© Charlotte Rutherford
We waren het bijna alweer vergeten, maar Justin Timberlake bracht in maart zijn zesde studioplaat Everything I Thought It Was uit. Een hoogvlieger in zijn discografie was deze nieuwe openbaring allesbehalve, maar het was wel een goed excuus om na ruim zes jaar nog eens op een uitgebreide wereldtour te trekken. Vooral rond de eeuwwisseling was Timberlake onvermijdbaar in de popmuziek, iemand waar iedereen naar opkeek en die een abonnement had op de hitlijsten. Acht keer stond hij helemaal bovenaan de hitlijsten en in zijn langlopende carrière, die bij NSYNC begon, verzamelde hij onder meer tien Grammy’s. Tegelijk was zijn privéleven woelig en onberekenbaar, wat hem geregeld ook tot een van de favoriete slachtoffers van de roddelpers maakte. De fans zagen zijn ‘faux pas’ door de vingers en zo geniet hij anno 2024 nog steeds van een redelijk grote populariteit. Getuige daarvan zijn twee nagenoeg uitverkochte shows in het Sportpaleis. Wij namen een kijkje op de eerste avond.
De dag van Timberlake begon gisteren in eerste plaats redelijk bewogen, want vanuit zijn hotelkamer in Antwerpen volgde hij het verdict van de Amerikaanse rechtbank in verband met een incident dat eerder dit jaar plaatsvond. Gelukkig had de uitspraak geen gevolgen voor zijn show in Antwerpen, want om klokslag negen steeg hij goedgeluimd van onder het podium vandaan om met “No Angels” symbolisch te starten. Op plaat klinkt deze nieuwe nogal flets, wat live gelukkig een ander verhaal was. Met behulp van zijn groovy band, de Tennessee Kids, was het een tamelijk geslaagd begin, dat met “LoveStoned” een herkenbaar vervolg kende. Al dansend zette hij het Sportpaleis gedoseerd geleidelijk aan in vuur en vlam. Een ijskoud en tegelijk zwoel “Like I Love You” was er eentje waar de fans uit zijn begindagen raad mee wisten, al ging het verzamelde Sportpaleis pas echt los op de tonen van “My Love” dat aanvankelijk nog in een gevoelvol jasje gegoten werd.
Justin Timberlake nam geregeld de tijd om contact met de fans op te zoeken. Al vroeg in de set zong hij “Happy Birthday” voor een fan op de eerste rij, maar evengoed ontdekte hij dat iemand haar Golden Retriever naar hem had vernoemd of dat er fans helemaal uit Brazilië waren overgevlogen voor de show in Antwerpen. Leutig was het zeker, al haalde het toch ook even de vaart uit de set. Helaas was “Technicolor” niet echt het ideale nummer om er terug snelheid in te krijgen en ook “Sanctified” zorgde niet voor de gewenste walm van enthousiasme. Dat had voor een stuk ook te maken aan het feit dat het refrein slachtoffer viel van de bombast en de blazers lange tijd nodig hadden om eruit te komen. Het publiek op de tribunes, dat aanvankelijk nog recht stond, was inmiddels gaan zitten en spaarde de krachten voor de hits.
Bij “Infinity Sex” en “FutureSex/LoveSound” maakte vooral de immersive lichtshow indruk, terwijl “Imagination” poogde ietwat funk in de set te krijgen. De honger naar nostalgie werd met het nummer groter en dat begon je te voelen bij het publiek. “Drown” was dan nog een van de betere songs van zijn nieuwe plaat, maar verbleekte onverbiddelijk bij “Cry Me A River”. Als een echt spektakelstuk liet Timberlake in de vier minuten even alle puzzelstukjes in elkaar vallen en kreeg het optreden het broodnodige hoogtepunt dat de voorgeleide was voor het dansbare stukje van de set. De groove klopte op de deur en animeerde om je beste dansbenen boven te halen. Dat deed Justin Timberlake samen met zijn vijf dansers exemplarisch voor tijdens “My Favourite Drug”. Het zweet druppelde inmiddels van zijn voorhoofd, maar zijn jas bleef hij hoe dan ook stoïcijns aanhouden.
