Cactusfestival 2024 (Festivaldag 2): Gezellige smeltkroes

De affiche van de tweede dag van Cactusfestival las als een veelzijdige menukaart. De niet minder dan vijf Belgische groepen hadden allemaal de ruimte en het enthousiaste publiek om er een gezellige smeltkroes van genres en sfeer van te maken met extra kruiding door levende legende Patti Smith die na twintig jaar nog eens haar doortocht in Brugge maakte. De afzegging van BEAK> zorgde voor een andere topnaam – The Murder Capital – maar zowel die als de finale afsluiter Brittany Howard konden niet volledig overtuigen.

BLUAI

Voor BLUAI is al een mooie menigte bijeengetroept voor het eerste optreden van dag twee van Cactusfestival. En terecht, want BLUAI blijkt het perfecte ontvangstcomité met zijn heerlijk rockende country-folk. Met de zon op haar jeansjas gestikt jaagt Catherine Smet met haar soepele vocale uithalen de regen en de koude weg van het terrein. Met ook een glansrol voor gitariste Isy Baeyens die op gitaar en lapsteel in bloedvorm is en zo minder bekende nummers als “Sad Boy, Angry Boy” of “Not The One” in de verf zet. De hele band blaakt van spelplezier en dat werkt aanstekelijk op het publiek. Met “Dime Store” en “My Kinda Woman” fijn opgespaard tot het laatst, is dit een ideale opstart voor een dag vol muzikale variatie.

Ão

Parabéns! Ofwel, ‘proficiat’ in het Portugees. Niet alleen voor de dertigste trouwverjaardag van de ouders van Ão’s zangeres Brenda Corijn, maar ook voor het optreden dat ze hier vandaag neerzetten. Ão scheert hoge toppen met debuutplaat Ao Mar en is in navolging van die plaat volop aan het touren. De setting en het publiek van Cactusfestival lenen zich uitstekend tot een prima set waarin er een cocktail wordt gebrouwen die qua stijl zich tussen fado, Afrikaanse, tribale ritmes en triphop thuisvoelt. De overgave waarmee de band zich geeft en de persoonlijke connectie die ze zoekt, zorgen ervoor dat het applaus altijd net wat langer duurt dan normaal.

The Murder Capital

‘We are not BEAK>’, het openingsstatement van James McGovern, zanger van de Ierse postpunkband The Murder Capital, kan tellen. Wegens ziekte bij BEAK> werden ze gisteren gecontacteerd om vandaag te komen spelen. The Murder Capital, momenteel op tour met Pearl Jam en binnenkort ook met Nick Cave, kan mooie adelbrieven voorleggen, maar vandaag slaat de vonk niet direct over. Aan het aanrollende drumwerk van Diarmud Brennan zal het alvast niet gelegen hebben: de man houdt de groep strak in het ritme. In “The Stars Will Leave Their Stage” wordt het onder zijn controle bijna postrock met uitgesponnen uitbarstingen rond een terugkerende riff. Pas op het einde slaat de vlam dan toch echt in de pan met het messcherpe “Feeling Fades” waarin er zelfs vooraan gemosht wordt. Gevolgd door een eveneens snedig “Don’t Cling To Life” waarin James McGovern probeert nog eens alle gemoederen op te hitsen.

Whispering Sons

Van The Murder Capital naar Whispering Sons is via postpunk natuurlijk maar een klein bruggetje over het Minnewater, maar het verschil in opkomst en respons is enorm. Whispering Sons wordt in deze contreien op handen gedragen door drie albums aan donkere songs, gedragen door het zo kenmerkende timbre van zangeres Fenne Kuppens. In een oversized maatpak vuurt ze haar band aan voor een talrijk opgekomen publiek. Met veel theatraliteit en mimiek spuwt ze nummer na nummer uit. “Heat”, dat er met een wervelend baslijntje vandoor gaat, scheert hoge toppen en ook de lekker noisy uitvoering van “Poor Girl” mag er zijn. Het venijn zit hem in de staart, want met het slottrio “Surface”, de classic “Alone” en “Try Me Again” trekt Whispering Sons zijn fans over de meet om ze voldaan achter te laten.

Het Zesde Metaal

Thuismatch voor Het Zesde Metaal vandaag. Eigenlijk zelfs een uitgestelde thuismatch, want wat heeft de groep verlangd naar dit optreden. Geboekt toen er in 2020 iemand ziek werd, maar nu in 2024 zonder corona en in vol ornaat aanwezig. Met Wannes Cappelle zoals we hem kennen: een sympathieke volksmenner die het publiek laat meezingen en klappen, die dankbaarheid en gelukzalige glimlachen geeft aan iedereen die komt genieten. En genieten dat werd het. “Gie, Den Otto En Ik” valt in de smaak, bij “Ploegsteert” zingt het publiek mee dat ze er – net als Frank Vandenbroucke – gaan staan en in “Dag Zonder Schoenen” wordt gewuifd met schoenen en laarzen die kunnen uitgedaan worden nu de modder van gisteren stilaan opdroogt.

Het afscheid aan de muziekwereld van Willem Vermandere noopt Wannes Cappelle tot een cover van “Bange Blankeman” waarmee de tijdloosheid van die tekst nog maar eens onderstreept wordt wanneer Cappelle ‘Doet open bange blankeman!’ blijft herhalen. In het oeuvre van Het Zesde Metaal zitten veel bekende nummers, die ook buiten West-Vlaanderen geliefd zijn, maar “Naar De Wuppe” wordt echt als een classic onthaald en massaal meegezongen. En dan was er nog tijd voor twee nummers voor de prijs van één. De geweldige mash-up van Pixies’ “Where Is My Mind” met Gorki’s “Boze Wolven”, waarbij Tom Pintens en Luc De Vos beiden als ‘niet vergeten’ worden bestempeld. Met een bevlogen “Ik Haat U Nie” zet Het Zesde Metaal zijn slotakkoord onder een zeer gesmaakt concert.

