Gent Jazz 2024 (Festivaldag 11): Wachten op de maanreis

Op een festival heb je doorgaans elke dag een andere affiche, maar Gent Jazz maakt dit jaar een kleine uitzondering voor Air. De Franse groep komt hun debuutalbum niet één, maar twee dagen voorstellen op het festival en doet dat beide dagen in het gezelschap van DJ Shadow. De rest van de line-up van dag elf en twaalf was wel verschillend, met op vrijdag onder andere Tsar B en Loverman op het hoofdpodium. Op deze eerste dag van Air stonden echter Ão en Young Gun Silver Fox op het hoofdpodium. Die eerste bracht zoals altijd een warme, gezellige en sterke set en de tweede bracht een bravere set waarbij risico’s niet nodig leken. Op het kleine podium was er ruimte voor de (instrumentale) muziek van Kau, Sungazer en Dorian Dumont. Die laatste bracht tweemaal piano herwerkingen van Aphex Twin en samen met de andere twee bands zorgden ze voor een mooie eclectische aanvulling van de avond. Al moet ook gezegd worden dat Air met kop en schouders boven de rest uitstak en het merendeel van het publiek leek ook gewoon aanwezig te zijn voor Moon Safari.

Ão @ Main Stage

De zon schijnt altijd net iets harder als Ão op het podium staat en ook nu was dat niet anders. Het viertal stond vorig jaar op de Garden Stage, maar mocht nu de Main Stage openen. Ão warmde het publiek op een gemoedelijke manier op en zorgde met “Avó” al snel voor een eerste hoogtepunt. De dromerige zang was net als de zachte beats om lekker op mee te dijen en deed in het publiek hier en daar al wat heupen bewegen. Ook op het podium werd er steeds meer bewogen door frontvrouw Brenda Corijn, die tijdens een stevige intro van “Meninas” haar gouden stem inruilde voor vrije dansbewegingen. Ondertussen gingen percussionist Bert Peyffers en multi-instrumentalist Jolan Decaestecker er goed tegenaan en toonde de groep dat ze op de juiste momenten durven doorspelen. Het ritmische en melodieuze werden meer dan eens mooi met elkaar gecombineerd, waar het gitaarwerk van Siebe Chau een extra warme bries aan toevoegde. Ão is deze zomer op heel wat festivals te zien en bewees op Gent Jazz dat dat verdiend is.

Kau @ Garden stage

Wie met de trein uit Brussel kwam, die zat er misschien samen met de drie muzikanten van Kau op. De instrumentale muziek is duidelijk geïnspireerd door hiphop, maar heeft ook invloeden van nu-jazz en wie goed luisterde hoorde hier en daar wat elektronica die ook wel wat weg had van Air. Toch vallen de twee zeker niet te vergelijken, al sloeg Kau er wel in het publiek mee te nemen in hun coole wereld. Het snelle drumwerk, de gelaagde elektronica en soms vette baslijnen zorgden voor een kleurrijk geheel waarbij ze verfspatten in het rond vlogen. De groovy muziek kreeg niet meteen mensen aan het dansen, maar misschien had het publiek (dat in de zon stond) het daarvoor al net iets te warm. Op enkele momenten werd muziek onderbroken voor een kort praatje, maar daarnaast gleden de dynamische composities van Kau mooi van de ene groove naar de andere. Tijdens de eindspurt deed het trio er nog een schepje bovenop, wat het publiek kon bekoren. Kau liet Gent Jazz dus niet in de koud staan en wist hun groove helemaal over te brengen.

Young Gun Silver Fox @ Main Stage

Young Gun Silver Fox is een duo dat bestaat uit (je raadt het nooit) Young Gun en Silver Fox. Die eerste is vooral bekend van Mamas Gun, terwijl Silver Fox samenwerkte met onder meer Amy Winehouse en Jeff Buckley en timmerde aan de muziek van onder meer Lost. Het duo was in het gezelschap van vijf muzikanten, waaronder drie blazers en brachten zo heel wat warme en soulvolle sounds met zich mee. “Rolling Back” had een funky uitstraling en een gitaartje dat wat weg had van Nile Rodgers (die zelf zopas op Gent Jazz passeerde), “You Can Feel It” voelde aan als een dreampopnummer met wat minder elektronica en “Moon Shine” was een feelgooddeuntje met een glimmend randje. Zo klonk elk nummer van Young Gun Silver Fox net iets anders dan de voorgaande, al was er zeker een jaren ‘70 soulvolle rode draad door het concert te trekken en werd elk nummer op een zeer gepolijste (lees: brave) manier gebracht. De muzikanten brachten de relaxe muziek op een gepaste manier, waarbij we ons haast op een strand met een fruitige mocktail waagden. DJ Shadow en Air toonden wat later welke geluidjes je allemaal met elektronica kunt maken, maar Young Gun Silver Fox deed het eerder ‘old fashioned’ en dat deed het duo goed.

Dorian Dumont plays Aphex Twin @ Garden Stage

Aphex Twin maakte al elektronische muziek in allerlei uiteenlopende vormen en die werd op de elfde dag van Gent Jazz twee maal geëerd door Dorian Dumont. Zowel voor als na DJ Shadow bracht de Brusselse pianist herwerkingen van allerlei Aphex Twin nummers. “Windowlicker” was meteen een indrukwekkende opener en wat later werd “Icct Hedral” in twee versies gebracht, waarmee de veelzijdigheid van Aphex Twins muziek extra duidelijk werd. Het dynamische pianospel varieerde in tempo, intensiteit, kleur en sfeer. Dumont omschreef het origineel als ‘rave clubish’ terwijl het op piano natuurlijk helemaal anders overkwam. De soms onverwachte wendingen blijven natuurlijk overeind staan en wie de echte verrassingen wou ondergaan, kon dat doen tijdens “180db_[130]”. Het normaal gezien korte nummer werd hier met heel wat variaties gebracht waardoor herkenning en verrassing hand in hand walsten over de pianomuziek. Dorian Dumont toonde niet alleen aan dat hij heer en meester is over de piano, maar ook over Aphex Twin.

