© CPU – Peter Verstraeten
Rock Herk trapte vrijdag zijn verjaardagseditie af met een festivaldag uit het boekje. Sinecures tot succes wisselden elkaar af met vernieuwende uitstapjes en dus waren de verwachtingen voor dag twee hooggespannen. Een blik op het blokkenschema wist ons alvast duidelijk te maken dat we heen en weer geslingerd zouden worden tussen popdeuntjes op de Mainstage en het hardere werk in de Club.
Herman Brusselmans @ Street
© CPU – Peter Verstraeten
Ergens daartussenin mocht een van Vlaanderens meest bekroonde auteurs het Streetpodium openen. Niet meteen vanzelfsprekend om als schrijver een voordracht te brengen op een rockfestival, hoewel Herman Brusselmans er zelf de humor van in zag. Een halfuur lang kregen we kortverhalen voorgeschoteld die tegelijk swingend en plat werden gebracht. In zijn gekende stijl had de man het over seks, drugs en literatuur, en zocht hij de grenzen van de vulgariteit op om die vervolgens met de voeten te treden. Zijn performance leunde aan tegen stand-up, maar met maatschappelijk relevante afsluiter “De Duiveltjes” wist Brusselmans het publiek ook een spiegel voor te houden. Spoken word was dus absoluut niet misplaatst op een festival als Rock Herk. Afsluiten deden we met een vragenrondje. ‘Herman, ik heb een zoontje van één jaar oud, wat heeft het prille vaderschap u geleerd?’, ‘Dat kinderen verschrikkelijke klootzakken zijn!’.
Madd9 @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Puffend onder de warmte baande de mensenmassa zich een weg van de straat naar het hoofdpodium, om daar vervolgens in de schaduw een plekje op te zoeken om zich neer te ploffen. Madd9 vormde een heruitvinding van alles wat blackwave. introduceerde in ons Belgisch muzieklandschap. De Limburgse jongeman beschikte over een heerlijke podiumpresence die licht verteerbare neo-soul als “Gone” live tot een ander niveau wist te verheffen. Producer Preyas voelde zijn frontman perfect aan en mixte, net zoals in de studio, alles tussen groove, hiphop en funk zomers aan elkaar.
Campus @ Club
© CPU – Peter Verstraeten
Gisteren zagen we met Raketkanon een afscheid, vandaag mochten we getuige zijn van een reünie. Begin dit jaar herrees Campus alsof het niet net tien jaar verdwenen was. De reden van zijn verdwijntruc blijft een klein mysterie, maar feit is wel dat de band hier meteen stond als een pletwals, net zoals ze dat in 2008 en 2012 ook al deed. Buiten vormde zich een wolkendek dat zich uiteindelijk liet uitbarsten in een halve storm, maar onder de tent werd er in de donkerte vooral gedanst. Campus hing aan herlancerende single “Homecoming” meteen een tournee vast met dezelfde naam en Rock Herk kan beamen dat het een fijne thuiskomst was. We zijn alvast benieuwd naar het nieuwe verhaal van deze band.
bwana @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Net als vrijdag met YESNOMAYBE, stond er ook gisteren een laureaat van De Nieuwe Lichting te pronken in Herk-de-Stad. De begeesterende stem van frontvrouw Friedel Dufait trok alle aandacht naar zich toe, terwijl de indierockdeuntjes de juiste, dansbare ondersteuning boden. Dat Dufait een moeilijk te omschrijven betovering rond zich heeft hangen, werd nogmaals benadrukt wanneer ze solo een nummer opdroeg aan een dichte vriend die uit het leven is gestapt. Het podium van Rock Herk leek aanvankelijk groot voor een band als bwana, maar wij voorspellen alvast grotere podia. Op 1 augustus nodigen we iedereen graag uit om deze band samen met ons verder te ontdekken in Bar Bricolage.
Predatory Void @ Club
© CPU – Peter Verstraeten
Bijna exact hetzelfde logo als bwana decoreerde intussen de Club en ook hier wisten de vocals te betoveren. Ditmaal niet door ons te laten zweven, maar door ze voluit in ons gezicht te schreeuwen. Lina R. nam als zangeres van Predatory Void het initiatief om haar talentvolle band, bestaande uit onder andere gitarist en bezieler Lennart Bossu, iedereen even wakker te schudden. Pittig, hard en licht smerig was niet enkel de omschrijving van de intussen gevormde modderplassen.
J. Bernardt @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Het thema was intussen duidelijk. Na het stevige werk van Predatory Void, werden we de moshpit uitgevuurd, de straat overgestuurd en mochten we onze dansbenen terugvinden onder de andere tent. Jinte Deprez kwam er met zijn sterke, hechte liveband zijn nieuwe plaat Contigo voorstellen. “Taxi” opende sterk, maar vervolgens zagen we vooral de debuutnummers als “Calm Down” en “Wicked Streets” sterkhouders binnen zijn set vormen. J. Bernardt heeft de voorbije jaren als soloproject grote stappen gezet, maar lijkt even zoekende om deze ook over te brengen op zijn publiek. We zagen een ijzersterke set, maar ook eentje die ons hongerig achterliet.
