© Festival Dranouter
Na onder meer mooie concerten van Het Zesde Metaal en Villagers op de openingsdag van de vijftigste editie van Dranouter, was het uitkijken naar wat de zaterdag ons zou bieden. Op het zonnetje moesten we niet rekenen om het spreekwoordelijke mooie weer te maken, maar gelukkig zorgden optredens van The Waterboys, Brihang en meer daar wel voor. De grote afwezige was natuurlijk Willem Vermandere, die onlangs zijn pensioen met onmiddellijke ingang aankondigde en werd vervangen door een aan hem gericht eerbetoon van andere Belgische muzikanten.
Trail Up North @ Chateau
Nadat curator Jan De Smet naar goede gewoonte de tweede festivaldag op gang getrapt had op de Chateau, was het tijd voor Trail Up North om datzelfde podium te bestijgen. De folkband bracht uitsluitend instrumentale nummers, maar die waren zonder meer meeslepend en uptempo genoeg om het weinige publiek dat reeds aanwezig was te bekoren. De liedjes, die voornamelijk werden gekenmerkt door violen en andere wereldinstrumenten, leenden zich goed om mee te klappen en dat werd vanzelfsprekend ook gedaan. Een uur vullen met enkel instrumentaaltjes aan het begin van een festivaldag en het voortdurend boeiend houden is geen evidentie, maar Trail Up North slaagde daar zonder al te veel moeite voor te hoeven doen wel in.
Vermandere door de anderen @ Club
Door het plotse muziekpensioen van Willem Vermandere moest Dranouter op zoek naar vervanging, en heel ver moest daar eigenlijk niet voor gezocht worden. Het festival bracht namelijk een stel muzikanten bijeen die Vermandere in het hart dragen, om zijn nummers dan te brengen. De tent stond propvol en zelfs erbuiten deden mensen nog hun best om een glimp van het podium op te vangen. Met onder meer Augustijn kregen we de zoon van Vermandere in de line-up en hij bracht een meer dan fraaie versie van “Klein Ventje van Elverdinge”. Het altijd aangrijpende “Bange blankeman” werd dan weer gebracht door Eva De Roovere, die natuurlijk over een een fantastische stem beschikt.
Toch was het Klaas Delrue van Yevgueni die de hoogste ogen gooide met “Duizend soldaten”, dat een waar kippenvelmomentje werd. “Blanche en zijn peird” was de ultieme afsluiter, waarvoor iedere gastmuzikant – die trouwens voortdurend werden ondersteund door de muzikale duizendpoot Patrick Riguelle – op het podium kwam. Wie “Blanche en zijn peird” door een propvolle tent wilde meegekweeld horen, moest daarvoor in de Club zijn. Vermandere door de anderen was simpelweg een prachtig eerbetoon aan West-Vlaanderens fijnste.
Gallowstreet @ Chateau
Met Gallowstreet was het in de Chateau wederom tijd voor instrumentale muziek, die deze keer werd aangedreven door aanstekelijke blazers. Wederom zat de Chateau allesbehalve vol, maar net zoals daarvoor heerste een volkse sfeer onder de mensen, die maar al te graag hun enthousiasme lieten blijken door mee te klappen en te dansen. Gallowstreet was dan ook voortdurend dansbaar en muzikaal viel er weinig op af te dingen, al moet gezegd worden dat blazers die feestmuziek produceren toch altijd een beetje kitscherig aandoen. Toch deerde het niemand, want het is en blijft dan ook Dranouter, waar zowat alles kan en mag, en dat zorgde ervoor dat ook Gallowstreet meer dan aangenaam was.
Cabana Belgicana @ Club
Wie zijn portie americana en bluegrass binnen wou krijgen, moest daarvoor bij Cabana Belgicana zijn. Voor een zittend publiek bracht de Belgische band, met als meest in het oog springende artiest Roland Van Campenhout, een voortdurend voortkabbelende set, waarin echte hoogtepunten helaas ontbraken. De aangename luistermuziek diende zich wel voor een zittend publiek, maar was niet onderhoudend genoeg om een uur lang te blijven boeien. De zang á la Willie Nelson was ook niet voor iedereen even makkelijk te verteren, waardoor de aangename bluegrassinstrumentatie soms wat overschaduwd werd. Cabana Belgicana was eerder een collectief rustmomentje dan dat het een gedenkwaardige set was.
Kíla @ Chateau
De Chateau liet zich met de eerste concerten kenmerken door veelal instrumentale muziek met wereldinstrumenten en dat was ook bij Kíla niet anders. De Ieren lieten de mensen volop meeklappen en hier en daar zelfs enkele enkelingen rondhuppelen. De Uillean pipes was deze keer het meest kenmerkende instrument op het podium, maar Eoin Dillon perste er wel fantastische muziekstukken uit. Ondersteund door zuiders aandoende en tegelijk ook af en toe donkere percussie kregen we nog maar eens een sterke instrumentale band, al begonnen we toch ook wel te verlangen naar wat zang. Die kregen we bij Kíla op een bepaald moment ook wel, maar het was duidelijk dat de Ieren zich beter kunnen wentelen wanneer er enkel instrumenten aan te pas komen.
