De Amerikaanse psychedelische rockgroep Wand is al meer dan tien jaar actief en doorheen die jaren is ze met elke nieuwe uitgave verder gegroeid. Debuut Ganglion Reef werd in 2014 uitgebracht op Ty Segalls God? Records en vestigde meteen haar kenmerkende mix van zwevende melodieën en vuile gitaarriffs. De opvolgers Golem en 1000 Days toonden een evoluerend geluid waarbij meer en meer de klemtoon kwam te liggen op folk en country, terwijl Plum in 2017 een verschuiving naar een ingewikkeldere kamerpopstijl markeerde. Op ep Perfume en vooral opvolger Laughing Matter bleef het vijftal nieuwe paden verkennen en putten ze vooral invloeden uit Radiohead, Stereolab en Can.
Met Vertigo ligt er nu na vijf jaar wachten een nieuwe worp bij de platenboer (de liveplaat Spiders in the Rain laten we even buiten beschouwing). Het betekent allerminst dat de bandleden heel die tijd hebben stilgezeten. Zo bracht frontman Cory Hanson vorig jaar met het uitstekende Western Cum zijn derde soloplaat uit en speelde hij tijdens een vlammende tournee onder andere de Brusselse Botanique in de fik. Drummer Evan Burrows trok met Ty Segall de baan op, terwijl gitarist Robert Cody dan weer koos voor productiewerk achter de schermen. In de aanloop van de opnames van Vertigo doorliep de groep enkele personeelswissels (bassist Evan Backer verving Lee Landely en toetseniste Sofia Arreguin verliet de band), maar toch klinkt Wand op de lp onmiskenbaar als zichzelf.
Voor de opnames van de zesde langspeler hokte het gezelschap samen in een thuisstudio en ontwikkelden ze nummers uit lange jamsessies. Het resultaat is dan ook een album dat gedragen wordt door aanstekelijke ritmes en grooves, eentje waarin de rockriffs niet prominent op de voorgrond zitten. Vertigo klokt af op veertig minuten en is daarmee ruim een half uur korter dan voorganger Laughing Matter. Dit komt vooral doordat met acht nummers op de afspeellijst het album maar half zo lang is en gelukkig niet doordat de groep niet meer de tijd neemt om composities op een doordachte manier op te bouwen. Want laat ons duidelijk zijn: Wand kiest nog steeds voor slow burners die de luisteraar stevig bij het nekvel grijpen.
De sfeervolle opener “Hangman” zet alvast helemaal de toon met fijne gitaarffecten, een rommelende bas en een zweverig ritme. ‘That’s the way it works and I’m the one to lose’, zingt Hanson met zijn typerende, melancholische kopstem boven galmende feedback en gitaarlicks, en dan weten we meteen dat het goed zit. Het nummer loopt naadloos over in het knappe “Curtain Call” waarin een weemoedige vioolpartij de treurigheid van Hanson knap ondersteunt en voor extra kippenvel zorgt. Meer dan ooit klinkt de zanger als een jonge Thom Yorke en ook muzikaal haalt Wand doorheen Vertigo heel wat parallellen aan met Radiohead. Gelukkig behoudt de groep steeds haar eigenheid en klinken ze nergens als een flauw afkooksel van Oxfords finest.
Het sterke openingsduo maakt het al meteen duidelijk: ondanks dat de lp groeide uit jamsessies zijn de liedjes allerminst ruw of repetitief. Zo zitten er heel wat muzikale subtiliteiten verweven in het materiaal. Stille piano-aanslagen in “Hangman” bijvoorbeeld, of gloedvolle strijkers en hypnotiserende bastokkels in het meeslepende “JJ”. Een weemoedige gedempte trompet voorziet het jazzy “Lifeboat” van extra ziel, terwijl het heerlijke “Mistletoe” gedragen wordt door verslavende, haakse ritmes, weerbarstige blazers en een lekkere bas. In het afsluitende “Seaweed Love” betovert Hanson dan weer met zachte zang, terwijl zijn bandleden warme gitaarpatronen en helende percussie uitspreiden. En net wanneer we denken dat de groep netjes binnen de lijntjes blijft, voegen ze wat dwarse blokfluitklanken toe. Een wondermooi geheel, maar toch op een bijzondere manier gekruid door Hanson en zijn maten.
Wand zou Wand niet zijn als er af en toe stevig gescheurd wordt en dat is op Vertigo gelukkig ook nog steeds het geval. De vooruitgestuurde single “Smile” liet al op een stijlvolle manier gitaarfeedback hand in hand huppelen met melancholie, maar aan het einde van de plaat krijgt “High Time” een portie kabaal mee om echt ‘wow’ tegen te zeggen. Het lied klokt af op zeven minuten en gedurende de eerste helft gaan de gitaren lekker in het rood. Hanson blijft echter beheerst, haast mijmerend zingen en die dualiteit werkt bijzonder hypnotiserend. De afsluiter “Seaweed Love” klinkt nadien dubbel zo zalvend en laat ons als luisteraar tevreden achter.
Na meer dan tien jaar op de alternatieve muziekscene slaagt Wand er nog steeds in om te verrassen en vernieuwen. Ondanks enkele personeelswissels klinkt de groep nog steeds onmiskenbaar als zichzelf. Vanuit lange jamsessies groeide een kleurrijke en interessante plaat die wordt gedragen door aanstekelijke ritmes en subtiele muzikale nuances. Cory Hanson en zijn kompanen staan opnieuw garant voor een boeiende luisterervaring en bevestigen dat ze als band na al die jaren nog steeds evolueren en vernieuwen.
Wand zal Vertigo presenteren in de Botanique in Brussel op 11 november. Ook in Rotterdam kan je de band op 22 november bezichtigen in Rotown.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Mistletoe”, ons favoriete nummer van Vertigo, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
