Gent Jazz 2024 (Festivaldag 7): Vrije en hoogvliegende vogels

Zaterdag mag het al eens wat meer zijn en zo duurde Gent Jazz op de zevende dag net ietsje langer. Al vanaf de eerste muzikale noten was er veel volk in de tent terug te vinden en doorheen de avond werd het duidelijk dat de artiesten en bands de vrijheid namen om de grenzen van genres op te zoeken en te overschrijden. De ene bracht verschillende genres al beter samen dan de andere, maar elke artiest had zeker een verhaal aan te bieden en samen zorgden ze (zoals altijd) voor een eclectische line-up. Redelijk wat hoogvliegers (waaronder Birdy en Lézard) en ook een paar die ‘lost in translation’ waren.

Dushime @ Main Stage

Dushime kreeg de eer om een nieuwe dag van een eerste hoofdstuk te voorzien en deed dat op een zeer sterke manier. De kleine, maar innemende en expressieve verschijning straalde net als haar muziek veel warmte uit. De karaktervolle muziek bevatte dromerige elementen, maar hield toch de voeten op de grond door teksten over Dushime’s moeder en eenzaamheid. De artieste nam met haar diepe stem het publiek helemaal mee in haar wereld en toen ze tijdens de aankondiging van “House 97” zelf al de krop in de keel kreeg, zag je hoe oprecht ze is. Het pianonummer maakte het publiek terecht stil, al keerde ze daarna al gauw terug naar haar kleurrijke muziek. De ene keer staalde die muziek een oranje gloed uit en wat later groen of blauw. Wie kleurenblind is, kon toch genieten van de muziek en zijn gelaagdheid. Dushime balanceerde constant tussen teder en machtig en versterkte haar muziek nog eens met arm- en beenbewegingen. De Belgisch-Rwandese legde de lat meteen hoog voor iedereen die nog moest komen en liet een blijvende indruk achter op het publiek.

Toon Putteman Trio @ Garden Stage

Drummer Toon Putteman krijgt les van onder andere Lander Gyselinck en bracht naar Gent Jazz nog twee sterke muzikanten mee. Met een piano en contrabas aan zijn zij nam Putteman ons mee naar een vrij dromenland. De dartelende piano en groovy contrabas dansten samen met het rijke getik, gestrijk en gewrijf over het drumstel waardoor er een rijke en gelaagde sound ontstond. Het Toon Putteman Trio speelde met tempo en intensiteit en ging meer dan eens in een richting die je niet meteen zou verwachten. Het onbekende werd dus regelmatig opgezocht, zonder dat het ooit saai werd. Het delicatere pianowerk tijdens “3×3” proefde zoet en wat later klonk de muziek dan weer rechtuit. Toon Putteman Trio zette met andere woorden een mooie en verrassende set neer.

Wasia Project @ Main Stage

Wasia Project werd nog niet zo lang geleden aan de line-up toegevoegd als vervanger van Laufey, die vorig jaar ook al op Gent Jazz speelde. Het Britse duo is een gelijkaardige vervanger die het net iets meer over een poppy boeg gooit en ook wat weg heeft van Olivia Dean. Zangeres Olivia Hardy en toetsenist William Hardy (die als Tao schittert in Netflix’s Heartstopper) werden bijgestaan door een bassist, drummer en twee blazers waarmee ze vlot wisselden tussen de rustigere jazzy songs en de meer uptempo en poppy muziek. Het duo liet de genres mooi in elkaar over gaan en creëerde zo een eigen mix waarbinnen ze de uitersten opzochten. De dankbaarheid werd niet alleen in woorden uitgedrukt, maar ook in speelplezier dat bij de opvallend jonge fans ten zeerste werd geapprecieerd.

Het dynamische “Is This What Love Is?” werd mooi opgevolgd door rustigere ballades “Take Me Back Home” en “Ur So Pretty”, het bekendste nummer van Wasia Project. De zachte en mooie stem van Olivia gleed keer op keer over de muziek, maar dat weerhield er haar niet van om wat zacht over het podium te bewegen. Ook William verzorgde eens de leadvocals vooraleer er met een energieke afsluiter een einde werd aan gebreid. Of de sitdown op een jazzfestival wat raar was? Ja, maar voor de rest toonde Wasia Project wel aan dat de broer en zus een waardige vervanger voor Laufey waren.

