© CPU – Karen Van Lierde (archief)
In de schaduw van de oude Genkse mijnschachten ontplooide zich gisteren de tweede festivaldag van het jaarlijkse Absolutely Free Festival. Opgeladen na een nachtje slapen namen we opnieuw onze gebruikte batterijen mee om een dagje te feesten, maar vooral om wat onbekendere muzikale acts te ontdekken. Haast elke act die we vandaag zagen blonk uit op hun eigen manier, met als headliner uit de duizend The Murder Capital.
Parks @ Mainstage
De diaspora van de West-Vlaming; het is een fenomeen dat door wetenschappers bestudeerd zou moeten worden. Case in point: gisteren moesten we helemaal naar Genk om daar het Kortrijkse Parks aan te treffen. De band kreeg de ondankbare taak om voor een halflege Mainstage een halfuur op haar instrumenten te rammen. Dat er slechts een handvol mensen al naar Winterslag afgezakt waren, lieten ze kennelijk niet aan hun hart komen, want in dat half uur speelde Parks een bijzonder sterke, energieke set waar het zweet bij momenten van afdroop. De gitaarsolo’s vlogen ons regelmatig rond de oren en met sporadische, onregelmatige ritmes liet de groep ons bovendien zien dat ze goed op elkaar ingespeeld is. Hopelijk binnenkort in een kroeg in je buurt, deze jongens, want volgens ons komt deze muziek nog altijd het beste tot zijn recht in zweterige kamers zonder verluchting.
Neptune Bloom @ Green House
Vanuit Diest kwamen de muzikanten van Neptune Bloom het Green House-podium van de tweede AFF-dag openen. Met hun gelaagde indierock wisten ze al een aanzienlijk deel van het aanwezige publiek te betoveren. Het viertal nam ons eveneens een half uur mee op een sonisch avontuur waar het toonde in staat te zijn om haar sound voldoende uit te diepen en daarbij zelfs nog wat te experimenteren: gitarist Rueben Van Den Broeck haalde plots een trompet uit zijn kist en bespeelde die prima. Sidenote: extra punten voor de prachtige gitaar van frontvrouw Lili Daans.
Soft Boy @ Mainstage
Wie nadien wat uit de trance van Neptune Bloom wilde geraken, kon zich losschudden bij het Gentse Soft Boy. Het slaapkamerproject van Xander Hamelton ontpopte zich live op Absolutely Free Festival tot een ware revelatie. Hoewel de frontman zichtbaar sukkelde met zijn knie, hing er een uitgelaten sfeer op het podium en werd er volop gedanst. De droge humor van Hamelton werkte als de lijm die alles samenhield. Die sfeer vertaalde zich naar het publiek: de Mainstage telde al meer toeschouwers dan twee uur daarvoor en dus kon de groep op meer enthousiasme rekenen. Dit was vooral op “Books” het geval; een van de leukste nummers die we tot nu al hoorden.
Maria Iskariot @ Mainstage
Over Maria Iskariot is ondertussen al veel inkt gevloeid op verschillende muziekblogs. De rauwe energie van de band wordt her en der geprezen, en de teksten worden dankzij hun doeltreffende simplisme ondertussen luidkeels meegezongen. In Genk leed Maria Iskariot spijtig genoeg aan een kwaal waar het zelf niet veel aan kon doen: van het publiek waren slechts de twee voorste rijen in de stemming om te bewegen en dat zorgde voor een mindere sfeer. Helena Cazaerck dook, zoals ze gewoonlijk op “Tijm” doet, het publiek niet in, maar haar geschreeuw ging wel door merg en been. Een puike set dus!
WASTE @ XPRMNT
Wie zijn tinnitus na de kreten van Iskariot nog wat wilde bijslijpen, moest om kwart na vier een tent opschuiven om een heerlijk chaotisch WASTE aan te treffen. De groep is een rode lap op een stier voor al wie zijn dagelijkse bekommernissen niet elders verwerkt krijgt. Op de VI.BE-pagina lezen we dat ze véél lawaai maken, maar dat voelt na gisteren zelfs nog als een understatement. De woeste gezichtsuitdrukkingen van de bassist waren al een voorsmaakje van de zaken die we te zien gingen krijgen. Een frontman die bij momenten bezeten leek door de duivel, een onherkenbare cover van “Toxic” van Britney Spears en adrenalineshot “If I Had a Gun” als kers op de taart. Geluid maken is hun vak, begeesteren hun kunst. WASTE kan het, WASTE deed het.