Patti Smith Quartet

Met een grote glimlach op het gezicht betreedt Patti Smith het podium. ‘Glad to be back’ klinkt het, en even later verwondert ze zich over het feit ze meestal geen bomen in haar publiek ziet staan. In het Minnewaterpark vanavond wel dus, en samen met haar op het podium, ook de drie muzikanten waarmee ze het quartet vormt: zoon Jackson Smith op gitaar, Tony Shanahan op bas en toetsen, en Seb Rochford op drums. Tijdens haar show duikt Smith in haar backcatalogue, gecombineerd met hommages aan degenen die er niet meer zijn en een aantal opmerkelijke covers. “Summer Cannibals” en “Ghost Dance” openen geslaagd de debatten en laten horen dat Patti Smith zich op haar 77ste vocaal en qua engagement niet in een hoek laat drukken.

Gedurende haar set wordt haar overleden man Fred ‘Sonic’ Smith meerdere malen geëerd. Zo draagt ze “Summertime Sadness” van Lana Del Rey aan hem op. Net zoals “Because The Night” trouwens dat het publiek voor het eerst massaal aan het meezingen brengt. Nog een eerbetoon is er voor Johnny Cash die met Bob Dylan’s “Man In The Long Black Coat” en “Cash” herdacht wordt. Ook het dertigjarige overlijden van Kurt Cobain is haar niet ontgaan wat leidt tot “About A Boy” en de kranige cover van “Smells Like Teen Spirit” waarbij de diepe ‘Yeah’s’ het publiek helemaal gek maken. Ook Brugge zelf mag delen in de lofzangen door middel van een mijmering over de broeders Van Eyck wiens schilderij van Madonna met kind ze die dag is gaan bezoeken. Eindigen doet ze in schoonheid met een song uit 1988 die vandaag nog relevanter is dan ooit. “People Have The Power” wordt luidkeels meegezongen, maar ook de boodschap erachter doet ze nog eens extra inzinken. ‘Use your voice!’ klinkt het als laatste motivatie vooraleer ze de coulissen induikt.

Warhaus

Warhaus speelt voor een gordijn gedrapeerd in een halve cirkel met in het midden vooraan Maarten Devoldere geposteerd als crooner van dienst, bijgestaan door een keure aan Belgische topmuzikanten. Qua sfeerzetting en filmisch karakter klopt het allemaal, al valt wel op dat de wat rustigere nummers soms onderling inwisselbaar lijken. Naast de singles zijn het toch vooral de nummers waar scherpe hoekjes en kantjes aan zitten die zich vasthaken en de set naar een hoger niveau tillen. Bij “Shadow Play” mogen zowel Tijs Delbeke op viool en trombone als Jasper Maekelberg op gitaar een eerste keer fors hun eigen kunnen tonen, wat de dynamiek van het nummer – en het enthousiasme van het publiek – alleen maar sterker maakt.

“Machinery” enkel op een draaiorgel spelen leek op papier vast een aardige gimmick, maar op Cactusfestival raakt het nummer niet verder dan de voorste rijen door het geroezemoes eigen aan een festival. Neen, dan liever het instrumentale, door Devoldere ‘Jazz op zijn West-Vlaams’ genoemde “Beaches” dat echt alle registers opentrekt en waarin de scanderende blazers de boel volledig uit de bocht doen vliegen. Devoldere zet er zelf iedereen letterlijk ‘in the spotlight’ en laat het knetteren dat het een lieve lust is. Ook in “It Had To Be You” kleurt hij buiten de lijntjes met zijn scherpe vocale uithalen waarbij hij ook nog eens het publiek induikt. Net voor afsluiter “Open Window” komen we nog te weten dat er nieuw werk zit aan te komen en bedankt Maarten Devoldere ook nog eens zijn aanwezige ouders. “Open Window” schiet als afsluiter opnieuw raak met zijn loepzuivere trombonemelodie die steeds meer wordt aangedikt tot aan een sing-a-long met het publiek toe.

Brittany Howard

De uittocht die begint na Warhaus, kan Brittany Howard helaas niet stoppen en ook gedurende het laatste optreden van de dag dunt het publiek geleidelijk aan verder uit. De zangeres van Alabama Shakes trekt solo niet meer de rockkaart, maar opteert meer voor soul en r&b. Helaas is solo niet echt solo, want op Cactusfestival treedt ze aan met een band van maar liefst acht muzikanten en eigenlijk zijn er dat echt te veel. Brittany Howard’s stem zinkt vaak volledig weg in de overvolle muzikale mix. Het geheel doet erg Amerikaans aan en doet eerder denken aan een band in een late night show dan aan de verheerlijking van een prachtige stem waarvoor velen gekomen waren. ‘Less is more’ was dus duidelijk een betere keuze geweest, maar de drumsolo van Nate Smith kon bijvoorbeeld wel op heel wat bijval rekenen.

Nochtans is het haar qua boodschap wel menens en probeert ze die krachtig over te brengen over de wat uitgevlakte muziek. Naast een pleidooi voor verdraagzaamheid en gelijkheid maakt ze haar teksten ook erg persoonlijk. ‘Laat niet met je sollen als je in een relatie zit waar je al het werk doet’, klinkt het in “Baby”, of ‘geloof in je eigen kunnen’, wat met het funky “Power To Undo” extra kracht wordt bijgezet. Met “What Now”, waarin toch nog eventjes weer een vonk en heel veel dankbaarheid naar haar publiek zitten, zet ze een eindpunt achter dag twee van Cactusfestival.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van Cactusfestival Dag 1 lees je hier