© CPU – Lennert Nuyttens
Dag vijf van Dour en dan is het niet onlogisch dat de tank van het gros van de bezoekers leeg is. Tienduizenden vonden echter nog een kleine energiereserve en dat was maar goed ook, want het programmatieteam had wederom een knap dagje in elkaar gepuzzeld. Van lokaal talent tot de grootste sterren in hun genre; op de verschillende podia viel er veel te beleven, te ontdekken en te genieten. Met een schorre stem, stramme beentjes, maar ook een overschot aan enthousiasme gingen we er nog een laatste keer op uit en kwamen met onderstaande verslag terug thuis.
Aili @ La Petite Maison Dans La Prairie
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Zoals tijdens de overige dagen in Dour, moest ook Aili openen voor zo’n twintig man in La Petit Maison Dans La Prairie. De uiterst dansbare muziek met vette bassen trok gelukkig al snel meer volk aan, dat er zin in had om er al vroeg op de dag een feestje van te maken. Aili merkte dat ze het publiek goed mee had, wat resulteerde in een spontane sessie ochtendgymnastiek – voor de meesten was het immers nog ochtend. Vlot door de knieën en met een mooie strek weer naar boven; van sleet was nog geen sprake op de slotdag van Dour.
vVv @ Boombox
Elk jaar organiseert Dour een concours om opkomend en lokaal talent een podium te bieden. Dit jaar kwam het hiphopcollectief vVv uit Mons als winnaar uit de bus. Hun taak als opener van de Boombox was niet gemakkelijk, zeker op de laatste dag van het festival. In een dik halfuur probeerden ze te laten zien waarom de organisatie hen als winnaar had uitgeroepen, maar het was lange tijd toch net iets te chaotisch en ongestructureerd. De zes rappers liepen elkaar letterlijk en figuurlijk te veel in de weg. Ook muzikaal leek het alsof vVv nog op zoek is naar een eigen identiteit, al zat hun zelfvertrouwen wel goed. Hun pogingen om wat leven in het publiek te krijgen waren geen groot succes. Het belette hen er gelukkig niet van om zich te amuseren en een herinnering voor het leven te creëren.
Sam Quealy @ La Petite Maison dans la Prairie
In november maakte Sam Quealy zoveel indruk op het Brusselse showcasefestival Fifty Lab, dat de programmatoren van Dour de technopopqueen een plek op de affiche gunden. Haar extravagante popshow, met twee extroverte dansers, bracht eindelijk wat kleur op de laatste dag van Dour. Als een van de boegbeelden van het legendarische voguing-collectief Comme des Garçons kent Sam Quealy de kneepjes van het vak en weet ze wat werkt bij het publiek. Haar nummers deden denken aan Madonna, een referentie die op veel vlakken in haar act terug te vinden was. Quealy was over the top, maar toch ook toegankelijk genoeg om een curieus publiek te amuseren.
Warm Exit @ Le Garage
Voor onze portie postpunk konden we om half vijf terecht in Le Garage, waar het Belgische viertal Warm Exit aan zet was. De band startte vrij kalmpjes, maar trok daarna de kaart van gitaar en bas, wat op zich wel een ferm geluid opleverde. Hier en daar werd bij het weinige aanwezige publiek wat meebewogen, maar veel verder dan dat kwam het ook niet. Doordat de songs van Warm Exit allemaal vrij makkelijk in elkaar overgingen, was er ook maar weinig afwisseling. Het zorgde ervoor dat we de aandacht er maar moeilijk bij konden houden en we na een tijdje het gevoel kregen dat we telkens min of meer naar hetzelfde nummer stonden te luisteren. De slotdag van een vijfdaags festival vergt net wat meer van een band om te kunnen overtuigen, en dat was bij Warm Exit helaas niet het geval.
Donny Benét @ La Petit Maison dans la Prairie
© CPU – Cédric Depraetere (archief)
Wie behoefte had aan een rustmomentje, was bij Donny Benét aan het juiste adres. De Australiër combineerde alles wat ‘fout’ was aan de muziek van de jaren tachtig en maakte dat op een bepaalde manier weer goed. Met een hele gladde show, waarin de saxofoon zonder meer het plezantste was, wist hij alles vlor over te brengen. Helaas bleef het daarbij en kabbelde de set voortdurend voort. Ook op de zang van Bénet viel niet veel af te dingen, maar tegelijk was het ook zo verzorgd en laid-back dat het verre van voortdurend wist te boeien. Donny Benét bood dus een ideaal moment om even op adem te komen, met muziek die platweg gewoon leuk was op de achtergrond.