Serendip Quartet @ Garden Stage

Het Serendip Quartet is een speciaal quartet in de zin dat het een viertal is dat met vijf op podium stond. Naast gitaar, drum, contrabas en saxofoon werd er ook aan wat elektronica gedraaid en was er ruimte voor een elektronisch blaasinstrument. De ‘pure’ jazz werd dus een facelift met elektronische elementen waardoor er een verrassende mix ontstond. Het nieuwste album van het quartet is er eentje over vrouwen waarbij verkrachting als oorlogswapen werd gebruikt en werd opgedragen aan slachtoffers van aanslagen in Democratisch Republiek Congo. Geen luchtige boodschap dus, maar in de muziek was daar niet zo veel voelbaar van. Het voelde eerder surreëel aan met hier en daar meer groovy stukken. Het Serendip Quartet had ons niet helemaal in hun greep, maar zorgde wel voor een mooi streepje muziek waarbij nieuwere en traditionele instrumenten met elkaar werden gecombineerd.

Iniko @ Main Stage

Iniko kondigde zichzelf aan als revolutionaire artiest en doorheen hun set bracht die dan ook hun kennis over. We worden er aan herinnerd dat rock-‘n-roll niet hetzelfde zou zijn zonder zwarte mensen en dat disco voortkomt uit de pijn van zwarte mensen. Toch was niet alles zwaar of serieus, want disco betekende natuurlijk ook dat er mocht worden gedanst. Meer zelfs, dansen moest, als herinnering dat pijn ‘power’ uitademt. Naast disco werden we ook van een reeks andere genres voorzien zoals het rockerige “Caught A Boy”, dat van een beetje soul werd voorzien. Iniko wisselde heel vlot tussen allerlei genres en had een goeie podiumprésence, maar uiteindelijk werd het een beetje te veel door elkaar. De set voelde nogal gefragmenteerd aan, ondanks dat elk nummer wel goed en met overtuiging werd gebracht. Iniko’s stem werd nog eens bijgestaan door twee krachtige backings die samen met de drie muzikanten het publiek deed bewegen. Iniko mengde hun eigen muziek hier en daar doorheen die van Earth, Wind & Fire en Michael Jackson, waardoor de mengelmoes alleen maar groter werd. Iniko deed niets slecht, onnatuurlijk of teleurstellend, maar alles samen was het een te grote mix die wat richting miste.

Lézard @ Garden Stage

Sound Track-winnaar en Humo’s Rock Rally finalist Lézard mocht plaatsnemen op de Garden Stage van Gent Jazz en toonde daar aan dat niet alle hoogtepunten plaatsvinden op het hoofdpodium. Het jonge vijftal mocht op een grote opkomst rekenen en vooraan werd er gretig meebewogen met zangeres Myrthe, die fantastische fluo roze kousen aanhad. De verborgen aanstekelijkheid maakt van Lézard een band om U tegen te zeggen, wat de groep nog maar eens bewees met hun sterke set. De eeuwig fascinerende gekheid nam het publiek helemaal mee in de muziek en wie de groep op foutjes wou betrappen, die moest al heel goed zoeken. Lézard speelde consistent op hoogstaand niveau met dynamische nummers die voor natuurlijke hoogtes en laagtes zorgden. Hier wat zoete dromerigheid en daar eens angstig schreeuwen terwijl de gitaar lekker hard gaat, Lézard omvat het allemaal en doet het bovendien op hun gekke manier kinderspel lijken. Tijdens het funky “Manifastique” kwam frontman Neil Claes nog wat losser en dat zorgde ervoor dat er heel wat gedanst werd in het publiek. Helemaal aan het begin van hun set zong Lézard over XTC en cocaïne en als die drugs deze verslavende gekheid tot gevolg heeft, dan willen wij ook wel een pilletje of twee.

Birdy @ Main Stage

Met een uitgebreide band rond haar begon Birdy toch solo aan haar set. Tijdens “Not About Angels” zocht het Britse vogeltje meteen de hoogste noten op vooraleer ze bij “Raincatchers” haar band inschakelde. Het betoverende nummer was er eentje om de aarzelaars nog te overtuigen en niet veel later fluisterde Birdy als een engeltje een hoopvolle boodschap in ons oor tijdens “People Help The People”. Birdy toonde al gauw haar veelzijdigheid aan en zelfs tijdens de korte babbeltjes kwam ze redelijk magisch over. Dankzij haar Belgische roots voelde ze zich hier wat extra thuis en het respectvolle publiek heette haar dan ook meer dan welkom met luide applauzen.

