© CPU – Peter Verstraeten
Ons favoriete Limburgse festival vierde met zijn veertigste jaargang een feestje waar wij niet afwezig konden blijven. Met ronkende gitaren en een blakerende zon waren alvast de juiste ingrediënten aanwezig om het jubileum goed in te zetten. De eerste gelukkige bezoekers werden getrakteerd op een stuk taart – of vlaai, zoals u wil – om de feesteditie in te zetten. Een leeg bord was gelukkig niet de uitkomst voor iedereen die volgde. Een zwierende line-up werd hun aandeel in de feestmaaltijd.
WASTE @ Street
© CPU – Peter Verstraeten
Een lichte hittegolf vond weerstand op de bomen van het terrein in Herk-De-Stad, waar het Street-podium zich middenin bevindt. Waar een steenweg niet de meest sexy plaats klinkt om op te treden, maakt Rock Herk er een podium van voor fijne ontdekkingen, uitgerust met tribunes en borden om de wegomlegging aan te duiden. Ondanks de luwte onder de takken was het nog steeds zweten geblazen op de Sint-Truidersteenweg, en dat was niet voor niets te danken aan WASTE. Midden op de dag slaagde het er in om het met vieze gitaren donker te maken en de eerste moshpits van de eerste festivaldag op zijn conto te schrijven. Jef Jenaer mocht dan nog een T-shirt met schattige katjes dragen, vanaf het moment dat hij zijn keel openzette, hoorden we enkel schreeuwende tijgers. Vuilnis op de straat klinkt nogal oneerbiedig, maar dat was exact wat het chaotische vijftal bracht. Luide chaos, net wat Rock Herk begeert.
Mojo & The Kitchen Brothers @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Onder de Mainstage, die sinds enkele jaren een position-switch heeft uitgevoerd met de Club, werden we even teruggekatapulteerd in de tijd. Mojo and the Kitchen Brothers haalde zijn kruiden duidelijk uit de jaren zestig en zeventig, waarbij het tegelijkertijd de grenzen van het traditionele rockwerk aftoetste met experimentelere klanken. Nu we het in onze opener reeds over kleding hadden: deze gitarist droeg een T-shirt van Motörhead. Hoewel het gek mag klinken, paste het exact bij wat het eclectische vijftal hier kwam brengen. Denk Pink Floyd, maar dan harder.
YESNOMAYBE @ Club
Aan de andere kant van het terrein deed het Gentse YESNOMAYBE ons even vergeten dat er in diens thuisstad op hetzelfde moment een even groot feest op gang werd getrapt. De winnaar van deze editie van De Nieuwe Lichting klonk internationaal groots. Even groots als de cirkels die zich in het publiek vormden tijdens “Ugly Protection”, dat nota bene pas vorige week het levenslicht zag. “Hypnogagic”, dat nu al werd meegezongen als is het een klassieker die de achterliggende Beer Club zou doen opkijken, bewees dat De Nieuwe Lichting als concept nog niet uitgehold is. Tegen de schenen stampen mag.
BLUAI @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Nog zo’n laureaat van een eerdere editie is BLUAI, de formatie rond Catherine Smet, die met “Hate You” het tempo heel wat naar beneden haalde. Als we het publiek rond ons mochten geloven, zouden we de fijne deuntjes bijna als knuffelrock willen beschrijven. Laat dit echter geen karikaturale beschrijving zijn van wat de band neerzette. Zwevend onder de vleugels van bassiste Caitlin Talbut zette deze indiepopsensatie een niet te breken set neer die met “Dime Store” en “My Kinda Woman” klaar was om van onder de tent over de Mainstage uit te vliegen.
Ronker @ Club
© CPU – Peter Verstraeten
Voortborduren mocht op dezelfde high, meer contrast kon er echter haast niet met enkele minuten daarvoor. ‘Herk-the-City’ werd terug wakkergeschud met, jawel, de ronkende gitaren van Ronker. “Shame” werd een karaokefeest met gewillige eerste rij-passanten en “Hools” degradeerde de stellingen van de tent tot decoratie waar Jasper De Petter zich aan mocht vergrijpen. ‘Can You Help Me?’, hoorden we de frontman nog ergens schreeuwen tijdens laatst vernoemde nummer. Het antwoord zijn we echter schuldig. In de chaos die zich strekte van Sint-Truiden tot Hasselt was zowat iedereen op zichzelf aangewezen. Ronker was gewelddadig, in de goede zin van het woord.
Millionaire @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Na zeven jaar terug in de schijnwerpers is het bijna bevreemdend om Millionaire als comeback te blijven beschouwen. De band rond Tim Vanhamel bewees ook in zijn tweede leven reeds een plaats tussen ’s lands grootsten te mogen claimen. De organisatie rond Rock Herk ziet de Limburgers telkens heel graag komen, het publiek was helaas toch iets gezapiger. Lag het aan het geluid dat niet helemaal goed zat bij het begin van de set – wat we graag vergeven, Rock Herk legde qua geluidsbelevenis het vuur aan de schenen van al zijn grote broers – of aan het feit dat de line-up al heel wat gitaarwerk te verteren had gekregen? Wie zal het weten, Millionaire zette een solide optreden neer waarbij het onvolprezen “Love Has Eyes” een hoofdrol wegkaapte.