Kabaka Pyramid @ The Last Arena
Brutus @ La Petit Maison de la Prairie
© CPU – Matthias Engels (archief)
De tent van La Petit Maison de la Prairie was voor het eerst wat meer gevuld voor Brutus en dat was niet meer dan terecht. De Belgische band opende met “War”, dat heel intiem begon en vervolgens volledig losbarstte, meteen een voltreffer. Rode draad doorheen de set was de altijd aangrijpende stem van Stefanie Mannaerts, die op bepaalde momenten simpelweg door merg en been ging. De set werd echter geplaagd door iets wat bij festivalshows wel vaker het geval is bij Brutus. Doordat de band zodanig dynamisch omspringt met volume, werden de kalmere en rustigere stukken soms gestoord door de bassen vanuit een andere tent, wat toch wat afdeed aan de totaalervaring. Desalniettemin was de band zelf ijzersterk en dat leverde richting het einde zelfs een atypisch meeklapmoment op tijdens een heel strak gebracht “Sugar Dragon”. Brutus blijft een wel heel straffe liveband en bewees dat op Dour nog maar eens.
Ralphie Choo @ Le Labo
Ralphie Choo kwam helemaal overgevlogen uit Spanje, maar was zijn enthousiasme jammer genoeg thuis vergeten. De Spanjaard is in eigen land een van de ontdekkingen van het afgelopen jaar en oogste deze zomer op heel wat toonaangevende festivals zoals Primavera Sound en Eurosonic lovende woorden. Op Dour liep het hoe dan ook niet storm voor Ralphie Choo en dat had zijn weerslag op Choo’s mood. Met een redelijk onsamenhangende en lusteloze eerste helft van de set kon hij zijn atypische flamencosound niet deftig naar voor brengen. Dat zijn dj André 3000-gewijs af en toe een panfluit bovenhaalde, bleek ook niets meer te zijn dan een randnotitie. Op de een of andere manier maakte hij uiteindelijk toch de klik en werd het net iets toegankelijker. Le Labo genoot op die manier toch nog ten volle van het Spaanse temperament.
Girls In Hawaii @ La Petit Maison dans la Prairie
© CPU – Marvin Anthony (archief)
Voor de Walen van Girls In Hawaii is Dour altijd een beetje een thuismatch. De band trad voor de zevende keer op op het festival en had deze keer ook wat speciaals te vieren, namelijk het twintigjarig jubileum van het debuutalbum From There To Here. De Belgen vulden daarmee eind december al vier keer de Ancienne Belgique, wat bewijst dat de populariteit van de band en tegelijkertijd ook zijn debuutplaat nog altijd hoog is. Op Dour konden ze dan ook rekenen op een nagenoeg volle La Petit Maison dans la Prairie, die ze verwenden met wat in Wallonië inmiddels zijn uitgegroeid tot belpopklassiekers. Een vocaal heel sterke Antoine Wielemans ging halverwege de show volledig in overdrive, waarbij hij zelfs een batterij van zijn monitor verloor. Daarna bleef het plankgas en volgden de hitjes elkaar op, tot groot jolijt van de trouwe schare Girls In Hawaii-fans. Laat ons stellen dat Girls In Hawaii klaar is om richting tien keer Dour te gaan.
Omah Lay @ Boombox
‘I’m going to bring you the best afrobeat in the world and the only thing you have to do is enjoy yourself’. Op vlak van zelfinschatting moest gisteren niemand onderdoen van Omah Lay. Al een geluk dat hij zichzelf niet overschatte, want de Nigeriaanse ster zette wel degelijk een sterke show neer. Zijn afropop doorspekt hij zelf met spirituele elementen en dat kwam live nog net iets meer bezwerend over. Al na ruim een kwartier was de Boombox een grote zweetboel en dan moest Omah Lay nog zijn grootste kanonnen bovenhalen. Die had hij plichtbewust bewaard voor het einde en daar werkte hij samen met zijn band gestaag naartoe. Het feestje ging definitief naar een andere dimensie toen hij “Holy Ghosts” bovenhaalde. Shirts werden omgetoverd tot helicopters die al rondzwaaiend voor een hitsige sfeer zorgden. Eindigen deed hij met “Soso”, een nummer waarvan het refrein nog uren na het optreden in ons hoofd rondzweefde.