DJ Shadow @ Main Stage

De legendarische DJ Shadow had er goesting in, maar dat was buiten het makke publiek van Gent Jazz gerekend. Op de vooravond van de Gentse Feesten was Gent duidelijk nog niet klaar voor een feestje en zo stond het publiek gewoonweg naar de dj en zijn heel uiteenlopende en coole visuals te kijken. Alsof de mensenmassa niet doorhad dat dj’s muziek draaien om op te dansen, al lag de drempel misschien net iets hoger doordat hij alleen eigen materiaal speelde met een focus op de recentere decennia. “Slingblade” klonk als een dystopische cyborgfilm en “UBU” leek uit de soundtrack van een groovy game te komen, maar beiden lieten het publiek in passieve toestand achter. Het duurde een hele tijd vooraleer enkelingen meer deden dan hun hoofd op een neer bewegen, net zoals het lang duurde vooraleer DJ Shadow gebruik maakte van zijn drumpad. Na drie kwartier nam hij er voor “Nobody Speak” wel zijn drumstokken bij en ondertussen werd er toch al wat gedanst. Op het einde schoot het publiek toch kort wakker voor “Organ Donor”, maar de sterke set viel toch niet in de smaak bij het publiek. Het sfeerniveau bleef echter te lang vrijwel nihil om van een geslaagde set te kunnen spelen. Het was met momenten haast surreëel om te zien hoe statisch het publiek naar de dj aan het kijken was, die toch een zeer aangename en dansbare set neerzette.

Air @ Main Stage

Op hun dooie gemak zetten de ‘sexy boys’ van Air Moon Safari in. Samen met drummer aan huis, Brian Reitzell, bracht het duo hun iconische plaat uit de jaren negentig integraal en deed dat (net zoals in De Roma enkele maanden terug) héél goed. Het baslijntje uit opener “La femme d’argent” kon al op mooi applaus rekenen en de rest van de track was meteen een reis doorheen het universum. “Sexy Boy” was sensueel, zwoel en ook gewoon een beetje geil en “All I Need” klonk zo mogelijk nog dromeriger. Air deed het allemaal met veel gemak en het publiek genoot er zienderogen van. De fans mochten hun vingers aflikken, want niet alleen muzikaal maar ook visueel was het optreden quasi perfect te noemen. Het trio zat in een witte box met ingebouwde led-schermen, waardoor de visuals op de vloer en het plafond reflecteerden. Ontworpen door Antoine Jorel and Pierre Claude, werden in deze ‘space shuttle‘ de eenvoudige visuals naar een hoger niveau getild. Het decor transformeerde tijdens “Ce matin-là” met oranje/geeltinten in een woestijnlandschap en onder begeleiding van “New Star in the Sky” werden we meegenomen doorheen een kleurrijke sterrenhemel waar de band haast in verdween.

Nadar Air (zonder verrassingen) Moon Safari van begin tot einde had gespeeld, zaten we slechts aan de helft van het concert, waarna de totaalervaring gewoon verder ging. Veel van de grootste hits waren uiteraard al gepasseerd, maar een pareltje en klassieker als “Cherry Blossom Girl” deed harten smelten, alsof het een romantische liefdesbrief was die in je oor werd gefluisterd. Wat later werd er over geschakeld naar harder materiaal. Zo had “Don’t Be Light” een opvallend blitse lichtshow, die aansloot bij de dansbaarheid van het nummer. Opnieuw werd er niet echt gedanst, maar Air toonde op die manier dat ze meer in hun mars hebben dan die relatief zachte muziek. Of dat nodig was, daar kan je over discussiëren. Afsluiter “Electronic Performers” was een steviger elektrorocknummer dat het publiek op een nogal epische manier trakteerde en waarbij gerust een raket zou kunnen opstijgen. Een groots slot dus, maar Air is eigenlijk op z’n best als die de soundtrack brengt van een ruimterobotje dat op de maan verschillende landschappen verkent.

Sungazer @ Garden Stage

Sungazer mocht voor een kleine afterparty zorgen op de Garden Stage, maar wie het na Air al voor bekeken hield, miste ook niet zo veel. De band (met youtuber Adam Neely op bas) speelde voor het eerst in België en was daar naar eigen zeggen heel dankbaar voor. En dat herhaalden Neely heel veel. Muzikaal hing er zeker een leuke energie rond de vier muzikanten en ze zorgden voor een dynamische set met wat verrassingen. De bindteksten tussendoor waren echter meer dan eens awkward waardoor het soms gewoon raar werd. Zowel de bassist als de drummer (die samen Sungazer vormen) vertelden bijvoorbeeld hoe “Dream of Mahjong” over een spel gaat dat ze nog nooit hebben gespeeld en toen “Macchina” door Neely werd aangekondigd als een instrumentaal nummer, moest Shawn Crowder hem onderbreken. Ze brengen het nummer tegenwoordig juist wel met tekst, en Neely was dat eventjes vergeten. De tekst was die van “Vamos a la playa” van Righeira, wat meer een goedkope manier leek om het publiek eventjes mee te krijgen dan een meerwaarde aan het nummer. Het was een dieptepuntje in de set, die voor de rest goed was om op een leuke manier uit te bollen. De muziek was zeker aangenaam en er mocht opnieuw wat bewogen worden, maar onze favoriete frontman van de dag was zeker niet die van Sungazer.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!