In het woordenboek van de Londense Lava La Rue prijkt het woord ambitie ongetwijfeld op pagina één. Bewijsstukken van dienst: twee succesvolle ep’s, eervolle vermeldingen door NME, DAZED en Forbes’ 30 under 30, medeoprichter van creatief kunstencollectief NiNE8 COLLECTIVE en art director van muziekvideo’s en Brit Award performances. La Rue heeft hun creatieve palmares de afgelopen jaren al netjes mogen aanvullen, en dan lijkt het allemaal nog maar net te beginnen. La Rue is kort gezegd een artiest in totaalvorm, die hun eigen visie en creativiteit in alle mogelijk richtingen verkent en vooruit duwt. Diezelfde ambitie projecteren op het maken van je grote debuutplaat is bijna vragen om problemen, en dat bleek La Rue ook maar al te goed te beseffen. Die pakte de taak dan ook niet te licht op en verzamelde de afgelopen jaren zorgvuldig hun eigen entourage van muzikanten en creatieve medebreinen voor STARFACE, het langverwachte debuutalbum.
Debuutplaat STARFACE is – hoe kan het ook anders – een echte conceptplaat geworden waar diezelfde ambitieuze aanpak in doorschijnt. Als creatieve duizendpoot pint La Rue zich niet vast op één bepaald genre of inspirerend moment, maar zorgde die voor een volledig conceptueel verhaal, en niet zomaar één. Nee, STARFACE vertelt het epos van een genderfluïde alien – een vrouwelijke Ziggy Stardust, zoals die die zelf doopt – die op onze aardbol neerdaalt en er direct kennis maakt met alle destructieve kanten van de mens (vaak gecentreerd rond romantische connectie). Qua introductie kan dat nogal tellen. Het alienverhaal geeft de plaat niet alleen een coole insteek mee, maar heeft ook een groter nut. La Rue koos bewust voor deze tactiek zodat die over echte ervaringen en menselijke gevoelens kon schrijven vanuit een derdepersoons-bril en dat zorgt voor een verfrissende blik op thema’s die we misschien al te vaak voorgeschoteld krijgen.
Met zo’n groots opgezet sci-fi kader als concept schiet je jezelf als artiest nogal makkelijk in de voeten. Je maakt het jezelf als artiest vaak onnodig moeilijk en ook het muzikale dreigt dan al snel een tweederangszaak te worden. Maar gelukkig geen van dat alles op STARFACE. La Rue houdt de teugels tussen concept en uitvoering goed in balans op haar debuutplaat. Ook zonder medeweten van het alienverhaal is het album een psychedelische reis vol plezante genrewissels. Enkel de twee interludes zorgen in hun beperkte duur naar ons gevoel voor net te weinig sfeerzetting om echt door te komen, maar op een debuut als dit durven we dat al snel door de vingers zien.
Muzikaal toont La Rue dat die net als hun fluïde hoofdpersonage verschillende vormen kan aannemen. Onder invloed van de verschillende samenwerkingen, stuurt die hun moederschip langs verschillende genrestations: van catchy popmelodieën, klassieke indiepop tot alternatieve rock en bij momenten een melancholische punksfeer, STARFACE heeft het zowat allemaal in de aanbieding. Over de gehele lijn valt het album op te delen in twee stukken. De eerste helft stuurt het album ons voornamelijk langs funky oorden, met spacy synthesizers en sexy zomerritmes. Gelijkenissen met Prince, Jungle en Tame Impala zijn hier niet al te ver te zoeken, al kunnen we dit allesbehalve een copy-paste scenario noemen. Het onverschrokken zelfvertrouwen en de sexy attitude waarmee La Rue hun nummers brengt, zorgen meer dan genoeg voor een eigen stempel en sound. We horen op dit debuut een artiest die een visie heeft, die hun tijd heeft genomen en naast concept ook aandacht heeft voor muzikale details, vaak in meerstemmigheid en percussie. Single “Push N Shuv” en het trippy “Manifestation Manifesto” stelen op dit vlak wel de show.
Na de zomerse ritmes zoekt de alienfiguur op aarde wat meer de rustigere oorden op en pelt de funky laag zich langzaam weg voor een portie breekbaarheid. Akoestische elementen doen hun intrede en de zelfzekere rap maakt plaats voor een meer open therapie-gevoel. Zo is er het breakbeat-geïnspireerde “Second Hand Sadness” en “Humanity” waar La Rue pleit voor wat meer menselijkheid in onze hedendaagse ego-cultuur. “Celestial Destiny” valt in dezelfde rustige sfeer perfect op zijn plaats als afsluiter en werpt ons na zestien nummers opnieuw de sterrenhemel in. Een reeks funky ervaringen en menselijke pijnpunten rijker keren we terug naar het moederschip. Meer dan voldaan, maar des te meer benieuwd naar wat we in de toekomst nog van La Rue mogen verwachten.
Met een ambitieus sci-fi verhaal en een beredeneerd plan vol genrewissels weet Lava La Rue met STARFACE een mooi debuut samen te stellen waarop die ons zeventien nummers lang weet te boeien. La Rue’s uitstapje richting onze aardbol is er een die we met plezier opnieuw beleven en doet als debuut wat het hoort te doen: ons (verder) laten kennismaken met La Rue als overtuigd artiest, met oog voor (conceptueel) detail en een aangeboren gevoel voor catchy melodieën. Dat Lava La Rue in de toekomst nog meer grootse zaken aan hun palmares gaat toevoegen, dat staat als je het ons vraagt in de sterren geschreven.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Manifestation Manifesto”, ons favoriete nummer van STARFACE, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
