© CPU – Jan Van Hecke
Dansen, het is iets wat iedereen wel eens graag doet, maar niet iedereen doet dat graag op dezelfde muziek. Sommige mensen dansen liever op Amerikaanse discomuziek, andere op elektronische muziek met Aziatische invloeden of op Turkse volksmuziek. Wie graag op alle drie die soorten muziek danst, die moest afgelopen avond op Gent Jazz zijn. De negende dag van het ‘jazz’ festival stond namelijk in het teken van de meer dansbare muziek, of dan toch op het hoofdpodium. De Garden Stage en de opener van de Main Stage deden het iets rustiger aan, maar zo konden we tussen de optredens van Altin Gün, Nile Rodgers & CHIC en Bolis Pupul door eventjes op adem komen.
Dave Okumu & The 7 Generations @ Main Stage
© CPU – Jan Van Hecke
Dave Okumu & The 7 Generations gaven het startschot op deze dansbare dag en dat deden ze meteen met een groovy song. De aanvankelijk kleine massa voor het podium werd steeds groter en ondanks dat de band rond Dave Okumu niet de meest catchy muziek van de dag bracht, leek het publiek de muziek duidelijk te appreciëren. De Brit – die al samenwerkte met onder andere Amy Winehouse, St Vincent, Jessie Ware en Grace Jones – kwam live heel down to earth en wat mysterieus over. Hij liet de muziek duidelijk voor zich spreken en daarmee schilderde hij dan ook een mooi tafereel. Die diepere funk kwam goed uit de verf op nummers zoals “Black Fireworks” waar een heerlijke baslijn die uren zou kunnen doorlopen aangevuld werd met een sample van Grace Jones’ heerlijke stem. De muziek kreeg het publiek echter niet aan het dansen. De aanwezigen stonden er toch passiever bij dan de groovy set toeliet, wat misschien wat te maken had met het feit dat het na een tijdje wat eentonig werd. Toch kon Dave Okumu & The 7 Generations telkens op een mooi applaus rekenen met muziek waarbij je het vanbinnen uit warm krijgt.
SUWI @ Garden Stage
© CPU – Jan Van Hecke
Soms zoekt Gent Jazz het talent niet al te ver en zo stonden er op de Garden Stage gisteren meerdere Gentse bands. SUWI was er de eerste van en het trio bracht muziek zonder echte teksten. Vocaal beperkte het zich tot zachte klanken die veel werden gehaald en instrumentaal had het meer dan eens wat weg van de betere wachtmuziek. Heel uiteenlopend viel de muziek van SUWI niet te noemen, maar wanneer de drie muzikanten eens wat harder doorspeelden zorgden ze wel voor welgekomen afwisseling. De rockinvloeden en hardere stukken wisten meer te bekoren en met een mooie solo hier en daar konden de muzikanten wel hun talent tonen. SUWI toonde dus hun talent aan met de semi-zomerse muziek (die mooi aansloot met het warme en regenachtige weer), maar wist toch niet de hele tijd te boeien.
Altın Gün @ Main Stage
© CPU – Jan Van Hecke
De Turkse muziek van Altın Gün vindt elk jaar wel z’n weg naar menig festivalpodia en zo passeerde de groep al op onder meer Coachella, Primavera Sound en onlangs nog Best Kept Secret. Doorgaans staat een optreden van Altın Gün gelijk aan een uitbundig dansfeest, maar Gent Jazz moest toch in de sfeer komen. Misschien was het nog wat te vroeg om echt te dansen en moest het eten nog wat verteren. Zelfs “Leylim Ley” werd slechts matig onthaald, maar “Badi Sabah Olmadan” en zeker “Maçka Yollari” wisten het publiek wakker te schudden. De band speelde zoals altijd goed en zeker wanneer die wat meer doorspeelde (wat harde gitaar of wat meer elektronica) kregen we het extra warm van de muziek. “Yali Yali” ontpopte zich zo tot een echt hoogtepunt en ook een percussiesolo wist op veel enthousiasme te rekenen. Altın Gün had redelijk wat tijd nodig om het publiek in de stemming te krijgen, maar eens het publiek mee was in het verhaal van de groep ging het alleen maar in stijgende lijn.
Kunde @ Garden Stage
© CPU – Jan Van Hecke
Ook Joram Kunde Boumkwo komt gewoon uit Gent, maar bracht wel zijn Kameroense roots mee naar de Garden Stage. Recent bracht Kunde een nieuwe plaat uit nadat hij voor het eerst in een lange tijd terugkeerde naar Kameroen, wat in zijn hiphop doorschemerde. Op die plaat gaat het onder andere over toxische mannelijkheid en neokolonialisme, al kwamen live vooral de leuke ritmes en vreugdevolle saxofoon goed binnen. De funky en jazzy elementen gaven de muziek heel wat meer kleur en doordat Kunde zelf afwisselde tussen percussie en vooraan het podium rappen,was er visueel ook wat afwisseling. De muzikanten leken eerder terughoudend en ook het publiek was hier niet al te enthousiast. De regen was natuurlijk ook geen stimulerende factor, en misschien liet het vijftal daardoor de kop iets te veel hangen.
