Dour 2024 (Festivaldag 4): Blijven DOURgaan

De vierde festivaldag van Dour is traditiegetrouw de dag die het meeste volk trekt en dat was dit jaar niet anders. Aan de voet van de windturbines krioelden enkele tienduizenden op zoek naar nieuw muzikaal talent, de leukste feestjes en een alom goede sfeer. De tenten waren in elk geval opvallend drukker bevolkt en dat al vrij vroeg op de dag. Ondanks het nog steeds erg warme weer, bleef de muziek primeren dankzij een ijzersterke Zaho de Sagazan, een springlevend Puggy, een broeierig Jean-Paul Groove en een excentrieke Baxter Dury.

Jean-Paul Groove @ La Petite Maison dans la Prairie

De festivalgangers schoten op dag vier van Dour gevoelsmatig iets vroeger in gang en dat was goed nieuws voor Jean-Paul Groove. La Petite Maison was meer dan aardig gevuld voor de drie Brusselaars, die in blote bast en met erg veel goesting de temperaturen nog iets hoger probeerden te krijgen. Hun set begon redelijk broeierig en was een goede graadmeter voor waar het trio ons in de komende drie kwartier mee zou bestoken. Hun energie katalyseerden ze door de instrumenten en daar konden zelfs onze stijve beentjes niet aan weerstaan. Voor Jean-Paul Groove was het optreden op Dour een droom die in vervulling ging en die droom werd alsmaar intenser en gevarieerder. Het drietal bleef maar harder en harder gaan, en werkte zo ons en zichzelf volledig in het zweet. De hittegolf op Dour steeg dankzij Jean-Paul Groove omstreeks drie uur naar een nieuw level.

Baxter Dury @ La Petite Maison dans la Prairie

De eigenzinnige Baxter Dury stond gisteren in La Petite Maison van Dour, gehuld in zijn kenmerkende maatpak dat al snel te warm bleek te zijn. Terwijl de eerste akkoorden door de zaal galmden, begon hij zoals gewoonlijk vol overgave mee te bewegen op het ritme van zijn eigen nummers. Het contrast met zijn rustige band was groot, zij hield zich geconcentreerd bezig met het neerzetten van een interessante en speelse sound. “Cocaine Man” klonk als vanouds vrank en vrij, waarbij Dury’s rauwe stem en expressieve houding het nummer extra kracht bijzette. De voorlopige laatste show van zijn I Thought I Was Better Than You-cyclus was er dus eentje waar de Brit zijn excentrieke zelve de spanning steeds hoog hield en zijn charismatische eigenzinnigheid voor een hele hoop gefascineerde gezichten zorgde.

Puggy @ The Last Arena

Puggy is terug van een lange tijd te zijn weggeweest. Als een van de populairste indiebands in Wallonië drukte het lange tijd zijn
stempel op het muzieklandschap en die draad pikte het afgelopen jaar opnieuw op met een nieuwe ep. Een rondje langs een select aantal festivals kon dan ook niet uitblijven en zo stonden de heren gisteren op het hoofdpodium van Dour. Onder een loden zon was het in eerste plaats puffen geblazen, maar Puggy maakte het op de een of andere manier dragelijk.

Opener “Never Give Up” had in die zin wel iets profetisch en zorgde meteen voor de goede vibes. Puggy speelde met veel goesting en kunde, zo ook tijdens “Last Day on Earth” waar frontzanger Matthew Irons zelfs een paar knappe solo’s uit zijn gitaar toverde. De hitjes, en dat waren er best veel, zaten naar ons gevoel goed verspreid in de setlist en voorkwamen op die manier dode momenten. De weide veerde hoe dan ook het hardste recht tijdens “When You Know”. In een uitgesponnen versie bespeelden de drie het publiek en lieten ze iedereen uit volle borst meezingen. Eindigen deden ze uiteindelijk met het nieuwe “Numbers”, dat zich als afsluiter best goed presenteerde. De comeback van Puggy kan dus alvast als geslaagd beschouwd worden.

The Cavemen. @ La Petite Maison dans la Prairie

Na de veroveringstocht van Ezra Collective stond het eveneens uit Nigeria afkomstige The Cavemen. gisteren klaar om in Ezra’s voetsporen te treden. In grote lijnen toont de muziek die de band maakt heel wat gelijkenissen, al waren het uiteindelijk de verschillen die het optreden van The Cavemen. tot zo’n uniek uurtje maakte. De drie maken naar eigen zeggen ‘premium highlifemusic’ en daar was geen woord van gelogen. De groove van de bassist was onweerstaanbaar, de gitarist met zonnebril bracht een ijzige coolness en dan was er nog de meesterlijke drummer met een kopstem om U tegen te zeggen. Tijdens “The One” liet die laatste zich gelden met een knap staaltje percussiewerk. The Cavemen. hield het organisch en authentiek, en was zo toch wel een leuke (her)ontdekking.

