© CPU – Peter Verstraeten
Het is dit weekend weer feest in Duffel, want het punk- en hardcorecircus van Brakrock strijkt opnieuw in het dorpje aan de Nete neer. Het tweedaagse festival trekt al meer dan tien edities punkers uit alle windstreken naar de tuinen van de kasteelruïne en ook dit jaar is het prima vertoeven voor iedereen die het anarchistische genre een warm hart toedraagt. Ook wij haalden de rebel in ons naar boven en trokken richting het Antwerpse festival om op de eerste dag te headbangen bij bands als No Fun At All, Comeback Kid en headliner Alkaline Trio, die na ruim tien jaar eindelijk weer eens een tussenstop deed in ons landje.
Evergreen Terrace @ Wood Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Aftrappen deden we met Evergreen Terrace. En nee, ondanks dat de naam een knipoog is naar het wereldberoemde adres van The Simpsons, kregen we geen cartooneske nummers, maar pure, onversneden harde gitarenmuziek op ons bord. De band gaf veertig minuten lang een spoedcursus moshen en voorzag ons al meteen van een aantal blauwe plekken. Grote ster van de show was het nummer “Jail On Christmas”, dat die nacht op de streamingsdiensten verscheen en live zijn debuut maakte in het park van Duffel. De tekst was bij velen in het publiek een raadsel, maar door de kwaliteit van de band werd iedereen wel meteen meegezogen in de energie, en werd er zowel op als voor het podium stevig op het nummer gemosht. Bont en blauw waren we, en dan moest het festival eigenlijk nog beginnen voor ons.
No Fun At All @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Als vaandeldrager van de Zweedse punkrock die midden de jaren negentig de Europese podia onveilig maakte, stond No Fun At All vrij vroeg geprogrammeerd aan de River Stage. Een paar maanden geleden stond de band nog op Punx in The Pit, maar dat deerde niet. Het was drummen om een plaatsje te bemachtigen en na een korte kennismakingsronde met hits als “Believers” en “The Other Side” zat het geluid iets beter en verschenen de eerste moshpits vooraan. Toch viel het op dat er vooral meegezongen werd met de hits. En hits? Die had No Fun At All in overvloed meegebracht. Er werd gretig gegrabbeld uit het arsenaal oude klassiekers en die werden vol overgave meegezongen. De set werd vakkundig opgebouwd en met een knal afgesloten. “Catch Me Running Round” leverde een grote circlepit op en “Master Celebrator” liet iedereen luidkeels meezingen. Af en toe zat er wat zand in de machine, maar al bij al deed No Fun At All wat het al meer dan dertig jaar doet; een punkrockfeestje bouwen.
Ignite @ Wood Stage
© CPU – Peter Verstraeten
De geluidsman van Ignite was nog van zijn middagdutje aan het genieten toen het viertal verscheen op de Wood Stage. Jammer, want met “Veteran” werd er meteen een serieuze klepper afgevuurd. Gelukkig zong iedereen al vanaf de eerste noot uit volle borst mee. Toch blijft het even wennen om Ignite met nieuwe zanger te zien. Aan energie ontbrak het Eli Santana niet, want hij beklom het podium op alle mogelijke manieren en hield die energie heel de show lang zeer hoog. En dat bleek met de oude hits een pak gemakkelijker te gaan dan met het nieuwere werk. Letterlijk iedereen zong “Bleeding” met de charismatische frontman mee en zo beleefden alle fans toch eventjes opnieuw de hoogdagen van weleer. Het blijven grote schoenen om een legende als Zoli Teglas op te volgen, maar Ignite overtuigde vooral naar het einde van de set zeker en vast. Met “Embrace” werd de circlepit op gang getrapt en afsluiter “Fear Is Our Tradition” sloot in schoonheid drie kwartier hardcorepunkpret af.
Maria Iskariot @ Lake Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Helemaal aan de andere kant van het terrein was dit jaar de Lake Stage, waar net na achten Maria Iskariot mocht beginnen. De groep reeg de laatste maanden het ene na het andere succes aan haar lans en weet, ondanks de jonge leeftijd van de band, steeds meer mensen voor zich te winnen door de prima liveshows. Ook tijdens de Brakrock was de girlpowerband vermakelijk om aan het werk te zien. We zagen duidelijk dat de leden in de afgelopen maanden steeds meer spreekwoordelijke kilometers hebben afgelegd, want sinds onze vorige ontmoeting tijdens Coffeyfest heeft de band een duidelijk stap vooruit gezet. De groep was toen al solide, maar op Brakrock was zowel de sound van de band als de stageperformance van de Gentse groep op een niet eerder gebracht niveau. Eigenlijk is het toch jammer dat het festival ervoor heeft gekozen om het derde podium in een zo ver mogelijke hoek te planten, want hoewel het grasveld voor de Lake Stage aardig gevuld was, mochten er toch wel een paar mannetjes extra afkomen om Maria Iskariot te zien schitteren.
