Cactusfestival 2024 (Festivaldag 1): Belpop in het park

Traditioneel vindt een week na Rock Werchter het Cactusfestival in Brugge plaats. Al meer dan dertig jaar doet het wondermooie Minnewaterpark dienst als decor en dat is dit jaar niet anders. Omdat het gisteren de hele ochtend al had geregend, waren we benieuwd naar hoe het terrein er zou bijliggen. Uiteindelijk bleken enkele onverharde stukken veranderd in kleine modderplasjes, maar dat liet niemand aan het hart komen. Er stonden namelijk enkele kleppers op het programma, voornamelijk uit onze streken. Daarom duurde het in principe – op een enkele act na – nooit lang vooraleer het publiek de acts in hun hart sloot.

Kids With Buns

De eer om de driedaagse in te luiden was voor het folkrockduo Kids With Buns weggelegd. Sinds hun overwinning in De Nieuwe Lichting bouwde de groep een goede livereputatie op, zowel in ons land als bij onze noorderburen. Die livereputatie konden ze gisteren, samen met drummer Dajo Vlaeminckx en bassist Stijn Konings, alvast waarmaken. De instrumenten zaten technisch goed en de mix was bijzonder goed gebalanceerd, zodat alle geluiden mooi tot bij het publiek geraakten. Toch blijft het stemgeluid van Marie Van Uytvanck, hoewel uniek, het element dat voor de meesten onder het publiek hun sound maakt al dan niet kraakt. Het publiek werd aangespoord om mee te doen bij nummers als “colder” en “bathroom floor”, waardoor de sfeer er meteen inzat. Dat de groep die sfeer als een spons tot zich nam, werd duidelijk toen Amber Piddington sprakeloos haar publiek wilde bedanken. Dat alles maakte van Kids With Buns toch wel een aangename festivalopener.

Compact Disk Dummies

Wie nadien zin had om z’n beste dansjes te laten zien, moest bij Compact Disk Dummies zijn. De West-Vlaamse electropopgroep was de eerste van de dag die de facto een thuismatch mocht spelen en genoot duidelijk van iedere seconde. Lennert Coorevits was goed bij stem, broer Janus had een modulaire synth mee op het podium gesleurd en toonde zich als een tovenaar tussen de knoppen, en vaste DIRK.-drummer Robin Wille deed dienst als beatleveraar. De drie waren duidelijk goed op elkaar ingespeeld, maar spijtig genoeg gooide de mix roet in het eten. Grote boosdoener was de veel te prominente bas: een euvel dat ons de rest van de avond zou blijven achtervolgen. Toch leek dit de vibe in het publiek niet te dwarsbomen: mensen bouwden bijna constant feest en er werd luidop meegezongen op hits “Girls Keep Drinking” en “The Reeling”. Aangename verrassing van de dag: als encore nodigden de broertjes Coorevits Brihang uit om samen een performance van “Steentje” neer te zetten, die doorspekt was van elementen uit “I Remember”.

De Jeugd Van Tegenwoordig

Wat afremmen moesten we doen met De Jeugd Van Tegenwoordig. De groep leek – als enige niet-Belgen – verloren gelopen op de line-up en maakte spijtig genoeg die veronderstelling waar. Toch moeten we eerlijk zijn: het is niet zozeer dat de Nederlanders het muzikaal slecht deden, maar ze kregen een vrij ondankbaar publiek voorgeschoteld dat slechts de grootste hits zoals “Manon” en “Watskeburt?” kende. Daardoor was het voor het merendeel van de toeschouwers afwachten op een van die bekendere nummertjes om de boel recht te trekken. Oké, op “Ik kwam haar tegen in de moshpit” ontstond er wel degelijk een moshpit, maar die bleef heel braafjes en echt gemosht werd er niet. Toch begonnen de mensen tegen het einde van de set de smaak wat meer te pakken te krijgen en redde de groep tegen een sterk “De formule” nog wat er te redden viel. Ondanks dat alles ben je, als je De Jeugd in een geschiktere setting aan het werk wil zien, nog altijd beter af op een los optreden dat ze zelf headlinen.