Hotel Lux @ Club
© CPU – Peter Verstraeten
Hetzelfde fenomeen deed zich voor bij de Britse heren van Hotel Lux. Er leek zich een gezamenlijk eetpauze af te spelen terwijl het vijftal een invulling gaf aan het genre ‘pubrock’. Lokale chouchou The Guru Guru leek nooit veraf door de vertellende stijl van zanger Lewis Duffin waarmee hij ons intrigeerde van “Tabloid Newspaper” tot “Eastbound and Down”. ‘Out of tune’ zingen hoort bij de huisstijl, technische problemen niet. Het deerde niemand wat, de tent mocht dan nog slechts voor de helft gevuld zijn, Hotel Lux bracht een vreugde die zijn bandnaam niet gestolen heeft.
MADMADMAD @ Street
© CPU – Peter Verstraeten
‘Jawasmichdadde’ hoorden we onze buurman uitschreeuwen nadat MADMADMAD zijn geluiden losliet over de asfalt. Tegenspreken konden we hem niet, antwoord bieden nog minder. Het Londense drietal bracht onnavolgbare breaks opgebouwd door de vele effecten die de tafel voor gitarist Benjamin Bouton en bassist Kevin Toublant voor zich uitgeëtaleerd hadden. Beiden werden ze onder nerveus slagwerk aangespoord om multi-instrumentaal de toekomst van jazzmuziek leven in te blazen. De tribunes langs de straatkant hadden banken, ook al waren die na twee minuten overbodig.
Glints @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Tegelijkertijd mocht Glints het grote publiek ontvangen op de Mainstage. De afgekoelde menigte had duidelijk hernieuwde energie gevonden en schaarde zich achter de Antwerpenaar. Mocht hij nog niet zo gevestigd zijn, zouden we bijna denken dat vocsnor een trend was geworden door zijn overwinning daags voordien in Werchter. Het publiek overwinnen deed Glints hier ook, hoewel wij de set eerder flauwtjes interpreteerden. Genres overbruggen is een kunst, vijftig minuten interessant blijven is iets anders. Met “Bugatti” werd de wei nogmaals opgepompt met grootse bewegingen en bonkende beats, Glints was ons helaas muzikaal al kwijt sinds Blu Samu het podium verliet. Of toch, tussendoor kwam de pas uitgebrachte adaptatie van Daans “Housewife” voorbij. Los daarvan moesten we bij afsluiter “Roma” concluderen dat Glints een publiekstrekker mocht vormen voor het serieuzere werk. Eén die sfeer bracht, dat wel.
Raketkanon @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Wat is er indrukwekkender dan sfeer brengen? ‘De doden tot leven wekken’ staat wellicht ergens bovenaan het lijstje van mogelijke antwoorden. Ruim vier jaar na dat het ter ziele gegane Raketkanon zijn afscheidsshow zou spelen, werd er in maart plots gehint naar wie-weet-wat. Alle anticipatie naar het ultieme eindstation leidde zicht tot Pieter-Paul Devos die zich vanaf de eerste seconde het publiek inwierp en een uur lang op handen werd gedragen, letterlijk. De security werd bedankt door de Gentenaren, en terecht. De crew had de voorbije veertig edities wellicht nog niet zoveel handen vol als tijdens deze set. Fysiek was het viertal overal en nergens, muzikaal was het vooral terug in zijn habitat. ‘Ricky’ bracht de bandleden, in een zeldzaam moment, even terug allemaal samen op het podium en vormde een hoogtepunt. Dankjewel aan de security, maar vooral dankjewel aan Raketkanon. Zonde.
GOOSE @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Veel tijd om te treuren was er niet, want GOOSE stond alweer klaar om op hetzelfde elan verder te surfen. Als je kan openen met “British Mode”, “Can’t Stop Me Now” en “Control” zonder adempauzes, weet je al dat je een festivalterrein kan vastgrijpen. De grip op de tentzeilen was gelukkig even sterk, want we dachten bijna dat ze zouden losrukken onder de stevige bassen tijdens “Call Me”. Rock Herk veertig, GOOSE twintig en geluidsman Frank een leeftijd die we hem wellicht niet zouden geven vormden excuses die we niet nodig hadden om er een uitgelaten volksfeest van te maken. Gevierd werd er van “Words”, waarbij Mickael Karkousse zich ontpopte tot volksmenner, als onconventionele meezinger tot “Everybody” als onverwacht summum.
Shame @ Club
Eenmaal het grote publiek zich door de smalle bochten kon wringen richting Club, markeerde shame “Six-Pack” als de volwaardige opener van zijn set. Als verlengstuk werd “Tasteless” toegevoegd aan de zogenaamde opener, waardoor de overprikkelde festivalganger nu wellicht helemaal uit zijn lood werd geslagen. Josh Finerty sprong met zijn basgitaar richting alle hoeken van het podium, terwijl zanger Charlie Steen die grenzen maar al te graag buiten trad. shame had “Fingers of Steel” die Rock Herk niet snel zal vergeten. De band moest wederopstaan na het te snel gekomen succes, maar bewees hier en nu dat succes te verdienen en overtreffen.
De overtreffende trap is ook meteen wat dag één van Rock Herk samenvat. In zijn feesteditie toont het zich weer maar eens alternatief, vooruitstrevend, maar vooral grootser dan ooit. Met een groot aandeel lokale helden, aangevuld door internationale fenomenen die perfect aansluiten binnen het concept, vestigt het festival zich in de harten van ieder Belgisch muziekliefhebber. Wij zijn alvast benieuwd naar dag twee.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
