Cactusfestival 2024 (Festivaldag 3): Wegdromen aan het water

Het is nog nooit eerder gebeurd dat een festivaldag van het Cactusfestival zo snel uitverkocht was als deze zondag. Met alleen The War On Drugs als grote headliner en Cat Power Sings Bob Dylan ’66 als aangekondigde namen, was de zondag binnen enkele uren uitverkocht. Het was dus duidelijk dat veel mensen naar het Minnewaterpark afzakten om de Amerikaanse indierockband te zien. Met een zeer mooie undercard, met onder andere Anna Calvi, Waxahatchee en Unknown Mortal Orchestra, stond er nog veel meer moois op de affiche.

Demob Happy

Demob Happy moest iets na twaalf openen voor de spreekwoordelijke drie man en een paardenkop. De Britse rockband liet zich niet ontmoedigen en bracht een leuke set, waar geleidelijk aan meer publiek op afkwam. Omdat de band maar uit drie muzikanten bestaat, flirtte de muziek af en toe met eentonigheid, maar de strakke en vaak leuke riffs voorkwamen dat gelukkig. Met “Be Your Man” kregen we als afsluiter nog een hitje dat werd meegeklapt en waarbij sommigen hun dansbenen losgooiden. Kortom, een ideale start van de dag.

Waxhatchee

Met Tigers Blood bracht Waxahatchee dit jaar een album uit dat ongetwijfeld hoog zal eindigen in de eindejaarslijstjes. Het is dan ook geen verrassing dat Kathryn Crutchfield voornamelijk nummers van die plaat speelde, en dat deed de Amerikaanse singer-songwriter voortreffelijk. Haar stem klonk uitstekend en de pedalsteelgitaar zorgde voor die heerlijke laidback americanavibe die we van haar gewend zijn. Toch was de set in zijn geheel misschien iets te rustig om een festivalpubliek gedurende het hele optreden geboeid te houden, waardoor de doortocht van Waxahatchee niet zo memorabel werd als we hadden gehoopt na het horen van Tigers Blood. Desondanks blijft het fantastische luistermuziek die vermoedelijk ’s avonds in een zaal nog beter tot zijn recht komt.

Admiral Freebee

Voor Admiral Freebee had zich voor het podium een ferme schare toeschouwers verzameld. De Belg scoorde makkelijk punten door vooral te puren uit zijn debuutalbum waar de nodige klassiekers op staan om een festivalpubliek te kunnen bekoren. Ook het vroeg in de set gekomen “Nothing Else To Do” zorgde voor de nodige herkenning bij het publiek, waarna de admiraal eigenlijk maar weinig fout kon doen. Tijdens “Always On The Run” nam hij wel zelf letterlijk de benen door van het podium te verdwijnen, terwijl Senne Guns een zalige synthesizersolo speelde. Voor “Oh Darkness” gingen de armen dan weer de lucht in en werd vooraan ook wat meegezongen. Een vernieuwende show was het allerminst van Admiral Freebee, maar hij wist wel wat de mensen wilden horen en scoorde daar vlotjes mee.

Anna Calvi

De laatste passages van Anna Calvi in België waren allemaal op festivals. Van Pukkelpop, Hear Hear! en Rock Werchter tot Cactusfestival. Dat Calvi vaak niet de meest toegankelijke shows brengt, valt nogal moeilijk samen met het gebrek aan zaalshows en festivalstops. Ook op Cactusfestival wisten heel wat mensen niet echt wat ze er van moesten maken en zagen we meer mensen vertrekken dan toekomen voor het podium. Dat betekent echter nog niet dat het muzikaal niet in orde was, integendeel. Calvi opende met een heerlijke gitaarsolo en slingerde er zo nog wat naar ons hoofd. Vocaal liet de Amerikaanse zich enkele keren horen vanuit een wel heel straffe hoek, waardoor de vergelijking met PJ Harvey wederom niet heel ver weg was, maar Anna Calvi speelde vooral haar eigen, eigenzinnige en compromisloze set.

J. Bernardt

Met Warhaus hadden we op zaterdag al onze eerste portie Balthazar-zijproject gehad en met J. Bernardt stond er op zondag nog eentje op het programma. Met Contigo onder de arm bracht de Belg een voortdurend voortkabbelende set, die nooit echt saai werd, maar tegelijk ook maar heel zelden echt opwindend was. We kregen met “Wicked Streets”, dat zeer knap werd gezongen door Jinte Deprez die overigens ook zeer goed bij stem was, wel even een piekje en dat werd ook in het meeklappende publiek gevoeld. Over de grote lijn was het leuk voor wat het was, maar ook niet meer dan dat.

Unknown Mortal Orchestra

Ook Unknown Mortal Orchestra had last van wat eerder ook al Anna Calvi en Waxahatchee was overkomen, namelijk een zekere onbekendheid bij het brede Belgische publiek. Het resulteerde er nog maar eens in dat het allesbehalve druk was voor het podium en er maar weinig animo was bij de toeschouwers. De Nieuw-Zeelanders brachten gelukkig wel degelijke songs, waar op andere momenten zeker op gedanst of op zijn minst wat had bewegen kunnen worden. Dat de band veel materiaal bracht van op zijn misschien wel beste plaat, II, hielp zelfs niet. Het deed nog maar eens vermoeden dat onbekend wel degelijk onbemind is.

