Channel Zero @ OLT Rivierenhof: Onverschrokken woede

© CPU – Kathleen Ooms

Na meer dan dertig trouwe dienstjaren blijft Channel Zero knokken voor zijn bestaan. De eerste reünieconcerten in de Ancienne Belgique in 2009 vonden plaats zonder gitarist Xavier Carion. Waarom hij afwezig was, blijft onduidelijk. Sommigen zeggen gehoorschade, anderen spreken van artistieke meningsverschillen. Toch ging de terugkeer van België’s grootste metalband niet onopgemerkt en kwam er ook vanuit het buitenland weer interesse. De Amerikaanse vervanger Mikey Doling is inmiddels een vast lid en speelde mee op de albums Feed ‘Em with a Brick, Kill All Kings en Exit Humanity. Tijdens deze albumcyclus verloor de band tragisch genoeg drummer Phil Baheux, die werd vervangen door Seven Antonopoulos.

Met deze medestanders houden zanger en biermaker Franky ‘Turbeau Noir’ De Smet-Van Damme, bassist Tino De Martino en After All-gitarist Christophe Depree de band in leven. Jaarlijkse mediahoogtepunten zijn de Staalhard Top 100 en de Zwaarste Lijst, waarin “Black Fuel” vorig jaar weer in de top vijf stond. Dit toont aan dat Belgische metalfans hun helden niet vergeten. Voor de 30ste verjaardag was de AB driemaal uitverkocht, en momenteel doet de band een kleinschalige zomertournee.Voordat Channel Zero zijn onverschrokken woede mocht loslaten op het OLT Rivierenhof, kregen twee jonge, spannende gitaarbands het amfitheater voor zich.

Pruillip kreeg de ondankbare taak om deze metalavond nog bij daglicht af te trappen. Het sludgeproject van Annelies Van Dinter en Louis Evrard is echter meer geschikt voor de duisternis of kleine clubs, waar je in een ongenaakbare trance kunt raken. Bij aanvang zochten de meeste concertgangers het comfort van de zittribune op, waardoor de complexe, strakke riffs eerder als oorverdovende achtergrondmuziek werden ervaren. Van Dinter is achter haar drums sowieso geen spraakwaterval, dus er kwam ook geen oproep om het staande vlak te vullen. Hoewel de nummers genadeloos en technisch foutloos werden gespeeld, was het duo nu niet de beste keuze voor het OLT om acht uur. Een middernacht- of ochtendconcert zoals Amenra lijkt ons daarentegen een betere match, want voor hen pasten de duisternis en het hypnotiserende effect van de songs in deze groene setting beter.

Pruillip speelt volgend weekend, op 11 augustus, op Melkrock en aan het einde van de maand, op 31 augustus, op het Meakusma Festival.

Het tweede groepje, dat al ruim twee jaar de naam STEVE draagt, is ook een van Onze Grote Beren van Morgen. Het trio, bestaande uit Daan Claes (zang, bas, synths), Leonard Langbeen (gitaar) en Jef Krieckemans (drums), broedt momenteel op een eerste ep. De eerste singles “No Hands“, “Static” en “Burst” waren eerder al gelost. De bonte mix van hiphop, noise en rock deed de iets oudere bezoekers verlangen naar de jaren 90, toen dissonante klanken moeiteloos De Afrekening haalden. Het trio bracht zeker leven in de brouwerij, zowel op een goede als slechte manier. In het voorste vak hing er al wat meer sfeer dan voordien, maar toen de zanger het OLT recht in de ogen keek en zomaar een vrouw op de grond duwde, fronsten de toeschouwers hun wenkbrauwen. Na het nummer bood hij zijn excuses aan, maar het beeld bleef op ons netvlies hangen. Ondanks dit ongelukkige incident boeide STEVE de metalheads.

