© CPU – Lennert Nuyttens
Eindelijk! De zon schijnt en dat was goed nieuws voor Dour. Op de tweede festivaldag gingen alle podia open en kon er des te meer genoten worden van allerlei genres en subgenres. Het bleef echter lange tijd opvallend rustig op het terrein en de tenten bleven voor het gros verbazingwekkend leeg. Dat hield de bands echter niet tegen om (al zwetend) een blijvende indruk achter te laten. Wat begon bij de ingetogen Dushime eindigde uiteindelijk bij de verrassend dansbare James Blake. Die laatste bleek voor ons dan ook de ideale naam te zijn om het gevarieerde nachtprogramma in te luiden, waarbij Ice Spice ondanks de twijfel overtuigde en Netsky zijn troon binnen de Belgische drum-‘n-bassscene veilig stelde.
Dushime @ Le Labo
© CPU – Lennert Nuyttens
Afgelopen weekend mocht Dushime het hoofdpodium van Gent Jazz openen. Eenzelfde taak werd haar op de tweede festivaldag van Dour toebedeeld. De eerste streepjes muziek in Le Labo waren jammer genoeg geen garantie op een volle tent. Dat was vooral jammer voor iedereen die nog niet op het terrein was, want Dushime slaagde er ondanks de tropische temperaturen moeiteloos in om ons in haar universum te zuigen. Aanvankelijk zong ze de eerste nummers met gesloten ogen en toonde ze een zeer introverte kant van zichzelf, al veranderde dat beeld na een tiental minuten. Dushime werd expressiever en ging helemaal op in haar muziek. Het hielp dat ze achter zich gezelschap had van een pianist en jazzdrummer, die het optreden keer op keer met onverwachte wendingen een andere richting uitstuurden. Ondanks het slomere karakter van haar muziek was haar gastoptreden onder de bekendste Waalse windmolens een interessante en vooral rustgevende start van de dag.
Mitsune @ La Petite Maison dans la Prairie
© CPU – Lennert Nuyttens
Japanse folkmuziek is een blinde vlek voor ons, maar daar konden we gisteren dankzij Mitsune eigenhandig verandering in brengen. Het viertal speelde op traditionele Japanse (snaar)instrumenten en dat zette toch wel een aparte sfeer neer. Bovendien waren de leden gekleed in traditionele doch zeer kleurrijke gewaden en trachtten ze ons met het totaalplaatje mee te nemen naar hun thuisland. Het publiek van Dour had wel even nodig om überhaupt die reis te kunnen maken, maar bleef aandachtig luisteren en toonde zich open om eens iets anders in de armen te sluiten. Opvallend was ook hoe dansbaar en eclectisch Mitsune klonk, zonder toegevingen te moeten doen in de karakteristieke geluiden. Deze onwesterse muziek en aanpak waren op die manier fascinerend, en nu al een van de meest verfrissende shows van Dour.
Gros Coeur @ Le Garage
© CPU – Lennert Nuyttens
Dat Gros Coeur iets op zijn kerfstok heeft, wisten we al dankzij diens optreden op Left of the Dial, maar gisteren hadden we des te meer het gevoel dat de puzzelstukken op hun plaats vielen voor het kwartet. De Brusselse bende was de ideale groep om de warme temperaturen om te toveren in een meeslepende koortsdroom waar we niet uit wouden ontwaken. De psychedelische rock doordrenkten de leden in een bad van funk en jazz, en zo raakten ze de gevoelige snaar van het festivalpubliek. De zang bestond vaak uit niet meer dan een paar vocalen en woorden, maar dat maakte de nummers niet minder meeslepend. Al grijpend naar ons nekvel kroop Gros Coeur alsmaar meer onder onze verbrande huid. Het maakte er weinig woorden aan vuil, maar liet wel ontglippen bijzonder fier en vereerd te zijn om een plaats op de affiche te hebben gekregen. Eindigen deden de Brusselaars met de minutenlange trip genaamd “Monique”, waarmee ze hun laatste middelen in de strijd gooiden. Ons hart werd gisteren nog net iets groter voor Gros Coeur.
