Sinds de release van debuutsingle “Leave It Out” in 2020, is STONE uitgegroeid tot een van de heetste gitaarbands van het circuit. De Liverpoolse bende van vier bracht twee veelbelovende ep’s uit, punkadonk uit 2022 en opvolger punkadonk2 in 2023, scoorde in de Lage Landen een monsterhit met het politiek beladen anthem “Money (Hope Ain’t Gone)” en speelde allerlei festivals – zoals Rock Werchter vorig jaar én dit jaar!– plat. Dat doen de Britten met stevige, catchy poprock, waarmee ze complexe thema’s als mentale gezondheid en maatschappelijke misstanden bespreekbaar willen maken, en een stem willen geven aan jongeren die zich niet gehoord voelen. Een mooi en ambitieus streven dus, eentje dat ook de rode draad vormt op het langverwachte debuutalbum Fear Life For A Lifetime.
Na het vlijmscherpe punkadonk2, voelt Fear Life For A Lifetime als een aderlating van jewelste. Waar die ep een grote stap vooruit was, is dit debuut helaas een stap terug. STONE durft op deze plaat weinig creatieve risico’s te nemen, wat ervoor zorgt dat het gros van de tracks klinken als overduidelijke pogingen om de magie van hits als “Money (Hope Ain’t Gone)”, “I Gotta Feeling” en “If You Wanna” na te bootsen. Het ding is echter dat deze tracks zó geliefd zijn en van voor naar achter worden meegezongen in livesettings door de authenticiteit, niet omdat ze gefabriceerd zijn met een ‘meezingmoment’ in het achterhoofd.
Dat gevoel krijgen we bijvoorbeeld bij het U2-esque, pijnlijk zoetsappige “Queen” en het weinig memorabele “Never Gonna Die”, maar ook bij het puntige “Save Me” en het weinig originele “My Thoughts Go“. Vooral bij die laatste twee tracks vinden we het jammer dat we dat zo sterk voelen. Tekstueel zijn dit namelijk ijzersterke songs waarin de essentie van STONE duidelijk naar voren komt: deze band wil het niet hebben over koetjes en kalfjes, maar eerlijk zijn over hoe lelijk het leven kan zijn en troost bieden aan anderen die met soortgelijke issues worstelen. Zowel “Save Me” als “My Thoughts Go” duiken in de mentale problemen van frontman Fin Power, en de manier waarop hij zijn duistere gedachten probeert te verdoven met drugs en drank. Megakwetsbaar dus, en juist daarom zo’n zonde dat die boodschap wordt verpakt in een slappe poging om een festivalanthem te maken met repetitieve refreinen met weinig muzikale authenticiteit.
Het ene moment is een gebrek aan muzikale authenticiteit dus een probleem op Fear Life For A Lifetime, elders overheerst een gebrek aan originaliteit. “Roses” is een lekkere slackerrocktrack om in de auto mee te zingen met de wind in je haren en de zon in je ogen, maar doet ons net iets te veel denken aan Becks iconische “Loser” met een vleugje Nickelback om echt impact te maken, en het probleem met “Hotel” is dat het een Louis Tomlinson-nummer had kunnen zijn. Het allerergst vinden we de albumafsluiter “Save Yourself”. Ook weer zo’n track met een sterke, openhartige tekst over Powers mentale gezondheid, maar het refrein is een hele goedkope Oasis rip-off, en de coupletten zitten vol met tenenkrommende praatzang. Eén tip voor Power: wellicht gewoon focussen op het zingen?
Fear Life For A Lifetime is echter niet alleen maar kommer en kwel, gelukkig. Er zijn ook lichtpuntjes, waardoor wij STONE niet volledig zullen afschrijven. Het punky nummer “Train” steekt minder voorspelbaar in elkaar dan andere tracks op de plaat, en in de driftige riffjes horen we het pit waarmee de Britten zichzelf in onze harten wurmden. De track die mijlenver boven de rest uitsteekt, is ongetwijfeld “Say It Out Loud”, waarop we STONE horen zoals we nog niet eerder deden. Op deze introspectieve, midtempo song uit Power zijn kritiek op mensen die wegkijken van problemen die ze niet helemaal begrijpen, en de vervormde vocals klinken als een eervolle knipoog naar The Strokes. Jammer dat er dus niet meer van dit soort tracks op Fear Life For A Lifetime staan, want dan hadden we het ongetwijfeld een leukere plaat gevonden.
Na twee steengoede ep’s en met zo’n livereputatie, hadden we iets meer verwacht van deze eerste STONE-plaat. Tekstueel gezien voldoet Fear Life For A Lifetime aan de verwachtingen, maar muzikaal gezien is het net te vaak alsof je probeert om een brood te snijden met een bot mes. Wanneer het niet de authenticiteit is die ontbreekt, dan is het wel de originaliteit die mist. Het is ook niet alsof STONE dat allemaal kwijt is geraakt in zijn rise to fame, want op de plaat horen we die eigenschappen hier en daar wel terug. Helaas gebeurt dat net iets te weinig, maar het biedt gelukkig wel de bevestiging dat STONE het wel kan. Laten we hopen dat de Britten het mes slijpen voor een tweede album.
Op 2 oktober staat STONE in Trix, op 3 oktober in de Melkweg en op 5 oktober op Come As You Are Festival.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Say It Out Loud”, ons favoriete nummer van Fear Life For A Lifetime, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Maybe do some research and review songs that are actually on the album(????)