De meerstemmige zang tijdens “White Winter Hymnal”, het tedere “Let It All Go” en het solo gebrachte “Your Arms” waren een voor een momenten die we graag wat langer hadden vastgehouden. Bridy’s stem klinkt het mooist bij de rustigere muziek, dus poppy songs als “Paradise Calling” en “Ruins II” kwamen iets minder goed binnen. Er kon wat bewogen worden in de tent, maar als we eerlijk zijn is dat niet waarom mensen naar een concert van Birdy gaan. De eerste tonen van “Skinny Love” zorgden dan weer meteen voor voldoening en zoals verwacht werd het lied een van de hoogtepunten. Birdy kwam, zag en overwon op het Gentse festivalterrein. De popsongs waren niet noodzakelijk, maar zorgden langs de andere kant voor wat afwisseling. Met haar hemelse stem en een hoop tedere songs nam ze ons mee naar hogere sferen.

Reinel Bakole @ Garden Stage

Reinel Bakole mocht de Garden Stage afsluiten en het op Seleah Sue wachtende publiek entertainen. De getalenteerde muzikante begon wat later en kwam met een performance die de muziek oversteeg. Tijdens de lange instrumentale stukken werd er aardig gedanst, de ene keer met strakke bewegingen en de andere keer abstracter. Op een gegeven moment rolde Reinel Bakole van een trap op het podium om zich dan terug een weg naar boven te bewegen en uiteindelijk naar de lucht te reiken. Misschien wat raar voor sommigen, al was de melodieuze muziek er zeker om van te genieten. De sound van de vier muzikanten werd nog wat rijker gemaakt door een extra saxofonist die de veelzijdigheid van Bakole’s stem extra in de verf zette en daarna een mooie solo bracht. Reinel Bakole kon niet iedereen overtuigen en zag het publiek slinken, waar de abstractere en kunstzinnige performance wellicht de schuldige voor is. Jammer, want er zaten zeker goeie stukken in de set en muzikaal stond alles zeker en vast overeind.

Selah Sue @ Main Stage

Het slotakkoord werd gegeven door Selah Sue, die vorige week pas aan de line-up werd toegevoegd. De singer-songwriter had een blitse show in elkaar geknutseld die meteen van start ging met “This World”. Het werd meteen duidelijk dat we ons aan een afgewerkte set mochten verwachten met visuals en hier en daar een kleine choreografie met de drie achtergrondzangeressen. De coole opener werd al voorzien van een stukje uit “Peace of Mind”, dat naar het einde toe nog eens volledig werd gespeeld. De sfeer zat meteen goed en Selah Sue voegde een hele hoop spontaniteit toe aan de strakke show. Beeld je een stijf familiefeest in waarop plots dat ene familielid toekomt die de boel op gang trekt en voor een hoop vreugde zorgt. Dat was Selah Sue. Haar aanwezigheid voelde vertrouwd en warm aan, alsof we thuiskwamen. Neem daarbij nog eens een straffe stem en sterk op elkaar ingespeelde band en je krijgt een sterk optreden.

Met doorbraakhit “Raggamuffin” en het groovy “Together” wist Selah Sue er al snel een schepje bovenop te doen en tussen de uptempo songs was er ook ruimte voor een realitycheck. Selah Sue worstelt soms met haar mentale gezondheid, zoals velen, en dus was het geen verrassing dat er ook daarover nummers passeerden. “Twice A Day” zorgde er zo voor dat alle festivalvreugde eventjes ruimte moest maken voor de melancholie en het eerlijke “Pills” werd gebracht met een akoestische gitaar en wat extra backings, die voor heel wat kleur zorgden. De rustige herwerking werd vreemd genoeg opgevolgd door een dance outro die lekker hard ging. Selah Sue schakelde zo nogal snel over tussen heel zachte en harde muziek, maar liet in de eindspurt de stevigere muziek de bovenhand nemen. Op “Falling Out” ging de band volledig los en was het vooral de drummer die de pannen van het dak speelde terwijl er teksten als ‘ Peace with the pain’ en ‘One day we’ll find peace in our mind’ herhaald werden. Selah Sue zocht in een sterke show de uitersten op, zowel inhoudelijk als muzikaal en deed het allemaal mooi samenkomen. De overgangen waren niet altijd even vlot, maar elk lied werd met zo veel stijl en energie gebracht dat we dat voor een groot deel door de vingers kunnen zien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!