Loverman @ Club
Waar het enthousiasme de hele dag op een hoog punt stond, kregen we bij Loverman helaas een kil dieptepunt. De jonge Belg opende aanvankelijk nog aardig, maar moest zijn show zodanig uitrekken dat we iets over de helft zo ongeveer twintig minuten “Differences Aside” voor de kiezen kregen. Met als enige instrument zijn tamboerijn liep hij doorheen het publiek om één voor één een aanwezige het refrein te laten zingen, maar dat kwam door het gebrek aan instrumentatie en de voortdurende herhaling allesbehalve goed over. Dat het grootste applaus kwam toen hij een applaus voor Remco Evenepoel vroeg, spreekt voor zich. Dat er in het beste geval nog een honderdtal mensen in de tent zaten op het einde, viel dan ook makkelijk te verklaren en we konden niemand die vertrok echt ongelijk geven. Lovesongs is nochtans een meer dan fijn album, maar live wist Loverman helaas niet te bekoren.
Froukje @ Chateau
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Om zeven uur opende Froukje haar set meteen vol energie met “Naar het licht”. De Nederlandse zangeres, die naar eigen zeggen nog nooit zo ver in België was geweest, stond voortdurend te bewegen op het podium, al was er ook wel tijd voor wat intiemere momenten. Zo werden de zaklampjes bovengehaald voor “Licht en donker” en “Een teken”, waarvoor Froukje zelf plaatsnam achter de piano. Daarna was het weer volle bak dansen geblazen met, jawel, “Ik wil dansen”. Nog pluimen voor “Als ik god was”, zonder meer het hoogtepunt van de set, zelfs al is het maar voor de nette, maar o zo catchy gitaar.
The Longest Johns @ Club
Zeemansliederen waren door TikTok opeens weer helemaal terug van weggeweest en dat kwam The Longest Johns op Dranouter nog maar eens bewijzen. De Britten brachten met hun meerstemmige harmonieën makkelijk mee te zingen zeemansliederen, die vaak ook nog eens op een heel ludieke manier werden gebracht. Zo toverden ze opeens een dranghekken het podium op om het als instrument te gebruiken, net zoals een anker en een gigantische munt. “Wellerman”, de ultieme sea shanty, kon natuurlijk niet ontbreken en werd – ook door menig tieners favoriete app – door zowat iedereen meegezongen. Wie ambiance en eens goed lachen wilde combineren met sterke harmonieën en muziek, was bij The Longest Johns aan het juiste adres.
The Waterboys @ Chateau
© CPU – Peter Verstraeten (archief)
The Waterboys was misschien wel de grootste internationale naam op de affiche, dus het mag gezegd worden dat de verwachtingen hoog waren. De Schotse band loste die echter zonder enige moeite in en opende met “Where the Action Is”, dat zich liet kenmerken door een eerste fantastische hammondsolo van Brother Paul Brown. The Waterboys trok die lijn verder en bracht een door de scherpe gitaar heel snedig “Ladbroke Grove Symphony”, dat volgde op het eerste meezingmomentje dat “How Long Will I Love You” was. Mike Scott en de zijnen kramden het uur dat ze hadden vol met het allerbeste wat de band te bieden had, waaronder ook nog het in elkaar versmolten “The Pan Within” en “Because the Night”, dat ruim tien minuten duurde en een rocker van jewelste was.
Ook deze keer kon een bizar instrument niet ontbreken en dat het de altijd wat gekke Brother Paul Brown was die daarvoor zorgde, was dan ook geen verrassing. Tijdens “A Girl Called Johnny” scheurde hij los op zijn keytar, wat toch altijd een beeld blijft om in te kaderen. Het slotoffensief bestond dan weer uit “Fisherman’s Blues”, waarvan het woo-oo-oo-gedeelte doorheen de hele tent klonk en de fantastische evergreen “Whole of the Moon”, wederom meegezongen. Reeds vijf minuten over tijd wou Scott nog eens zijn middelvinger opsteken naar alle fascisten en daarvoor koos hij – ons nog niet geheel duidelijk waarom – “Knockin’ On Heaven’s Door” van Bob Dylan. Nog een laatste keer meezingen geblazen dus, waarna we enkel maar kunnen stellen dat we zeventig minuten lang volledig werden opgezogen door The Waterboys en zijn muziek.
Brihang @ Chateau
© CPU – Cédric Depraetere (archief)
Brihang was een gedroomde afsluiter van de tweede festivaldag van Dranouter. Voor de West-Vlaming was het natuurlijk een thuismatch en laat het duidelijk zijn dat hij die met forfaitcijfers won. Van het publiek dat “Binnenkant” bleef zingen toen de muziek al was gestopt tot de intimiteit van “Telefoontje” en crowdsurfen tot bij de geluidsman; het was er allemaal bij bij Brihang. Ook de vlammenwerpers van op Rock Werchter waren er nog en die werden toepasselijk gebruikt als gigantische kaarsen om de vijftigste verjaardag van Dranouter te vieren. Voor “Steentje” werd dan weer doorheen de hele tent een sitdown gedaan, waarbij iedereen weer opveerde na de opbouw richting de verlossende ‘ai-ai-ai’. Het licht bleef na “Steentje” nog even uit, maar we kregen nog twee heel energieke songs in de vorm van “Tussenin” en “Cut op de set”, waar we ook nog eens een fraaie lichtshow bij kregen. Brihang imponeerde wederom en bewees dat hij het absoluut kan waarmaken als afsluiter van een festivaldag.
De tweede dag van Dranouter was er eentje die volledig in het teken stond van ambiance en volkse muziek die die kon bewerkstelligen. In de Chateau vielen heel wat instrumentale dingen te zien, terwijl het hoogtepunt in de Club ongetwijfeld het eerbetoon aan Willem Vermandere was. Richting de avond toe konden we er bij Froukje, The Waterboys en Brihang op rekenen dat we zoals we van alle drie gewoon zijn een sterk concert kregen. Op richting de slotdag met onder meer Goose, Compact Disk Dummies en Suzanne Vega.
Ons verslag van Dag 1 lees je hier.
