Wie de Australische popmuziek een beetje volgt, zal waarschijnlijk wel van Tame Impala gehoord hebben. De grap dat ‘dat dus maar één gast is’ krijg je er vaak gratis bij, maar live laat Kevin Parker zich bijstaan door een getalenteerde band. Een van de bandleden is drummer Jay Watson, die met zijn soloproject GUM al de koppen van critici naar zich toe liet keren. Voor zij die de psychedelische rockscene volgen, zal op hun beurt King Gizzard and the Lizard Wizard wel bekend in de oren klinken. Een sleutelfiguur binnen die formatie is Ambrose Kenny-Smith, die in het verleden al met zijn soulvolle stem en multi-instrumentalisme telkens hun sound naar een hoger niveau wist te tillen. Het lot wilde dat Watson en Kenny-Smith elkaar vonden en zo geschiedde: vandaag brengt het duo eindelijk het product van die samenwerking uit. Het werd een vernieuwende bluesrockplaat met alles erop en eraan.
Vernieuwende bluesrock, het lijkt bijna een interne contradictie. Toch was dat blijkbaar de insteek waarmee de twee heren de opnamestudio indoken. Met succes, want ze slaagden erin om een ontzettend mooi werk neer te zetten. Van de tien nummers die op het album staan, kregen we al vier liedjes voorgeschoteld. Met tracks zoals “Dud” en “Ill Times” werden we al in de stemming gebracht en spatte de chemie tussen het tweetal ervan af. Bij die nummers kregen we trouwens prachtige videoclips die ons toonden dat de samenwerking niet alleen belang hechtte aan een zomerse vibe door de speakers, maar ook op ons beeldscherm. Voor sfeer en gezelligheid dus een tien.
Die eerste vier singles waren zodanig gelaagd dat er voor elke soort luisteraar wel iets te ontdekken valt. Hetzelfde zet zich voort in het eerste ‘nieuwe’ nummer dat we te horen krijgen: “Fool for You”, een cover van Curtis Mayfield, werd voorzien van een bijzonder rijke instrumentatie dat het origineel eer aandoet. Meerdere bassynths en een jazzy drumriff vormen de basis van het lied, zonder daarvoor de bluesy indruk in te wisselen. Geprezen zij Jay Watson en zijn producerskills: we krijgen zelfs enkele blazers te horen, waardoor we de zwoele zomeravonden er eigenlijk maar bij hoeven te fantaseren. Om nog maar van de werkelijk prachtige stem van Ambrose Kenny-Smith te zwijgen; een song mag nog zoveel instrumentale gelaagdheid bevatten, zijn stemtimbre zorgt keer op keer voor het karakter dat het album vormgeeft. Op “Marionette” vormt de zang bijvoorbeeld de algemene melodie, terwijl de instrumentatie het nummer subtiel voortstuwt.
Kenny-Smith is trouwens niet slechts de zangstem die de nummers van Watson inzong. Bij negen van de tien nummers zijn de teksten van de hand van Ambrose en dat valt op wanneer we die naast de teksten van zijn andere band The Murlocs leggen. “Powertrippn” had bijvoorbeeld perfect voor Manic Candid Episode geschreven kunnen zijn. Horen we daar een echo van “What If?”? Misschien wel. Ontroerend feitje: Broderick Smith, Ambroses vader die vorig jaar tot groot verdriet het tijdelijke voor het eeuwige liet, schreef in de loop van zijn leven “Dud” en werd voor deze plaat lichtjes bewerkt zodat het een perfect afscheidsnummer werd. Zo voegde Kenny-Smith er zelf nog het lijntje ‘Every day I miss him’ aan toe. Dat Ill Times niet zomaar een bluesalbum is dat continu uit hetzelfde vaatje tapt, is ondertussen wel duidelijk. Natuurlijk kunnen we het niet laten om op nummers zoals “Emu Rock” – vooral door die prominente mondharmonica – een stille ‘yeehaw’ te laten weerklinken, maar de sound die we op Ill Times horen gaat wat dieper dan dat. Het is een sound die we sinds de jaren zeventig eigenlijk amper nog hoorden, omdat ze ingewisseld werd voor de punchy snare drum van Phil Collins en de snedige synthesizers van Talking Heads. Blues was uitgespeeld: het was een genre waarvan men dacht dat het zijn limieten had bereikt. Voor die mensen hebben we nieuws: Ill Times is – voor ons tenminste – het voorbeeld dat een afgestoft genre nog steeds verfrissend kan zijn. Mits een paar aanpassingen aan de gebruikte instrumenten, bijvoorbeeld.
Het is pas echt wanneer we wat beter luisteren naar de muziek dat we horen hoe rijkelijk gelaagd die is. De complexere drumbeat op “Resilience”, gepaard met een funky baslijn, is daar zeker een voorbeeld van. Ook de echo en reverb op de vocals zorgen ervoor dat de stem op een bepaalde manier deel uitmaakt van de instrumentatie en zo mooier in de mix belandt, en zo lijkt het geheel meer op elkaar ingespeeld. Ook daarvoor moeten we Jay Watson bedanken, die het album mixte met James Ireland (Pond). Met andere woorden: dit project lijkt steeds weer het beste in elk van de twee naar boven te halen. Van de anders zo prominente vocals van Kenny-Smith wordt er wat kracht afgenomen zodat instrumenten meer op de voorgrond treden en dat werkt. Het maakt van Ill Times een bijzonder evenwichtig album dat het kunnen van zowel Jay als Ambrose meer dan voldoende beklemtoont en hen nogmaals in de verf zet als excellente artiesten. Laten we dus hopen dat deze plaat het begin is van een langdurige, vruchtbare samenwerking.
GUM / Jay Watson: Facebook / Instagram / Website
Ambrose Kenny-Smith: Instagram
Ontdek “Dud”, ons favoriete nummer van Ill Times, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
