© AFF – Senne Houben
Twee weken voor Limburg in het teken staat van Pukkelpop, vindt een paar tientallen kilometers buiten Kiewit Absolutely Free Festival plaats. In de schaduw van de Genkse mijnsite C-mine kan je daar dit weekend vooral heel wat postpunkbands van internationaal niveau aan het werk zien, afgewisseld met een reeks talentvolle en al meer bekende waarden van eigen bodem. Zoals de naam het al zegt kan dat nog altijd helemaal gratis (lees: voor de prijs van een paar lege batterijen), en dat is toch wel een mooie deal. Zo kan je er op zaterdag bijvoorbeeld The Murder Capital en The Bony King of Nowhere zien, terwijl het gisteren op de openingsdag de beurt was aan onder meer Gilla Band, Gurriers en DITZ. Vooral harde gitaren dus, maar afwisselend met een streepje elektronica en een hoofdrol voor een Palestijnse vlag, wel gewoon een geslaagd begin van het weekend.
fantom @ Off-Stage
© AFF – Senne Houben
Tussen de planten van de Off-Stage mocht fantom de debatten mee voor geopend verklaren. Bezieler Maxim Meyer-Horn had daarvoor naast een blitse zonnebril ook een vierkoppige band meegebracht en dat was zeker een meerwaarde. Dat het project steeds vaker begint op te duiken in het Belgische muzieklandschap is op een positieve manier opmerkelijk te noemen, want we kregen een halfuurtje Duitse bijles op een bedje van zwoele elektronica voorgeschoteld; iets wat met andere woorden nog niet te vaak gedaan werd. Maar het werkte wel, want ondanks het vroege aanvangsuur raakte de achtertuin van de C-mine wel stilaan in beweging. Dat fantom voor “Illuminati” het publiek indook, zorgde initieel voor wat ongemakkelijkheid, maar achteraf gezien was dat wel het moment dat de set qua intensiteit wel steeds meer naar een kookpuntje ging. “Himmel & Hölle” en “Tanzen” dreven de temperatuur omhoog, waarna er nog een boodschap van vrede de weide op werd gestuurd. De gevraagde publieksparticipatie bleef in grote mate dan wel achterwege, maar fantom ging op AFF wel van glitterend naar spokend en dat was zeker plezant.
Hotline TNT @ Mainstage
© AFF – Senne Houben
Met Hotline TNT streek er al vroeg op de avond een Amerikaanse band neer op de Mainstage. Het Superman-logo op het t-shirt frontman Will Anderson glinsterde net niet in de ondergaande avondzon, maar de muziek van het viertal deed dat in zekere zin wel. De band vond namelijk het midden tussen chille indierock en intense ontploffingen die bol stonden van de plezante riffs. Hotline TNT een postpunkband noemen was een beetje te kort door de bocht, maar dankzij de geluidsmuur met hier en daar een onverwachtse twist schuurde het er soms wel tegenaan. In de drie kwartier die de groep kreeg, bleef ze in het begin weliswaar ietsje te veel in dezelfde vijver rond spatten. Daarom niet per se slecht, maar het was toch even wachten op de finale vonk. Die kwam er uiteindelijk bij de laatste viertal nummers, want door de zwoelere opbouw en intensiteit begon er ook op de voorste rijen wat te borrelen. We zouden liegen als we zeggen dat Genk op vlak van sfeer meteen mee was, maar het potentieel liet zich wel gelden.
Leo Vincent @ Off-Stage
© AFF – Senne Houben
Vers uit de DEEWEE-vijver, maar vooral ook gewoon uit de streek: Leo Vincent bracht op de Off-Stage het beste van beide werelden samen. De Bilzenaar liet zich flankeren door een gitarist en bassist, terwijl hij zelf vanachter allerhande elektronica en synths de herkenbare Soulwax-achtige beats op de ondertussen toch al vrij volgelopen tent afvuurde. En dat werkte wel, want er sloop alsmaar meer beweging in AFF. Naast die aanstekelijke beats was het vooral absurditeit ten top, met teksten die soms uit niet veel meer bestonden dan random geluiden, terwijl het anders stemvervormers en reverb waren die de kroon spanden. Frontman Vincent Lynen hing zo nu en dan ook zelf de gitaar om de nek om het geheel nog net dat meer dat ruwe randje te geven. En dat dat hoekige geluid er eentje is dat werkt, wisten we dankzij onder meer Charlotte Adigéry & Bolis Pupul en Movulango al. In dat opzicht deed Leo Vincent op zich niets vernieuwend, maar anderzijds bracht hij ook geen klakkeloze kopie. Dat de Limburger soms wat te experimenteel ging voor AFF, loste hij uiteindelijk ook altijd op met een minstens zo groovy tegenhanger. Nog zonder een nummer uit lijkt de weg naar de doorbraak dus ingezet.