Lézard @ Mainstage
Met Lézard troffen we al de derde Gentse groep van de dag aan. Vanaf seconde één zette de band onze heupen aan het zwieren met een amalgaam aan wat we best kunnen omschrijven als een beetje Bloc Party, een beetje Nile Rodgers en een beetje Talking Heads. Maar toch is Lézard vooral Lézard: een van de meest verfrissende groepen in ons hedendaagse muzieklandschap. Echte hits hebben ze – onterecht! – nog niet, maar het kan slechts een kwestie van tijd zijn vooraleer we bij “Magnifastique” met zijn allen de dansvloer optrekken. De songs hebben overig live ook veel om het lijf en blinken dikwijls uit in gelaagdheid. De manier waarop de synths hun plekje zoeken in de mix doen denken aan de strategie van Britse postpunkgroep Squid: de instrumentatie wist met andere woorden telkens het publiek mee te krijgen en het gedans van frontvrouw Myrthe Asta werkte aanstekelijk.
Holiday Ghosts @ Mainstage
Holiday Ghosts was de eerste band die niet uit de Benelux kwam. De Britten serveerde ons een mix van surf en punk die soms het midden hield tussen Pixies en Weezer. Spijtig – of gelukkig – genoeg werden we met de neus op de feiten gedrukt welke muzikale kwaliteit we in onze Lage Landen ter beschikking hebben. Niet dat de groep per se slecht speelde, integendeel, maar ze leed onder dezelfde kwelling die sommigen hadden na het optreden op Werchter van die eerstgenoemden twee jaar geleden: Pixies speelde toen een lijvige, goed geoliede set, maar na een tijdje hadden sommigen het wel gezien. Dat was bij Holiday Ghosts ook zo. De songs leken wat teveel op elkaar, waardoor de tent halfweg in de set nog maar voor de helft gevuld was.
Eosine @ XPRMNT
Wie gisteren Eosine zag spelen, zag een uiterst energieke, zweterige set. De XPRMNT stage was van de drie podia het kleinste en donkerste, waardoor je het gevoel had dat iedereen dicht op elkaar stond. Dat had ook als gevolg dat de shoegazey geluiden van deze groep extra op de voorgrond konden treden en dat het publiek meer geëngageerd naar de set stond te luisteren. Het trio uit Luik rijgde met veel enthousiasme de sonische hoogtepunten aaneen met een muur van geluid die ons deed denken aan die van Slowdive op Werchter laatstleden. Het betoverende gezang van frontvrouw Elena Lacroix diepte hun sound nog wat extra uit en dat vooral op het laatste nummer; een van de beste performances die we vandaag al zagen. Gelukkig dat ze last minute nog aan de line-up werden toegevoegd dus als vervanger van Blue Bendy.
Sheer Mag @ Mainstage
Na de wall of sound van Eosine verplaatsten we ons richting de Mainstage alwaar Sheer Mag weldra aan hun set zou beginnen. Onder leiding van zangeres Tina Halladay speelde de groep een soort funky bluesrock die op sommige momenten deed terugdenken aan het werk dat Guns N’ Roses in de jaren negentig uitbracht. Na enkele nummers leed de band onder technische problemen waardoor de show wat aan tempo verloor, maar gelukkig pikten ze de draad vlug weer op. Als we de prijs van ‘Meest ondergewaardeerde groep’ zouden mogen uitreiken, was die zeker en vast voor Sheer Mag. Tegen het midden van de set was de tent nog amper gevuld, hoewel de band wel heel strak speelde en de vocals loepzuiver gezongen werden. Misschien was deze programmatie wat minder op het afgezakte publiek afgestemd, maar wij waren in ieder geval wel fan.
