Gent Jazz 2024 (Festivaldag 6): Ruimte om te experimenteren

‘Dit is een fijne voorbode voor de Gentse Feesten’, laten we ons vertellen op dag vijf van Gent Jazz. En terecht, waar het ingetogen festival graag themadagen organiseert, was dit niet enkel een dag die door hiphop, maar vooral door dansbaarheid werd gedomineerd. Menig festivalganger was benieuwd naar Andre 3000’s nieuwe project, maar werd vooral verwend door de verdere vrijdagse invulling.

Jimetta Rose and the Voices of Creation @ Main Stage

Waar de wolken de zon verduisterden aan de ingang, liet Jimetta Rose met haar Voices of Creation warmte binnen stromen in de tent van de Main Stage. De vroege vogels van Gent Jazz werden getrakteerd op een misviering die zelfs de regisseur van The Sister Nun niet had kunnen bedenken. ‘This is a ministry, not a show’, wierp frontvrouw Rose ons toe. Bij de tranen van mede-getuigen en de crew die niet kon stilzitten op de tonen van “How Good It Us”, konden wij moeilijk anders dan mee opgaan in het geloof van Jimetta Rose en de haren. Dansen deed het publiek al, maar dubbel zo veel overtuiging in de benen kwam er wanneer de percussionist tijdens afsluiter “Portals” de microfoon oppikte voor een portie rap. ‘Are you feeling the spirit?’, vroeg Jimetta ons nog. Wij voelden vooral onze benen niet meer.

Omasta @ Garden Stage

Verder dansen kon volgens de presentator aan de Garden Stage.’Poolse jazz meets hiphop, MF Doom meets Pharoah Sanders’, klonk het veelbelovend. Het ensemble uit Krakau trakteerde ons echter voornamelijk op een rustpuntje in de programmatie. Trompettist Kowalik legde meermaals enkele beelden vast met zijn smartphone en zo zagen we een ensemble dat heel enthousiast was over zijn aanwezigheid op Gent Jazz. Zelf onthouden we de set van Omasta vooral als een hartelijk halfuurtje afwachten in de zon.

Kahil El’Zabar Ethnic Heritage Ensemble @ Main Stage

Eenmaal terug onder de tent, werd het tempo naar beneden geschroefd door het Ethnic Heritage Ensemble, dat zijn vijftigste verjaardag kwam vieren. We zagen een arsenaal aan muzikale attributen op het podium staan, van belletjes over whirly tubes tot een schuiffluit, we konden het niet bedenken of een van El’Zabar’s muzikanten toverde het boven. Waar dit op het eerste zicht enorm pretentieus kon overkomen, zorgden de vele ambientgeluiden echter voor een ongeziene sfeerschepping. Gooi hier El’Zabar’s diepe zang en stemgeluiden over en we kregen een set die een uur lang dreigend en meeslepen klonk.

Uniri @ Garden Stage

Producer Chiminyo wist met Uniri een collectief aan indrukwekkende sessiemuzikanten samen te brengen in één project. Jorja Smith, Nubya Garcia en Elton John behoren tot de indrukwekkende rij van namen die het podium deelden met een Uniri lid. Op Gent Jazz moesten er helaas twee invallers de plaatsen van de toetsenisten innemen, maar dit was amper merkbaar. Uniri bracht in twee bedrijven, eentje voor en eentje na Alfa Mist, een heel dansbare set waarin stevige drums en zweverige synths centraal stonden.’Does this qualify as jazz?’, vroeg Chiminyo zich luidop af. Gezien we een mengelmoes van zowat alles tussen drum-‘n-bass en klassieke muziek kregen, zouden wij alvast zeggen van wel.

Alfa Mist @ Main Stage

De avond begon stilaan te vallen en zo werd het tijd voor een grotere naam onder de zeilen van Gent Jazz. Er waren al eerder deze dag enkele verwijzingen naar hiphop of r&b maar bij Alfa zouden deze pas echt duidelijk worden. De Britse pianist groeide op met de lokale grimesound en verwerkte deze invloed in onnavolgbare pianoriedeltjes. Zo kregen we swingende nummers als “Brian” op ons afgevuurd. Het vijftal klonk een uur lang groots met zijn nogal expansieve geluiden waarbij voornamelijk de man achter de trompet, in een retro Argentijns voetbalshirt, en de gitarist met momenten de show stalen en op oorverdovend applaus werden getrakteerd. Alfa keek op vanachter zijn piano en zag dat het goed was. Openen met “Forward”, afsluiten met “Keep On” en daartussen zestig minuten die een amusementsfactor haalden waar eender welke Copa America finale jaloers op zou zijn.

André 3000 @ Main Stage

Na een tweede passage van Uniri op het buitenpodium, was het moment waarop iedereen anticipeerde aangebroken. De helft van Outkast zou het hoofdpodium bestijgen. Waar het rapduo reeds twintig jaar van de radar is verdwenen, bleef André 3000 een bezige bij door samenwerkingen met onder andere Beyoncé, Kanye West en John Legend en verscheen daarnaast ook in meerdere films. Op eigen solowerk was het wachten tot vorig jaar, waar de voormalige rapper de wereld verbaasde met een plaat die een exploratie van fluitgeluiden bleek te zijn geworden.’Ladies and gentlemen, welcome to New Blue Sun live’, weerklonk het wanneer André het podium opwandelde. Al snel werd duidelijk dat van New Blue Sun weinig overeind zou blijven.

Anderhalf uur lang waren we getuige van een geïmproviseerde jamsessie waarbij een veelvoud aan fluiten de revue passeerde. André 3000 gaf aan dat hij en zijn band niet altijd weten wat ze op een podium aan het doen zijn en de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we dezelfde mening toegedaan zijn. In het publiek volgden oeverloze discussies over wat er zich aan het afspelen was. De beste man wegzetten als pretentieus zou hem oneer aandoen, er waren wel degelijk interessante passages die de geduldige opbouw van een El’Zabar combineerde met de intrigerende effectendoos van Uniri. Wanneer de fluitist zich aan een oprechte speech waagde, gaf hij schromelijk toe dat hij deze in een compleet onbestaande taal gaf. ‘You just gotta mean it when you say it’, verantwoorde hij zich nog. We gaan er dan ook van uit dat de gehele set van André 3000 gemeend was, echter geloven we dat er net wat meer dan dat nodig is om te overtuigen als headliner.

Irreversible Entanglements @ Garden Stage

Na de onverstaanbare speech, was het tijd voor klare taal om de avond mee af te sluiten. Camae Ayewa brengt activistische gedichten onder een uptempo soundtrack die voorzien wordt door de meest getalenteerde muzikanten van Boston. Na de verwarring rond het experimentele gefluit kregen we met Irreversible Entanglements iets vernieuwend dat ook een duidelijk recept kon voorleggen. Het vijftal had geen schrik om een status quo binnen de jazzevolutie tegen de schenen te stampen. Luke Stewart’s contrabas zag af en wij genoten van het geweld waarmee dit ensemble ons de nacht instuurde.

Halverwege de extra lange editie van Gent Jazz kregen we een dag vol dansbare avant-gardistische hiphop. Van gospel tot elektronische effecten, ruimte tot experiment was er in overvloed. De headliner nam die ruimte net wat te letterlijk in, maar deed gelukkig geen afbreuk aan de wederom sterke programmatie.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!