Waar te beginnen met Jack White. Het genie achter The White Stripes heeft een carrière doorspekt met succes. Van stomende bluesrock bij The Raconteurs tot ruige psychedelische rock bij The Dead Weather, de Amerikaanse zanger en multi-instrumentalist heeft bijna alle rockpaden bewandeld. Daardoor is hij terecht uitgeroepen tot moderne rockgod. De stap naar een solocarrière is meestal een moeilijke stap, maar voor White was het eentje zonder al te veel problemen. Debuut Blunderbuss werd goed ontvangen en sindsdien is zijn solocarrière enkel verder op stoom gekomen. Zijn laatste releases dateren van 2022. Fear Of The Dawn serveerde een ruige mix van rock en gedurfde pogingen zoals hiphop en elektro. Het akoestische Entering Heaven Alive volgde een kleine twee maanden later en was een volledige andere insteek, maar moest niet onderdoen voor zijn ruige tweelingbroer. Met zo’n repertoire is het alleen maar uitkijken wat White brengt in het gloednieuwe No Name.
Kunnen we het eerst even hebben over de pre-release van dit album? Jack White is fervent voorvechter van de vinylindustrie en heeft de zoveelste stunt laten optekenen. Zonder enige aankondiging werd No Name twee weken geleden gratis meegegeven bij elke aankoop in de winkels van Third Man Records, Whites label. Al snel pikten radiostations het nieuws op en werd het album online gedeeld, mét steun van Third Man Records. Kopieën van het album gingen onmiddellijk voor minstens 500 euro op eBay en daarmee werd de hype enkel maar groter en groter. Opnieuw een geniale zet door een muzikaal genie.
No Name is terug naar het begin voor Jack White. De elektrische gitaar staat weer centraal en opnieuw levert White riffs en licks van de bovenste plank. Dit is een ode aan en terugkeer naar de garage bluesrock waarmee White doorbrak. Wie twijfelde aan het traject van Jack White, krijgt lik op stuk. Met lekkere distortion en fuzzsolo’s zit de koning stevig op zijn troon. Openingsnummers “Old Scratch Blues” en “Bless Yourself” dienen als perfecte opener en beuken het album lekker open. No Name raast verder zonder te verpinken. Alles volgt wel nagenoeg dezelfde formule. Die bestaat uit een korte en soms rustige intro om dan direct over te vloeien in een samenstelling van luide gitaren, beukende drums en razende bas. Rustigere nummers zijn ver te zoeken in het album. “Underground” is iets meer laidback, maar bevat nog steeds dezelfde elementen.
No Name is veruit het solowerk het dichtst bij The White Stripes. De focus ligt terug enkel op het nodige, wat het kloppend hart van de band was. De gitaartonen zijn identiek en sommige nummers doen terug denken aan de garagerock van weleer. De intro tot “Morning At Midnight” doet ons denken aan “Girl, You Have No Faith In Medicine”. De gitaarsolo uit “It’s Rough On Rats (If You’re Asking)” leunt dan weer heel dicht bij “Icky Thump” uit het gelijknamige en laatste The White Stripes album aan. De drums volgen dat thema, want het roept soms de simpele, maar oerkrachtige stijl van Meg White op. Zij ontving onlangs veel kritiek voor te simpel en slecht drumwerk. Na enkele online woordenwissels voelt No Name aan als Jack Whites slotargument in de overbodige discussie.
Bij al dat muzikaal geweld staat er ook een energieke en wat kwade Jack White zijn teksten te pretenderen. De man heeft altijd al een sterke mening gehad. Vooral tegen Trump is White al heel vocaal geweest, maar No Name legt de focus op andere problemen. “It’s Rough On Rats (If You’re Asking)” is een rechtstreekse aanklacht tegen de inflatie. White merkt dat alles duurder wordt, maar beseft dat hij niet mag klagen. Met tekstlijn ‘I’ve got a feeling that the truth’s become opinion these days’ tijdens “What’s The Rumpus” geeft White dan weer kritiek op het opkomen van fake news en alle daarbij horende online discussies. Ook diepere thema’s worden besproken zoals reflectie op zijn eigen ego tijdens “Terminal Archenemy Endling”. Het nummer is een bedanking voor iedereen die hem met beide voetjes op de grond houdt.
Met No Name toont White nog maar eens waarom hij een moderne rockgod is. Alles klopt in het album en komt vooral heel vlot en gemakkelijk over. De tracks kunnen misschien wat iets teveel op mekaar lijken, maar dat zal White worst wezen. Vorige albums sloegen live de bal misschien wat verkeerd door het akoestische en soms jazzy karakter. No Name dient dan weer als een zachte doch gemeende pets op de kaak dat live zeker niet zal teleurstellen. Europese tourdata zijn nog niet bekend. Jack White vult in Noorwegen en Denemarken wel in voor de zieke Josh Homme van Queens Of The Stone Age, maar zijn tour stopt voorlopig nog niet in België of Nederland.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Old Scratch Blues”, ons favoriete nummer van No Name, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
