Rock Zottegem 2024 (Festivaldag 2): Collectieve zangstonde

Los van het wisselvallige weer mocht Rock Zottegem terugblikken op een meer dan geslaagde eerste festivaldag. Vooral Toto zorgde voor een fonkelend hoogtepunt waarbij generaties muziekliefhebbers en families elkaar eens goed konden vastpakken. Al rond het aanvangsuur brak de zon vandaag lekker door. De houtsnippers op het terrein van gisteren waren nu overbodig, maar vormden nu een leuke decoratie voor de man waar het vandaag allemaal om draaide: John Fogerty. Professioneel als hij is, arriveerden hij en zijn team volgens de sociale media van de organisatie al in de ochtend. Je moet het maar doen, als 79-jarige man zo blijven leven voor je stiel en publiek. Overdag was de programmatie iets meer metal georiënteerd, met tussendoor Vlaanderens sympathiekste rapper van het moment.

Iron Born @ Main Stage

We hadden eerlijk gezegd nog nooit van Iron Born gehoord, maar de lokale heavy metal/hardrockgroep bestaat dus al tien jaar. Speciaal voor Rock Zottegem mocht de kersverse gitarist Nicolas Bruggeman zijn kunsten komen tonen. Dat het zijn eerste show was, viel niet te merken. De groep opende stipt om 16:30 uur het hoofdpodium. De lokale fanbase tekende present, maar ook achter ons zagen we de hoofden rustig knikken op “Prison Grounds” en “After The Flood”. De krachtige riffs en hevige melodieën gingen namelijk vlotjes binnen. In plaats van tijd te verspillen aan melige bindteksten, ging de show ook gewoon voort. Het grote podiumoppervlak schrok niemand af. Hoewel de bandleden al op middelbare leeftijd waren, namen ze hun hobby als muzikanten serieus, waardoor er geen ruimte was voor fouten of kinderlijk vertier.

Bizkit Park @ Main Stage

Veel festivalorganisatoren, vooral in de wereld van de hardrock, doen steeds vaker een beroep op coverbands. Dat is geen schande, want bands zoals Bulls on Parade, Stahlzeit en BelgianQuoBand houden het origineel levendiger dan ooit. Bizkit Park, een samensmelting van Limp Bizkit en Linkin Park, gaat echter een stap verder en presenteert zich al tien jaar als een ‘nu-metal party band’. Gekleed in wijde Adidas-broeken, oversized T-shirts en met kettingen die heen en weer zwiepten, maken ze die status meer dan waar. Bij “Psychosocial” van Slipknot kwam er zelfs een eerste steekvlam aan te pas. De hits van Limp Bizkit en Linkin Park vormden, zoals verwacht, het eigeel van deze smeuïge show. Toch kwam de liefde voor de muziek uit hun puberjaren het sterkst naar voren bij Deftones’ “My Own Summer (Shove It)” en de tape-intro van P.O.D.’s “Youth of the Nation” die naadloos overging in “Last Resort” van Papa Roach. De band genoot zichtbaar van alle explosieve energie die ontsprong in de mosh- en circlepits. Zelfs de grootste puristen konden na het zien van de tributeband niet meer ontkennen dat er in de periode van 1996-2005 verdomd straffe nummers zijn uitgebracht. Dat daar ook one-hit-wonders bij zaten, merkten we grijnzend op bij de vertolking van Drowning Pool’s “Bodies”. Bizkit Park bewees waarom nu-metal terug van nooit weggeweest is.

Bizkit Park doet deze zomer nog een heleboel festivals, waaronder Dour (19/07), Alcatraz Open Air (10/08) en Pukkelpop (15 augustus). Je vindt alle shows hier.

LeBlanc @ DJ en Hip-Hop Stage

Na een intense ervaring die aan Woodstock ’99 deed denken, was een stevige dosis hiphop meer dan welkom. Op papier leek de boeking van LeBlanc dan ook een schot in de roos, als voormalig finalist van De Nieuwe Lichting met ambities die verder reiken dan zijn geboortestad Brussel. Ondanks zijn grenzeloze enthousiasme moest de rapper het doen met slechts een handvol schijnbaar ‘verdwaalde’ fans. Dit weerhield LeBlanc er niet van om onvermoeibaar zijn set te spelen, die à la STIKSTOF was opgedeeld in rustige en energieke passages. Vooral bij “30 BEN” sprak hij recht uit het hart, en het vermelden van zijn tante Jo in het publiek deed even zijn Brusselse roots vergeten. Toen zijn gitarist hem vergezelde, kwam LeBlanc helemaal op stoom, met nummers als “JA ZE WETEN” en “BOOS” die het publiek lieten moshen of op de knieën kregen. Zo liet de rapper een professionele indruk achter, ongeacht de omstandigheden. Naar de organisatie toe rees echter wel de vraag of dit zijpodium wel voldoende meerwaarde bood, of dat de programmering beter afgestemd had kunnen worden op wat er in de tent gebeurde.

LeBlanc treedt deze maand nog op tijdens Rock Herk (19/07) en op 7 september tijdens ManiFiesta.