The Exploited @ Wood Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Met The Exploited stond er dit jaar een echte levende legende op Brakrock. ‘Punk met een grote P’ noemen ze zoiets. Bizar genoeg komt punk van de oude school niet heel veel aan bod op Brakrock. Het was dus een beetje bang afwachten wat het zou geven wanneer Wattie Buchan en zijn bende het podium zouden betreden. De hanenkammen verzamelden zich aan de Wood Stage en die werden op hun wenken bediend. “Let’s Start a War (Said Maggie One Day)” zette iedereen meteen op scherp. Wat zou volgen was bijna een uur lang punk uit het oude doosje; alles wat maar een beetje naar politiek, overheid of politie rook, kreeg een veeg uit de pan.
Veel hebben songs als “Fuck the System” en “I Believe In Anarchy” niet om het lijf, maar ze zijn wel duidelijk. Punk mag een beetje tegen de schenen stampen en je mag er schrik van krijgen. Toch is Buchan met de jaren eerder een gezellige knuffelbeer geworden. Eentje met een rode hanenkam weliswaar, maar schrik boezemde hij niet in. Dat de jaren ook beginnen wegen, bleek toen hij niet altijd even goed bij stem was. Aan de boodschap heeft The Exploited nog niks veranderd. Het klinkt nog even urgent als toen het uitkwam. De uitvoering daarentegen bleek af en toe toch wat mager uit te vallen. Afsluiter “Sex And Violence” liet het podium vol met fans lopen. Eenvoudiger kan een song niet zijn, zowel qua tekst als muziek. Van ons mocht The Exploited toch een beetje meer blaffen en bijten.
Comeback Kid @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Op de eerste dag van Brakrock werd ons hardcorehart stevig verwend, want net voordat de veteranen van Terror optraden, was het op de River Stage de beurt aan Comeback Kid. De groep beleefde begin dit jaar een tamme comeback met TROUBLE, maar wist gisterenavond, ondanks de barriers en de meters lege ruimte voor het podium, wel te overtuigen. Met een setlist vol frisse nummers en gouwe ouwen kreeg de band het publiek in beweging en liet het ze als marionetten dansen. De gitaren klonken goed, waarbij gitaristen Jeremy Hiebert en Stu Ross met hun vingers over de fretboards vlogen en met het volste gemak snaren deden ragen. “Trouble In The Winners Circle”, een van de betere nummers van TROUBLE, werd stevig meegeschreeuwd en de groep kreeg de crowdsurfers met het volste gemak omhoog tijdens “Somewhere, Somehow” en “Dead on the Fence”.
De band deed uitstekend zijn werk, maar een show van Comeback Kid achter barriers komt altijd net iets minder goed tot zijn recht. Het mist dan juist die interactie met het publiek waar de band zo om draait. Natuurlijk, voor de barriers werd er flink gemosht en de crowdsurfers waren zeker aanwezig, maar het grote niemandsland tussen de hekken en het podium hadden we liever anders gezien. Tot een complete podiumbestorming zoals op Jera on Air kwam het dan ook niet, dus moest frontman Andrew Neufeld zijn fans maar zelf gaan opzoeken. Hij stak de leegte over, knuffelde de eerste rij en zong daar, tussen het publiek, de laatste woorden van sceneklassieker “Wake The Dead”, precies zoals Comeback Kid eigenlijk bedoeld is.
Smoking Popes @ Lake Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Er zijn van die bands die zoveel invloed gehad hebben op talloze andere bands. Smoking Popes is zo een groep. Met zijn zoetgevooisde stem nam zanger Josh Caterer ons probleemloos mee naar de jaren negentig. Voor een band die al meer dan dertig jaar op de teller heeft staan, was het verrassend genoeg pas de eerste doortocht in België. De Lake Stage mag dan wel het kleinste van de drie podia zijn op Brakrock, de ruimte ervoor was helemaal ingepalmd met nieuwsgierigen. En het kwartet bewees dat zijn indierock met grote Replacement-invloeden de tand des tijd probleemloos doorstaan heeft. Op uitzondering van enkele nieuwe songs speelde de groep vooral uit debuutalbum “Born to Quit” en “Destination Failure”, en die songs gingen erin als zoete koek. Voor een eerste bezoekje aan België scoorde Smoking Popes vlot punten.