Deijvuhs @ Le Labo
© CPU – Lennert Nuyttens
Om eerlijk te zijn waren de verwachtingen niet al te hoog gespannen voor Deijvuhs. Afgelopen jaar konden we de Brit al eens aan het werk zien op Fifty Lab en daar liet hij een nogal belabberde indruk achter. Het kon dan ook alleen maar beter worden op Dour en dat werd het ook, mede dankzij een tamelijk hongerig publiek. De formule, bestaande uit een dj, gitarist en drummer, kan nog steeds best wel dat poleerwerk gebruiken, maar Deijvuhs had het publiek zeker in het begin goed mee in zijn verhaal. Nu-metal- en punkrapnummers passeerden de revue en werden met een rauwe energie gebracht. Als meest toonvaste artiest zal Deijvuhs hoe dan ook niet de geschiedenisboeken ingaan. Op zijn nog onuitgebrachte, nieuwe nummer vertrouwde hij bijvoorbeeld iets te veel op zijn backtrack en klonk het geheel tamelijk rommelig. Naar het einde toe verzwakte de euforie en viel Deijvuhs te veel in herhaling. Als ongeslepen diamant is er nog wat werk voor de boeg om de spanningsboog over een heel optreden lang strak te kunnen houden.
shame @ La Petite Maison dans la Prairie
© CPU – Lennert Nuyttens
Zes jaar geleden stond shame al eens op Dour. Anno 2024 stond er een meer volwassen band op de planken die in de tussentijd het een en het andere heeft meegemaakt. In de eerste plaats groeide de discografie naar drie albums en in de tweede plaats groeiden de leden ook als mens en muzikant. Hun onversneden punkattitude is doorheen de jaren echter bitter weinig gewijzigd en dat was een zege om een bedroevend lege La Petite Maison dans la Prairie in vuur en vlam te kunnen zetten.
Een aarzelende start nam shame niet met “Fingers of Steel”, al bleek de geluidsmix toch verre van ideaal om een krachtige en gebalde vuist te kunnen maken. Het vijftal weet dankzij zijn ervaring raad met iets moeilijkere omstandigheden en onder leiding van Charlie Steen bouwde het gestaag op. Het nog niet uitgebrachte “Screwdriver” dreigde langs elke hoek, al waren het toch vooral de oudgediende nummers die het voorste deel van de tent meekregen. “One Rizla” was een brok energie waar je moeilijk aan kon weerstaan en tijdens slotnummer “Gold Hole” nam Steen een deugddoend bad in de menigte. Josh Finerty bleef zoals gewoonlijk zijn spurten trekken en eindigde zijn optreden klassiek met een mislukte salto. shame was de constante die we op dat moment nodig hadden op Dour en net daarom blijft deze band een waardevolle rol spelen in het postpunklandschap.
James Blake @ The Last Arena
© CPU – Lennert Nuyttens
James Blake was op papier een van de grote namen van de donderdag, maar op Dour was het aan The Last Arena verrassend genoeg alles behalve over de koppen lopen. Een tamelijk ongewoon zicht voor de Brit, die zijn adelbrieven inmiddels kan bijhouden in een redelijk dik boek. Zo ongewoon het zicht ook was, James Blake settelde zich redelijk snel en speelde een soevereine set met alle crowdpleasers.
In het begin hield hij het nog redelijk intiem en klein met opener “Loading”, al verraadde de bas dat hij ondanks dat aan het broeden was op iets grootser. “Mile High” trok die lijn nog door tot de nog altijd even magistrale cover van Feists “Limit To Your Love”. Dour hield ondanks alles voornamelijk van zijn meer dansbaar oeuvre en zo groeide het samengesmolten tweeluik “I Keep Calling” / “Tell Me” uit tot de ideale soundtrack voor de dansbenen. “Voyeur” viel eveneens goed in de smaak en kreeg een extended outro die uiteindelijk het opnieuw ingetogen “Godspeed” kraaknet inluidde. Afsluiter “Retrogade” was een verplicht nummertje dat nog voor een streepje herkenbaarheid zorgde. James Blake wenste ons nog een fijn festival toe en wij hopen vooral dat hij in de toekomst toch weer voor iets vollere pleinen mag spelen in ons land.