Oscar and the Wolf @ The Last Arena
© CPU – Cédric Depraetere (archief)
Oscar and the Wolf maakte gisteren zijn Dour-debuut en dat met een show die wel helemaal op maat leek van het festival. Waar het op Vestrock af en toe nog wat zoeken was, vond Max Colombie met zijn nieuw liveconcept deze keer wel de passende formule. In een blitse popshow balanceerde hij nagenoeg bij elk nummer op een koord tussen pop en dance. Ook al was het plein niet helemaal volgelopen, sfeer was er wel aan de lopende band. Bij het nog onuitgebrachte “Shell” was iedereen snel mee, al scoorde Oscar and the Wolf uiteindelijk toch vooral met hun eerder werk. “Princess” werd vrij vroeg gebracht en ook “You’re Mine” kon al vroeg een feestje ontketenen. Het handvol dansers was bovendien een leuke toegevoegde waarde en inspireerde Colombie om ook zelf nog iets meer te focussen op een choreografie. Na een reeks hitjes sloot Oscar and the Wolf uiteindelijk af met vuurwerk en nog een nieuwtje genaamd “Oh Boy!”, dat alles heeft om zijn volgende hit te worden.
The Libertines @ La Petite Maison dans la Prairie
© CPU – Marvin Anthony (archief)
Wie ooit een zaalshow van The Libertines meemaakte, weet dat de Britten garant staan voor een fantastische sfeer, die zich laat kenmerken door het meebrullen van ieder woord en bijhorende moshpits. De vraag was of ze zoiets ook konden repliceren op La Petit Maison dans la Prairie op de slotdag van Dour. De Britten begonnen er alleszins in volle snelheid aan, maar zakten daarna toch even weg. Het met een drumsolo ingeleide “Good Old Days” was een van de hoogtepunten van de set, terwijl “Run Run Run” al verbazend hard werd meegezongen. Het was ook het enige nummer van de nieuwe plaat waarbij dat het geval was, terwijl de rest net iets te veel scherpte miste om volledig te overtuigen. Naar het einde toe werden de klassiekers gelukkig weer bovengehaald met onder meer “Can’t Stand Me Now” en “Don’t Look Back Into the Sun”, waarbij nog een laatste keer de handen in de lucht gingen en de enthousiastelingen vooraan nog eens konden springen en meezingen. The Libertines zorgden voor een kleiner volksfeestje dan gewoonlijk op Dour, maar dat is ook niet meer dan normaal bij een publiek dat niet speciaal voor jou gekomen is. Desalniettemin was het geen slechte show, maar The Libertines is op hun best wanneer ze hun adrenaline kunnen halen uit een kolkende zaal.
Justice @ The Last Arena
© CPU – Senne Houben (archief)
Justice en Dour, het is een combinatie die gewoonweg werkt. De droomheadliner kreeg gisteren de sleutels in handen om The Last Arena vakkundig af te sluiten met hun gloednieuwe show. Dat deze show een lust is voor oor en oog konden we een kleine maand al ondervinden op Best Kept Secret. Op Dour kregen we nagenoeg dezelfde show voorgeschoteld, zei het met een nog iets meer rock’n’roll-energie. De twee bleven braaf achter hun knoppen staan en deden weinig animo om het dansbeen te swingen, dat lieten ze over aan het publiek. Wie nog jus had in de kuiten kreeg een aaneenschakeling van het betere elektronische werk. De nieuwe singles van Hyperdrama werden mooi door elkaar geblend met hun andere nummers. “Safe and Sound” vormde zo een verleidelijke tandem met “Neverender”. De unieke lichtshow gaf het totaalbeeld nog meer diepgang. In het afsluitende stukje werd “D.A.N.C.E.” nog voor de leeuwen gegooid en kon de energietank tot op de bodem geleegd worden. Justice zette zo op de valreep nog een van de strafste Dour-shows van de afgelopen jaren neer.
Alle recensies van Dour 2024 lees je hier.
Deze recensies werden geschreven door Simon Meyer-Horn en Nando Mahieu.