© CPU – Kathleen Ooms

Wanneer de zon haar laatste stralen liet zien en de nacht over het OLT viel, ontwaakte onze innerlijke vampier. De bekende quote van het personage Zoë Lund uit Bad Lieutenant schalde door het groen gebladerte. Met de nodige rookgordijnen en een band die met hun rug naar het publiek stond, maakte “Suck My Energy” onmiddellijk een verpletterende indruk. Channel Zero in een klassiek theater? Dat was waarschijnlijk niet wat De Smet Van Damme aanvankelijk voor ogen had. Toch werkte deze formule aanstekelijk. Het geluid stond over het algemeen veel te zacht, maar doordat de frontman op ooghoogte met het publiek stond, lukte het hem prima om de mensen op te hitsen. Vooral tijdens de groovy thrashmetal van “Fool’s Parade” gingen de hoofden uitbundig op en neer. De rest van de band had er ook zin in en ronkte als een opgevoerde dieselmotor.

Muzikaal hadden de jaren geen vat op Doling, Martino, Seven en Depree. Vooral Seven toonde nog steeds een onstuitbare kracht om de herinnering aan wijlen drummer Baheux levendig te houden. Technisch was de basis onberispelijk en met zijn gestalte en tatoeages was Seven minstens even indrukwekkend. Echter, vocaal ontbrak het soms aan de nodige punch. Het hielp ook niet dat De Smet-Van Damme zich soms iets te veel schuldig maakte aan zatte nonkelsklap. Dat haalde de vaart eruit, terwijl de metalgroep over een meer dan respectabele discografie beschikt. Oude fans werden pas echt wakker tijdens de nummers uit de periode voor Unsafe. Hier en daar werd er lichtjes gemosht, maar voor het merendeel van het publiek was het op deze vochtige donderdagavond gewoon genieten van onvervalste metal van eigen bodem. Dat er nog anderen rond het klein, zwart leger paraat stonden, toonde nog maar eens aan dat Channel Zero iets betekent buiten hun eigen scene.

© CPU – Kathleen Ooms

Desalniettemin bleven de absolute hoogtepunten opgespaard voor het einde. Door het vochtige weer beleefde het OLT haar eigen “Hot Summer”, al leek het nummer niet meer dezelfde herkenbaarheid op te roepen als dertien jaar geleden. Idem voor “Dark Passenger”, dat destijds veel airplay kreeg op Studio Brussel. Tijden veranderen, maar een thema als zelfdoding blijft brandend actueel. Wandelend door de tribunes zorgde De Smet Van Damme voor de nodige krop in de keel bij “Help”, dat nog steeds een van België’s beroemdste baslijnen herbergt. De Martino speelde het nummer nog altijd met de donkere souplesse die we van hem gewend zijn. Door de aangekondigde curfew van kwart na elf was “Black Fuel” de perfecte één-twee om het Rivierenhof in lichterlaaie te zetten. Ondanks dat de groep niet meer zo dreigend overkwam, gingen ze toch zonder pardon over tijd.

Aan bisrondes werd niet gedaan. Het thrashy “Succeed or Bleed” luidde wel het laatste deel van de show in. Door het melodieuze samenspel tussen gitaristen Doling en Depree klonk het stuk vitaler dan op plaat. Het viel op dat Channel Zero in de beginperiode nog zoekende was, maar al het potentieel had om potten te breken. De gitaarsolo’s deden denken aan Flotsam & Jetsam en zelfs Machine Head, die beiden al 40 jaar periodiek wereldwijde succes genieten. Daarna was het nog eens oldschool beuken bij “Bad to the Bone”, dat erg klonk als Sepultura. Het slotakkoord was daarentegen “Black Fuel”, het nummer dat nog altijd het DNA van de band vormt: catchy, maatschappijkritisch en bovenal hard. De schelle gitaarintro liet zelfs de zittenden niet onberoerd, die plots toch rechtveerden om het vijftal over zich heen te laten walsen. Door dit slotakkoord bewees Channel Zero weer waarom ze ooit aan de top stonden. Hoewel er nog aan de efficiëntie kan gesleuteld worden, hebben ze nog veel woede in zich.