© CPU – Peter Verstraeten
Na een geslaagde eerste dag, maakte Brakrock zich gisteren op voor nog meer punk- en hardcoregeweld. En dat was maar goed ook, want met Descendents stond er een punkrocklegende van de grootste orde bovenaan de festivalposter. Maar ook op de andere podia was er veel lekkers te zien. Strung Out, Tusky en Mad Caddies kwamen hun nieuwste albums voorstellen, The Casulties zorgde voor een portie echte punk en H2O bracht een gezonde dosis PMA mee. Er was dus ook op dag twee aan de Nete in Duffel weer veel leuks te beleven.
Verval @ Wood Stage
Je moet soms als opkomende band een grote bek hebben als je wilt dat je gezien wordt. Toen we Verval in onze voorbeschouwing van het festival aanhaalden en we niet zeker waren of de fusie van black metal en postrock wel helemaal bij Brakrock zou passen, werden we zowat uitgedaagd door de groep om het zelf eens met eigen ogen te zien. We gaan maar al te graag dit soort uitdagingen aan, dus trokken we al in de ochtend richting het terrein om een ontbijt te nuttigen in de vorm van mokerdik gitaargeweld van de donkerste soort. Het was een portie ongure, smerige blackmetal, die samenhing door de vlammende riffs en woeste blastbeats. Wij vonden het tof, maar het was misschien juist net iets te heftig voor Brakrock en het handjevol toeschouwers, want echt los ging helaas niemand. Geef het een donkere zaal of een festival dichterbij het genre en het zou zo een hit zijn, maar achteraf gezien was de combinatie tussen de twee voor nu een kleine mismatch.
School Drugs @ Lake Stage
‘Drugs are bad, m’kay?’, al maakten we voor de band School Drugs een uitzondering. Al snel werd duidelijk dat we een show vol energie konden verwachtten, want bij de opkomst spatte die er vanaf. Dat was vooral aan frontman Josh Jurk te merken. De zanger had waarschijnlijk de nacht voor het optreden in een bad met energiedrank gelegen, want de beste man had energie voor tien. De microfoonstandaard hield hij stevig vast en daardoor wist hij tijdens de eerste nummers niet te ontsporen, maar toen deze tijdens “Can’t Slow Down” uit zijn hand glipte, stuiterde hij zowat van het podium af. Toch verzwakte hij net als zijn band geen moment en kregen we naast een lading adrenaline ook een lading delicate hardcore over ons heen. Geef ons met spoed nog zo’n pil.
CF 98 @ Lake Stage
© CPU – Peter Verstraeten
CF 98 mocht dit jaar op herkansing komen. De Poolse band stond eigenlijk voor afgelopen editie op de planning, maar een klapband op de weg richting het festival gooide roet in het eten. Nu een jaar later mochten ze dus nog eens een poging doen en schoof daardoor rond de klok van twee aan op de Lake Stage. Echt slagen deed het daar helaas niet. Het eigen werk van de groep was ça va om aan te horen, maar overtuigen deed het nooit. We waren duidelijk niet de enige die daar zo over dachten, want het enthousiasme was enkel bij de die hard fans ten volle aanwezig. Toen ze eenmaal met covers van enkele sceneklassiekers aan kwamen zetten, werd de sfeer voor het kleinste podium al iets beter. Echt goed werd het helaas nooit, maar toch verdiende de groep een bescheiden applausje tijdens hun aftocht.
The Casualties @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Waar we op dag één ons nog konden verblijden met de hanenkam van The Exploited’ frontman Wattie Buchan, was het gisteren de beurt aan de hanenkammen van The Casualties. En daar hielden de overeenkomsten niet op. Eigenlijk was de show van The Casualties een herhaling, maar dan met iets meer puntige kapsels. ‘Fuck de regels en leve de rebellie’ was het motto, terwijl de band met nummers als “Running Through the Night”, “My Blood, My Life, Always Forward” en “Unknown Soldier” een fijn anarchistisch geluid bracht. Net als bij The Exploited mocht ook deze band net iets meer bijten in plaats van blaffen, want tot een echte “Riot” kwam het helaas niet.
Tusky @ Lake Stage
© CPU – Peter Verstraeten
We maakten al vroeg op de dag flink wat kilometers, want tegen kwart over drie maakten we al voor de derde keer een stop aan de uiterst ver gelegen Lake Stage. Ditmaal was het voor de Nederlandse punkers van Tusky, die hun zelfgetitelde album aan België kwamen voorstellen. Echter ging dat niet zonder wat probleempjes, want de set begon met horten en stoten en “Going Out” kwam niet volledig uit de verf. Toen eenmaal de machine wel op gang kwam en de gitarenvingers warm waren, kwam Tusky in vorm en vuurde het met onder andere “Smack Me with your Bible Belt” en “Babybird” een aantal prima schoten af. Ook kregen we een primeur in de kasteeltuinen van Ter Elst, want tussen neus en lippen werd verteld dat de groep de afgelopen tijd bezig was aan een plaat. Een releasedatum hebben ze niet verteld, maar met “Trapped under Nice” kregen we in ieder geval al een leuk voorproefje op wat later dit jaar gaat komen.