Nile Rodgers & CHIC @ Main Stage
© CPU – Jan Van Hecke
‘We came here to party with you’ klonk het aan het begin van Nile Rodgers zijn optreden en binnen de tien minuten knalde de zeventiger er vier grote hits van CHIC tegenaan. Speelplezier alom, het enthousiasme sprong er van af bij zowel de gitarist als zijn voltallige band en zangeressen. Met een grote glimlach keek Rodgers anderhalf uur lang naar hoe de tent van Gent Jazz stond te dansen op de muziek die hij doorheen de afgelopen veertig jaar uitbracht. De Amerikaan is (geheel terecht) fier op zijn prestaties en vertelde tussendoor vrij langdradige verhalen over de eindeloze lijst aan disco- en pophits. De man kwam echter zo charmant en vriendelijk over dat hij nooit arrogant leek als hij sprak over hoe hij nummers schreef met Madonna, Duran Duran, David Bowie, Daft Punk en het team van Beyoncé.
Nile Rodgers en CHIC speelden dus niet alleen muziek uit de jaren ’70 en ’80, al lag daar natuurlijk wel de focus op. Oldies “Le Freak”, “I’m Coming Out” en “Like a Virgin” passeerden zo al vroeg de revue vooraleer “CUFF IT” uit 2022 vrij vlot over ging in “Get Lucky”, dat intussen ook al een goeie tien jaar oud is. Nile Rodgers vertelde ook dat hij de nummers soms met wat meer soul, funk en disco bracht dan we zo gewoon zijn en zo klonk bijvoorbeeld “Lose Yourself To Dance” net iets anders in de oren, al bleef de robotstem wel aanwezig bij Daft Punk. Na een heel kleine dip verloor het publiek zichzelf opnieuw helemaal met “Spacer” en toen niet veel later de iconische rif van “Chic Cheer” door de tent galmde, werd de euforie alleen maar groter. Na een heel lange opwarming met de drummer (want iedereen kreeg een momentje in de spotlight) mochten we nog eens goed dansen op “Let’s Dance” en tot slot “Good Times”. Zeggen dat we ‘good times’ beleefden met Nile Rodgers is misschien heel voordehandliggend, maar eveneens een understatement. De levende legende toverde op anderhalf uur alleen maar hits uit zijn hoed en deed dat met veel enthousiasme en trots.
Thandii @ Garden Stage
© CPU – Jan Van Hecke
Thandii bood met hun lo-fi popmuziek een momentje van rust tussen het disco dansen met Nile Rodgers en nog een laatste keer alles geven met Bolis Pupul. De psychedelische invloeden deden soms wat denken aan een lichtere poppy versie van Portishead, al zit er ook wel wat soul in zoals bij pakweg SAULT. Een gezellige poppy sound met wat melancholie dus en die werd op een vrij relaxte doch enthousiaste manier gebracht. De vlotte frontvrouw haar witte haardos kleurde door de belichting in alle kleuren van de regenboog, wat eveneens aansloot bij de gevarieerde muziek die het trio bracht terwijl het trouw bleef aan de sound. De zwoele en dromerige stemfilter werd gretig gebruikt en vormde een mooie combinatie met het hardere drumwerk, waardoor er hier en daar een enkeling toch stond te dansen. Thandii was veruit het beste dat de Garden Stage vandaag te bieden had, maar door hun plaats op de line-up kwam de muziek niet helemaal tot zijn recht. Na anderhalf uur funky discohits is de dromerige electropop niet hetgeen wat het beste binnenkomt. Desondanks zijn we nu wel benieuwd naar het album dat in september verschijnt!
Bolis Pupul @ Main Stage
© CPU – Jan Van Hecke
Met een goed gevulde tent (waar er toch nog ruimte was om te dansen) begon Bolis Pupul aan het laatste concert van de avond. Hij stond in zijn eentje op het podium en bouwde de muziek langzaamaan op. Gedurende lange tijd voelde je iets opborrelen en kon je wel al wat bewegen, maar echt dansen was pas mogelijk vanaf “Completely Half”. Vanaf dan werd er in de tent gretig gedanst en was de muziek opvallend harder. De eenvoudige, maar doeltreffende en gevarieerde lichtshow maakte er met momenten een klein spektakel van. De uitgelaten sfeer zorgde voor een leuk en energiek dansfeest in de tent, dat eventjes iets rustiger werd voor “Ma Tau Wai Road” met Salah Pupul. Zijn in het rood geklede zus zorgde voor een leuke nieuwe energie waarna de blauw geklede Bolis er in zijn eentje nog eens alles tegenaan smeet. Voor het derde optreden op een rij werd er gretig gedanst in de tent, al was het drie keer met helemaal andere muziek.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