Cat Power Plays Dylan ’66

Waar we gisteren bij Patti Smith nog één Bob Dylan-cover werden voorgeschoteld, kregen we er bij Cat Power een hele set van voorgeschoteld. De Amerikaanse zangeres nam in de Royal Albert Hall haar eigen versie van het iconische concert dat Dylan daar in 1966 speelde op en bracht dat ook op plaat uit, om er vervolgens op tour mee te gaan. Die tour bracht haar ook naar het Cactusfestival, waar ze echter maar een set van een uur en een kwartier toebedeeld kreeg, terwijl de hele set een ruim anderhalf uur in beslag neemt. Cat Power moest dus gaan snoeien in haar set en deed dat in het akoestische, eerste stuk van haar show. “Visions of Johanna” en “Desolation Row”, de twee langste maar ook wel fraaiste nummers van de plaat werden geslachtofferd, net zoals “Just Like A Woman”.

Los daarvan gaf Cat Power wel een zeer sterk concert, waarin ze bij het begin al iets deed waar nog niemand die dag was in geslaagd, namelijk het Minnewaterpark muisstil krijgen. Het was ook nodig, want het akoestische stuk werd enkel met gitaar en piano gespeeld en het was dan ook jammer dat we bij momenten de bassen vanuit de tent te veel konden horen. Bij de elektrische set viel dat een pak beter mee en zo konden we volop genieten van sublieme versies van “One Too Many Mornings” en afsluiter “Like A Rolling Stone”. Het hoogtepunt van de set was echter weggelegd voor het donkere “Ballad of a Thin Man”, waarbij de unieke stem van de zangeres perfect paste.

The War On Drugs

Waar het grote volk al was weggetrokken bij Brittany Howard op zaterdag, stond het Minnewaterpark volledig volgepakt voor The War On Drugs. Iets voor elven begonnen de Amerikanen eraan en het duurde toch wel even voordat de motor helemaal op gang kwam. Nummers als “Baby Missiles” en “Pain” zijn zeker geen slechte, maar kwamen niet zo groots over als wat volgde. Met “An Ocean in Between the Waves” steeg het niveau meteen naar dat wat we van The War On Drugs gewoon zijn. Bij “Harmonia’s Dream” kwam het publiek ook even los om mee te klappen met de meer dan fraaie elektronica. Dat was een vrij zeldzaam dergelijk momentje, al is het ook niet daarvoor dat een mens naar The War On Drugs komt.

Waarvoor een mens wel naar de Amerikanen komt, is bijvoorbeeld een lied als “Red Eyes”, waarbij heel wat smartphones de lucht in gingen en hier en daar door het hogere tempo wat vlotter werd meegewiegd. Toch werd dat moment niet veel later overtroffen door een heerlijke gitaarsolo in “Strangest Thing”. Tussen de vele traag smeulende songs door werd ook een echte rocker gestoken en wel in de vorm van een Tom Petty-cover. “Love Is a Long Road” leende zich perfect voor de stem van Adam Granduciel en de net iets stevigere gitaren en hoekigere, simpelere riffs waren een meer dan welgekomen afwisseling.

Naar het einde toe werd het blik met de The War On Drugs-klassiekers opengetrokken. Een heel mooi “Under the Pressure” werd ook weer meegeklapt, terwijl het recentere maar net zo kwalitatieve “I Don’t Live Here Anymore” werd voorafgegaan door Granduciel die zijn medemuzikanten aan het publiek voorstelde. De zanger deed dat op een nogal bizarre manier met een ietwat gemaakt stemmetje, waarvan wij nog altijd niet goed begrijpen wat de bedoeling er precies van was. Kers op de taart was natuurlijk een ruim tien minuten durend “Thinking of a Place”, waarbij nog een laatste keer kon worden weggedroomd en de smartphones meteen weer de lucht in gingen. Zij die de uitgang voorbarig opzochten, misten trouwens niet enkel een geweldig uitgevoerd lied, maar ook nog wat vuur en confetti om helemaal in stijl af te sluiten.

Op de slotdag van Cactusfestival was het duidelijk voor welke band iedereen gekomen was en The War On Drugs maakte de hoge verwachtingen zonder al te veel moeite waar. Dat heel wat mensen voor één specifieke band kwamen, is misschien wel de reden dat Waxahatchee, Anna Calvi en Unknown Mortal Orchestra allemaal voor een vrij onverschillig publiek moesten staan spelen, al zal naamsbekendheid en vermoeidheid daar ook wel wat aan bijgedragen hebben. Desalniettemin was de laatste dag van Cactusfestival een meer dan geslaagde, met een pak sterke sets, mooi weer en een gedroomde headliner.

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!