zien: eenvoudige, alledaagse thema’s worden met subtiliteit en diepgang benaderd, waardoor de luisteraar zich emotioneel betrokken voelt.
Een van de hoogtepunten van het album komt er al snel aan in de vorm van “Raze the Bar” waarin Healy een nostalgische kijk geeft op de laatste nacht van een iconische underground bar in Greenwich Village. De samenwerking met Chris Martin (Coldplay) en Brandon Flowers (The Killers) voegt een extra laag toe aan de sfeer. De slaperige, mid-tempo verzen gaan over in een lui meezingrefrein, ondersteund door de subtiele maar effectieve bijdragen van Martin en Flowers. Muzikaal is het een mengelmoes van r&b, americana en zelfs een vleugje gospel. Op het eerste zicht zijn dit stijlen die niet samengaan, maar Travis maakt er een mooi geheel van.
“Live It All Again” biedt een rustpunt, met zijn fluisterende zang en delicate arrangementen. Het voelt meer als een gedachtegang dan een volledige song, wat een interessant contrast vormt met het energieke “Gaslight”. Met zijn levendige pianoriedel en aanstekelijke refrein, was het een logische keuze voor de comeback single van de band. Het brengt een sprankje levendigheid in het anders zo ingetogen album. Healys talent voor het lenen van elementen uit de popgeschiedenis komt duidelijk naar voren in “Alive”. Het resultaat is een speelse, maar toch emotioneel geladen track die laat zien hoe Healy bekende geluiden kan heruitvinden op een manier die fris en authentiek aanvoelt.
De melancholie bereikt een hoogtepunt met “Naked In New York City” dat qua melodie doet denken aan de romantiek van Rufus Wainwright. De stromende melodieën en het dromerige arrangement maken het een van de meest memorabele momenten op L.A. Times. Het vangt perfect de magie en het mysterie van een grote stad door de ogen van iemand die zich zowel verloren als gevonden voelt. Travis zou Travis niet zijn als er niet af en toe wat folk verwerkt zit in de muziek. Die folk-invloeden komen het sterkst naar voren in “The River”. Het roept een moedige vastberadenheid op. Het is die vastberadenheid die zorgt voor contrast met de mildere nummers en zo L.A. Times een dynamisch bereik geeft. Als geheel krijgt het hierdoor meer diepte en variatie.
“I Hope That You Spontaneously Combust” is wellicht het meest venijnige dat Healy ooit is geweest, hoewel het een charmante melodie heeft. Dit ironische contrast tussen de tekst en de muziek zorgt voor een interessante wisselwerking. Het laat zien dat Travis nog steeds in staat is om te verrassen en om conventies te tarten, zelfs na zoveel jaren in de muziekindustrie. Het album sluit af met de titeltrack “L.A. Times” waarin Healy een stedelijke mijmering presenteert met zijn gematigde rap over de top. Het biedt een glimp van zijn leven in Los Angeles, en hoewel het pas aan het einde van het album komt, biedt het een passende afsluiting.
L.A. Times is een reflectief en introspectief album dat Healy zijn leven en ervaringen in Los Angeles over de afgelopen tien jaar vastlegt. Het voegt verschillende nieuwe ingrediënten toe, maar uiteindelijk behoudt het de ziel van Travis perfect in stand. Van je stoel ga je nooit vallen, maar Healy weet nog steeds te raken met welgemikte songs. Je voelt de authenticiteit, je voelt de beleving in elke song en dat maakt dat Travis ook in 2024 nog steeds relevant is. Van de rust van een busrit tot de levendigheid van een iconische stad, Travis neemt je mee om te dromen in de wereld van Healy.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Alive”, ons favoriete nummer van L.A. Times, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