Francis of Delirium @ Green House
Dat Absolutely Free Festival hun artiesten niet ver zoekt, begint ondertussen wel te dagen. Van de 23 groepen die we gisteren konden zien, kwamen er slechts zes van buiten de Benelux. BeneLUX, inderdaad, want Francis of Delirium keerde na hun show terug naar het groothertogdom. De laatste keer dat we ze zagen, speelden ze in het Cactus Café in Brugge, waar ze soms nog wat onzeker overkwamen. Van die onzekerheid merkten we in Genk nog amper iets op. Het drietal speelde een zeer overtuigende set en toonde dat ze sinds die ene show in Brugge al wat beter op elkaar ingespeeld waren. Zo werd het publiek ook meer betrokken. De bassist nam vaak het initiatief om ons in onze handen te laten klappen, maar ook bezieler Jana Bahrich bewees haar awkwardness ingeruild te hebben voor een zelfzekere houding. Muzikale hoogpunten ervoeren we op onder andere “Blue Tuesday” en “Something’s Changed”. De set van Francis of Delirium was het wachten waard: de vooruitgang die de groep in zo’n korte tijd maakte kunnen we alleen maar toejuichen. Van een waardige podiumafsluiter gesproken!
The Bony King of Nowhere @ Mainstage
Terug naar de Mainstage dan, voor een set van de Vlaamse folkrockveteranen van The Bony King of Nowhere. Voor wie moeilijk met het vergaan der tijd om kan, raden we aan een stoel te zoeken: het project bestaat ondertussen al vijftien jaar. We verwachtten dan ook een muzikaal sterke show die die jaren ervaring tentoonstelde. Dat was enigzins waar: zowel Bram Vanparys als zijn backingband waren een geoliede machine en waren mooi op elkaar ingespeeld, maar de eerste twintig minuten van het optreden bleven wat voortkabbelen. Het was pas daarna dat er een zekere drive in de set leek te komen. Gelaagdere, meeslepende instrumentals maakten hun intrede en Vanparys besloot ook zijn podium wat te verkennen. De nummers kregen over het algemeen meer dan genoeg kans om te ademen en waren voorzien van dynamische arrangementen, zoals bijvoorbeeld op het nog steeds bloedmooie “Silent Days”. Wie lang genoeg rond bleef hangen bij de Bony King, kreeg dus zijn welverdiende beloning.
The Murder Capital @ Mainstage
Iets na elven betrad The Murder Capital het hoofdpodium van Absolutely Free Festival als allerlaatste headliner. De Ierse postpunkband zagen we twee weken geleden al op Cactus Festival als last minute vervanger van BEAK>. Daar liet het publiek vooral te wensen over en zagen we frontman James McGovern enkele keren zuchten. Wij trokken gisteren naar de C-Mine met de hoop dat het deze keer anders zou verlopen en onze wensen werden vervuld. En hóé. De groep speelde waarschijnlijk de meest opzwepende set van het hele festival en het publiek at uit hun hand. Tot op het bittere eind bleven de Ieren het publiek uitdagen en werd er luidop meegezongen door een trouwe schare fans die zich al een tijd lang aan de hekken voor het podium had verzameld.
In principe is The Murder Capital een typische Brits/Ierse postpunkgroep. Excentrieke frontman met zwarte zonnebril en korte haren, psychedelische gitaarriffs met een heleboel newwave-invloeden en lyrics die durven stampen. Om die drie elementen live tot een geslaagd geheel om te vormen, bleek AFF ’s nachts de perfecte achtergrond te zijn. “Heart in the Hole” klonk nog meer bezwerend en het tweeluik “Slowdance I” en “Slowdance II” liet onze zielen opstijgen. Op het einde van de set kreeg de band een vlag van Palestina toegegooid. Na een ravissant “Feeling Fades”, dat naadloos overliep in een witheet “Don’t Cling to Life”, verliet de groep het podium en keerde ze terug om een zeldzame encore te spelen voor de slachtoffers in Palestina. “On Twisted Ground” werd zo een theatrale maar vooral emotionele afsluiter van alweer een topeditie van Absolutely Free Festival.
Onze recensie van festivaldag 1 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