Cancer Bats @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Brakrock had op dag twee een uiterst sterke line-up samengesteld die overliep met grote namen binnen de scene, waardoor een goede sfeer nooit ver weg was. Ook bij Cancer Bats was die aanwezig, wat de band een makkelijke middag bezorgde. Het publiek, dat bestond uit een zee van hanenkammen en band-T-shirts, was namelijk vanaf het eerste moment euforisch en de pit werd al snel opengetrokken, terwijl de donderende beats van drummer Mike Peters en de pulserende baslijnen van Jaye R. Schwarzer de snelheid ervan stevig deden opvoeren. Mede doordat de sound van Cancer Bats meerdere lagen aan genres bevat, leek het juist zo goed te vallen op de weide van Duffel, want “Hail Destroyer” en “Sabotage” werden op handen gedragen. Cancer Bats is eigenlijk een band die door zijn sound overal past en je overal kan neerzetten. Ze pasten daarom ook perfect op Brakrock en wisten, zonder al te veel moeite te doen, goed te overtuigen.
Strung Out @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Strung Out is altijd een buitenbeentje geweest in de Fat Wreck-stal. De punkrock kreeg een metalsausje overgegoten waardoor die iets steviger doorklinkt. “Future Ghosts” mocht de set op gang trappen en de metal klonk hier toch iets harder door. Iedereen stond erbij en keek ernaar. “Too Close To See” volgde en dit bleek voor het publiek het echte begin van de show. De vuisten gingen in de lucht, er ontsproot een kleine moshpit en de eerste lucht werd al zingend uit de longen geperst. De technische songs werden zeer strak gebracht, enkel zanger Jason Cruz had het soms niet onder de markt om steeds even toonvast te blijven. Zoals bij veel bands die op Brakrock aantreden, scoren de oudere songs steeds beter dan nieuw werk. Dat was bij Strung Out niet anders. Hitjes zoals “Exhumation of Virginia Madison” en “Bring Out Your Dead” gingen erin als zoete koek. Hoewel de meer recente nummers best wel goed ontvangen werden, weerhield dat de set er niet van toch eventjes in een dipje te zakken. “New Gods” en “The Animal and The Machine” werden links en rechts meegezongen, hetzij iets behoudender. “Velvet Alley” en “Matchbook” zetten de boel gelukkig op tijd in lichterlaaie voor een vurig en pittig einde waar iedereen nog eens luidkeels kon meebrullen.
The Dwarves @ Wood Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Als je het over excentrieke punkbands hebt, dan kan je bijna niet ontsnappen aan Dwarves. En dat is ook niet zo moeilijk als je de gitarist HeWhoCannotBeNamed in je band hebt zitten. De excentrieke gitarist had vaak niet veel meer aan dan een Lucha Libre masker van showworstelaar Rey Mysterio en zo nu en dan een klein broekje, waardoor hij al snel een van de meest bekende figuren binnen de wereld van de punk werd. Helaas heeft Pete Vietnamcheque, de semi-echte naam van de snarenragger, enkele jaren geleden besloten om het rustiger aan te doen en heeft zijn masker parttime aan de wilgen gehangen. Ook op Brakrock was hij er niet bij. Jammer, want hierdoor miste de groep op het Antwerpse festival wel zijn eyecatcher en veranderde Dwarves daar in een band zoals er zoveel van zijn, vers afgesneden van de dikke eenheidsworst die het genre is. Ja, de sound was redelijk, maar het gebrek aan het gitaarspel van HWCBN is een duidelijk gemis.
Mad Caddies @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Eén doel had Mad Caddies; Brakrock in een dansfeestje omtoveren. Dat een streepje ska hand in hand gaat met een straaltje zon is algemeen geweten. Dat het zonnetje nog door de bomen kwam piepen was dus alvast mooi meegenomen. Mad Caddies begon op een gezapig tempo aan de River Stage. Het was pas bij het vierde nummer, “Tired Bones”, dat het tempo werd opgedreven. Het heupwiegen werd ingewisseld voor een moshpit en een paar vuisten in de lucht. Soms balanceerde ze op het randje op te veranderen in een circusact, maar stilaan bouwde ze de intensiteit op. Een zeer geslaagde reggae cover van “She” van Green Day deed iedereen luidkeels meezingen en ondertussen weer zachtjes met de heupen wiegen. Volgend jaar bestaat de band dertig jaar en dat werd al even gevierd door vijf songs na elkaar te spelen die allen ouder zijn dan twintig jaar. Onnodig te zeggen dat het ietwat ouder publiek op Brakrock hier zichtbaar van genoot. “Monkeys” en “Road Rash” bracht een groot deel aan de Nete aan het bewegen. Iedereen aan het dansen krijgen slaagde uiteindelijk niet, maar Mad Caddies leverde wel een fijne gevarieerde set af gevuld met ska en op de juiste tijd een gezonde dosis punkrock.
