Festival Dranouter 2024 (Festivaldag 1): Meezingen voor gevorderden

2024 lijkt een serieus jubileumjaar te worden voor meerdere Belgische festivals. Rock Herk vierde enkele weken geleden nog haar veertigste verjaardag. Festival Dranouter doet nog tien jaar beter en klinkt als familiefestival op een halve eeuw waarin folkmuziek en artiesten uit de West-Vlaamse klei een hoofdrol spelen. Die laatste categorie is het voorbije decennium ook op nationaal vlak aan een hausse bezig. Brihang sluit, als koning van de Nederlandstalige hiphop, op zaterdag het hoofdpodium af, maar op de eerste avond was het enkel gepast dat de West-Vlaamse grootmacht Het Zesde Metaal de jubileumeditie bezegelde.

Gangar @ Chateau

’50 years of new traditions’ was de slogan waarmee de festivalorganisatie deze editie aankondigde. Een slimme hint naar de toekomst van het festival. Met Gangar leek de nadruk evenwel vooral op traditie te liggen. De Noorse band kondigde aan een uur folkrock te brengen en dat was nu eens geen understatement. Getooid in typisch middeleeuwse kledij of met de roodwitte boerenzakdoek keurig rond de nek had het vijftal eigenlijk enkel de missie om de eerste festivaldag al dansend open te knallen. Geen evidentie wanneer je protagonisten viool en saxofoon spelen, maar iedereen had er duidelijk al zin in. Gangar stond hier niet om een publiek nieuwe emoties te doen ervaren, maar bleek een degelijke feestband die vooral verraste wanneer de folkrock in metal uitmondde. Ze durfde ook de vraag te stellen die elke niet-West-Vlaming zich stelt: is het fonetisch ‘Dranouter’ of ‘Dranoeter’? De tweede optie bleek de populairste. Zo maken wij ons hier alvast niet ten schande.

Noa Lee @ Cirque

Noa Lee had gisteren een dubbele shift op het programma staan. Sinds enige tijd vervangt zangeres Nina Kortekaas Sarah Pepels bij Portland, maar met haar soloproject mocht ze op vrijdag de circustent openen. Noa Lee brengt indiepop die elektronisch gelaagd is. In het begin van de set leek die nogal braaf over te komen. Pas toen de band “Reason To Misery” inzette en de beat iets vetter werd, voelde ook het publiek dat er wat te gebeuren stond. An sich heeft Noa Lee veel troeven om door te breken: de stem van Kortekaas is glashelder en het instrumentale houdt het evenwicht tussen makkelijk behapbaar en iets transcendaal. Het scheelt soms nog aan songs of die ene oorwurm om een set van een uur boeiend te houden, maar het radiopotentieel is wel voelbaar.

Villagers @ Chateau

Makkelijk leek de opdracht van Villagers niet. De Ierse groep rond Conor O’Brien moest het hoofdpodium nog eenmaal opwarmen voor de gevestigde, Belgische drietrapsraket eraan zou beginnen. Het titelnummer van meest recente plaat That Golden Time opende het bal, maar kon maar op weinig enthousiasme rekenen. Het zou ‘werkendag’ worden voor O’Brien, maar die schrok duidelijk niet terug van een uitdaging. Tussen elk nummer door huppelde hij als een jong veulen over het podium of jutte hij woest het publiek op. Al vroeg in de set zorgde dat ervoor dat “Nothing Arrived” een hoogtepuntje werd. De voorste helft van de tent was definitief mee en onthaalde van dan af elk nummer als een favoriet. Een klarinetsolo op “So Simpatico” werd zo een een bescheiden climax. Afsluiter “A Trick of the Light” werd opgedragen aan een jongeman die er op de eerste rij constant de sfeer in hield. Illustratief voor een optreden dat gezapig had kunnen verlopen, maar door het enthousiasme van de frontman vele zieltjes won. ‘Eenmaal je weet dat het een Ier is, kan je dat niet anders meer inschatten’, hoorden we achter ons. Geen idee wat de stereotypen over Ieren zijn, maar het klonk alleen maar positief.

Portland @ Chateau

Zonder het privéleven van frontman Jente Pironet tot in den treure te herhalen: het is gerechtvaardigd om te stellen dat de zanger de afgelopen jaren privé en professioneel een uitdagende periode kende. Portland transformeerde daarin tot een groep waar hij de onbetwiste frontman van is. Paradoxaal genoeg leidt dat tot een band die het niet enkel van engelengezang moet hebben, maar ook kan bogen op een sterk indierockgeluid. Op opener “Sensational” was dat al te horen, al kwam de stem van Pironet niet ideaal door de instrumentenmix. “Ally Ally” leek de set meteen daarna op gang te trekken, maar daar was het optreden veertig minuten lang te wisselvallig voor. “Serpentine” sloeg bijvoorbeeld in het geheel niet aan, terwijl het aansluitende “Good Girls” wel op alle juiste manieren vuil klonk.