Hellmut Lotti Goes Metal @ Main Stage

We konden er gif op innemen dat Helmut Lotti, na het overweldigende succes vorig jaar op Graspop Metal Meeting, zijn ‘goes metal’-verhaal niet zou beperken tot één zomer. Los daarvan behoort de klassiek geschoolde zanger intussen tot ons Belgisch muziekerfgoed. Zelfs in een andere gedaante zouden mensen hem op een festival willen zien, of het nu voor zijn stem is of voor zijn sympathieke uitstraling. Dat de tent zou uitpuilen, stond dus in de sterren geschreven. Inmiddels weten we dat de zanger geen ‘echte metal’ brengt, maar een uitgekiende selectie van hardrockklassiekers uit de jaren zeventig en tachtig. Zijn uitvoering van “Run to the Hills” kenden we al en gaf ons opnieuw rillingen. De echte verrassingen kwamen daarentegen van de nummers die hij juist een stuk harder maakte, zoals “When the Lady Smiles” van Golden Earring, dat de hele tent liet meebrullen, en “Born to Be Wild” van Steppenwolf. Door toevoeging van zulke tracks is de deur voor een volgend rondje Helmut Lotti Goes Metal, met nummers van Toto (“Rosanna”), Creedence Clearwater Revival (“Fortunate Son”), en The Beatles (“Helter Skelter”), bijlange na niet uitgesloten. Bovendien vereist het stalen ballen om Motörhead te mashen met Elvis Presley of je eigen klassieke nummers in een lederen jasje te steken. Diezelfde jas zat hem als gegoten.

Helmut Lotti Goes Metal treedt deze zomer nog op tijdens Kneistival (20/07), Lier Centraal (25/07), Open Air Koksijde (26/07), Summer Sessions Turnhout (02/08), Maanrock (23/08), Les Solidarités (25/08), Road Rock (31/08) en ManiFiesta (08/09).

Brihang @ Main Stage

Vorige week bracht Brihang zijn intimiteit vanuit Droomvoeding rechtstreeks naar het hoofdpodium van Rock Werchter. Dankzij grondig onderzoek naar TikToks van Rammstein wist hij genoeg vuur te geven om zijn poëtische rap over te brengen. In de tent van Rock Zottegem waren geen speelse trucjes nodig om ons aan zijn lippen te laten hangen. Het voordeel van niet op een open podium te staan, was dat er gebruik gemaakt kon worden van een eenvoudige, maar technisch hoogstaande lichtshow. De berg die Rock Zottegem was, beklommen Brihang en zijn begeleidingsmuzikanten moeiteloos. Het nieuwtje dat er mogelijk een internationaal publiek voor Fogerty aanwezig was, werd aangepakt door ook een woordje Engels te spreken. In het telefoongesprek met zijn zoontje was dan weer ‘Rock Zottegem’ opgenomen, waardoor hij na zoveel festivalheuvels te bewandelen nog steeds authentiek overkwam. De lichte beats deden hun werk en boden aangenaam tegengewicht tegen al het ‘lompe’ gitaargeweld van de uren ervoor. Vaste volksmenners als het stagediven en de sitdown deden de hele zaal meedoen. “Steentje” mag na deze passage gerust een Belpop-klassieker genoemd worden, maar de Boudy Verleye die wij het liefst zien, is de rapper die in een “Zee van tijd” het gelach op zijn gezicht wist te houden.

John Fogerty @ Main Stage

De reden waarom de 79-jarige John Fogerty nog steeds bovenaan affiches staat, is simpel: de Amerikaanse countryrockheld weet wat zijn fans van hem verlangen. Waar hij vroeger vanwege een dispuut met zijn platenfirma weigerde om Creedence Clearwater Revival-nummers live te spelen, kwam hij enkele jaren geleden terug op die beslissing. Onder de vlag ‘Celebration Tour’ ging hij er prat op om aan de wereld te laten horen dat hij de rechten van CCR-nummers weer in bezit heeft. De strijdvaardigheid maakte ditmaal plaats voor onvergetelijk rock-‘n-rollplezier. Fogerty liet het publiek eerst vijftien minuten langer dan gepland in spanning wachten. Toen hij uiteindelijk kwiek het podium betrad, maakte hij met “Bad Moon Rising” van Rock Zottegem één grote ranch waar alle negativiteit moest verdwijnen. Daarna rijgde hij de ene klassieker aan de andere, alsof het kinderspel was. Zeker bij “It Came Out of the Sky” geloofden we rotsvast dat Amerika ooit ‘great’ was, waarbij zowel Democraten als Republikeinen geloofden dat een sterke vakbond nodig was voor vrede en voorspoed.

Ook qua kleding bleef Fogerty trouw aan zijn ‘man van het volk’-imago. Gisteren was hij de enige die wegkwam met jeans op jeans, maar het familiale hoogtepunt kwam toen hij “Joy of My Life” opdroeg aan zijn vrouw Julie, die vanaf de coulissen stond te glunderen. De geprojecteerde familiefoto’s spraken boekdelen. Samen met zijn zonen Shane en Tyler liet hij de gitaren heersen. Zijn zonen gaven hem zichtbaar energie, waardoor hij regelmatig een sprongetje in het wild waagde. Elk nummer werd met groot enthousiasme ontvangen, en het publiek zong luidkeels mee, vooral tijdens de grote hits zoals “Have You Ever Seen the Rain?” en “Fortunate Son”. Wanneer hij dan weer akoestisch solo zong, kreeg hij eveneens de tent stil. Het bisnummer, afgesloten met het iconische “Proud Mary”, bracht de avond tot een euforisch hoogtepunt. John Fogerty zorgde voor ruim anderhalf uur onversneden rock-‘n-rollplezier en had nog steeds goesting in het leven. Met zijn goudgele Gibson om de hals, een goede slok van zijn Duvel en omringd door zijn familieband zagen we dat helemaal goedkomen!

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!