Brihang

Zo futloos als De Jeugd Van Tegenwoordig was, zo zalig was het optreden van Brihang. De Knokkenaar was de tweede en laatste provinciegenoot die het Minnewaterpark plat mocht spelen en werd voor meer dan een uur verwelkomd met open armen. In die tijdspanne zette Boudy Verleye een set neer van maar liefst zeventien nummers, en elk van die songs kreeg genoeg ademruimte. Onder begeleiding van toetsenist Alois en Benoit Maddens – geen familie, overigens – bewoog Brihang zich frivool doorheen zijn oeuvre alsof hij niet over de zwaarste onderwerpen rapt. Bij “Telefoontje” kreeg hij het hele festivalterrein muisstil en voelden we de tranen om ons heen. Niet veel later trok hij ons uit dat dal met meezingers “Zee van tijd” en “Steentje”. Hij slaagde er zelfs in om ergens tussen die twee nummers het publiek geboeid te houden met een a capella “Afsluiten+”. Door de manier waarop hij deze song bracht, kwam de tekst des te confronterend over. Laten we zijn passage op Cactusfestival vooral zo herinneren: confronterend, maar dan op een goeie, melancholische manier.

Bazart

Wie Bazart nu nog niet kent, zal de voorbije acht jaar onder een steen geleefd hebben. “Goud” leek toen elk uur wel minstens vier keer op de Vlaamse radiostations te spelen. De Nederlandstalige poprockgroep liet er sindsdien geen gras over groeien en bracht nog heel wat materiaal uit, waaronder enkele veelbesproken collaboraties met andere artiesten. In het Minnewaterpark bewees Bazart echter dat ze het prima kunnen doen zonder hulp van hun collega’s, en dat ze gelijk welk publiek kunnen inschakelen om die taak op zich te nemen. Wie aan Bazart denkt, mag daar gerust automatisch een strakke liveshow met alle toeters en bellen bij bedenken.

In het timeslot dat de groep kreeg, net iets meer dan een uur, liep de groep een marathon en schotelde ze ons een heel riedeltje hits voor. “Geef mij alles” kwam al vroeg in de set voor en werd tot ver in het publiek meegezongen. Aan publieksinteractie trouwens geen gebrek, want zoals eerder al gezegd werden we bij “Hou mij vast” met de taak opgezet om het stukje van Pommelien Thijs luid mee te zingen. Ze spreken er in de binnenstad waarschijnlijk binnen vier maanden nog over. Over de groep die in minder dan vijftien minuten songs als “Chaos”, “Grip (Omarm me)” en “Goud” uit haar mouw kan toveren en die bovendien nog eens feilloos ten berde brengt, mogen we eigenlijk niet negatief zijn. Tegen het einde van de show noemde de frontman Cactus daarbovenop nog het beste Belgische festival ooit. Voor een band die al meerdere keren op Werchter stond lijkt dat een straffe claim, maar ach, wie zijn wij om hem tegen te spreken?

Wie gisteren bij Bazart was, moet het volgende kunnen bekennen: zelfs al luister je doorgaans naar obscure postmetal, blijft het moeilijk om niet te bewegen tijdens de liedjes waarmee de groep voor de dag komt. De instrumentatie zat raak, de melodietjes klonken mooi en Mathieu Terryn is een geboren volksmenner. Dat Vlaamstalige muziek bij sommigen onder ons nog in de taboesfeer verkeert, is overigens jammer, vooral voor wie het erover eens is dat muziek in de eerste plaats moet verbinden. Bazart slaagde er in ieder geval in om een volgelopen park aan te zetten tot feestvreugde en jolijt, wat hen voor ons de ideale afsluiter maakt van een dagje vol muziek uit Vlaanderen en Nederland.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!