Tramhaus @ Mainstage
© AFF – Senne Houben
De Britse postpunkgolf is de laatste jaren steeds meer in Nederland beginnen aan te spoelen, met Tramhaus misschien wel als bekendste voorbeeld. Dat de band twee jaar geleden op een kleiner podium stond, terwijl de tent van de Mainstage nu al mooi gevuld stond, bewijst eigenlijk alleen maar dat het vijftal de hype waard is. Dat het er op de planken soms wat uit durft zien als een zootje ongeregeld is dan weer de charme van de Nederlanders. De Rotterdammers kregen de voorste regionen op die manier zowaar al vrij vroeg wat wilder aan het bewegen en dat hadden ze vooral te danken aan hun hyperkinetische frontman. In korte jeansshort sprong, danste en krijste Lukas Jansen alle energie uit zijn lijf, wat ervoor zorgde dat de vonk steeds meer begon over te slaan op AFF. De moshpit, inclusief Palestijnse vlag, brak uiteindelijk open en Tramhaus maakte openlijk reclame voor zijn aankomende debuutplaat, gewoon door de nummers eruit op een vlammende manier te brengen. Groovy en dansbaar, maar tegelijkertijd ook furieus, intens en bikkelhard: ondanks dat er al een paar acts gepasseerd waren, was het gisteren Tramhaus dat de boel voor het eerst deed ontvlammen.
Lifeguard @ XPRMNT
© AFF – Senne Houben
Het feit dat het nooit echt duidelijk was wanneer de soundcheck eindigde en de set van Lifeguard effectief begon, paste op zich wel bij de louche sfeer van de XPRMNT-stage. De uitstraling van de drie Amerikanen daarentegen totaal niet. De bassist leek rechtstreeks uit een Luke Pritchard-lookalike-wedstrijd te zijn gepikt en het witte hemd en de debardeur van frontman/gitarist Asher Cane (overigens weggeplukt uit een Finn Wolfhard-lookalike-wedstrijd) stond in schril contrast met de gevarendriehoeken en drugsafvalvaten die de tent rijk was. En zo doemde al snel de gedachte op dat de drie tieners uit Chicago hier niet op hun plek stonden. Dat ze hun set ogenschijnlijk ook met tegenzin kwamen afhandelen, werkte niet bepaald bevordelijk voor de sfeer. Toen uiteindelijk bleek dat het Lifeguards debuut op Europese bodem was, vielen er al meer puzzelstukjes op hun plek: de onervarenheid leek zich namelijk wat uit te spelen in een soort nonchalance-gimmick die bij postpunk hoort. Cool als je het kan, maar bij de Amerikanen kwam het vooral ongeïnteresseerd over. Experimenteel bewezen de drie wel gewoon goeie muzikanten te zijn, maar voor er een echt stevig geheel staat, is er nog wat werk aan de winkel.
Gurriers @ Mainstage
© AFF – Senne Houben
Na Pukkelpop en Best Kept Secret was het gisteren aan Absolutely Free Festival om Gurriers te ontvangen. De Ieren legden de lat daar al op hoogte, maar toen ze in Genk “Can’t Take My Eyes Off of You” als intro gebruikten, werd in zekere zin al duidelijk dat die binnen de kortste keren gehaald zou worden. Dat de wasberenmuts binnen de twaalf seconden al van het hoofd van de gitarist vloog, en die daarna meteen vroeg om een moshpit, toonde meteen aan dat de vijf niet waren gekomen om spelletjes te spelen. Zo gezegd, zo gedaan: een cirkel opende vooraan, waarna de leden zich een voor een aan wat interactie waagden. Na wat gitaarslagen bereikte de intensiteit een eerste kookpunt, toen Dan Hoff de Palestijnse vlag uit de moshpit toegeworpen kreeg, werd dan weer duidelijk hoe dicht die emotie bij liefde ligt. Ondanks dat Gurriers met twee voeten op het gaspedaal over de oude mijnsite vlamde, stond de tent gek genoeg voelbaar minder vol dan bij Tramhaus.