Met nog een goed kwartier te gaan, leek het eindoordeel al geveld, maar Pironet en band slaagden er met één nummer in om de toon van het volledige optreden nog te veranderen. Daar was geen Metejoor-cover voor nodig, maar wel het heerlijke “Aftermath”. Instrumentaal indrukwekkend en emotioneel tot in het persoonlijke. Het publiek had door wat er gebeurde en was gul in haar dank. Zo kon “Pouring Rain” toch nog als een mooi slotakkoord klinken met uitzinnige vreugdetaferelen in het publiek tot gevolg. Geen perfecte avond, maar je moet het maar kunnen keren.

Novastar @ Chateau

We hebben Joost Zweegers al in veel gedaanten zien passeren. Solo als een jong veulen dat net in de weide is losgelaten tot een superprofessional die een groep vakartiesten aanvuurt. De versie die we gisterenavond kregen, leek hard op de dirigent van een balorkest op een romantische cruise. De mouwen van zijn witte hemd waren tot aan de ellebogen opgetrokken en het haar parelde waar gel en zweet in elkaar overgingen. “Lost & Blown Away” baadde nog voor de helft van de set in die elegante setting en ook “Velvet Blue Sky” kreeg een melodieus einde dat tot in het kleinste detail verzorgd was. Om maar te zeggen dat het vrijdag zeker niet alleen de hits waren die scoorden, al was de gitaarsolo waarop “Mars Needs Woman” eindigde niets meer of minder dan machtsvertoon.

Speciaal voor de jubileumeditie had Novastar nog enkele verrassingen mee. Zweegers droeg de Neil Young-klassieker “Like a Hurricane” op aan de folktraditie van het festival en riep kort daarna zowaar Geike Arnaert het podium op. Op “Off Shore” kroop Zweegers zo voor een keer in de schaduw van de Hooverphonic-zangeres. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de spanningsboog van de show wat inzakte onder de vriendschappelijke omgang die de collega’s op het podium toonden, maar met een stevig “The Best Is Yet To Come” pakte Novastar nog uit met een anthem dat nog lang na afloop van het concert werd meegezongen. Joost Zweegers is ‘every inch a gentleman’, een wandelend stukje belpopgeschiedenis en dat bewees hij in Dranouter.

Het Zesde Metaal @ Chateau

Afgaande op de hoeveelheid volk aan het hoofdpodium was er maar een echte headliner op de eerste festivaldag van Dranouter. Wannes Capelle en zijn band werden al voor het licht uitging en de eerste noten van “Tid Von Ton” klonken, luid toegezongen. Dat openend duo “Tid Von Ton” / “Nog Maar Begonnen” toont meteen hoe Het Zesde Metaal perfect laveert tussen maatschappijkritiek en -observatie enerzijds en nummers over persoonlijke emoties anderzijds. Binnen die eerste categorie was “Calais” een voltreffer. Het nummer heeft op zichzelf al weinig toevoegingen nodig om haar universele boodschap over te brengen, maar de outro van “Bange Blankeman” van Willem Vermandere was niet enkel actueel binnen de context van het Heuvelandse festival.

Bij momenten leek het optreden van Het Zesde Metaal op een zangstonde. Of “Ploegsteert” of “Naar De Wuppe” daarbij geldt als plaatselijk volkslied, is een onmogelijke keuze. Beide nummers werden van de eerste tot de laatste noot overgenomen door het publiek. Wannes ‘Wantje’ Capelle bekende dat dit zijn negentwintigste editie van Dranouter is, maar dat de groep nergens beter onthaald wordt. De frontman was oprecht en leek bij momenten geëmotioneerd, al weet hij intussen ook perfect hoe hij het volk uit zijn hand kan laten eten. De Gorki-cover van “Boze Wolven” was op die manier slim in de setlist gedropt om iedereen nog eens een adrenalinestoot te geven. In de bisronde eerde de groep Tom Pintens, al was het mooie “Het Langste Jaar” tijdens de reguliere set misschien nog de mooiste huldiging.

Het Zesde Metaal balanceerde in Dranouter perfect emotie en de professionaliteit die van een groep van dat kaliber verwacht kan worden. De organisatie kan met die perfecte headliner tevreden terugkijken op haar eerste festivaldag.