Less Than Jake @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Net voor Less Than Jake op moest gingen de hemelsluizen voor een eerste keer dit weekend open. Gelukkig bleek het van korte duur te zijn en was iedereen terug op post om de bende uit Gainesville, Florida, te zien. En die lieten er geen gras over groeien. Met een verschroeiend tempo schoten ze uit de startblokken. Net zoals bij Mad Caddies voor hen op de River Stage komt Less Than Jake met een blazerssectie, toch trekt ze meer de kaart van punkrock. Hierdoor lag het energiepeil bijna heel de show heel hoog. “Johnny Quest Thinks We’re Sellouts” en “All My Best Friends Are Metalheads” zijn klassiekers die vroeg in de set het vuur aan de lont staken. Zangers Chris Demakes en Roger Lima zijn doorwinterde frontmannen die het publiek met enkele rake bindteksten naar een hoger niveau wisten te tillen. Soms werd er net iets teveel onzin verkocht. We hadden niet veel nood om te weten dat Demakes fan is van onze worstenbroodjes. Maar één zinnetje van Lima was recht in de roos; ‘we are going to play a lot of old song.’ Klassiekers als “The Science of Selling Yourself Short” en “History of a Boring Town” werden uit de doos gehaald en misten zelden doel. Toch vond met “Broken Words” ook één van de nieuwste single een plaatsje op de setlist. Het deerde niet want Less Than Jake werkte in stijl het uurtje af.
H2O @ Wood Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Vorig jaar moest H2O door ziekte in de band annuleren op Brakrock, maar van uitstel kwam gelukkig geen afstel. En het was drummen geblazen aan de Wood Stage. De New Yorkers verwierven eeuwige roem door hun legendarische show op Groezrock in 2014. Sindsdien hangt er een waas van onsterfelijkheid rond de bende van Toby Morse. “Nothing To Prove” opende de debatten. Als goedmakertje voor de annulatie werd het zelfs tweemaal gespeeld. Koning van de PMA, Toby Morse, sprong van links naar rechts als een jong en dartel veulen. De eerste rijen zongen alle songs woord voor woord mee, maar buiten de hitjes, vooral gekend van de Punk-O-Rama reeks, was de reactie van het overige publiek aan de lauwe kant. Maar in die momenten van “I See It In Us” en “One Life, One Chance” ging iedereen wel uit zijn dak. Mocht H2O een dag eerder geprogrammeerd gestaan hebben, kon Matt Skiba “What Happend?” zijn strofe meegezongen hebben. Het kon echter de pret niet bederven.
Descendents @ River Stage
© CPU – Peter Verstraeten
In de hoogdagen van punkrock gedurende de jaren negentig was Descendents opvallend afwezig. Zanger Milo Auckerman verkoos een carrière als professor boven een als punkicoon. Met Everything Sucks leverde ze nochtans een heel straffe plaat af. In 1997 sloot ze de Skate Stage af op Pukkelpop, maar nadien was het wachten tot 2011 wanneer we ze terugzagen in België. Sindsdien komen deze punkrocklegendes met de regelmaat van de klok op bezoek. Dit was ondertussen ook weeral hun derde passage in Duffel. Met om en bij de dertig songs die afgewerkt worden in een recordtempo van een uur, viel de set nooit stil. Toch bleef het publiek heel afzijdig gedurende de hele tijd. Misschien had de iets hardere regenval er iets met te zien? Misschien was het na twee dagen intensief punkrockplezier het bobijntje af voor velen? Of misschien komt er wat sleet op de formule van Descendents?
De afwisseling tussen echte punknummers zoals “Myage” en “Hope”, en een eerder naar het poppunk neigende “I’m The One” en “Nothing With You” blijft een combinatie die werkt. Toch kregen we de indruk dat er soms op automatische piloot werd geschakeld. Het emotionele “Thank You” miste zo de kracht die het zou moeten hebben. Muzikaal technisch was er niks aan te merken, maar met het podiumlicht gewoon aan, zonder spots, oogde het decor aan de saaie kant. Descendents draait al mee sinds de late jaren zeventig, en ze bracht songs uit elk tijdperk. Toch pakte de mayonaise gisteren niet zoals eerdere keren. De heren uit Hermosa Beach, Californië, blijven levende legendes, maar het onsterfelijke kantje dat ze hadden bij hun terugkeer in 2011 verliest bij elke doortocht wat meer glans. Maar hun plaats in de galerij der groten behouden ze moeiteloos, daarvoor hebben zen ons in het verleden al veel teveel plezier bezorgd.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