Terror @ Wood Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Het leven van een hardcoreband is continu schakelen tussen uitersten: van grote festivals met duizenden mensen naar piepkleine, afgeladen zalen waar hooguit vijftig man en een paardenkop in past. Ook de veteranen van Terror moeten aan dit schakelen geloven. Slechts een kleine vierentwintig uur voorafgaand aan hun passage op Brakrock, stonden Scott Vogel en co nog voor zo’n honderd man in een iets te kleine Innocent te Hengelo, waar het de pannen van het dak speelde op een licht uit de hand gelopen verjaarsdagsfeestje. Een etmaal verder mocht de groep net voor headliner Alkaline Trio aantreden en ruim drieduizend man vermaken tussen de bomen van het Antwerpse festival. Een wereld van verschil, maar toch met minimaal één overeenkomst: Terror was tijdens beide shows beresterk.
Die beresterke show startte meteen goed met “One With the Underdogs”. De groep liet onmiddellijk haar tanden zien en het plaatselijke terreurniveau liep al snel op tot niveau vier. De schurende gitaren en een uitermate geoliede frontman zorgden namelijk voor een dreiging van rondvliegende armen, wat ervoor zorgde dat menig toeschouwer in de pit op overlevingsmodus ging. Met zijn wereldberoemde ‘come closer, come closer’-uitspraak verwierf Vogel vanaf de eerste minuut de macht over het publiek en liet het die niet meer los. Ondanks dat er een metersbrede struik het publiek van de stage scheidde, leidde hij als een ware dirigent de crowdsurfers op de tonen van “Hard Lessons” naar het podium en stuurde die de stagedivers tijdens “Pain Into Power” juist de andere kant op. En dat alles terwijl de groep om hem heen geen enkele steek liet vallen en hijzelf de longen uit zijn lijf schreeuwde. Terror was goed, uitermate goed zelfs en draaide iedereen perfect warm voor de headliner van de dag. En die blauwe plekken die we overhielden aan Evergreen Terrace? Die zijn door Terror enkel maar groter en blauwer geworden.
Alkaline Trio @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
De laatste jaren draaide Alkaline Trio op een laag pitje. Dat Skiba de plaats van Tom DeLonge bij blink-182 warmhield, zat daar zeker voor iets tussen. Nu DeLonge en Hoppus weer beste vriendjes zijn, kan Skiba zich weer voor de volle honderd procent focussen op zijn eigen band. Begin dit jaar resulteerde dat in het puike album Blood, Hair, And Eyeballs. De vorige albums kregen geen livepromotie in Europa en zo was het ondertussen al van 2014 dat het trio nog op een Belgisch podium te zien was. Gelukkig krijgt de nieuwste plaat wel de verdiende promotie en met “Hot For Preacher” werd de set zelfs op gang getrapt met het openingsnummer van die laatste plaat. Strak in het pak kwamen de drie heren de bühne op en we zagen aan de pretoogjes van Skiba dat hij er zin in had. Veel moeite moest Alkaline Trio niet doen om de volgelopen weide aan de rivier mee te krijgen. Was het bij “Hot For Preacher” nog even aftasten, dan zorgde “We’ve Had Enough” dat de vlam direct in de pan schoot.
Drummer Atom Willard beleefde zijn vuurdoop en bewees dat hij een waardige opvolger is van Derek Grant. Er zaten voldoende nieuwe songs in de set die Willard zelf had ingespeeld, maar het was aardig om te zien hoe hij oude songs als “Armegeddon” zich eigen maakte. De chemie die hij heeft met bassist Dan Andriano, straalde bij momenten echt af de oudere songs. Skiba kweet zich ondertussen als een volleerde frontman van zijn taak. Aan hits heeft Alkaline Trio geen gebrek en het was gulzig in de selectie ervan. Met “Sadie” werd er even een rustpunt in gebouwd, maar vanaf dan ging het in sneltempo richting de finale. “Mercy Me”, “Stupid Kid” en “Private Eye” deden de temperatuur stijgen en de kelen werden song na song schor geschreeuwd. Het trio had er zo een vaart achter gezet dat de set er sneller doorgejaagd was dan gepland. Hierdoor werd fanfavoriet “Crawl” onverwacht toegevoegd. Klassieker “Radio” had de eer het licht uit te doen op dag één van de River Stage. Alkaline Trio was een topafsluiter voor de eerste dag van Brakrock. Hopelijk duurt het nu weer geen tien jaar voordat ze ons landje bezoeken.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Bryan Boomaars en Ivo Goossens.