Ice Spice @ The Last Arena
© CPU – Lennert Nuyttens
Wie vorig jaar op Les Ardentes was, zal geen al te mooie woorden over hebben voor Ice Spice. De Amerikaanse rapdiva kwam toen net piepen op de grote podia en was daar klaarblijkelijk allesbehalve klaar voor. Op Dour liet ze tegen alle verwachtingen in haar divazijde achterwege en overtuigde met een tamelijk consistente set. Toegeven, een paar clichés kon ze niet achterwege laten, maar ze rapte wel alles zelf en had redelijk wat tijd gestoken in het neerzetten van een entertainende show. Dat ging van een gigantische opblaasbare Ice Spice-pop als rekwisiet, tot het meebrengen van een paar danseressen; de Amerikaanse ster is vastberaden om Cardi B en Nicki Minaj van de troon te stoten. Muzikaal bleef ze soms nog iets te veel in dezelfde vijver vissen, maar dat neemt niet weg dat ze een paar oerdegelijke nummers in haar setlist had zitten. Van opener “Munch (Feelin’ U)” tot het verse “Did It First”, het werkte gewoonweg op Dour. Haar laconieke doorbraaksingle “Think U the Shit (Fart)” kregen we als einde nog geserveerd. Dat haar set ondanks alles maar een kleine vijfendertig minuten duurde zal de menigte worst wezen, want iedereen kreeg waarvoor men kwam.
Netsky @ Balzaal
© CPU – Lennert Nuyttens
Er was wat overlap met Ice Spice en zo moesten we de eerste helft van Netsky noodgedwongen laten passeren. Voor het tweede deel tekenden we wel present en daarbij stelde de godfather van de Belgische drum-‘n-bass allesbehalve teleur. In een euforische mix gooide hij nummers van The Beatles, Glass Animals en Artemas, en zorgde zo voor een continue toestroom naar de Balzaal. Dat hij zelf blij was om nog eens op Dour te staan, liet hij een paar keer vallen en dat kunnen we wel begrijpen, want de energie die er op het onofficiële hoofdpodium van Dour zat, was buitengewoon aanstekelijk. Naast nummers van anderen, maakte Netsky ook ruimte genoeg om een duik te nemen in zijn eigen creaties. “Give & Take” kreeg kort voor het einde zijn moment en pakte de Balzaal vakkundig in. Tegen een iets langere set van Netsky hadden we dan ook geen nee gezegd, maar met Ganja White Night stonden er nog twee echte lokaalmatadoren in de coulissen klaar om de decks over te nemen.
Trym @ The Last Arena
© CPU – Lennert Nuyttens
Wie Trym graag op de afgelopen edities van Dour wilde zien, moest daarvoor een afspraak maken in de Balzaal. Deze zomer trekt de Fransman er echter op uit met een exclusieve Millenium A/V-show en daarvoor faciliteerde het festival hem deze keer The Last Arena. Het verbaasde dan ook niet dat het plein voor het hoofdpodium voor geen enkel andere artiest zo volgelopen was. Dour had zin in een feestje en Trym serveerde de mensen een show op maat met een paar extra toeters en bellen. Uiteindelijk primeerde echter de muziek en op dat vlak scoorde Trym ook best goed. In een intense set van een uur propte hij zoveel als hij kon, maar vond ook de balans om het niet als een opgeblazen geheel te doen voelen. De meerwaarde van de audiovisuele show was redelijk beperkt, maar het was goed om Trym eens op een ander podium zichzelf te zien en horen uitleven.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer
Alle recensies van Dour 2024 lees je hier.