Voor een handvol nummers maakte Timberlake de oversteek naar het B-podium, dat zich op het einde van het middenplein situeerde. Dat deed hij door samen met zijn dansers, zangers en blazers het publiek te doorkruisen en het funky “Play” te zingen. Zo dicht kom je dergelijke wereldsterren niet vaak tegen, wat dus mooi meegenomen was. Zijn “Suit & Tie” had hij deze keer thuisgelaten, maar dat weerhield hem niet om het Sportpaleis met het nummer in zijn achterzak te steken. Zelfs “Flame” kwam verrassend goed uit de verf, mede door zijn erg zuivere zang. Voor het tedere “Say Something” haalde hij ook nog eens de akoestische gitaar boven, alleen jammer dat het erg kort was. Voor “Pusher Love Girl” nam hij dan weer plaats achter de piano en zorgde hij voor een meer van lampjes. Het publiek bleek alvast iets minder toonvast dan de man met de micro, die in het laatste refrein nog kort even uitpakte met zijn goedgestemde kopstem. Zijn favoriete deel van de show sloot hij af met een magistrale versie van “What Goes Around… Comes Around”. Pijl en boog in de hand en vervolgens recht in de roos.
We waren ruim anderhalf uur ver en dan moesten er nog een paar van zijn grootste hits bovengehaald worden. De eerste uit dat rijtje werd “CAN’T STOP THE FEELING!”, zijn laatste wereldwijde hit. Als bakermat van de goede vibes was het een frivool en uiterst dansbaar gegeven dat dankzij de inbreng van de Tennessee Kids iets minder afgelikt klonk. De overgang naar “Rock Your Body” was smooth en deed exact wat het moest doen; het Sportpaleis aan het dansen krijgen. Timberlake focuste in deze weer iets meer op de choreografie en liet het zingen voor een groot stuk over aan zijn drie zangers. Vocaal had hij ons immers al genoeg getoond dat zijn stembanden nog steeds even goed gesmeerd zijn als in zijn begindagen. En dan was daar uiteindelijk nog “SexyBack”, een nummer dat dankzij TikTok een revival kreeg bij een jonge generatie. De megalomane visual op de achtergrond was imposant, al was de uitvoering van het nummer op zich nog net iets indrukwekkender.
Over indrukwekkend gesproken, dat was ook de productie tijdens het enige bisnummer “Mirrors”. Het gigantische ledschermblok op de achtergrond daalde neer, met daarop ene Justin Timberlake. Al zwevend over het middenplein zong hij samen met het publiek een van zijn grootste oorwormen uit zijn carrière. Met het ‘larger than life’-moment van de show sloot hij na een kleine twee uur zijn eerste avond in Antwerpen af. Dat het hier en daar wat langdradig aanvoelde, was achteraf gezien geen smet op het blazoen, want voor de grootste stukken gaf Justin Timberlake gewoon hetgeen waarvoor enkele duizenden waren afgezakt naar de diamantstad. De nostalgische waarde was hoog, maar Justin Timberlake toonde hoe dan ook dat zijn vervaldatum nog lang niet in zicht is.
Setlist:
No Angels
LoveStoned
Like I Love You
My Love
Technicolor
Sanctified
Infinity Sex
FutureSex/LoveSound
Imagination
Drown
Cry Me a River
Let the Groove Get In
My Favorite Drug
Señorita
Summer Love
F**kin’ Up the Disco
Play
Suit & Tie
Flame
Say Something
Pusher Love Girl
Until the End of Time
Selfish
What Goes Around… Comes Around
CAN’T STOP THE FEELING!
Rock Your Body
SexyBack
Mirrors