Jammer, maar dat liet zowel het publiek als de band niet aan hun hart komen. Het scheurende tempo een uur lang volhouden lukte de Ieren weliswaar niet, maar na een kalmer “Top Of The Bill” gingen ze met “Sign of the Times” terug voluit. De moshpit was terug en alsof dat nog niet genoeg was, kregen we bij “Approachable” nog een gastbijdrage van voltallig Tramhaus. Een uur knallen zat er niet in voor Gurriers, maar dat betekende niet dat het niet permanent gigantisch intens was op AFF. De gouden medaille gaat voorlopig richting Ierland.
DITZ @ XPRMNT
Hoe later op de avond, hoe harder de riffs. DITZ opende eerder dit jaar nog de Lotto Arena voor IDLES en deed tijdens die tour klaarblijkelijk heel wat ervaring op. In Genk toonden de Britten zich namelijk van heel wat markten thuis. Frontman Cal Francis was, toevallig of niet, gehuld in een roze kleedje en ging in de moshpit meteen diezelfde Palestijnse vlag halen. Dat het allemaal wat chaotisch oogde, droeg uiteindelijk vooral bij aan die onvoorspelbare intensiteit die de groep uitstraalde. Je had zo bijvoorbeeld permanent het gevoel dat gevaar om de hoek loerde, maar toch was je telkens verrast eenmaal het er vanachter sprong. DITZ slaagde er tegelijkertijd ook in om de nonchalance waar bijvoorbeeld Lifeguard zo zijn best voor moest doen, te brengen alsof het niets is. Een beetje een totaalconcept, waardoor de eerste crowdsurfers een logisch vervolg waren.
Francis zou uiteindelijk nog tot in de nok van de XPRMNT-tent klimmen om daar de vlag te draperen, waarna hij via de drugsafvalvaten aan het crowdsurfen sloeg. En zo werd alsmaar duidelijker dat ondanks dat DITZ muzikaal niet altijd even gevarieerd of interessant bleef, de band wel gewoon de aandacht bleef houden. Met nog een vrij grote circlepit en een sitdown vinkten de Britten uiteindelijk alle vakjes af van een geslaagde punkset, maar dat zelfs de intro van The Simpsons nog zou volgen, konden ook wij niet voorspellen. AFF kende een aarzelend begin, maar stond tegen middernacht helemaal onder stoom.
Gilla Band @ Mainstage
© AFF – Senne Houben
Headliner en afsluiter van de eerste festivaldag was wederom een postpunkband uit Ierland, en opnieuw geen kleintje: Gilla Band mocht AFF vannacht voor het eerst op slot knallen. Het grote volk had de weg naar zijn bed weliswaar al opgezocht, waardoor de tent van de Mainstage iets meer dan halfvol stond voor het viertal, al trokken de heren zich daar weinig van aan. Gilla Band beschikt namelijk over een ijzersterke livereputatie en maakte die al vrij snel waar. Beginnend met de rug naar het publiek, om het na een paar minuten vol in de ogen te kijken en bij het nekvel te grijpen met strakke chaos; het is een formule die de Ieren zich doorheen de jaren van intensief touren hebben toegeëigend. Ondanks dat de intensiteit er dus wel inzat op het podium, sloeg de vonk maar niet over op het publiek. Niet dat Dara Kiely er speciaal moeite voor deed, hij liet vooral de muziek spreken. Dat die bij momenten zo luid stond dat het pijn deed aan de oren, namen de paar intensieve headbangers er met graagte bij. Op papier was Gilla Band dus wel de ideale afsluiter, maar in Genk zaten de omstandigheden minder mee om de geplande overwinning over de streep te halen, waardoor het hoogtepunt van dag één vooral ietsje vroeger op de avond lag.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