Briqueville @ Club
© CPU – Peter Verstraeten
Opbouwen naar meer, laat dat ook net het recept zijn van Briqueville. Verborgen achter glimmende maskers wisten de onbekenden uit Steendorp, ja, vandaar de bandnaam, ons te doen vergeten dat de zon zich terug een weg naar Limburg had gebaand. Traag maar stevig bouwden de postmetallaagjes zich op over heerlijke vocal- en field-samples die enkel maar bijdroegen aan het mysterieuze karakter van Briqueville. Ook hier waren we benieuwd naar meer.
Compact Disk Dummies @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Rond ‘de dummies’ hangt intussen niet veel mysterie meer. Overal waar de gebroeders Coorevits neerdalen, brengen ze een uitzinnig feest met zich mee. Op Rock Herk hadden ze halverwege wel een hit als “Holy Love” nodig om de sfeer erin te houden. Ook hier bracht de band weinig verrassingen met zich mee, maar wist ze toch de hele tent aan het dansen te houden. Na de vele passages met hetzelfde format willen we het bijna wegzetten als repetitief of uitgespeeld, maar zoals wel vaker blijkt: don’t change a winning team.
Waltur @ Street
© CPU – Peter Verstraeten
Over feestjes gesproken, nog geen honderd meter verder was zich intussen een heuse rave aan het voltrekken. Waltur maakt, de puberpuistjes nog op de wangen, in geen tijd naam binnen de Belgische dj-scene en hier bleek ook meteen waarom. Hedendaagse nummers als “XO TOUR Lif3” en “Memories” kregen een stevige saus van ‘nineties kicks’ over zich heen gegoten, waarbij zowel ervaren als nieuwe gabbers een thuis vonden. Gelukkig was dit meteen de afsluiter van het podium op de Sint-Truidersteenweg, want van de tribunes bleef niet veel meer over.
Psychonaut @ Club
Dan maar terug naar de gitaren, met alweer een gekend recept. Campus, Briqueville en Predatory Void wisten het pad al te effenen, maar het echt stevige werk moest en zou van Psychonaut komen. Bassist Thomas Michiels legde met intrigerende, cleane vocals de baan open voor gitarist Stefan De Graef om ons onderuit te schreeuwen. Herhaal dat enkele keren onder een bad van ingewikkelde doch toegankelijke composities en strand uiteindelijk bij “The Fall of Consciousness”. Dat is hoe je een festivaltent omver blaast, telkens opnieuw.
Therapy? @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
Therapy? mocht dit jaar als een van dé blikvangers van Rock Herk gelden. De Noord-Ieren gaven echter niet meteen thuis en hadden een Black Sabbath-referentie nodig om de nodige aandacht van het publiek naar zich toe te trekken. “Stories” trok een gezapige act op gang die vooral, en helaas enkel, de nostalgicus wist te bekoren. Ook de wereldberoemde cover “Diane” bracht weinig soelaas. Op een verjaardagseditie horen herenigingen zoals deze met een band die de organisatie voor zijn doorbraak wist te strikken. Jammer genoeg leek die doorbraak vandaag nooit langer geleden.
Yard Act @ Club
‘Rock Herk, baby, baby, baby…’ kwam James Smith ons intussen sussen met een sappig Brits accent. Yard Act mag invloeden halen uit lang vervlogen tijden, denk maar aan italo-disco, maar het weet zich vooral los te breken uit alle hedendaagse genres. “The Trapper’s Pelt” startte een danspartij die niet zou stoppen tot de laatste noot van “The Trench Coat Museum”. Twee jaar geleden brak de band nog door als postpunkrevelatie. Vandaag weten de heren uit Leeds alle vakjes af te breken. Yard Act is uniek, dansbaar en vooral memorabel. Waar Rock Herk vooruitstrevendheid bepleit, waren deze vier jochies een schoolvoorbeeld.
The Afghan Whigs @ Mainstage
© CPU – Peter Verstraeten
De eer om het hoofdpodium af te sluiten was weggelegd voor het Amerikaanse The Afghan Whigs. Net als bij Therapy? werd ook hier vooral een iets ouder publiek aangesproken en keuvelde de set wat over de weide heen. Toch zagen we hier muzikaal een verrassend sterke band passeren met gitaarwerk even strak als Gregg Dulli’s kuif. Zittend op zijn klapstoel wist de frontman van “66” het absolute hoogtepunt van Rock Herk te maken. De tien minuten resterende speeltijd die leeggelaten bleef, steken we maar al te graag op Dulli’s zere knie. Vrijdag verwezen we reeds naar een kers op de Limburgse vlaai, The Afghan Whigs wist die vandaag ook eigenhandig neer te poten.
Twee dagen vierde Herk-de-Stad feest met een goede afwisseling tussen gevestigde waarden en vernieuwende verassingen, die beiden even dicht bij de ziel van het festival lagen. We mochten er afscheid nemen van Raketkanon, herenigen met Millionaire en Campus, en met onder andere MADMADMAD, shame, Waltur en bwana heel wat nieuw geweld verwelkomen. Op naar veertig jaar meer!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