Protoje @ The Last Arena

Protoje heeft een paar slopende weken achter de rug, maar daar ondervond de Jamaicaanse reggeagrootheid allesbehalve last van. Vijf dagen geleden speelde hij nog zijn laatste show van zijn Amerikaanse tour en toch toverde hij gisteren, uitgedost in een truitje van de Rode Duivels, iedereen een grote glimlach op het gezicht met een vermakelijke set. Als vaandeldrager van de rootsreggae had hij hoe dan ook grote verwachtingen in te lossen en nadat we eerst enkele nummers nodig hadden om ingegrooved te geraken, was er wat later geen houden meer aan. Het spelplezier spatte ervan af en het publiek was helemaal mee met Protoje. Het materiaal van zijn nieuwe album kon misschien nog wat scherpte gebruiken, maar dat maakten de oudere nummers dan weer goed. Als laatste kon het obligatorische “Who Knows” niet ontbreken en trok Dour nog een laatste genotvolle trekje van de joint.

Zaho de Sagazan @ La Petite Maison dans la Prairie

Het Franse prijsbeest Zaho de Sagazan was op zaterdag een van de grootste publiekstrekkers van Dour. De Française is momenteel een van de felst fonkelende sterren in het Franse popuniversum en waarom dat zo is, maakte zo op indrukwekkende wijze duidelijk met een vijfsterrenconcert. In haar verhalende en beklijvende zangstijl greep ze iedereen bij de keel en toonde ze dat emoties ook hun plaats hebben op Dour. “Dis-moi que tu m’aimes” kroop onder de huid en bij “La symphonie des éclairs” werd er collectief een traantje weggepinkt. De zakdoeken konden echter snel weer opgeborgen worden, want met “Ne te regarde pas” kon er opnieuw gedanst worden. Live werd het nummer in een deluxeversie gegoten die uitmondde in een ongelofelijke extase. Indrukwekkend. “Dansez” kon daar moeilijk over te gaan, maar zette het dansbare gewoon sterk verder. Zaho de Sagazan greep naar de sterren en kwam met de volle buit terug.

BERWYN @ Le Labo

Afgelopen week bracht BERWYN zijn debuutalbum WHO AM I uit na een slopende zoektocht naar zijn identiteit en afkomst. Op die reis naar zichzelf nam hij ons gisteren mee in Le Labo voor een bescheiden doch zeer aandachtig publiek. Met een emotioneel begin maakte hij alvast snel indruk. In “I AM BLACK” voelden we bijvoorbeeld de woede en frustraties in zijn stem over de dagelijkse confrontatie met racisme in thuisstad Londen. Die ongefilterde ruwe kant haalde hij nog iets later opnieuw boven tijdens “HATE”, al was er ook plaats voor iets andere sentimenten. In elk geval bleef die rauwe kant in zijn performance en dat was op een bepaalde manier wel verfrissend. Op het einde improviseerde hij samen met zijn twee muzikanten en dat was er toch wel aan te merken. “96 PM” klonk slordig, maar toch hield BERWYN het staande met zijn flow en verhalende rapstijl. Afsluiten deed hij uiteindelijk een kwartier te vroeg met “MAMA”. Deze ruwe edelsteen hoeft naar ons gevoel niet meer veel geslepen te worden, want deze imperfecte kant past wel bij zijn muziek.

Gilla Band @ Le Garage

Voor we het feestgedreun indoken, namen we nog een kijkje in Le Garage, waar rond middernacht de Ierse postpunkveteranen van Gilla Band postvatten. De donkere tent was de ideale setting voor een uur lang snedige gitaarmuziek met een punkinvalshoek. Aanvankelijk begon het kwartet sterk en met de broodnodige strakheid om ons bij de les te houden, al verzwakte die greep na een kleine twintig minuten. Niet dat de set inzakte, maar Gilla Band kon even met moeite bovenuit de beats van de aanpalende Balzaal komen. Het geweer werd gelukkig wel nog van schouder veranderd en de gitaarversterkers kregen nog een stevige portie te verwerken. Gilla Band speelde Le Labo hoe dan ook niet plat, wat voor een groot stuk ook aan het futloze publiek lag, dat lange tijd de kat uit de boom keek. Als overgang naar een wederom lange nacht kon dit echter wel tellen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer

Alle recensies van Dour 2024 lees je hier.